Ngayong panahon ng
Semana Santa, marapat lamang na tayo ay magnilay-nilay sa ating mga sarili
tungkol sa ating mga ginawa sa buhay at mga plano sa hinaharap. Maaari tayong magkaroon ng sariling-pagsusuri
kung nagiging masama na ba tayo o masasabing mabait na tao pa rin. Tanungin natin ang ating sarili kung
lumalampas na tayo sa takdang kagandahang asal o kailangan nating gumawa ng mga
bagay upang maging mabuting tao tayo.
Ismarte, maalam at may
lakas ng loob nga lang ba tayo o nagiging yabang at bastos na tayo sa ating mga
sinasabi at ikinikilos? Kapag alam natin
sa sarili na tayo ay marunong sa buhay, trabaho, at may talento, huwag tayong
mapag-pauna, mapag-puna at mapag-angat sa ating sarili. Dahil sa ating pagiging maalam ay nagkakaroon
tayo ng labis na tiwala sa sarili, at sa tiwalang ito ay nagiging buo ang ating
loob at prangka tayo. Nagiging ang
palagay natin sa sarili ay nakaaangat sa iba.
Sa pagpapakita natin ng ating pagiging ismarte at katapangan ay nagiging
mayabang na tayo. Sa ating mga sinasabi
ay nakakasakit na tayo ng ibang tao, may mga nababastos at mga naipapahiya
tayo. Marunong nga tayo ngunit mapanakit
naman sa damdamin ng iba, ang kabuuan niyon ay masama pa rin. Isipin natin kung talagang pranka, tapat at
totoo sa sarili pa ba tayo o baka naman nagiging taklesa na lamang. Sa labis nating pagtitiwala sa ating sarili
ay hindi na natin nakikita ang sarili nating mga kahinaan at kapintasan.
Mapagkaloob,
maasikaso,at masayahin ba tayo o
nagiging makalupa at makamundo na lamang tayo sa madalas nating paghahangad ng
mga kasayahan? Pagnilayan natin kung
tayo ay mabuting tao pa rin. Ang mga
pagdiriwang na kadalasan nating idinadaaan sa mga materyal na bagay tulad ng
paghahanda ng pagkain, pag-aawitan, tugtugan ay baka nagiging makamundo na
lamang. Ang mga kasuotan, at ang
kagustuhan nating maangkin ang mga bago at mahal na kagamitan ay pagiging
materyalismo at luho na lamang sa halip na pangangailangan. Huwag tayong maging masyadong malapit sa
bagay at gamit na may katumbas na salapi.
Tumingin tayo sa mga bagay na hindi nabibili dahil ang totoo nito, ang
mga pinakamagaganda at pinakamagagaling sa buhay ay libre lamang – walang
bayad. Ang matatamis na ngiti, ang mga
walang balat-kayong yakap, mga kasamang kaibigan, ang iyong pamilyang maasahan,
ang pag-ibig, ang pagtulog, ang malulutong na paghalakhak at ang mga
magagandang alaala ay lahat ng ito ay hindi nabibili at walang katumbas na
halaga.
Ang atin bang
pagtulong at paglikha ng mga kapakinabangan para sa lahat ay upang laging
maging pangunahing tauhan, makilala at papurihan? Kung ang nais lang natin ay ang kasikatan at
ang magkaroon ng kapangyarihang nakamit sa katanyagan, dapat tayong magnilay
dahil ang ating pagiging popular ang nagpapalaki sa ating ulo at nagpapa-angat
ng ating mga paa sa lupa. Isipin natin
kung ang ating mga kawanggawa ay pagpapapansin na lamang. Masama ang mapaghangad ng kapangyarihan sa
isang taong laging uhaw sa pansin at popularidad dahil sa kagustuhan niyang
ipakita ang kanyang kapangyarihan, siya ay nagiging mapangabuso. Nagbabadya sa kanyang katauhan na kung
mabibigyan siya ng pagkakataon na maging isang pinuno ay hindi malayo sa kanya ang
maging isang mapulitiko, hindi patas at nasusuhulan.
Ang pagtulong ay
walang hinihintay na kapalit, ang pagtulong ay walang pinipiling tao at
panahon. Ang pagsasabi ng ating kagalingan
at ng ating niloloob ay hindi katapatan kundi pagtataas sa sarili. Marami ang gustong maging numero uno at
siyang pamunuan ang daigdig. Ang
kayabangan, materyalismo, kasikatan at kapangyarihan ay ilan lamang sa mga
makalupang kaligayahan na nagpapasama sa ating pagkatao at kaluluwa na
kailangang pagnilayan ngayong panahon ng Mahal na Araw, hindi sa kung mabuting Kristiyano tayo kundi bilang isang mabuting tao.
Ni Alex V. Villamayor
April 16, 2014
No comments:
Post a Comment