ANG DUMADAPO SA IBABAW

Disclaimer:  Parental Guidance

(Ang sumusunod na kwento sa ibaba ay halaw mula sa isang katanungan ng isang kaibigan: “Bakit may mga taong parang langaw na dumapo sa kalabaw?)

Mula sa pagkabata pa lang ay itinuturo na ng mga magulang sa kanilang mga anak ang tamang pakikipagkapwa-tao. Ang ugali mo sa loob ng bahay, dala-dala mo hanggang sa labas. Kung ano ang iyong mga nakaugalian, nakahiratian at nakalakihan ay siya mong ginagawa ngayon. Maaaring hindi ka nakinig, hindi naturuan, o maaring mali ang naituro ngunit ang ugali na nakuha mo nung ikaw ay bata pa ay nababago pa rin sa pagtanda mo kasabay ang mga bago mo pang matututunan. Ngunit kung ano ang ugali na pinili mong isabuhay ang siyang mangingibabaw sa iyong pagkatao.

May mga tao na maihahalintulad sa isang langaw na nang dumapo sa ulo ng kalabaw ay mas mataas pa ang tingin kaysa sa kanyang tinutungtungang kalabaw. Ang isang tao kapag hindi naturuan ng kanyang magulang ng pagiging mapagpakumbaba, mapagparaya, at pagiging simpleng tao ay nagiging mataas ang tingin sa sarili kapag nabigyan ng pagkakataon na maging makapangyarihan at malakas. Mula sa kahinaan, kapag napalapit sya sa isang tao na makapangyarihan, mapupuna mo na mas agresibo pa siya kaysa dun sa makapangyarihang tao na malapit sa kanya. Masasabi mo na kung sino pa yung kanang-kamay ay siya pang mas matapang, kung sino pa yung alalay ay siya pang mas mapostura, mas maraming sinasabi, at mas mahigpit kaysa sa kanyang amo.

Kapag ang mga taong tulad niya ay kinupkop ng isang mayaman at makapangyarihang tao at binigyan ng pagkakataon na maging malakas at makapangyarihan, asahan mo na magkakaroon na siya ng lakas ng loob at tiwala sa sarili – ngunit sumosobra ang paniniwala niya sa sarili, dahil mayroong magtatanggol sa kanya. Alam niya na ang kanyang kinalalagyan ay nasa isang mataas at matibay na sandigan, kaya nagagawa niya ang magni-obra ng nangyayari. Nagkakaroon siya ng pakiramdam at paniniwala na katulad din siya ng taong kumukupkop sa kanya na may kapangyarihan. At sasabihin mo, nakatuntong lang siya sa ulo ng kalabaw ay akala mo ay kung sino na siyang magsalita, kumilos, at mag-isip.

Ang biglaan niyang pag-angat, pagkakaroon ng kaginhawahan, at pagkakapunta sa itaas mula sa matagal na pagtitiis sa kahirapan at paghihintay mula sa ibaba ang nagiging dahilan upang samantalahin nya ang tinatamasang kapakinabangan at namnamin ang kasiyahan at kabutihang dulot ng pagiging makapangyahiran. Dahil din sa kanyang walang kasanayan sa bagong buhay, ang biglang pagbabago sa pamumuhay niya ay hindi niya nakakayanang hawakan. At higit sa lahat, ang turo ng kanyang magulang tungkol sa kabutihang asal at ang Mabuting Salita kung ano man ang paniniwala niyang sinusunod ay hindi niya natutunang isabuhay.

Sa isang banda, maaari nating sabihin na sa kadahilanang siya ang kanang-kamay ay siya ang maaring gumawa ng mga hindi magawa ngunit nais gawin ng kanyang amo. Kaya bukod sa sarili niyang pamamaraan ng pagiging makapangyarihan ay lumalabas na adelantado, impremedita, at presko siya dahil mas nagiging higit pa siya sa kanyang amo. Ang nangyayari kasi, humihigit pa siya na ang akala mo ay mas matalino, mas marunong, mas makapangyarihan pa kaysa sa taong nagtatalaga at nag-tuturo sa kanya. Hindi maisasaisang-tabi ang kaisipang ito ngunit malimit lamang ito dahil ang kadalasan ay likas na ugali na ng tao ang maging nasa itaas at ang manguna.

Mahalagang manatiling naka-yapak ang iyong mga paa sa lupa. Ang pagiging mapagmataas ng isang tao ay palantandaan ng kanyang iba pang hindi magagandang ugali na kanyang kinalakihan. Kasunod ng ganitong ugali ay ang pagiging mayabang, dominante, mapanghamak, at mapanghusga. Ang pagiging mapagkumbaba, mapagpasensiya, masunurin at mapang-unawa ay larawan ng pagiging mabuting pakikisama at simpleng tao. Kung hindi ka man naturuan ng mga magulang mo ng tamang pakikipagkapwa-tao at pakikisama, matututunan mo naman ang mga ito sa pamamag-itan ng sariling-pag-aaral.

Alex V. Villamayor

October 20, 2010

LABIS NA PAGMAMAHAL

Disclaimer:  Parental Guidance

Para na ring bulag, patuloy na nababaliw sa isang pag-ibig. Patuloy na iniibig ang isang tao na hindi naman karapat-dapat sa dakila niyang pag-ibig, o kaya’y hindi dapat ibigin dahil ang katauhang tulad nila ay hindi para sa isat-isa. Ngunit ang pag-ibig ay bulag, hindi nito nakikita ang mga kapintasan, kamalian at kapangitan na nangyayari at sa halip ay wala itong ibang nakikita kundi ang mga kagandahan, katangian, at kabutihan ng kanyang iniibig. Sa kabila ng katotohanang hindi siya karapat-dapat na mahalin dahil sa kanyang hindi tapat na pagmamahal, kakulangan, panloloko, kamalian at pananakit sa iyo ay minamahal mo pa rin siya ng buong tapat.

Sa kabila ng mga kapintasan niya ay hindi mo kayang sabihin ang kanyang mga kapintasan, hindi mo kayang bigkasin isa-isa ang kanyang mga pagkakamali, hindi mo kayang sabihin ang hirap ng iyong dinadala, at hindi kayang mamutawi sa iyong mga labi ang iyong mga hikbi dahil sa kanyang mga pananakit dahil mas nananaig sa iyo ang matinding pagmamahal. Parang isang pipi na hindi makapagsalita dahil pinapangalagaan mo ang kanyang kapakanan at kalagayan. Ayaw mong malaman ng ibang tao ang tungkol sa iyong minamahal at malagay siya sa kahihiyan at sa panunuri ng ibang tao na makapagsasabi ng kanyang mga kapintasan dahil masasaktan ka kapag binabatikos ang iyong minamahal.

Kung may mga sinasabi ang ibang tao ay nagiging bingi ka na hindi mo iniintindi kung ano man ang kanilang mga sinasabi. Hindi mo naririnig ang ibat-iba at maraming kapintasan ng iyong minamahal dahil isa lang ang alam mong sinasabi ng iyong puso. Hindi mo pinakikinggan ang mga payo ng mga taong malalapit sa iyo na hindi siya dapat mahalin at kailangan mo siyang iwanan. Hindi mo sila naririnig sa kanilang nasusumigaw na mga payo, maaring ayaw mo talaga silang pakinggan dahil isa lang ang gusto mong pakinggan. Ang iyong pandinig ay nasa isang tao na lamang at tanging ang kanyang mga bulong lamang ang iyong naririnig sa gitna ng napakaingay na paligid.

Mahal ka niya at mahal mo siya sa kabila ng lahat ng ito. Wala kang paki-alam sa mga sasabihin ng ibang tao dahil ang mahalaga ay mahal ka niya. Ano ba ang alam ng ibang tao sa iyong nararamdaman? Hindi naman sila ang nakakaranas ng pag-ibig na nararamdaman mo. Sabihin mang hindi dapat ay hindi mo kayang itatwa na masaya ka dahil kasama mo ang taong mahal mo ng labis. Dahil hindi kayang tumbasan at ibigay nino man kung ano mang kasiyahan ang iyong nararamdaman sa piling ng iyong pinakamamahal. Ngunit hindi natin sila masisisi dahil ganun ang nagmamahal – sabihin mang hindi karapat-dapat ay sarado ang mga mata, tainga at bibig sa anomang hindi kaaya-aya sa iyo ay hindi mo talaga tatanggapin.

Parang isang bulag, pipi at bingi, naranasan mo na ba ang maging ganito? Kung kukuhanin ang karaniwang saloobin ng nakararami sa atin ay sasabihin nilang ito ay isang kabaliwan o “katangahan”. Ngunit para sa mga taong nasa ganitong kalagayan, ito’y kadakilaan. Hindi natin sila masisisi, ang pagmamahal na nararamdaman nila ay walang kasing dakila na hindi kayang tumbasan nino man. Napakadaling magsalita at magbigay ng payo kung ano ang dapat gawin dahil hindi ikaw ang nahihirapan at nagkakaramdam ng matinding pagmamahal. Ngunit kapag ikaw na ang nasa kaparehas na sitwasyon ay hindi mo na malalaman kung paano tuturuan ang puso – makapangyarihan kasi ang pag-ibig.

Ang lalaki, babae at ano man ang pagkatao mo, sa kabila ng katotohanang walang puwang ang pag-ibig ninyo ngunit kapag tinamaan ng labis at matinding pag-ibig ay nawawala sa sariling “katinuan”. Manhid na maituturing, tama ang tawaging nababaliw na sila sa pag-ibig dahil walang kasing tamis ang magmahal. Baliw na nga siguro ngunit mas nanaisin pa ng umiibig na maging baliw sa piling ng taong patuloy na nagbibigay kahulugan at nagpapaikot ng kanyang buhay. Martir dahil sa labis na pagmamahal. Siguro, ang mas dapat kondenahin ay yung taong minamahal na patuloy pinagsasamantalahan ang kahinaan ng nagmamahal sa kanya dahil siya ang hindi nagmamahal, ang walang malinis na hangarin at ang kulang ang pag-ibig na iniuukol.

Alex V. Villamayor
October 2010

OH, PAG-IBIG

Disclaimer:  Parental Guidance

Walang hindi marunong umibig, lahat tayo ay nagmamahal. Nagmamahal tayo sa ating magulang, kapatid, sa Bayan at sa Diyos. Ngunit ang pagmamahal sa ating kapwa ang siyang pinakamalaking bagay na nagbibigay ng kahulugan ng pinag-sama-samang kulay, lambing, saya at kahulugan sa buong buhay natin. Ang taong umiibig, nagiging makahulugan ang buhay at nagiging maganda ang pananaw sa hinaharap ng kanyang buhay. Ang taong umiibig ay nagiging makulay at masigla ang buhay dahil wala siyang ginagawa kundi ialay bawat araw ang mga magagandang bagay sa kanyang minamahal. At walang kasing saya kapag ang pagmamahal na iniuukol mo ay sinusuklian din ng pagmamahal. At wala ng mas hihigit pang saya sa nararamdaman mo kapag nakasama mo na sa wakas ang iyong pinakamamahal dahil ikaw na ang pinakamasayang tao.

Ngunit may punto sa buhay na kahit nagmahal ka na ay dumarating pa rin ang pagkakataon na nagmamahal ka pa rin. Kahit alam mo na mali pero itinutuloy mo pa rin kasi wala kang magawa. Alam mong mayroon ka ng pananagutan sa buhay ngunit may dumadating na isang pag-ibig na hindi mo kayang iwasan. Hindi man ito itinuturo at pinag-aaralan ngunit kusa itong nararamdaman. Naguguluhan kang mag-isip, nahihirapan kang harapin ang nangyayari. At tatanungin mo ang sarili mo kung bakit ba iisa lang kasi ang puso mo.

Bawal na pag-ibig, tukso na hindi kayang layuan. May bawal na pag-ibig na kahit alam mong bawal ay ginagawa mo pa rin. Bawal dahil hindi pinahihintulutan ng batas ng tao. Napaka-makapangyarihan kasi ng pag-ibig, kapag naramdaman mo na ito ay napakahirap pigilin kahit anong pag-iwas ang gawin mo. Mahirap kalabanin ang sariling damdamin – mayroong kang katwiran sa sarili mong katwiran. Kapag sinabi mo ganito o ganyan – nangangatwiran ang sarili mong kunsensiya, binibigyang katarungan kung ano ang gustong gawin kaya nagiging magaan at madali na itong gawin. Ang mga lalaki ang kadalasan na masuot sa ganitong sitwasyon dahil sila yung mahina pagdating sa pagkontrol ng damdamin, sila yung madaling umibig, at sila yung mas nakakakita ng kagandahan. Nagmamahal ka lang naman kaya nagkakaroon ng ganitong tagpo sa iyong buhay. Mahirap kapag napunta ka sa ganitong sitwasyon dahil hindi mo naman gusto na manakit ng taong mahal mo pero wala ka talagang lakas para iwasan ito. Wala ka naman talagang gustong saktan ngunit kailangan harapin mo ang katotohanan na isa lang ang dapat mong piliin sa kanila ngunit hindi mo magawa dahil ikaw rin ay nasasaktan na mawala ang isa sa kanila – nagmamahal ka lang naman.

Ngunit mayroong mas mahirap ang kinalalagyan kaysa sa bawal na pag-ibig. Mas masakit yung tinatawag na maling pag-ibig dahil hindi sila naangkop sa sinasabing totoong daigdig. Sila yung mga taong kahit wala naman pananagutan sa buhay ay hindi maaring magbigay ng pag-ibig dahil sila yung mga taong hindi napapabilang sa ugnayang lalaki at babae. Sila yung inalisan ng karapatan na magmahal sa kapwa kahit na sabihing ang kanilang pagmamahal ay walang kasing dakila, kasing wagas, at kasing linis. Mas masakit ang ganito, dahil tulad ng ibang tao ay nakakaramdam din sila ng pagmamahal kung paano makaramdam ang mga lalaki at mga babae – nagmamamahal ka lang naman.

Lahat ng tao, mapa-lalaki at babae man ay umiibig. Tulad ng sinasabi ng mga makata, “Oh pag-ibig na makapangyarihan, kapag nanahan sa puso ninoman, hahamakin ang lahat masunod ka lamang”. Totoo, marami na ang humamak sa larangan ng pag-ibig na gagawin ang lahat upang masunod at makamit lang ang gusto ng puso. Dahil kapag puso na ang nangusap, may sarili itong lengwahe na hindi kayang unawain ng isip at kapwa mga puso lamang ang nagkakaintindihan. Nakapagtataka nga dahil kahit Diyos na ang siyang nag-utos, ngunit dahil sa pagmamahalan ay mas nasusunod pa rin ang sariling damdamin. At sa mga nangyayaring bawal na pag-ibig at kahit na yung maling pag-ibig, kung kasalanan man ang mga ito ay sasabihin na lang natin na tayo ay mahina sapagkat tayo ay tao lamang.

Anut-anoman, sa pag-ibig ay mayroong kailangang isipin. Kailangan pa rin nating isa-alang-alang ang kapakanan ng bawat isa at ang damdamin ng ibang tao. Hindi dahil nagmamahal ka, kahit ito man ay labis, totoo at dalisay ay maaari mo na itong gawin. Dapat ay wala kang niloloko, sinasaktan, at pinagsasamantalahan. Hindi na mahalaga kung sino ang iyong minamahal, ang mahalaga ay bakit at paano ka nagmamahal.


Alex V. Villamayor
October 14, 2010

BAKIT KAYA?

(Ang sumusunod na kwento ay halaw sa pangsariling saloobin ng sumulat dulot ng kanyang totoong karanasan.)

“Ayoko na sanang gawin ito dahil ayokong mawala ang isang tao na naging malapit na sa akin. Dahil, hindi ko alam kung bakit sa tuwing nagsusulat ako ng isang pagkilala sa isang tao na kinalulugdan ko, malapit sa akin, at itinuturi kong kaibigan ay napapalayo sa akin. Nagkakataon man o talagang nakatakdang mangyari, bakit kaya kadalasan ay nagkakatotoo na nangyayari

Dahil na rin sa aking likas na pagkamalikhain at pagkahilig sa pagsusulat, nagiging paraan ko ng pagpapasalamat, pagpupuri at pagmamahal sa isang taong matimbang sa akin na igawa ng isang sulat, mensahe o tula na para lang sa kanya. Mga dating kasama sa trabaho, kalapit-bahay, at naging kaibigan. Ngunit napupuna ko na sa tuwing ginagawa ko iyon ay nagkakalayo kami, sa hindi maiiwasang kadahilanan ay kinakailangang mapalayo sila sa akin na nagiging dahilan ng aming tuluyang pagkakalayo. Mayrooong nanirahan na sa ibang bansa, mayroong nalipat ng ibang trabaho, mayroong kailangang iwanan ko, at mayroong nagpasyang manatili na lamang sa kanyang piniling lugar. Kung minsan ay may napapalayo sa isang hindi magandang paraan – yung may naiiwang hindi magandang pagkakaunawaan.

Ganunpaman, nalulungkot ako sa bawat paghihiwalay namin dahil isang pagkakaibigan ang nawawala, nasasayang, at nasisira. Nalulungkot ako dahil nanghihinayang ako sa bawat magagandang pinagsasamahan, mga oras na ginugugol, pagkakataon na nagkaroon, at mga pangarap na binubuo ngunit nababale-wala lamang. Mayroong mang masakit na paghihiwalay ay mas minamabuti kong alalahanin ang magagandang pinagsamahan kaysa alalahanin ang naging mapait na paghihiwalay.

Ngunit gusto kong isulat ang mga katangian ng aking kaibigan, itago ang mahahalagang tala’ sa amin, at igawa ng katibayan ang aming magandang pagsasamahan. Gusto kong iukit sa titik ang mga katangian ng isang maganda, mabuti at natatanging pagkakaibigan. Ngunit sa kung ano mang dahilan ay nauudlot ang isang pagsasama sa tuwing ginagawa ko ang pagsusulat para sa kanila.

Ngayon ay isang katauhan ang nagsisilbing mahalaga sa akin. Isang kaibigan ang gusto kong pasalamatan at kilalanin ngunit natatakot akong matulad sa mga nauna ang aming pagkakaibigan. Natatakot akong mangyari ulit ang paghihiwalay ng isang magkaibigan dahil ayokong mangyari na naman ang mga nangyari nuon sa mga nauna kong kaibigan. Ayokong maulit muli ang paghihiwalay, pagkakalayo, at pagtatapos ng isang pagkakaibigan dahil nawawalan na ako ng paniniwala na itoy nagkakataon lamang at ang pakiusap pa rin sa Diyos ang magpapatatag ng pagkakaibigan.

Ayokong maniwala sa pagkakataon dahil natatakot akong mawalan na naman ng isang kaibigan. At ayoko na nga sanang gawin ito ngunit parang hindi kumpleto ang lahat kung wala ito sa natatanging araw na ito. Alang-alang sa pagkilala at pagpupuri ko sa kanya ay mahalagang gawin ko ito para sa mahalagang araw. Gusto ko lang gumawa ng isang mensahe para sa isang kaarawan. Sana lang ay huwag itulot ng Diyos na nagiging padron ng paghihiwalay ang aking ginagawang mga pagsusulat para sa isang kaibigan. Dahil ayokong makunsensiya ulit ako at muling maramdaman na isa na naman akong bigo na makakita ng isa sanang tunay na kaibigan. Muling magsisisi at manghihinayang sa ginawa, at manliliit lang sa sariling pagka-awa, pagpuna, at paghuhusga dahil para akong hindi mabuting tao na walang nagiging kaibigang pangmatagalan.

Sana ay huwag maghatid ng tila isang sumpa na tumatapos sa isang simulain ang bawat pagsusulat ko para sa isang kaibigan. Huwag sanang magdulot ng isang kabiguan ang aking kapangahasan, katapangan, at lakas ng loob na isugal ang kahihinatnan ng pagkakaibigan. Ngunit sa buhay natin, anuman ang kahihinatnan ng iyong ginawa, kapag nagpasya ka, anuman ang kalalabasan nito ay kailangan mong harapin. Kung kaya, ipinasya kong ituloy ito ng may kasamang kahilingan sa Kanyang kagustuhan, upang magsilbi itong isang kayamanan sa darating na panahon.”


Alex V. Villamayor
October 18, 2010

PAGHIHIRAP

“Minsan na akong dumaan sa matinding pagsubok. Nuon ay nabaon ako sa utang, nawalan ako ng trabaho, iniwan ako sa ere ng ilang kaibigan, hinamak ng sariling kamag-anak, lumapit at nagmaka-awa ako sa ilang malalaking tao pero pinagdamutan ako. Kumatok ka at ikaw ay pagbubuksan – taimtim akong nagdasal, nag-alay pa ako ng mga bagay sa mga pang-relihiyong paniniwala at gawain. Pinupuntahan ko yung lugar ng mga nagdedeboto upang ako din ay humingi ng awa. Ang bigat ng dinadala ko noon, kasi walang nangyayari sa aking mga ginagawa para sa aking pangarap. Mabigat sa dibdib ang dalahin ko, ang pakiramdam ko sa aking kinalalagyan ay madilim. Hanggang isang araw ay nasumpungan kong magdasal ng isang napakataimtim na dasal upang hingin sa Diyos ang mga kasagutan sa mga tanong ko. Tama pa ba ang ginagawa kong pagdarasal? Kasi baka naman mali ang Diyos na pinagdadasalan ko? Nagbalak ako noon na mag-palit ng relihiyon dahil baka kasi mali ang Diyos na pinagdadasalan ko. Baka hindi naririnig ang aking mga dasal dahil mali ang paraan ng akin pagdadasal kaya hindi ako napapakinggan ng Diyos.

Ilang araw lang ang nagadaan, sinagot ako ng Diyos sa aking mga katanungan. Kinilabutan ako ng araw na iyon nang nakita ko ang Kanyang kasagutan. Sa paraang pag-gamit ng bagay na malapit sa aking puso, yung bagay na aking gusto upang mas mauunawaan ko ang Kanyang sagot. Sa dahilang kinahihiligan ko ang malikhaing-pagsusulat ay duon idinaan ng Diyos ang Kanyang pakikipag-usap sa akin. Sa hindi inaasahang pagkakataon iyon nang nasumpungan ko ang magbukas ng babasahin at sa unang buklat ko lamang ay nakita at nabasa ko ang mga katagang ito: “Bakit ka pa naghahanap eh nariyan na Ako sa tabi mo? Sa panahong hirap na hirap ka na, sa panahong ang pakiramdam mo ay nag-iisa ka, sa panahong punong-puno ka ng pagdurusa, pasakit at paghihirap – iyon ang panahong nasa tabi mo na Ako. Dahil katabi na kita, dahil kasama na kitang nakapako sa krus at nararamdaman mo na rin ang sakit na dinaranas Ko.”

Hindi iyon nagkataon lang dahil alam kong ginawa ng Diyos ang araw na iyon na mapunta ako sa ganuong tagpo nung oras na iyon. Hindi iyun nagkataon lamang dahil alam kong katatapos ko lamang magtanong sa Diyos mula sa isang napakataimtim na panalangin. At nuon din ay ipinalagay ko na iyon ang araw na isinilang ulit ako. Pinatawad ko lahat ang mga taong nanakit sa akin, kinalimutan ko ang mga kabiguan ko, at ipinagpasa-Diyos ko na lahat ang kahihinatnan ng aking mga pangarap. At mula sa puso ko - pinakawalan ko lahat ang galit, mga kinikimkim na hinanakit, selos at sama ng loob. Nuon gumaan ang aking pakiramdam at umaliwalas ang tingin ko sa aking mundo. Nawala ang mabigat na dalahin ko dahil nawala lahat ang mga namamahay na negatibong damdamin na kinimkim ko rin sa matagal na panahon. Nuon ko muling naramdaman ang pagmamahal ng Diyos, pakiramdam ko ay nasa tabi ko lamang Siya, nakangiti sa akin. At nanalig ako – makakapagtrabaho din ako sa ibang bansa sa tamang panahon.

Ito rin ang madalas kong maramdaman ngayon sa tuwing mayroon akong panalangin na nagiging matagal na ngunit hindi ko pa makamit. At kapag ganito na nahihirapan ako dahil sa kabiguan ay hindi ko maiwasang magbalik tanaw. May mga kaibigan ako na sinabi sa akin na huwag akong matakot dahil nandiyan lamang sila – ngayong ako’y nahuhulog ay walang sumasalo sa akin. Takot akong lumipad dahil yung taong nagsabi sa akin na kaya kong ibukas ang aking pakpak upang makalaya sa paghihirap ay lumayo na sa akin, Pinaasa niya akong kasama ko siya sa gitna ng aking paghihirap ngunit inihulog niya ako sa ere. Masakit kapag humihingi ka ng tulong sa taong alam na alam mong tanging siya lang ang makakatulong ay nabibigo ka. Simpleng tao lang ako, wala akong lakas at kapangyarihan kaya ako lumalapit at nakiki-usap sa mga taong alam kong makakatulong sa akin na alam naman ng mga taong ito na kayang-kaya nilang tumulong pero nabigo ako sa kanila. Tulad nuon na may malalaking personalidad sa aking bayan ang nilapitan ko pero wala sa kanila ang naging daan ng pagkakapunta ko sa ibang bansa upang makapagtrabaho.

Sa ngayon ay iniisip kong ang lahat ng bagay ay makukuha sa dasal. Sabihin man ng iba na baka hindi para sa akin ang hinihiling ko ngayon ay hindi ako sumusuko kasi kailangan kong ipakita sa Diyos na pursigido ako. Naniniwala ako na kung may ibang plano sa akin ang Diyos kaya hindi niya ibinibigay ang aking ipinagdarasal ay alam kong mababago Niya ang plano para sa akin kapag nakita Niya ang masidhi kong pagnanais at paghihirap. At mangyayari ang Kanyang kagustuhan tulad ng minsan na rin Niyang ginawa sa akin”.


Alex V. Villamayor
July 2008

SHORT-LIVED FRIENDSHIP

In a rural town, two strange men from opposite world and direction crossed their ways. Fate brought them together to start their very foundation, to know each other, to get their right rapport and bonding. Not bad, they used to be friends and they simply had the best of times. The first is still young and weak so the second who is on his middle age gave what he can give to the young. He taught him good things, helped him out and kept him in the right track – kept him away from wrong so to speak. Like a true brother, the elder brother pampered the younger one, taking care of him and made his things all right all the times. During their times together, he did not make any thing that will cause dispute and start an argue. As his usual, that’s how the second man loves any of his friends. In a matter of three months, the two have established the friendship that they built in trust. Until one day, fate tore them apart and put their friendship in test: the first need to go somewhere while the second was left in their small town.

During the first few days, they were okay. They kept on calling on phone and sending emails. The older is quite confident to free his young brother after giving him the wings to fly. And just like what they were doing before, they pass old jokes to each other that serve usual spices on their friendship and complete their day. But on the following few days, the first one stopped his connection for he didn’t like an untoward moment unintentionally made by the older one that occurred between their friendship. Without knowing it, the second kept on to connect their link just to live his hope to survive their friendship.

Wondering what was going on, the second finally asked his friend just to discover the furious of his friend. In his effort to save the friendship they built, the second stepped down and offered his humble apology. He tried to patch things up, made to cover from his mistake but it was one-way communication - his request for forgiveness doesn’t seem accepted.

Since then in just a couple and a half of two months, the two friends are not in connection and out of communication. The second still hopes the day that his young brother will realize how much he value their friendship he protected and saved, discover its worth and find the goodness in him as a friend. He kept his door open for any chance of coming back of his lost friend, waiting the possibility that one day, his friend will need his presence and ask help again. As a true friend and brother, he did not upbraid all goods that he did before and yet he still prays all the goodness, wellbeing, and happiness for his lost friend. This is the end of the story of the short-lived friendship.

Moral lesson: in a mistake you did, all good things you did will be gone. The small black dot in a piece of big white paper can be easily seen rather than the bigger part of the paper that is so white and clean. Why we people are focusing on the dirty part of the paper that symbolizes the darkness and negative thoughts in our life? Instead of the wrong side, why don’t we look on the brighter side of life and make things positive?

It’s hard to find true friend in these days. Value the friends you have today and do not take them for granted.


Alex V. Villamayor
July 2008

100

Traditionally, the new President of the Philippines has the grace period of 100 days after assuming the office. This is an advantage given to him to work on his own style as a tuning up period. As he marks his first 100 days in the office, President Benigno S. Aquino III has to report the significant achievements since his takeover in the Palace as the newly elected President. In this certain time, remarks, critic and unsolicited statements over the newsprint, radio and television are there to anticipate.

From the start, I never looked it negatively when the midnight appointees of the previous administration were subjected to scrutiny and removed some. Starting your own leadership, it is but normal to start everything right and in control. There are questionable things that are required to set correct. On the first place, the intention, integrity and the reputation are the issue from these midnight appointees. However, I would still have to consider the better qualification and better experience which the President has did.

When he promised the straight road during his inauguration, I personally believed in his full determination to get rid of corruption. On his first State of the Nation Address, it was reported that the worse condition and status of the Nation is the result of rampant, prolonged, serious and worse corruption. Much awaited name-droppings were followed on the next days involving big names in treason-based corruption. The President is really prepared and determined to pursue his central campaign slogan – “no corruption, no poverty”.

Placing in his cabinet those he knows is not issue. Opposition by nature will not stop to question every move of the administration. You can’t blame the leader for choosing his friends, allies, and those he knows because the ship can’t move if the oppositions will hamper the smooth sailing of the presidential boat. You don’t have to pick up hard stone to hit your own head later.

However, it is not a bed full of roses. The President had undergone acid tests during his early days in the office. The controversial executive orders whose constitutionalities were questioned before the Supreme Court booed his office. This move has jeopardized the competence of the team which the oppositions and critics took advantage to called sloppy and blunder. While on the lighter side is the interference of the president’s youngest sister in dealing with political allies and rivals.

But what brought with big blow in this very young administration was the notorious Quirino Grandstand Manila Hostage-taking crisis that put the entire country in extreme bad light. This even brought a crack between the bilateral relationship of the Chinese government of Hongkong and Philippines. This fiasco was followed by the controversy over the illegal numbers of game “jueteng” involving the closest allies of the President.

It’s up and down, high and low during the first 100 days of the President. He has his good and he has his bad. I am against in the proposal of the K-12 basic education curriculum because what we need is to improve the syllabus of the school-year by increasing the class rooms and buildings, providing more books and visual aids, and improving the salary of the teachers. On the other hand, I support the Reproduction Health Bill that will control the growing of nearly 100 million population. I do not agree citing the contraceptives as mortal sin since there is no life to abort until the two healthy cells have joined. It is not just about wang-wang and counter flow but it is about leadership by example. And whether the eating of America’s comfort foods such as hamburger and pizza is for public relation or gimmick, it doesn’t matter, at least in these two humble ways, he is showing a good example of simplicity and humility. This is here why most people like, support and trust his leadership and remains him popular in polls despite his administration’s missteps.

For a starter as a newbie administration, the first 100 days is passed for me. The President is doing good and still on the right track. I see in the leadership of the President the sincerity, humility and saving austerity. For a man who is so sincere, humble, and authoritative in his job, I am giving the character of P-Noy as a President a good grade of 8. However, for the Aquino government that includes all his cabinet members, I am giving them a fair and passing grade of 7.


Alex V. Villamayor
10/10/10