ANG PAGTULONG

Mas mabuti na ikaw ang tumulong kaysa sa ikaw ang tulungan dahil ang ibig sabihin lang nuon ay ikaw ang nakakalamang o ang may kakayahang tumulong.  Masuwerte ka dahil ikaw ang may kakayahang tumulong kaysa sa ikaw ang nangangailangan ng tulong dahil ang ibig sabihin niyon ay ikaw ang wala sa mahirap na kalagayan at ang hindi nahihirapan.

 

Pero huwag mong ipakita kapag ikaw ay tutulong.  Sa pagtulong, ang ginagawa ng kanang kamay ay hindi dapat ipinapaalam sa iyong kaliwang kamay.  Gawin mong tapat at totoo ang pagtulong.  Hindi ipinagsasabi ang mga naitutulong, hayaan mong ibang tao ang magsabi.  Hayaan mong ibang tao ang pumuri sa ginawa mong pagtulong.

 

At kapag tumulong ka, huwag mong tatandaan.  Huwag mong ilista kung sino-sino ang mga tinulungan mo at anu-ano ang mga naitulong mo.  Kalimutan mo na kung ano ang mga iyon.  Hindi na bali silang mga tao na natulungan mo na matandaan na ikaw ay tumulong.  Hindi mo dapat ipaala-ala ang iyong tulong.  Hayaan mo na sila ang makaalaala.  Kasi kapag tatandaan at ililista mo ang mga ginagawa mong tulong ay ibig sabihin binibilang mo ang mga naitulong mo.  Dahil ba gusto mong malaman kung gaano na kalaki ang mga naitulong mo?  Dahil ba gusto mong isipin kung magkano ang puwedeng bumalik sa iyo?  Kung ganuon ay hindi talaga bukal sa loob mo ang pagtulong.

 

Kapag ikaw ay tutulong, huwag kang maghintay ng papuri o pasasalamat sa akto ng ginawa mong pagtulong.  Huwag kang maghintay ng kapalit, o ng pagbalik ng ginawa mong tulong. Dahil hindi ka tumulong para may tutulong din sa iyo kapag ikaw naman ang nangailangan.  Hindi ka tumulong para pagdating ng araw ay may sisingilin ka.  Tumulong ka dahil iyon ang kinakailangan ng mga oras na iyon.

 

At huwag kang manunumbat.  Huwag mong bilangin, huwag kang magbilang ng naitulong mo.  Huwag mong ipapamukha ang mga naitulong mo dahil kapag ganuon ay parang naniningil ka na.  Kapag ganun ay nilalagyan mo ng halaga o presyo na kayang bayaran ang mga ginawa mo.  At hindi naman pala talaga totoo ang ginawa mong pagtulong dahil kaya itong tumbasan ng anomang kabayaran.

 

Ang utang ng loob ay walang katapat, kapalit at katumbas na halaga.  Pero kapag siningil mo ang kabayaran sa utang ng loob at binayaran ka sa anomang paraan, wala ka ng karapatang manumbat at magiging ikaw na ang may utang ng loob sa kanya dahil ibinigay sa iyo ang kailangang-kailangan mo sa mga oras n kailangan mo iyung gusto mo.

 

Kung hindi mo maiiwasan ang mga ito, huwag ka na lang magbigay at tumulong para wala kang maisumbat.  Dahil kailangang totoo ka sa iyong pagtulong.  Kapag kusang loob, bukas sa puso at naturalesa ng isang tao ang pagtulong, hindi na niya matatandaan ang mga ginagawa niyang pagtulong dahil wala lang sa kanya ang ang mga iyon, kaya hindi na niya iyon maaalaala dahil para na lang ordinaryong bagay ang magbigay at maging mabuti sa kapwa, dahil nga natural na sa kanya yun.

MAIN CAST IN FRIENDSHIP

Friendship is life story with the main cast and supports. As our life goes on, we ourselves or the people around us are either giving and taking in one way or another in many scenes and from there we meet and get lots of acquaintances, social friends and colleague, common friends, several casual friends and close friends, and one or two intimate friends or best friends.  Some may come and some may go but some stays and we keep this loop goes round and round and on and on, and they make up the cast of our story.

 

In five years of my search to find the true friends among the casts, there are different ways I am using to find the friends that I can be with in times of difficulty, success, and even in ordinary events.  I have some old good friends who I went back to reconnect with, I have current colleague whom I made myself closer in hope of becoming friends, and I have old and current friends that I leveled up the relationship to make it the turning point to become that true friends.  But it is so difficult because everything has no assurance.  Either we are so far to each other, or I do not know if I can be with them or can I still be with them?

 

There are people whom we had soft spot even before that somehow have become our friends because we used to be with them before: high school classmate, former colleague, or childhood playmates. And the fact that we had soft spot with them, that alone says they can be the possible choices that we wanted to be friends.  That is maybe because there are similarities in our personalities, in likes and dislikes, or whatever characteristics that are matching with us.  Your friendship may did not continue because of your separate life that you pursued but when out of nowhere and out of the blue you remember it, you will find there is still soft spot in your heart no matter how many years have passed.  And when there is chance, it is so nice to go back them to continue the friendship because there is already the similarity or mutual feeling between the two of you. 

 

Sometime one of the main casts is seemed to be not in the happy ending.  Sometimes we thought we already found it but sometimes why it seems there are looming obstacles?  In my five years of searching true friends, I went back to old friends but it looks like my prayers to be with them finally for life will not be granted.  Reasons might be because they will not stay for good in the place where I will stay in my retiring home.  Or we will not meet in our hometown when we decided to go home because our places are miles apart.  Or it could be we are not sure if we will still be able to see each other because life is a matter of time.

 

There are second chances.  I have friendship that was given a second chance to renew the friendship.  Though we were reconnected, there is a feeling of regret in me that I should have done something then.  I should have done it then during the times when we build friendships that I can do something actually, friendship would have developed and grown.  There are many times, things and trials that were wasted that could have cemented the friendship’s foundation.  To my friend before, parted miles away from each other, and reconnected again: friendship is not in the distance, frequency of conversation, and numbers of shared beautiful things that happened, it is not about these things but it is in the greatness and cleanliness of good thoughts for each other.

PAGKAKAIBIGAN

May limang taon na ngayon sa paghahanap ko ng totoong kaibigan, ibat-ibang paraan ang aking ginagawa upang matagpuan ko iyung magiging kasa-kasama ko sa mga problema, sa tagumpay, at sa ordinaryong pangyayari.  Mayroon akong mga binalikan na dating kaibigan upang panatilihin ang koneksiyon, mayroong kasalakuyang kasama na inilapit ko ang loob ko baka-sakaling maging kaibigan nila ako, at mayroong mga matagal ng kaibigan na hindi nakikita o nakikita na nang araw-araw pero mas pinataas ko pa ang antas ng relasyon upang siyang maging hudyat na ng pagiging totoong kaibigan.  Pero mahirap dahil walang kasiguraduhan ang lahat.  Napakalayo ng lugar namin sa isat-isa, o hindi ko alam kung makakasama ko sila o makakasama ko pa ba sila?

 

May mga tao na naging magaan na ang loob natin kahit nuon pa.  Yung kahit papaano ay naging kaibigan na natin dahil sila ang nakakasama natin nuon: kaklase nuong high school, dating katrabaho, o mga kababata.  Iyung katotohanan na naging magaan na ang loob natin sa kanila ay angkop na sila dun sa mga tao na gusto natin maging kaibigan.  Siguro dahil kamukha mo ang ugali nila, mga gusto nila, o anu pa mang katangian na nagtutugma kayo.  Hindi man nagtuloy-tuloy ang pagkakaibigan ninyo dahil nagkanya-kanya kayo ng tinahak na buhay ay kapag naaala-ala mo sila ay may amor pa rin kahit ilang taon na ang lumipas.  At masarap silang balikan upang ituloy ang pagkakaibigan kasi naruon na yung pagkakapareho sa inyong dalawa. 

 

Pero minsan bakit may nagbabadya pa rin na hadlang?  Sa may limang taong paghahanap ko ay may binalikan akong mga dating kaibigan pero mukhang hindi pagbibigyan yung kahilingan ko na makasama ko na sila nang tuluyan at maging kaibigan na habang-buhay.  Kasi hindi sila pipirmi sa lugar na titigilan ko kapag nagretiro na kami.  O di naman kaya ay hindi kami magtagtagpo sa bayan naming sinilangan kapag nagdesisyon kami na umuwi na dahil napakalayo ng lugar namin sa isat-isa.  O di kaya naman ay hindi namin tiyak kung magkikita pa ba kami dahil ang buhay ay una-unahan lamang.

 

May mga pangalawang pagkakataon.  May pakikipagkaibigan akong nabigyan ng pagkakataon na muling buhayin ang pagkakaibigan.  Pero may pagsisisi sa akin kasi dapat may ginawa ako nuon.  Sa mga panahon na bumubuo tayo ng pagkakaibigan na may magagawa naman tayo ay dapat nuon ko pa sana ginawa, disin sana ay nabuo at lumago na ang pagkakaibigan.  Maraming oras, bagay, at pagsubok ang nasayang na maaaring nagpatibay sana sa pagkakaibigan.  Para sa kaibigan ko nuon, nagkalayo at muling kumunekta, milya ang layo sa isat-isa: ang pagkakaibigan ay wala sa layo ng distansiya, dalas ng pag-uusap, at dami ng magagandang pangyayari na pinagsamahan kundi nasa kalakihan at kalinisan iyun ng magandang hangarin para sa isat-isa.