Saturday, July 16, 2011

PARA SA GUSTONG MAGKA-ANAK

Nuong panahong ako ay nasa kalagitnaan ng edad-dalawampu, naaala-ala ko pa ang masidhi kong kagustuhan na magkaroon ng isang anak na para sa akin ay siyang kasagutan ng aking buong pagkatao.  Naniniwala kasi ako nuon na ang pagkakaroon ng anak ang kabuluhan at kahulugan ng iyong pagiging tao, ang pinakatugatog ng iyong tagumpay at katuparan ng pangarap.  Ngunit isang masayang pamilyadong kaibigan na mayroong dalawang anak ang nagpayo sa akin.  Ang sabi niya, ang pinakarurok ng tagumpay at ang pinaka-kahulugan ng buhay ay wala sa pagkakaroon ng pamilya ng isang tao.  Ang pinakatagumpay ng isang tao ay kung nagampanan niya kung ano ang kanyang dapat gampanan, mapa-may asawa man o wala.

Ibat-ibang tao, ibat-ibang paniniwala at kapalaran.  Marami akong nakilala na walang pagsidlan ng malaking tuwa nang sila ay magkaraoon ng anak dahil ang nananaig at nananahan sa kanilang damdamin ay ang naranasan nila ang hiwaga ng pagkakabuo at isinisilang ang tao.  Isang kakilala ang masayang nagpapayo sa lahat na dapat ay mag-asawa ang bawat tao upang magkaroon ng anak.  Dahil siya ay nakapag-asawa na, na makakasama niya nang habang-buhay ay nasasabi niyang ganap na ang kanyang kasiyahan, kabuluhan at tagumpay.  Lalo na nang isilang ng kanyang mahal na asawa ang kanilang unang anak, anupa’t madalas niyang ikumpara ang labis nyang kaligayahang nadarama sa mga wala pang pamilya.  Ayon sa kanyang mga saloobin na ibinabahagi niya sa mga nakakausap, lumalabas na siya ay mas masaya, mas tagumpay at mas makabuluhan kumpara sa iba na hindi pa nakakapag-asawa.  At kabilang na siya ngayon sa mga taong nagampanan ang tungkulin na makapag-asawa at magka-anak bilang pagsunod sa tagubilin ng Diyos na magparami.  Mayroong nagsasabi na mas mabuti at mas maganda ang mayroong asawa kaysa sa walang asawa dahil mas pursigido itong magsumikap, mas mataas kung mangarap at mas malalim ang kaligayahan na kanilang nakukuha.

Bagamat sa pangkalahatan ay nananaig ang paniniwalang ang pagkakaroon ng asawa ang kahulugan kung bakit ka naging tayo, naniniwala ako na hindi dapat ikumpara ang tagumpay na ito sa tagumpay na nakakamit ng mga walang kakayahang magka-anak at ang piniling huwag magka-anak.  Dahil sa kabuuan naman, ang tunay na nagtagumpay ay iyung totoong masaya at may kapanatagan.  Nalulungkot lang ako kung bakit mayroong mga tao na ang pag-iisip ay hindi patas, makasarili, sarado ang isip at damdamin at nananatiling nasa lumang panahon ng paniniwala.  Ang lahat naman ay depende sa pangangailangan ng tao sa kanyang tagumpay.

Paano kung ang isang tao ay walang karanasang makipag-ibigan dahil walang pagkakataon na magkaroon siya ngunit narating ang mataas na katungkulan sa trabaho dahil sa kanyang kagalingan at katapatan?  Paano kung ang isang tao ay walang kakayahang magkaroon ng anak ngunit umasenso sa trabaho dahil sa kanyang kasipagan?  Sabihin na nating mayroong tao na mas masaya kung nag-iisa at hindi masaya kung mayroong kasama sa buhay, ang ibig sabihin ba nito ay mas mabuti pa ang isang tao na nagkaroon ng anak ngunit hindi maitaguyod ang tungkuling buhayin sa marangal na paraan ang kanyang anak?

Mayroong tao na upang masabi lamang na siya ay tagumpay ay pinilit niya na makapag-asawa – ngayon kaya’y mas higit siyang dakila?  Kung ang nais mo lang sa buhay ay magkaroon ng pinapangarap na bahay, o kaya’y matulungan ang iyong mga mahal sa buhay o sa kapwa, o dili kaya’y maging malusog, walang pagkakautang, nagagawa ang mga nais gawin sa buhay, at ang mga ito ay nangyayari – mas masuerte ka kaysa sa kanila.  Kung ayaw mong magkaroon ng kasama sa buhay sa kung anomang dahilan, ngunit masasabi mong mas mayroon kang kapayapaan, kalinisan ng loob at respetong gusto mong ipaalam sa mga tao – mas tagumpay ka kaysa sa mga mayroong kagustuhang makapag-asawa na sa nagsasabing napatunayan nilang mas may kakayahan siyang magkaroon ng anak ngunit hindi magampanan ng lubos ang responsibilidad.  Dahil kung ano ang pangangailangan mo na natutugunan mo sa mabuting paraan, iyun ang tunay na tagumpay.
 
Alex V. Villamayor
July 16, 2011
(s.j.les & a.roy)

No comments: