NAGDARAAN LANG

Nang unang nangyari, ang aking akala,

natatakot kaya dibdib ay kumakaba,

pero ‘di alam kung bakit nangangamba.

Hindi naman napagod, nasabik, nabigla,

o wala namang sakit na ininda muna.

Pero  hindi naman sa takot talaga

kung bakit kinakabahan ang nadarama

kundi sa lungkot ito nagmumula.

Kapag dinalaw ng inip habang nag-iisa,

nag-iisip pero wala ng magagawa.

Malilito, ang gagawin ay ano nga ba?

Ang dibdib, hayan na ay kakaba,

hanggang tila matatakot sa pag-iisa,

at tuluyan na ngang malulungkot na.

Nuon ang pag-iisa ay kayang-kaya.

Gustong-gusto at natutuwa pa nga.

Kahit maghapong sa bahay nag-iisa,

nakaupo lang na walang ginagawa.

Kampante lang, ang isip ay malaya,

walang inip, lungkot at pangamba.

Ngunit bakit ngayon ay nag-iiba?

Dahil ba sa buhay ay nag-iisa?

Walang-katiyakang bukas ba,

o sa buhay ay napapagod na?

Mga nag-aalisang kaibigan kaya,

o mga iniisip na di nangyayari pa,

o marami lang negatibong akala?

Pero di pangamba kung bakit kumakaba,

kundi lungkot at inip kaya nangangamba.

Hindi ang hirap sa pagtanda nang nagiisa,

kundi ang lahat nito’y lungkot ng nag-iisa.

Nagdaraan lang sa isang bagong eskinita.

Madilim, makitid, at walang nagsasalita.

Sa dulo nito’y mararating ang gitna,

papunta sa tulad ng dating masigla.