Ang sabi ay marumi
ang pulitika. Bagamat sa kabutihan ang mga layunin ngunit marami ang mga
nakapaloob dito na maling gawain. Maganda ang panglabas ngunit sa likod
nito ay nagkalat ang mga oportunista at naglipana ang mga pansariling interes,
pagkukunwari at traydoran. Kitang-kita ito sa panahong ng halalan
mapakandidato man o mapa-botante. Ang halalan ay labanan, kailangang
mapabagsak ang sinomang banta sa anu mang paraan upang masiguro ang
panalo. Matira ang matibay, hawiin ang sinomang naka-harang sa daanan papunta
sa tagumpay, kung kailangang sirain ang reputasyon, maglabas ng mga dumi at
magtupanan ng basura sa kalaban. Gagawin ang mga ito alang-alang sa
pagkapanalo kahit ito ay pagyurak sa pagkatao, kung minsan ay madugo na may
buhay na nagbubuwis. Marami na ang nasirang pagkakaibigan, ugnayan ng
magkakamag-anak at pamilya, prinsipiyo at pangarap sa ngalan ng pulitika –
ganito ang halalan sa Pilipinas.
Sa mga nagdaang araw, nagmamasid ako sa
mga nagaganap sa sosyal media at telebisyon na nagpapakita sa ibat-ibang
reaksiyon ng mga tao tungkol sa halalan mula sa pagngangampanya hanggang sa
bilangan. Sa maraming pagkakataon, kitang-kita ko ang mga uri ng mga tao
dahil lutang na lutang ang kanilang mga ugali. Mapang-husga,
mapagbintang, mapagmataas. Masyadong
mapagpauna ang maraming tao. Sa paghahain pa lamang ng kandidatura, ang
mga may hindi magandang saloobin ay agad bumabatikos at abala sa paghukay ng
mga nakaraan na dapat ng ibaon sa limot. Nagpapakalat ng mga bidyo o larawan na
nagpapapangit sa tao. Mayroon pang iba na ang daming ginawang paninirang
salita, mga panlalait at pagmumura pero kinain lahat ang mga isinuka nila. Ganito ang mga tao.
Hanggang sa araw ng bilangan ay hindi sila
tumitigil. Kapag hindi pumapabor sa kanila ang kaganapan, nagsusulputan
na ang mga utak-talangka, ang mga mapagduda at mga mapanghusga. Kapag may
nanalo na, agad sasabihin ay wala din naman daw mangyayari, gantihan na ang
susunod o maghintay lang daw ng ilang buwan kung may mababago, at kung ano-ano
pa. Marurumi ang isip.
Pinangungunahan agad ang mga mangyayari. Sa bilangan lang ng boto kapag
nakitang may humahabol ay sasabihin agad may dayaan na. Hindi ba pwedeng
gamitin muna sandali sa positibo, makabuluhan at malinis na paraan ang utak at
mag-isip kung bakit? Sasabihin ganun naman talaga sa Pilipinas.
Sige, ganun na. Eh yun na nga eh, o ano ngayon, ganun na lang? Di
na ba pwedeng baguhin? Panay ang parinig natin sa kapwa na hindi sa mga
nanalo o sa gobyerno kundi sa atin na mismo dapat magsimula ang pagbabago, eh
bakit ayaw nating baguhin ang mga asal natin?
Nakakalungkot na ganito ang ugali ng mga
Pinoy, madaming satsat at reklamo pero kulang sa gawa. Madaming matalino
at matapang na gustong magpasikat pero sa totong buhay ay hindi naman kaya ang
mga pinagsasasabi. Hindi na lang sumuporta kung sino man ang nananalo –
ito ang malaking kaibahan ng mga mamamayan ng isang mahirap na bansa sa mga
mamamayan ng mauunlad na bansa – mayroon silang tunay na diwa ng nasyonalismo. Ito ang masakit at nakalulungkot na
katotohan, marami pa ring mga Pilipino ang hindi pa hinog pagdating sa pagiging
maka-bayan. Masyadong deboto sa nakasanayang kalakaran sa politika at
sarado ang isip sa pagbabago. Laging ganito na lang tuwing halalan.
Awayan, bintangan, sisihan, at sermonan. Paulit-ulit ang paalaala ng
simbahan, gobyerno at ng malalaking grupo tungkol sa malinis at
mapayapang eleksiyon pero wala rin natututunan. Sadya bang hindi
makaintindi o sadya lang matigas ang ulo?
May mga kaibigan
at kamag-anak ako na hindi ko kapareho ng hinahanap sa isang pinuno kaya ingat
na ingat ako sa pagsasalita dahil ayokong masaktan sila at naniniwala akong
hindi dapat sirain ng politika ang mga magagandang ugnayan. Ganun pa man,
magkaiba man kami ng mga pinaniniwalaan ay iginagalang ko pa rin ang kanilang
mga opinyon at hindi ko sila kinokontra, hinihiya o tinutuya sa kanilang
pinaniniwalaan. Bagamat sa ilang mga nabasa ko ay nakilala ko ang mga
uri ng pagkatao ng ilan sa kanila. Pero kapag may mga
nababasa, napapanood at nababalitaan akong mga sobrang bayolenteng reaksiyon ng
mga tao sa social media at sa telebisyon ay duon ako nagpapasyang mag-salita
upang pakawalan ko ang bigat na sinasaloob ko. Kailangan kong magsalita
dahil ayoko namang paliitin ang mundo ko na hindi ko makakilos dahil lang sa
isinasalang-alang ko ang damdamin ng ibang taong ni sila ay hindi naman inisip
ang mararamdaman ko. Ngunit sinisikap ko pa ring maihayag ang mga iyon sa
isang mapayapa, diplomatiko at edukadong (minsa’y satiriko) paraan bilang isang
responsableng netizen.
Ni Alex V. Villamayor
May 13, 2016
No comments:
Post a Comment