HOLY WEEK

In time of this year celebration of Holy Week, I have made a sort of reflection about today’s turn of event in our environment, tradition, and religion. I just thought of these things to think the state of the customs that we have grown with, what are these now in this modern day and time.  What is the Easter then and now?

No matter how I look at it, I think observing the Lenten Season before was far more solemn, intense and sacred than today.  I feel sorry to say this but our celebration of Holy Week today has somehow reduced some of its spiritual attachment and values.

I remember when I was just a child, Holy Week means a time of reflection, repentance and prayers.  It was just natural instinct and self-initiative for everyone to observe real silence and peace as expression of respect to the holiness of the occasion.  The nation is praying and it was inappropriate and really shame and disgrace if caught disrespectful against the religious practice.  In our home, I can still remember we used to disown worldly things by rejecting the show of happiness either thru words or moves as if talking laud and asperity are sin.

In the season of fasting, sacrifices, repent and prayers, there was no amusement, gambling, drinking of alcohol, entertainment, music, even the radio and television are close.  If there were handful programs, there were some religious programs that show Christianity but come Maundy Thursday and Good Friday are totally no signal for both.  Commerce practically stops on these days.  You can virtually see a "ghost town" for the whole nation is paying a day of mourning.

It was great sacrifices offered by the devotees.  Having fun and enjoyment like garrulous were self-imposed mortal sins.  Abstaining from intimacy includes in the sacrifice.  And while everyone is fascinated in scrumptious foods, refusing meat foods and fasting were acid test to past.  It was so nice to feel from Palm Sunday to Eastern Sunday, people were very spiritual and life was pious.

Now, it’s different story.  Time dictates the changes.  Along with the passing of times, the celebration of Holy Week has changed.  Gone are the conservative days of serious adherence in the old tradition by reciting daily prayers, disowning mundane things, avoiding eating meat, and rejecting the merriment.

Because of the modern day, the commemoration of Holy week is no longer a show of external mourning because true grief exists in deep within.  Looks like the clergy has loosened up some limitations, rejoicing is no stricter than before.  Family outing, friends bonding, beach activities and traveling out of the country are now most often seen during the holy week.

In our time today, it needs to go along with the demands of the modern life to catch up the fast-phase life.  Poverty forced us to double time our work just to make ends meet.  In our hectic works, it is hard to blame the people whose only chance to get rest, to treat self and do grand vacation is only during the holy week.

In today’s time, I am still surprising whenever I see jubilant in whatever form of enjoyment.  Anyway, the true penance and meditation are at the heart.  However, let us not lose the true spirit of Lent.  And hopefully we will not eventually lose the tradition that looks us good person.

Holy Week is the season of the year I like most because it is during in this time I can have more intensive time to meditate, reflect and repent.  This has been my trait until I grew, my environment may have changed but I can never make to drift the flow of the modern time if what stake here is the sacredness of the belief that I am holding.

HOLY WEEK

By Alex V. Villamayor

March 29, 2013

Good Friday 2013

SEMANA SANTA

Ngayong Semana Santa ay nagnilay-nilay ako tungkol sa mga nangyayari sa ating kapaligiran, tradisyon at paniniwala.  Naisip ko ang ating mga kinagisnang bagay kung ano na ang kalagayan ng mga ito sa makabagong panahon.  Anu na nga ba ang Mahal na Araw nuon at Mahal na Araw ngayon?

Sa aking palagay ay mas  malalim ang pagdiriwang ng Mahal na Araw nuon kaysa sa ngayon.  Natatandaan ko nuong ako ay bata pa ay mahigpit na sinasabihan ng mga magulang ang kanilang mga anak na tuwing Semana Santa ay iwasan ang mga kaguluhan, kasiyahan, at kaingayan.  Ang madalas sabihin ng ina ng aking ama sa aming mga apo niya ay huwag maglaro, magtawanan sa pagkukuwentuhan, malakas magsalita,  kahit ang pakikinig ng radyo na kung makita, marinig o malaman niyang hindi namin sinusunod ay agad kaming sinasaway at siguradong kagagalitan niya kami pati ang aming mga magulang.  Ang mga iyon ay bilang pagbibigay galang sa okasyon, pagkilala sa ginawa ng Diyos sa sanlibutan, at pakikiramay sa aming pinapaniwalang Panginoon.  Ginagawa ang mga ito taon-taon kahit sa loob ng anim na araw man lamang.

Kahit ang aking ama at ina ay sinasabihan niya na tumigil sa paghahanap-buhay kahit sa Banal na Araw ng Biyernes Santo man lang dahil ang araw na iyon ay kailangang ilaan sa pangingilin.  Mula sa loob ng bahay hanggang sa labas ay ramdam ko ang pakiki-isa ng sambayanan.  Kapag Huwebes at Biyernes ay siguradong walang nagbubukas namalalaking tindahan (kahitnaangmaliliit), nagsasara ang mga pasyalan, ang estasyon sa radyo ay walang signal at wala halos napapanood sa telebisyon kundi ang mga panoorin na tumatalakay sa Katolikismo.  Walang paglilibang kahit ang pagsusugal at pag-inom ng alak.  Puno ang mga simbahan para sa Visita Iglesias, at higit sa lahat ay ang mahigpit napag-iwas ng mga tao sa pagkain ng mga lutuing mula sa laman ng baboy, baka, manok at ibang karne ng mga hayop.

  
Sa Angono na aking bayan ay mayroong tinatawag nuong araw na Dakipan, dinarakip ang sinumang makita na natutulog sa gabi ng Huwebes Santo.  Ang Dakipan ay ginagawa sa aming bayan bilang pag-aalaala sa ginawang pagdakip sa Panginoong Hesukristo nang ipinagkanulo ni HudasEskaryote.  Sa bulwagang-bayan ay may ginaganap na Senakulo na sa mga araw ngayon ay bihira o hindi na ginagawa.  Mayroong mga penitensiya na nakikita pa rin sa ngayon maliban sa ang penitensiya nuon ay isang panata at hindi isang palabas na nagpapagandahan ng costume at tumatawag ng eksena o manonood.  Mayroong mga tuloy-tuloy na Pabasa sa kabi-kabilang kabahayan mula Lunes Santo hanggang gabi ng Biyernes Santo, dagsa ang mga nanunulungan mula sa pagluluto hanggang sa pag-eestima ng mga nagdarasal at dumadalawsa Santo.  Mayroong ginaganap na pagbabantay sa Poong Nakahiga.  Mula sa hudyat ng mga Palaspas, maraming prusisyon ang nagaganap sa buong bayan kasamana ang Istasyon ng Krus, ang Dominggo Ramos, ang prusisyon sa gabi ng Miyerkules Santo at Biyernes Santo hanggang sa Linggo ng Pagkabuhay.  Ang natatandaan kong mga Imahe ng Santo nuong araw ayon sa pagkakasunod-sunod sa prusisyon ay sina San Pedro, Maria Hakobe, Maria Salome, Santa Veronica, Maria Magdalena, San Juan, Hesus na Nakagapos sa Haliging Bato, Ang Nazareno, ang Inang Awa at ang Entierro kapag Biyernes Santo.

Sa paglipas ng mga panahon, sa pangkalahatan ay napansin kong nagbago na ang mga ito.  Kasabay ng pagbabago ng panahon ay nagbago na rin ang pagdiriwang ng Semana Santa.  Unang-una ay hindi na itinatanggi ang paghahanda sa mga Pabasa ng mga pagkaing luto sa karne.  Sa prusisyon ay marami ang nag-uusap, nagtatawanan, naka-bihis ng magagara at nasa-usong damit at watak-watak ang linya ng prusisyon.  Dahil na rin sa makabagong panahon, at dala na rin ng mabilis na takbo ng buhay ay nagdidikta ito ng pagbabago sa pagdiriwang ng Semana Santa.  Sa kasalukuyang panahon, dahil sa kahirapan ay kailangan maging abala sa pagtratrabaho upang mabuhay kung kaya’t nawawalan ng panahon para magpahinga.  At ang pagkakataong magawa ang makapagpahinga ay kapag dumating ang mahabang bakasyon sa panahon ng Cuaresma upang makapamasyal sa malalayong lugar, paliligo sa dagat, ang iba ay sa ibang bansa pa.

Kung sabagay ay nasa puso naman ang totoong pagtitika at pagninilay.  Ngunit sana ay huwag nating hayaaan na mawala sa atin ang tunay na diwa ng Semana Santa, at sana ay huwag tuluyang mawala ang mga kinagisnang magandang kaugalian kung saan tayo lumaki na isang mabuting tao. 

Nuong ako’y nasa sariling bayan pa natin, ang Semana Santa ang pinakagusto kong panahon sa buong taon dahil sa panahong iyun ay nagkakaroon ako ng mas taimtim na oras para makapagnilay-nilay.  Naging kaugalian ko na ito mula sa aking kinalakihan, magbago man ang aking kapaligiran ay hindi ko magagawang magpatianod sa agos ng makabagong-panahon kung ang nakasalalay dito ay ang kasagraduhan ng pinanghahawakan kong paniniwala.  Hinding-hindi ko magagawa ang magsaya sa gitna ng kalungkutan ng nakararaming mg atao.  Dahil kung mayroon man ang may sakit at naghihirap sa aking pamilya ay hindi ko magagaw ang isaalang-alang ang sariling kasiyahan.

Ni Alex V. Villamayor

March 27, 2013

Para sa Semana Santa 2013

A KSA LIFE

This is a short video about my ordinary daily days while living and working in Saudi Arabia.  The scene taken were mostly in-house activities.

 A KSA Life (From Day Till Night)

By Alex V. Villamayor

PAHIRAM NG SANDALI

Sa pagpapahalaga mo sa isang tao, ang isang bagay na mahalaga sa iyo ay makakaya mong isakripisyo para sa kanyang kasiyahan.

Ang hangad mong makita at malaman na siya ay nagtatamo ng kabutihan at kagandahan ng iyong ipinauubaya ay isang malaking bagay para sa iyo. 

Nagtitiis ka ng sandaling paghihirap, kalungkutan at kakulangan ngunit binabale-wala mo ang mga ito kung ang kapalit naman niyon ay para sa iyo ay ang mas malaking bagay sa taong iyong pinapahalagahan.

Ang oras ninyong dalawa na magkasama, kakailanganing mawala muna at magkahiwalay pansamantala upang paglaanan ng oras ang ibang mahalaga ring bagay ng isa sa inyong dalawa.

Ang pagharap at pagtanggap sa katotohanang mas kailangang mangyari ang ganuon kapag ikaw ay nagpaubaya ang nagsasabi ng iyong mas malaking pagmamalasakit sa inyong dalawa.

Kahit hindi maganda para sa iyo ang paghihiwalay ay kaya mong ibigay ang sandaling iyon ng kalungkutan kung ang taong mahalaga sa iyo ay may mas matagalang kasiyahan ang makakamit.

Kaya mong ipahiram ang sandali ng iyong kalungkutan at ipaubaya ang iyong kapakanan para sa isang taong mahalaga sa iyo.


Kaya mong ipahiram sandali ang iyong kaligayahan dahil ang inyong pagkakaibigan ay maliit lamang kung ang katumbas niyon ay ang kapanakan naman ng mga mahal sa buhay ng taong iyong pinapahalagahan.

Kung ganuon ang nangyayari, ikaw ang lumalabas na mas nagpapahalaga ng inyong pagsasama.

At kapag ganuon, kahit ikaw ay nagkakaroon ng kasiyahan kapag sa ikasisiya ng taong iyon ang naidudulot ng nangyayari.

Dahil ang totoo, ang makita mong labis ang kasiyahan ng taong mahalaga sa iyo ang siya naming magbibigay ng kasiyahan sa iyo.  Kaya sa iyong tinitiis na pagsasakripisyo ay mayroong balik ng kasiyahan kang nararamdaman.

Sandali lang naman, ipinauubaya mo na ang sandaling magawa naman ng isang tao ang kanyang ikasisiya dahil hindi lahat ng bagay ay kailangang nakasalalay sa kagustuhan ng isa.

Dahil ang bawat isa sa atin, mag-asawa man, magkaibigan at magkasama ay kailangang mayroon pa rin puwang para sa sarili niya.  Hindi dapat saklaw ng isa ang isa sa mga bagay na napakapersonal maging kayo man ay iisa sa puso, sa isip at sa gawa dahil hindi natin pag-aari ang sino man sa ating kapwa.

Ni Alex V. Villamayor

March 9, 2013