ANG PINAKAPINAPANGARAP

Isang gabing hindi ako makatulog sa kakaisip kung paano ko aaabutin ang aking pangarap ay nagdaan sa aking isip ang ibat-ibang nangyayari at maaaring mangyari.  Sinusubukan ko naman.  Ginawa ko ang maraming bagay para makamit ko ang aking pangarap ngunit sadya nga lang na hindi umaakma sa akin ang mga pagkakataon.  Matagal na akong nagpapakahirap magbanat ng buto para sa matamis na kabayaran.  Maraming beses na akong naghanap ng paraan at tulong na sa pagpupumilit kong mangyari ang aking pangarap ay may mga pagkakataon na naloloko ako.  Ngunit hindi ako nasisiraan ng loob na muli’t muli ay ituloy ang aking pangarap.

Katulad ng karamihan sa atin, isang tahanan na masasabi kong sa akin ang aking pinakapapangarap. Isang pangarap na bahay na sa anyo, hugis, sukat at lugar ay ayon sa lahat ng aking kagustuhan.  Simula nang maramdaman ko ang kagandahan ng magkaroon ng isang sariling bahay ay hinangad ko na ang magkaroon nito na ako mismo ang mangangalaga.  Ninanamnam ang sayang nangingiti nang nag-iisa na nangangarap nang gising.  Ang tayog ng pangarap sa kalakasan ng pagsusumikap, sa mailap na pagkakatao’y nakakapagod.  Hanggang tumagal ng tumagal ang tayog ng pangarap ay binababaan upang mapalapit sa katotohanan para makamtan lamang.

Hanggang nakakapagod mangarap.  Sa kawalan ng pag-asa, ibinababa ko ang sarili upang maging mas  makatotohanan at hindi isang pangarap lamang.  Sa panahong parang susuko na ako, naramdaman ko na may ipinahihiwatig na pala sa akin ang mga pagkakataon.  Sa panahong nagpupursige akong makamit ang aking pangarap na bahay, sa maraming pagkakataon ay ipinararamdam sa akin ng pagkakataon na hindi ito dapat matuloy.  Hanggang maramdaman ko na mukhang hindi pa talaga dapat.  Hindi pa ito ang tamang oras upang ipagpilitan ko ang gusto ko.  Pinilit kong intindihin kung ano ang mga nakakapaligid sa akin at sinang-ayunan kung ano ang mayroon ako.  Tinanggap ko na lang ang katotohanan at isinaisip na kung anuman ang mga nangyayari ay mayroon pa rin itong mga kabutihan at kadahilanan.  Nasa tamang oras ang lahat.

Nananag-inip ako sa tanghaling tapat, iminulat ko ang aking mga mata, pinagmasdan ang sarili at aking naunawaan ang aking kalagayan.  Maganda pa rin na hindi ko pa makuha ngayon ang aking pangarap na bahay.  Dahil sa paghahangad ko ng isang sariling bahay na aking magiging kaharian, makamit ko man ito ngayon ay hindi ko naman ito makakapiling at mararamdamn nang lubos ang tamis ng may sariling kaharian.  Hindi ko rin ‘t naman ito matutuluyan, maayusan, malilinisan at maaalagaan, at palagi rin ko lang siyang iiwat-iwanan.  Hindi pa ito ang panahon, marahil ay kapag dumating na ang oras na nakahanda na akong hindi siya iwan at magpapasya akong manatili na nang matagalan sa aking sariling bayan.  Iniaadya ako ng pagkakataon na hindi matuloy ang aking ipinagpipiplitan dahil malamang na kung sakaling itinuloy ko ang aking desisyon ay mababaon lamang ako sa utang dahil sa laki ng halaga ng aking pangarap at tuluyang mawala ang lahat ng aking pinaghirapan.

Hindi pa huli ang lahat.  Sa ngayon, mahalaga na mas pagtuunan ko ng pansin ang ibang pagkakataon na magpapaunlad sa aking buhay.  May mga pagkakataon pa na iukol ko sa ibang bagay ang aking kakayahan at pagyamin kung ano man ang mayroon ako.  Tutal ay may inuuwian naman akong tahanan na tumatanggap sa akin, hanggang nasa ganito akong kalagayan na dumating-lumisan at bumalik, makabubuting hindi ko muna kuhanin ang bahay na malulungkot lamang sa tuwing ako ay aalis.  Maaari pa akong mangarap muli at kapag dumating na ang oras na hindi na ako muling aalis, kukuhanin ko na ang isang bahay upang makapiling siya nang matagalan at maramdaman ang pagsasaya ng totoong mayroong sariling bahay, at marahil ay iyun na ang tamang panahon na makamit ko ang aking pinakapinapangarap na bahay.

Ni Alex V. Villamayor

August 4, 2014