Friday, November 30, 2018

KAHILINGAN SA KAARAWAN (Birthday Wish)


Wala lang, bigla lang akong nangarap nang gising.
Nakaupo lang ako, dilat na dilat pa man din.
Basta na lang naisip ko, ano kaya kung manalo ako sa loto?
Na sinundan ng kung ano-anong mga plano.

Kung bigla akong magkaroon ng napakalaking pera.
Halimbawa’y nanalo ako sa loto, sang-daang milyong piso nakuha.
O kung ‘sang araw sa ‘ki’y may nagbigay ng perang napakalaking halaga,
maaaring isang matandang milyonaryong wala ng pamilya,
ang naghahanap ng mapagbibigyan ng kayamanan niya,,
o kaya’y sa labis na tuwa dahil tinulungan ko siyang makatawid sa EDSA.
O maaaring isang kamag-anak pala ng hari sa aki’y nag-gantimpala
dahil naibigay ko ang panyo niyang matagal ng nawawala,
na sa kanya’y may napakalaking sentimental na halaga.

Siguro, kung magkagano’y matatagpuan ko na’ng buhay na hinahanap.
Unang-una’y itatago ko’ng kalahati nito para sa hinaharap.
At sa natira ay magtatayo ako ng aking pangkabuhayan,
sampu o labing-limang bahay-paupahan.
Pagkatapos ay bibilhin ko na ang pangarap kong payak na bahay,
iyung malapit sa bundok, tanaw ang dagat, tahimik na buhay,
nasa limang-daang metro kuwadrado,
napapaligiran ng mga halaman at puno.

Bibigyan ko’ng aking apat na kapatid ng pangkabuhayan,
pati ang isang kaibigan, tapusin ang kanyang bahay ay tutulungan.
Magbibigay din ako sa itinatangi kong mga kawang-gawa,
sa bahay-ampunan, o Simbahan at sa tahanan ng mga Nakatatanda.
Maglalaan din para sa mga kakilala kong nangangailangan,
at pupuntahan ang mga lugar na gusto ko pang mapasyalan.

Sa loob ng mahabang panahon ay masikap na hinihintay.
Ito na marahil ang pinakapapangarap na simple at patas na buhay.
Iyung kahit may kinabukasan na’y tuloy pa rin sa hanap-buhay,
ngunit ‘di na nagpapakahirap pa upang sumaganang mabuhay.
Na kahit ‘di na magpakapagod ay may biyayang naghihintay,
habang may kakayahan pang makatulong sa mga kapit-bahay.

Kung mayroong kahilingan sa aking kaarawan,
sana ako, sa kayamanan ay mabiyayaan
upang matugunan ko sino mang kapos-kapalaran
dahil ito talaga ang nais kong isakatuparan.
Ang gusto ko lang naman,
ay makatulog nang walang problemang pag-iisipan.
Siyanga pala, may adbokasiya pa akong nais gampanan.
Nais kong magtayo ng isang lugawan,
para sa mga batang kumakalam ang tiyan.

Thursday, November 01, 2018

UNANG UNDAS


Nobyembre-uno.
Tiningnan ko ang mga litrato ng okasyon sa aming bahay.
Mula sa mga bagay-bagay hanggang sa mga litrato ng aking nanay.

Habang tinitingnan ko ang mga litrato ng aking nanay,
mga litrato ng kanyang kaarawan,
 ay napaisip ako na ang mga litratong ito na pala ang magiging mga huling okasyon na makakasama namin siya.
Lalo iyung kanyang ika-78 taon,
wala kaming kaalam-alam na makalipas lang pala ng isang buwan ay mawawala na siya.
Iyun na pala ang mga huling larawan niya,
mga huling ngiti,
mga huling okasyon na makakasama namin siya,
mga huling pagkakataon na maipagdiriwang namin ang kanyang kaarawan.

Habang tinitingnan ko ang mga litrato ay naala-ala ko ang naging paglalakbay niya sa buhay.
Ang kanyang pakikipaglaban sa karamdaman.
Mga panahon na pinabababa ang asukal sa katawan,
ang presyon ng kanyang dugo.
Kapag isinusugod siya sa ospital,
kapag nilalapatan ng gamot,
hanggang iuwi para magpagaling sa bahay.

Habang tintingnan ko siya sa mga litrato,
Nababanaag ko ang lungkot, hirap at sakit sa kanyang mga mata
Nakikita ko ang pagod sa kanyang mukha.
Parang nahihirapan siya.
Parang gusto na niya.
Parang ang pumipigil lang sa kanya ay ang kagustuhang ayaw iwanan ang kanyang pamilya.

Parang kaylan lang ay inaala-ala niya ang mga namayapang kapamilya.
Ngayon ay siya na ang aming ginugunita sa araw ng mga patay.
Ito ang unang undas na siya na ang aming inaala-ala,
ang dinadalan ng bulaklak sa simenteryo,
ang pinagtitirikan ng kandila,
at pinag-aalayan ng dasal.

Unang undas,
pagkatapos ng matagal ding panahon
ay magkakasama na sa kabilang-buhay
ang mga minsa’y nakasama-sama namin.