BAKIT MAHIRAP MAPAGBAGO?

Bakit may mga tao na kahit anong ganda ng paliwanag ang gawin mo ay hindi mo sila mapapaliwanagan?  Bakit kahit ipakita mo sa kanila ang katotohanan at mga katibayan ay hindi mo sila mapapaniwala?  Bakit kahit anong kumbinsi ang gawin mo ay hindi mo sila makumbinsi?  Bakit nga ba kahit ano ang gawin mo at ano ang mangyari ay hindi mo na mababago ang mga loyalista at panatiko?  Dahil sa tatlong ugali na ito: matigas ang ulo, sarado ang isip, mataas ang tingin sa sarili – isa man sa mga ito o lahat ng ito.  Ang katigasan ng ulo ay nakukuha kung paano pinalaki. Kung pinamihasa ka sa iyong mga ginagawa nung iyong kabataan, magiging sarado ang iyong isip at sarili na lang ang iyong pakikinggan. Hindi sila nakikinig kaya ano man ang paniniwala nila ay hindi talaga sila basta-basta mapagbabago.  Anoman ang marinig na katotohan ay hindi sila makikinig dahil sarado na ang kanilang isip, kahit nariyan na ang aral na mapupulot. Anoman ang pagkumbinsi sa kanila ay hindi sila susunod kahit sa kanilang magulang, asawa at mga kaibigan dahil matigas ang kanilang ulo at mas mahalaga ang gusto nila ang masusunod.  Anoman ang pagkakakilala nila sa taong gusto nila ay hindi sila tatanggap ng opinyon ng iba dahil ang alam nila ay mas tama ang opinyon nila.

Ang lahat ng ito ay dahil sa labis-labis na katapatan nila sa taong gusto nila na sa kalabisan ay hindi na nila kayang kontrolin ang damdamin at pag-iisip.  Parang pag-ibig na bulag, ganuon sila kaya anuman ang mangyari: umulan man at umaraw, maghalo man ang balat sa tinalupan, pumuti man ang uwak at umitim ang tagak – itaga mo sa bato mananatili sila sa tao na gusto nila, dahil ganuon ang taong nabubulag sa pag-ibig.  Kaya kahit ipakita mo sa kanila ang libro o katibayan, hindi sila maniniwala dahil kahit ang libro ay sasabihin nilang may mali bilang pagtatanggol sa taong gusto nila.  Kahit sabihin ng otoridad ang katotohanan ay sasabihin niyang may kinikilingan ang otoridad upang idepensa ang taong gusto nila.  Kahit anong kapintasan at kamaliang ginawa ng taong gusto nila ay hindi nila ito huhusgahan at susuhetuhin dahil kaya nilang ikonsidera na normal lamang iyon.  Ang pagmumura ay musika sa kanilang pandinig dahito ito ay pagpapakatotoo sa paglalahad ng iyong sarili.  Ang pinakaimposible man ay paninniwalaan nila basta’t nanggaling yun sa taong pinagkakatapatan nila – parang nahuhumaling sa pag-ibig.  Kahit niloloko na sila sa mga bagay na masyado ng maganda para maging totoo tulad ng isang ginto para sa isang tao o tatlo hanggang anim na buwan ay mawawala na ang droga.

Ang totoo, kahit ang kautusan ng Diyos na “Huwag kang papatay” ay kaya nilang ibahin ang kahulugan para lang makatulong sa kanilang idolo.  Ang “Huwag kang magsisinungalin” ay kaya nilang sabihin na hindi naman mahalaga sa eleksiyon para ipagtanggol ang sarili nila.  Ang “Huwag kang magnanakaw” ay hindi mali kung ang nagnakay ay nakakatulong at may nagawa naman, at ayon sa kanila ang lahat naman ay nagnanakaw kaya tama lang ng magnakaw.  Kung isa kang normal na tao, kaya mo ba ang ganuong mga katwiran?  Ganun kalaki ang kanilang katapatan sa tao na gusto nila na kahit Diyos ay susuwayin nila.  Deboto na sila sa tao pero hindi sa kanilang pananampalataya.  Kung sana ang labis na katapatan nila ay sa Diyos nila ibinigay, kung sana ay loyalista at panatiko sila sa Diyos, di’sin sana ay walang tatangkilik sa taong halata ng sinungalin, sa mga may bahid ng pagnanakaw, at sa mga walang pangimi sa patayan.  Kung mas pinapanigan mo ang kagustuhan ng Diyos (kaysa kagustuhan ng tao) ay hindi ka malilito sa pagpili, at hindi ka kasabwat sa lokohan, nakawan at patayan.

Ang masakit o nakakalungkot nito ay hindi nila inaamin na loyalista o panatiko sila sa kabila ng ipinagsisigawan nilang “puro / o solido” sila.  Iyun ay dahil nga bulag sila.  Ang taong nabubulag sa pag-ibig, kahit anong “tapik, gulat, o buhos ng tubig” upang magising ay bulag pa rin.  Parang mga tagahanga ng isang artista, ano man ang sabihin mo ay hindi mo sila mapipigilan na hangaan ang kanilang iniidolong artista.  Ipaglalaban nila ito, pupurihin nila ito, pasasayahin nila ito.  Ganun din ang mga taong bulag na taga-sunod, gagawin nila ang lahat huwag lamang silang ayawan o kagalitan ng taong kanilang gusto.  Kaya anuman ang gawin mo ay mahirap na silang mapagbago dahil sa ganitong pagkatao nila.

2021 TOP-5 STORIES

 

A year in review.  It’s time of the year to look back in the past 12 months and see how it was going.  So, Here are my top-5 stories for year 2021

 

 

#5 THAT THOUSAND STEPS

I joined in this Daily Steps contest.  Although I knew then that it’s hitting the moon to win, because I was not aware of the mechanic.  I didn’t know because I was 2 days late but I still joined to challenge myself if I can make a 15 T daily steps, which I can.

 

Then halfway, I set a 50 T steps target and I did.  Towards the end, I planned to break my 50 T steps just before the competition ends, and I made it to 80 T.  But behind these personal accomplishments & personal happiness, I was doubted faking that 50 K steps or that 80 K steps. Of course not.

 

 

#4 MY UTILITY AREA

I don’t usually show but this one… it’s something I like.  This one is not to brag.  This is just to record how I feel about it.

 

For once I like to have a place for errand works serving as utility area, or dirty kitchen. It is ideal for heavy cooking.  And since it is outdoor, roasting can be done without getting smoke inside.  I like the idea of having first stop coming from market, before going inside the house.  And I like the feel of using a kitchen in an open air.  It gives a resort-feel vibe and I am just simply excited

to use it when I get home.

 

#3 THE PANDEMIC BIRTHDAY

For about 9 years or more I am not celebrating my birthday the usual way we do – which is thru foods. Instead, I do something worth to commemorate my b-day.  But this year, I decided to celebrate my birthday because it was my thanksgiving that inspite of and despite of the pandemic, I am able to reach my age today.  For once, it was a nice feeling to experiencing this again.

 

 

 

#2 HITTING THE 200 MARKS

To hit the SSS 200 contributions is an accomplishment for me.  It’s a story to tell for me.

 

Looking forward the pensions that I will receive soon makes me excited. But more than that, it is the feeling of freed from hardwork  - that is the overwhelming part.  Imagine you were paying sum of your money.  For more than 15 years and you have realized how much you have endured.  And I looked back how I started, to the struggling years of my beginning.

 

Putting all of them together, that is the worth to include the 200^th mark as my top story.

 

#1 YEARS SERVICE AWARD

To receive recognition for the dedication and contribution to the company that I am serving is one of the highlights of my career.  I feel really appreciated and valued, knowing the times and efforts I put forth were acknowledged and I would like to express my sincerest gratitude to my management for initiating such recognition for us, as Contractor employees.  It gives me inspiration to remain focused, be more dedicated and be the better version of my work.

HEY, ANXIETY (Spoken Words)

I opened my phone to see the outside world.

This is my window, the small gap in the wall to peek the goings-on,

from this home where we’re like alone.

Alone in four walls, a ceiling and a floor;

my workstation, playground and home.

We’re locked up, and the boredom is on.

 

Suddenly, the world has changed and we’re not used to it.

Me, you, them, we’re around everywhere, sad and weep.

And so on my news-feed I see the timely story.

Many people today are going through anxiety;

because of fear, difficulty and uncertainty;

because of boredom and feeling of solitary;

because of this pandemic that plagued everybody.

 

Thump-thump, thump-thump, thump-thump.

The heart beats so fast and you can’t unplug.

You feel afraid of tomorrow, of the things around you.

What if you run out of money or food?

What about your family and friends too?

All these things are coming, circling, popping

again, and again, and again, and again.

 

Thump-thump, thump-thump, thump-thump.

The heart beats so fast and you can’t unplug

 You feel it going high and fast,

will it blast, will you go crazy at last?

And simply don’t know how to control your heart.

You want to be alone or you want to cry,

or maybe you want escape to try.

There is only one thing I should say not to go by.

That is never give-up everything and say good bye.

Because you are not alone, and never be alone.

Because we are here to hold on our compassion.

 

Cry, roar and shout; there is nothing wrong doing that.

If you feel you don’t feel okay, then it is okay to not be okay.

This is just for today; and tomorrow is a morning sunny day.

 

The world is healing, and so your feeling.

Certainly this will pass, soon this has ending and you’ll be rewarding.

Prayer is more than enough.

When it is done, when our usual life has back,

we who survived in this catastrophe,

we’ll be the living testament of being tough.

Then was anxiety and now you can laugh.

LIFE AND HOPE IN A PLAGUE

Who would have ever guessed?

A year ago we were embedded.

But since then life is good indeed.

We are still here and so blessed,

living our life, hoping for the best.

 

When the world seemed to stop,

everything has changed so much.

While we’re in our most trying time,

many cried, wanting to give up

in this kind of time that’s really tough.

 

But life must go on, life must survive.

No matter how great problems arrive.

Even if it seems larger than our life,

yet think of the possible brighter side,

for there is still life and hope in a plague.

 

Every wake up in the morning is a blessing.

There is always hope while we are living.

Live the dictum that never mess up:

“The one who gives up does not win,

the one who wins does not give up.”

 

A FLOWER

 

PINAKAUNANG NAAALAALA

Isang gabi habang ako ay matutulog na ay nag-balik gunita ako ng aking pagkabata. Inalaala ko ang mga nangyari at ginawa ko nuong ako ay elementarya pa lang, grade-3, grade-1 at pinilit kong mag-isip pa ng mga bagay bago ako mag-grade-1. At may naalaala ako. Isang araw, ayaw kong maiwan ako ng aking nanay na nagtratrabaho sa pabrika sa aming bayan. Natatandaan ko na sumakay na siya ng tricyle upang pumasok sa trabaho ay habang umiiyak ay humahabol ako sa tricyle. Tuloy-tuloy lang ang tricycle sa pagtakbo at malinaw pa sa alaala ko na paminsan-minsana ay lumilingon ang nanay ko sa akin. Kasama niya sa tricycle ang kanyang kaibigan at kasamahan sa pabrika na kung hindi si ti-During ay si ti-Naty.

Palagay ko ay nasa anim o pitong taon a ng edad ko nuon. At palagay ko nu’ng araw na yun ay ayaw kong pumasok sa eskwelahan at mas gusto ko ang sa bahay lang kasama ang nanay ko. Malinaw kasi sa aking alaala kahit hanggang ngayon na ayaw kong pumasok sa eskwelahan nu’ng kinder at grade-1 ako. May mga araw pa nuong grade-1 ako na umuuwi ako sa kalagitnaan ng klase.  Itong pangyayaring ito, malamang ay pitong taon ako dahil para tumakbo ako sa kalsada ay kabisado ko na ang daan. Hindi ko na alam kung ilang beses yun nangyayari dahil may magkaibang bersiyon akong naaalaala. May naaalaala akong bumaba ang nanay ko mula sa tricyle at sa bahay namin ay kinagalitan niya ako at napalo pa niya ako ng tsinelas o hanger.  At isa namang bersiyon ay nakikita ko ang sarili ko na tumigil sa paghabol sa tricycle, naupo sa kalsada na umiiyak hanggang lumayo na ng tuluyan ang tricyle.  Palagay ko ay malapit pa rin naman ako sa bahay namin dahil malamang ay hindi ako lumalampas sa simbahan na nasa 100-metro lang mula sa bahay namin.  At may bersyon pa na narinig ko na habang iniintindi ako ng aking nanay ay sinabi ng kasamahan ng nanay ko na “Hayan mo na titigil din yan / magsasawa din yan / mapapagod din yan.” Siguro ay may nangyari na huminto ang tricycle at bumaba lang ang nanay ko para pauwiin ako at pagkasabi ay sumakay ulit ng tricycle.

ANG LIPUTAN.  Sa pag-iisip ko pa ng pinakamatagal o pinakalumang bagay o pangyayari nung bata pa ako, ano nga ba yung naaala-ala ko pa na sa edad na pinakabata ako?  Sa kakaisip ko kung ano pa ang kaya kong maalaala sa pinakabata kong edad ay naalaala ko ang liputan sa bakuran ng aking lola, na sa palagay ko ay nasa limang taong-gulang pa lang ako nuon.  Ang bakod ay yari sa kahoy bagamat hindi ko na mailarawan sa isipan ang kulay at sukat.  Lupa ang tapakan, sa gilid at ilang bahagi ay may mga malilit na bato na parang dinurog at may mga kabibe.  At sa sulok gawing kanan ay may halaman na namumulaklak.  Ang halaman ay mataas na kasing-taas ng tao.

Nakaupo ako sa mahabang bangko, nag-iisa.  Hindi ko na maaala-ala kung umaga, tanghali o hapon ba iyun pero malamang ay ito yung pagkagising tuwing tanghaling pagtulog.  Kung bakit wala akong kasama siguro ay dahil ang mga kapatid ko na mas matanda sa akin ay nag-aaral at iniwan lang ako sa aking lola upang bantayan.  Maaaring totoo dahil kung ang ate ko ay nasa grade-1 na pitong taon, nasa limang taon nga ako nung panahon na iyun.  Sa kakapilit kong alalahanin ang tagpo na iyun ay parang nagbalikan ang tagpo.  Ang bubong sa tapat ng aking kinauupuan ay hindi sinasakop ang buong kalupaan ng harap ng bahay kundi kapiraso lamang na nasa aking tapat.  Parang may mga araw na natatandaan ako na nakaupo lang ako at nanonood ng ulan.  Hindi ko talaga maala-ala kung ano ang hitsura ng likuran ko na bahagi na ng bahay ng lola ko dahil madilim na parang sa panag-inip na lang.  Hindi ko na rin maalaala ang kabuuan ng bakod.

Nabuo sa aking isip, Nuong ako ay nasa anim na taon o pababa ay ang lola ko sa aking ama ang nag-aalaga sa akin dahil parehong nagtratrabaho ang aking ama at ina.  Iniiwan ako sa bahay ng aking lola na hindi ko alam kung nung panahon na iyon ay magkatabi na ang aming bahay na siyang kasalukuyang lagay ngayon.  O baka nung panahon na iyun ay hindi pa nagagawa ang aming bahay sa tabi ng bahay ng lola ko?  Naisip ko ngayon, siguro ay ako ang bata na madaling alagaan - iyung nasa isang tabi lang at tahimik.  Kung nasa edad na anim o lima ako, maaaring tama nga na hindi pa ako nakakalabas ng bahay nuon para may makalarong ibang bata.  Kung nasa anim o mas mababa na taon ako nuon, lumalabas na ang mga kapatid ko na mas matanda sa akin ay nag-aaral na ng grade-5 o 4 at grade-2 o 1 kaya hindi ko sila nakikita sa bahay habang inaaalagaan ako ng aking lola.  Pinilit ko pang mag-isip.  Hindi ko na alam kung likha na lang na aking imahinasyon na parang may mga pangyayari akong naaala-ala na tanghali ay dumadating ang kuya ko at ang ate ko at sandali lang ay umaalis din sila.  Hindi ko na masasabi kung araw-araw ba yun dahil malabo na kasi sa aking memorya.  Kumakain kami.  Malamang ay pareho silang umuuwi sa bahay ng lola ko mula sa eskwelahan upang magtanghalian at bumabalik din agad.  Naaalaala ko yung hipon na hindi kalakihan, hindi ko alam kung paano niluto pero wala siyang sabaw at isinasawsaw siya sa suka.  May kasamang talong o ampalaya akong naaala-ala sa kinakain namin.  At sumagi sa isip ko na siguro ay pang-umaga lang ang ate ko dahil may nasa sulok ng utak ko na naglalaro kami.

Dumaan din sa aking iniisip na hindi pa ako pumapasok nuon pero wala akong hilig magsoot ng salawal.  Ang suot ko lang ay ang kamiseta ng aking tatay.  Sa panahon na yun ay naaalaala ko na iyung bahay namin pero hindi ko mailarawan sa isip nang malinaw ang hitsura.  Dumating si ti-During na kaibigan at kasamahan sa trabaho ng nanay ko at sinabi sa kanya na puwede na raw akong ipasok para mag-aral.  Narinig kong sinabi pa niya ang pangalan ng kanyang anak na si Ayie, na kalaunan ay naging kasabayan ko sa elementarya.  May naala-ala ako na naging kasambahay namin na ang pangalan ay Nelia – hindi ko na lang maalaala kung ilang taon ako nuon pero ang sigurado ay hindi hihigit sa 8-taong gulang.  Wala akong maala-ala na magkasama kami ng kuya ko siguro ay dahil malaki ang agwat ng taon namin kaya mas lagi siya sa labas kasama ang mga kasing-edad niya.  Pero ang naaala-ala ko ay ang ate ko ang madalas kong kasama sa paglalaro at pagpunta sa ibang bata.  Pero palagay ko ay higit limang taon gulang na ako nuon. 

At sa kakapilit kong balikan ang pinakabata ako na naaalaala ko ay nang ipanganak ang kapatid ko na sumunod sa akin.  Naalala ko bigla na abala nuon sa bahay namin.  Ang tatay ko, ang lola ko, at may mga taong hindi ko kilala na umaakyat sa ikalawang palapag ng bahay namin.  Nangnanganak nuon ang nanay ko at kami ng ate ko ay nasa ibaba lang ng bahay. Naaalaala ko pa na nasa malapit kami sa hagdan.  At sa tagpong ito na nagbalik sa alaala ko ay nasagot nito ang tanong ko na nasa tabi lang pala ng bahay ng lola ko ang bahay namin.  Apat na taon at sampung buwan ang pag-itan ng edad ng kapatid kong babae na sumunod sa akin, kaya ito na siguro ang masasabi kong pinaka-una kong natatandaan nuong bata pa ako.  Ang sarap lang balikan ng mga alaala na iyun na kaya ko pa silang tandaan kahit nasa apat na taon pa lang ako ng panahon na iyon.

REPAYING DEBT OF GRATITUDE

Do you know the feeling when you are in the situation where you feel yourself so small and so wrong because of the blames that being thrown to you, yet you cannot speak much because you were very careful to say something that may be offensive?  Besides your reasons are seem not going to be right and that your sorry is not making it.  When someone, not from your family, is superior whom you owe “debt of gratitude” is reprimanding you, you will really feel so little and down.  You will try so hard not to speak no matter how right you believe but instead be polite and so diplomatic out of respect.  The blames for the wrong you did and for the pain you caused are what make you feel guilty, humble, ashamed and regretful for.  You tried to be humble because you have debt of gratitude.  You caused distress and failed someone, and maybe disgraced the person although they were not what you intended, but your arguments and apology are unaccepted and going nowhere, that is why you feel embarrassed and feel guilty about it.  Actually, you don’t care about the embarrassment and self-pity but instead you are more concerns about the situation of the person that perhaps you put in bad light to his/her peers.

Debt of gratitude is no compensation, it is just always here and there.  Whether you match it with great price, the debt of gratitude will be consider again and again in times even you thought you paid.  Twenty years may have passed when this situation happened to me yet it still affects me.  I was so ashamed and felt useless to myself scolded by the person who helped me.  I failed the person and perhaps I put him/her in an unpleasant situation, and for that I am feeling guilty until now.  That person has all the rights to feel angry because helping me to land in a job seemed to be disregarded.  Being in a higher position in the company, that person has prerogative to get whoever he/she wants to help.  Actually, it was big debt of gratitude to think that I came from a company that laid-off me due to labor union, which made me difficult to find another job, and yet here’s the person who gave me job.

So this is what happened: I was in a group that I did not think will oppose against that person.  My intention was pure and none in my hindsight that it was not right, and so how dismayed I was when I was upbraided that I was so wrong.  But honestly I never thought I did wrong.  That person may be right or wrong or I may be wrong or right or whatever.  Maybe I was just not smart enough to know the possible implications of my act ahead of time.  It was just so hurtful to be called ungrateful.  It was so belittling.  It was demeaning feeling when you were in that situation where you cannot do anything but to accept all the rants to happen.  Yes, you had fault but you did not to mean it.  You understand that everything you have heard is true but you believed you did not do it the way he/she was saying it.  Much more you did not want to hurt and disobey a person because all the while you thought you never hurt, resisted, and fooled anyone.  After all, you will just want to believe that it was an honest mistake.

I have come a long way and been in many places but I do not want to use these to top anyone.  Maybe it is just natural on me to be gullible that is why I do not think where, what and who I am.  When I helped, I forget it afterwards because it is already done and I should not keep it on my head nor should track it.  When things have gone, they are not mine anymore.  I don’t want to use debt of gratitude, I don’t like to oppress, suppress or harass someone who owes me, I don’t want to use that weakness.  I am a person who doesn’t expect reciprocate of my deeds.  It is not my personality.  I think this is the reason why I don’t usually collect indebtedness, very rare I do it.  It is not my thing because I do not take advantage and take for granted the people.  I don’t want to reprove anyone.  Maybe I have no wisdom to put myself on others’ shoes.  Maybe I am not knowledgeable enough about people’s life.  Maybe I am not good or kind but fool.  Or maybe I am selfish when I thought I am right even though deep inside I meant it.  And maybe I am just simply not prudence to see the bigger picture.  Sometimes we are not just smart how to handle the feelings of people and the situation.  You hurt, you mess, and you fail them but the truth is you didn’t mean to do these.  Don’t worry, as long as the heart is pure, I want to make believe that we should not blame ourselves for these honest mistakes.

PAGLULUTO NG SINIGANG

Ang Sinigang ay nagmula sa Katalugan at naging popular sa buong Pilipinas na maituturi na isa sa pambansang ulam sa bansa.  Ito ay isang sinabawang karne na pinaasim at nilahukan ng ibat-ibang gulay.  Kadalasan ay ginagamitan ito ng sampalok bilang panuka upang maging maasim ang sabaw ngunit maaari rin gamitin ang hilaw na mangga, bayabas, santol, kamyas, kalamansi, guyabano, balimbing at kamatis.  Ang mga gulay na isinasahog dito ay kadalasang nasa tabi-tabi lamang tulad ng kamatis, sibuyas, talong, okra, labanos, talbos ng kamote o kangkong, mustasa, letsugas, sigarilyas, sitaw, gabi, siling haba, atbp.  Maaaring isigang ang karne ng baboy, baka, manok, hipon, isda tulad ng bangus, kanduli at ayungin, at kahit ang ilang seafoods tulad ng alimasag.

Nasa edad trese ako nang matutunan kong lutuin ang Sinigang, na natutunan ko sa aking ama at ito ang naging paborito kong ulam.  Ito rin ang ulam na masasabi kong pinakamasarap na kaya kong lutuin.  Sa kaserola ay sabay kong pakukuluan ang karne ng baboy at ang sariwang sampalok.  Kukunin ko ang sampalok kapag ito ay malambot na at sa pinagkuluan ay hinahayaan ko itong kumulo upang lumambot ang karne ng baboy.  Sa paunti-unting tubig ay kailangang pisain ko nang mabuti ang sampalok upang pumuti ang sabaw ng sinigang.  Ibubuhos ko ang pinagkatasan ng sampalok kapag ang karne ay halos malapit na sa lambot na gusto kong mangyari.  Ilalagay ko ang sili at labanos, kasunod ay ang sitaw at kamatis.  Kung minsan ay inuuna ko ang kamatis kung gusto kong madurog ito at ang sili na rin kung gusto kong ito ay maanghang.  Kapag ang karne ng baboy ay malambot na, iyung humihiwalay na ang taba (na mala-gelatin sa lambot) sa laman ay titimplahan ko ito ng patis at saka ko ilalagay ang talbos ng kamote, tatakpan ito at isasara ang kalan.  Hindi pa ako gumamit nuon ng gabi upang lumapot ang sabaw ng sinigang pero sapat na ang mga sangkap na ginamit ko para makumpleto ko ang resipe ng aking Sinigang.  May sawsawang patis na pinisaan ng sili at sa malamig na kanin ay isasabaw ang sinigang, duon ako nakakarami ng pagkain.

Ang pagluluto ng Sinigang ay depende sa lugar at depende sa karne ngunit ang lasa nila ay nagkakalapit sa pagkakakilanlang lasa ng Sinigang.  Pinangat na Isda sa Katimugang Luzon, Linarang ang tawag sa Cebu, Sinanglaw (na mayroong Ampalaya) sa Ilokos samantalang mayroong Bule Baluga sa Pampanga ang mga Aeta.  Bukod sa pangunahing sangkap na kamatis, subuyas, sili at panuka, mas masarap ilahok ang mustasa kaysa sa talbos ng kamote o kangkong kung ang lulutuin mo ay isda o hipon.  Masarap sa sinigang na hipon kung mayroong talong, samantalang sa baka ay mas simple sa labanos, sitaw, okra at letsugas sa halip na talbos o kangkong.  Mas masarap sa Sinigang na isda kung mayroong misu at mas masarap ang bangus at alimasag kung sinigang sa bayabas.

Mayroong tinatawag na panigang sa aming bayan sa Angono.  Ito ay ang hapunan sa bahay ng isang kaibigan (puwede rin tanghalian) na ang ulam ay Sinigang.  Mas masaya kung sisimulan ang pagsasama-sama mula sa pagluluto ng Sinigang at kanin kaysa magdadatingan ang lahat sa oras ng kainan lamang.  Kadalasan ay buto-buto ng baka o baboy ang ginagamit na karne at masayang pinagsasaluhan ang pagkain sa isang papag, kung minsan ay maaaring pagsaluhan sa inilatag na dahon ng saging upang duon kamayan na magsalo-salo ng pagkain.  Tuwing araw ng Biyernes, Sabado at Linggo kadalasan itong ginagawa dahil nagiging mas matagal ang pagsasama-sama habang nagpapanigang sa mga ganuong araw.

Ang sinigang ay isang pagkain na napaka-Filipino dahil isa itong mapagkakilanlan na matatagpuan sa isang Pilipino.  Hindi katulad ng mga pagkaing minana o ginaya natin sa ibang bansa na madalas nating lutuin tulad ng Ramen ng Tsina, Mechado ng Espanya at Steak ng Amerika, ang Sinigang ay mahirap matatagpuan sa ibang bansa na nagluluto ng mayroon ganitong mga rekado at lasa.  Bagamat maaari itong magustuhan ng mga banyaga ngunit ang Sinigang ay madalas na ihinahain sa hapag-kainan sa Pilipinas at mga lugar na mayroong komunidad ng mga Pilipino, kaya maituturi itong isang pagkain na napaka-Pinoy.

MENU EXPRESS: DISH

BBQ

Marinade:

¼ cup lemon/kalamansi

½ Soy sauce or enough to cover the meat

1 cup soda

Pepper

½ Borwn sugar

Salt to taste

Garlic

 

Basting:

Oil

1 cup catsup

Soy sauce

2 tsbp brown sugar

 

1. Marinate the chicken overnight or 4 – 6 hours

2. Roast the chicken

3. Flip the other side, apply basting on top

4. Flip the other side, apply basting on top – repeat until cooked.

 

======================

Alimasag – Buttered Garlic Crab

Butter

Lots of Garlic

Onion

2 – 3 tbsp Paprika

Pepper

Chili (optional)

Salt to taste

Soda

 

1. Melt the butter

2. Sauté the garlic and onion

3. Add paprika, pepper and chili (optional)

4. Add the crab cut into half

5. Put some soda and bring to boil

6. Simmer for 8 minutes

7. When the crabs is cook, remove them

8. Let the liquids reduce

9. And lastly, just eat right.

 

======================

SiSiG

½ kilo Chicken breast

1 cup mayonnaise

½ cup soy sauce

Butter

Onion

Chili

 

1. In a bowl, mix the soy sauce and mayonnaise – set aside

2. Fry the chicken breast, then cut into bite size

3. Melt the butter

4. Sauté garlic

5. Add the chili

6. Add the chicken

7. Add the mixture of soy sauce and mayonnaise

8. And lastly, just eat right.

 

======================

Aglio e Olio (Garlic & Oil)

 

Spaghetti pasta

Lots of garlic

Olive oil

Basil leaves (optional: parsley)

 

1. Cook the pasta according to label instruction

(Tip: do not add oil, do not rinse, and keep some of boiled water)

2. Heat the pan and put some olive oil

3. Sauté the garlic until golden brown

4. Add the cooked paste and toss

5. Put some basil leaves

6. And lastly, just eat right.

 

======================

Cacio e Pepe (Cheese & Pepper)

Whole black pepper

Cheese

Spaghetti Pasta

1. Cook the pasta according to labe instruction

2. Crack the whole black pepper

3. In a pan, roast the cracked black pepper

4. Slowly add the cheese, mix until melt

5. You may add little water from cooked pasta

6. Arrange the pasta in plate

7. Topping with the mixture of pepper and cheese

8 And lastly, just eat right

======================

Kimchi Fried Rice

 

Kimchi

Gonchujang Paste

Soy sauce

Cooked rice

Sidings (options: Luncheon meat, spam, lumpiang shanghai, hotdog, etc)

Egg

Sesame seeds

Leaks, onion leaves

 

1. Cook the sidings and set aside

2. Fry the eggs and set aside (tips: cook in low heat to roast the side but not the whole egg)

3. Put the kimchi in a cup and chop the big cuts of cabbage (Do not use chopping board to save the sauce of kimchi)

4. Hit the pan and put some oil (used oil from egg and sidings)

5. Put the kimhi

6. Put the onion leaves

7. Add some Gonchunjang paste

8. Add some soy sause

9. Add the cooked rice

10. And lastly, just eat right.

 

Plating:

Put the fried kimchi rice in a plate.

Top with the sidings and egg

Sprinkle with sesame seeds and some leaks.

You may put some oil on top.

=====================

Escabeche

Mga Sangkap:

Isda

Bawang

Sibuyas

Luya

Asukal

Suka

Corn Starch

Tubig

Carrots – optional

Bell Pepper –optional

 

Paraan:

1.Igisa ang bawang, sibuyas, luya

2.Ilagay ang arrots at bell pepper (optional)

3.Lagyan ng tubig at pakuluan

4.Lagyan ng asukal at suka

5.Lagyan ng tinunaw na corn starch

6.Pakuluan hanggang lumapot ang sarsa

7.Lastly, just eat right

Tag: FAST TRACK, EXPRESS