PAGDARASAL AT PAGSAMBA

Isa sa hindi ko nagugustuhang gawain ng mga kapwa ko Katoliko at Kristiyano ay ang labis na pagbibigay ng halaga at pagpupugay sa mga imahe at rebulto ng poon, mga santo at santa, na ang kinahahantungan ay pagiging Diyos na ang tingin sa mga ito.  Sa sinabi kong ito, hindi ko iniisip ang maaaring ipintas sa akin ng maraming tao.  Ang totoo ay natatakot akong isulat ang sinasaloob kong ito dahil baka parusahan ako ng Diyos dahil sa pagpuna ko sa sarili kong relihiyon.  Hindi ko na nga Siya nadadakila habang naririto ako sa isang bansa na may ibang paniniwala ay nagawa ko pa ito.  Ngunit inisip ko’ng wala naman akong itinatatwa at nililibak na pananampalataya kaya nagkalakas-loob ako na isulat ito.

Sa pagkakaintindi ko, ang mga larawan at rebulto ng poon, santo at santa ay naririto sa ating kapaligiran upang magsilbing inspirasyon at alaala lamang.  Ginawa ang mga ito bilang pagbibigay ng respeto, pagkilala at pagpapahalaga sa kanilang napakadakilang gawain.  Upang lagi nating maalaala ang mga kabanalan at kadikalaan na ginawa nila alang-alang sa Diyos at tularan natin.  At sa pagbabasa ko, nalaman ko na pinahihintulutan ito ng simbahang Katolika upang maging daan o kasangkapan sa pagpapakilala at pagpapalaganap ng kadikalaan ng Diyos.

Hindi ako sumasalungat sa pagyuko natin sa harapan ng mga poon at pagpapanata ng mga deboto.  Ito ay paggalang at hindi pagsamba.  Hindi ko rin tinutuligsa ang pagdalaw sa mga patron ng ibat-ibang bagay dahil naniniwala akong ang mga iyon ay pagkilala lamang sa kanilang ginawa at kakayahan.  Bagamat nakarating na sa Panginoon nang taimtim nating ipagdasal ang ating panalangin, ang paghingi ng tulong sa mga santo at santa ay dapat na karagdagang pagpapakita lamang ng ating kabaitan sa pagkilala sa kabutihan ng mga taong naging malugod sa mata ng Diyos na Kanyang ikatutuwa.

Sa katotohanang alam na alam natin at inaamin natin mismo na walang ibang dapat sambahin kundi ang nag-isang Diyos, ngunit kitang-kita naman natin na kabi-kabila ang ibat-ibang imahe na binibihisan, pinapabanguhan, inaalayan ng mga bulaklak, niluluhuran, hinahalikan, binubuhat upang iparada, iniluluklok sa pedestal at dinadasalan.  Ang mga hayagang pagpapahalagang ito ang hindi ko maunawaan kung bakit hinahayaan na ipagpatuloy.  Lagi ang unang umuukilkil sa aking utak ay ang mga gintong baka, kambing, ibon at iba pa nanililok at sinamba ng mga tao nuong panahon ni Moises, ano ang pagkakaiba nito sa ngayon?

Sinasabing ang pagsasambit ng mga litanya at rosaryo ay hindi pagdadasal sa mga imaheng nasa harapan mo kundi pagdadasal lamang ng litanya at rosaryo mismo.  Ngunit sa ganitong pagkakataon, ang tukso sa pagsamba sa imahe na tinitigan mo habang nagdarasal ay napakalakas.  Mahirap mapigilan ang isang tao na nagiging Diyos ang tingin niya sa kaharap niyang imahe at istatwa habang sinasambit ang dasal.  Sa ating pakikipag-usap sa Diyos, makabubuti pa ang pumikit upang walang nakikitang mukha ng imahe kundi nararamdaman mo na ang puso mo na ang nangungusap sa Diyos.  Mararamdaman naman yun sa taimtim na panalangin.

Mahalagang malaman natin kung paano tayo magdasal at sumamba sa ating Diyos.  Lagi nating isipin na sa nag-iisang Diyos lamang tayo magdasal at sa Kanya lamang ibigay ang ating pagpapahalaga, pagdakila at pagkilala.  Ang imahe ng mga santo at santa ay nariyan lamang sa ating paligid upang maging paalaala sa atin na dapat natin silang tularan na sila rin ay nagpahalaga, dinakila at kinilala ang ating nag-iisangDiyos.  Hindi upang dasalan kundi magsilbing gabay na ating gagamiting inspirasyon sa pagtahak sa tamang daan.