Friday, April 22, 2011

OBSERVING LENTEN SEASON

In Christendom, the Lenten season starts from Ash Wednesday – it marks the commencement of the forty-day Lent that leads to Easter Sunday.  By observing the forty days of Lent, every Christian emulates Jesus’ abandonment into the wilderness for forty days.  Customarily, in this day also starts the devout to fast by abstaining from meat during Lent.  Usually, the anointment of ash crossed sign on the forehead during the Ash Wednesday signifies our existence on earth that says from where we’ve started we’ll end – from ashes to ashes, from dust to dust.

The feast of triumphal entry of Jesus Christ in Jerusalem is the Palm Sunday, and resumes the Holy Week on the day called Holy Monday.  Traditionally, the Palm Sunday is characterizes by holding and waving the palm leaves or other native leaves in welcoming the entry of the Redeemer riding in a donkey, it symbolizes peace instead of riding in a horse that rode in wars.

The Maundy Thursday commemorates Jesus Christ’s Last Supper with His Apostles where He said in His commandment that humans should love one another.  In this day also the Son of God solemnly washed His disciples’ feet before the Last Supper which is a demonstration of love and humility.  In our time, the Holy Thursday is the time of visiting several churches and praying the Stations of the Cross.

The day of mourning, it is the Good Friday.  This is the commemoration of passion of Christ, His execution, crucifixion and death on the cross at Calvary.  In our age, in this day is the announcement of the Seven Last Words.  The solemnity of Holy Day is being observed as Great Silence by refraining from exultation, noisiness, worldliness, lechery and faithfully abstaining from eating meat.  This is like sympathizing in a deceased person and giving the respect to a dead.  Good Friday is an ideal day to meditate, read the Bible, recite prayers and live the blessed and purest of life.

In Black Saturday, the body of Christ was laid and rested in the tomb, while His soul had descended into hell to free the dead.  Formally, the Holy Saturday ends the Lent season and it prepares the feast of resurrection on the following day.  The Lord Jesus who died on the cross has rose from the dead on the third day is celebrated during Easter Sunday.  Customarily, it ends the days of mourning, fasting and silence and starts the joy of saving our souls from sins and celebrating the feast of Lord’s resurrection.

In Christianity, the death and the resurrection of the Lord are the most important events in commemorating the season.  It is through His death that our sins were paid.  It represents the whole being of our good living will be rewarded with the eternal life after our death to live again with the Lord.  Lenten season is the time of commemorating, acknowledging and valuing the great sacrifice of the Redeemer.  The lent is a season of soul-searching and repentance, this is the perfect time of reflection for the past deeds and repenting for the wrong doings.  Although this can be done in any day even without occasion but for Christians, this is the most ideal time to perform our belief.  It doesn’t need to become religious and devout to observe the Lent and ponder the significance of the Holy week.

Let us remember that in these alone we cannot get the true forgiveness and blessings from the Lord.  Repentance cannot be shown in penance alone, faith cannot be strengthen by doing your vows and fasting, observance in Holy week cannot be proven by reading the book of Passion and visiting number of churches alone.  Remember that the true mercy and blessings can be received if we are doing our worthy cause in our everyday life.  And most importantly, joining the whole Christian world in observing the holiness of the Lenten Season by giving the full respect regardless of your belief and sect is the good showing of elusive world peace and great love to human race.


By Alex V. Villamayor
April 22, 2011
Thuqbah, KSA

Sunday, April 10, 2011

NAKAKAINIP NA BUHAY


“Ang sumusunod na kuwento ay isang paglalabas ng saloobin mula sa isang nalulungkot at naghihinanakit na kaibigan 

“Kapag nag-iisa ako at pag-uukulan ko ng malalim na pag-iisip – nasasabi ko na sana hindi na lang ako naging tao.  Sana naging isang bato na lang ako, o kaya ay isang puno, hangin, o naging ulap na lang sana.  Kung tutuusin, mas gusto kong hindi na lang ako ipinanganak.  Ang naging tingin ko kasi sa naging buhay ko ay mababaw, walang kulay, buhay at saysay.  Mababaw sa dahilang wala akong maipalagay na mahalagang pangyayari na biglang nagpalaki ng buhay ko.  Walang pag-ibig at malalaking karanasan na nagbibigay buhay at kulay".

"Bagamat bilang isang bata ay naging masaya ako sa mga natural na nagpapasaya sa isang bata ngunit sa likod niyon ay ang katotohanang nalulungkot ako sa nangyayari sa aking paglaki.  Sa matagal kong pakikipagsapalaran sa buhay, nasa isip ko lagi ang pagkabagabag at takot – takot sa obligasyon at responsibilidad, takot sa buhay ko sa hinaharap, kasalanan, kamatayan, pagwawakas ng mundo, paghuhusga at pagkabagabag sa pag-uusig sa totoong pagkatao ko.  Kapag iniisip ko ang buhay kong mas madalas pa ang naging malungkot kaysa sa masaya , na iyung lubos na masaya kaya hindi ko na rin nanaisin na maging tao pa.  Hindi ko na panghihinayangan na hindi maranasan ang kaunting tagumpay at magagandang pangyayari sa buhay ko".

"Hindi ko maintindi ang buhay ko, hindi ko magawang bigyan ng mga luho ang sarili ko, ni ang kalayaang pagbigyan ang kaligayahang kailangan ko para sa sarili ko.  Totoo, ang paniwala ko ay nabubuhay ako hindi para sa sarili ko kundi para sa ibang tao.  Habang nabubuhay ako, parang dumarami ang aking alalahanin, lumalaki ang aking pananagutan, lumalawak ang aking responsibilidad.  Kahit wala akong pamilya ay palagay ko sa sarili ko ay kargo de kunsensiya ko pa ang kahihinatnan ng anak ng anak ng mga kapatid ko.  Inaaala-ala ko ang kanilang kalagayan sa gitna ng magulong mundo mas lalo na sa magiging magulong daigdig ng kanilang panahon.  Inaaala-ala ko iyung kahit hanggang sa huli at maliit na bagay tungkol sa kanilang kaligtasan at kaginhawahan, ang kanilang kahihinatnan mula sa kayamanan at kamatayan.  Maaaring sabihing nasa sa aking karapatang-sarili na ang mga nangyayari, na pinili at pinagpasiyahan ko ang lahat subalit iyun na kasi ang naging ugali at aral na kinalaklihan at isinabuhay ko".

"Kapag nagkakaroon ng paglindol – iniisip ko agad ang kalagayan ng mga mahal ko sa buhay.  Kapag mayroong pagbaha, sunog at mga aksidente ay nababahala ako.  Kapag may mga pangyayaring sakuna ay iniisip kong sana ay hindi na lang ako ipinanganak dahil ayokong mamatay sa sakuna.  Takot akong mamatay sa masakit na paraan, hindi lang ang sarili ko kundi pati ang mga mahal ko sa buhay.  Kapag naiisip ko ang nalalapit na pagkagunaw ng mundo ay natatakot ako at iniisip kong sana’y hindi na lang ako ipinaganak dahil ayokong maranasan ang pagkagunaw ng mundo".

"Sana ay hindi na lang ako naging tao at isinilang para hindi ko na nakita pa ang buhay at hindi ako natutong magmahal, malungkot at masaktan.  Kung iisipin ko na kung hindi ako ipinanganak at hindi ko man makikilala ang mga taong nagbigay kulay sa aking buhay ay hindi naman ako manghihinayang.  Kasi, yung taong nagbibigay ng kulay sa buhay ko ngayon ay hindi naman talaga ganap na makulay ang naibigay sa akin.  Ako lang naman ang nagmamahal ng labis pero sa akin ay walang nagbabalik ng pagmamahal na hinihintay ko.  Alam kong hindi naman nila ako masyadong kailangan dahil mayroon silang mas prayoridad kaysa sa akin kaya anong panghihinayangan ko kung hindi ko man sila makikilala?"

"Wala akong natatanaw na makulay, masaya at mariwasang kinabukasan kaya nawawalan na ako ng saya ng ipagpatuloy ang buhay ko.  Sana’y kuhanin na lang ako ng Panginoon kasi hindi naman malaking pangyayari at kawalan sa mga maiiwan ko kung mawawala ako.  Baka nga hindi naman masyadong maramdaman ang pagkawala ko.  Hindi sa sinasabi kong hindi ako mahal ng aking pamilya subalit ang ibig kong sabihin ay wala namang isang babae at mga anak ang mawawalan ng haligi ng tahanan, ang malulungkot at mangangailangan sa akin kung mawawala man ako.  Ayoko na kasi, ayoko ng masaktan.  Gusto ko ng magpahinga, gusto ko ng iwanan ang malungkot at nakaka-inip na buhay”.

Alex V. Villamayor
April 10, 2011