KASAL KA NA BA?

Ang katayuang sibil ko ay isa sa mga pinaka-ayaw kong pag-uusapan.  Hindi dahil may kimkim akong galit, ang totoo nito ay talagang wala naman, kundi ayaw ko lang pag-usapan dahil una hindi ako interesado, pangalawa ay hindi ako komportable at pangatlo ay hindi na kailangan.  Para sa sarili ko, hindi naman ito malaking isyu sa akin, hindi ko ito ikinahihiya at masaya ako sa buhay ko.  Pero kapag yung nasa labas na ako ng aking mundo na ang pamantayan ng sukatan at simbolo ng tagumpay at halaga ng tao ay ang pagiging kasal – nasasaktan ako lalo kapag iyung tila iniuupo ako sa isang nag-iinit na silya o inilalagay ako sa gitna na tinatanglawan ng lente.  Ito ang pangunahing dahilan kaya ayaw kong magpunta sa mga muling pagsasama-sama, pagtitipon at pagkikita ng mga magkakamag-anak, magkakaibigan, dating magkakaiskwela at mga magkakatrabaho dahil panigurado na matatanong ako tungkol dito at ang kasunod niyon ay tatanungin ka pa kung bakit.  Kaya nakaka-ilang magpunta sa mga pagtitipon na ganuon dahil sa mga mapanakit na tanong tungkol sa katayuang-sibil.

Upang magsalita para duon sa mga nakaka-ugnay at nakakadama sa mga taong may katulad na kalagayan.  Ang lahat ng nangyayari ay may dahilan at ayon sa plano.  Hindi lahat ng tao ay makakapag-asawa at walang masama kung hindi ka nag-asawa.  Isipin nyo na lang na hindi lahat ng tao ay matibay para suungin mag-isa ang buhay.  Hindi lahat ay matapang na kayang harapin ang mga hamon sa buhay nang nag-isa at walang katuwang.  Hindi lahat ng tao ay biniyayaan ng Diyos ng kakayahang maging matatag at mabuhay nang mag-isa.  Marami diyan ang malayo lamang sandali sa kanilang kabiyak ay hindi makaya ang hindi maghanap ng makakasama.  Marami din ang mga taong nagpakasal lamang para masabing nagawa ang silbi sa buhay na makapag-asawa, at marami din sa kanila ang may miserableng buhay-may-asawa.  Kaya ikatuwa mo kung ikaw ang tao na mayroong katangiang matatag, matibay ang loob at may talinong mabuhay nang nag-iisa.

Para sa mga tao sa paligid-ligid.  Maaaring sa inyo ang katuparan ng lahat, ang kahulugan ng lahat-lahat at ang pinakamahalaga sa buong planetang ito ay ang pag-iisang dibdib, alalahanin ninyong ito ay para sa inyong palagay lamang.  May mga tao pa rin sa ibat-ibang bahagi ng mundong ito ang ayaw magpakasal, hindi naniniwala sa kasal at hindi makasal-kasal.  Nasa sa tao din kasi kung saan masaya, gaano makuntento, at paano tingnan ang buhay.  Sana lang ay maging sensitibo kayo na ang taong tumanda nang nag-iisa ay napapahiya kapag tinatanong kung bakit nag-iisa.  Sana ay sa sarili pa lang ninyo ay kayo na ang umunawa sa mararamdaman ng kapwa ninyo, at kayo na ang kusang umiwas na masaktan ninyo sila.   Sana lang ay ikonsidera ninyo na ang mga bagay sa pagiging soltero at soltera ay isang pribadong bagay na hindi basta-basta inuungkat sa isang tao, maliban na lamang kung totoong napakalapit ninyo sa isa’t-isa.

Aminin natin, kahit anung paliwanag ng isang taong hindi nag-asawa, lahat kayo ay ipipilit pa rin na dapat ay mag asawa ang isang tao para magkaroon ng anak, ng pamilya, kasama sa pagtanda at mag-aalaga.  Alam na ng mga taong ito kung ano ang magiging buhay nila kapag matanda na sila nang nag-iisa kaya pinaghahandaan nila ito.  Ang pag-iisa ay nasa pagtanggap.  Hindi ito aksidente na hindi maiiwasan na wala kang magagawa.  Pinili ko ito.  Kung para masabing kasal lang ay magagawa ko ito pero alam ko sa sarili ko kung ano ang tama at kung ano dapat.  Ang pagpapakasal ay hindi para lamang masunod mo ang sinasabi nilang ang tao ay ginawa upang magparami gaya nga ng luma, madalas at gasgas na dahilan ng mga taong nakapag-asawa.  Ang buhay ay hindi lamang tungkol sa pagpaparami.  Tao ka at hindi hayop   Ang buhay mo ay hindi masusukat ang tagumpay, katuparan, silbi at kahalagahan nito sa dami ng naging anak kundi kung paano mo tuturuan ang iyong kapwa, anak mo man o hindi, ng pagmamahal sa sangkatauhan, sa mundo at sa Diyos.