MANGARAP NANG GISING

Sa mga oras na ito, may katuwaan akong nararamdaman habang nangangarap nang gising tungkol sa mga bagay na nais kong mangyari sa malapit na hinaharap.  Kaysa sa magbalik-tanaw sa mga nagdaang pangyayari at karanasan masaya man o malungkot ay mas nakatuon ang aking pananaw ngayon sa aking mga plano sa mga susunod na taon.  Kaysarap isipin ng mga gusto mong gawin sa iyong buhay na parang nakikini-kinita mo ang iyong sarili at nararamdaman mo ang pakiramdam sa iyong pinapangarap na buhay.  Iyung pakiramdam mo ay lahat ay ayon sa plano mo at puro kaginhawahan dahil ang mga pinapangarap mo ay isinasabuhay mo na.  Talagang masarap ang mangarap ng gising.

Ilang taon mula ngayon, gusto kong iwanan na ang mapagdikta kong trabaho bilang manggagawa ng isang kumpanya upang tumigil na sa pagpapakapagod para kumita.  Iligpit ang mga gamit sa lamesa at isara ang ilaw at pintuan ng opisina upang tuluyan ng iwanan ang aking karera at intindihin ko na lamang ang aking sariling buhay.  Kaysarap isipin ng magiging buhay ko pagkatapos ng mahabang panahon ng pagtratrabaho ay malaya na ako sa responsibilidad sa aking pinagtratrabahuhan.  Iyung hindi na obligado na gumising nang maaga para magampanan ang responsibilidad na pumasok sa trabaho, iyung wala ng alalahaning mapahanga at mabigyan ng laging tamang trabaho ang amo, at pakitunguhan ang mga kasamahang may mga maling ugali.  Gusto ko ng magpahinga, buong buhay ko sa pagtratrabaho ay taga-sunod sa mga utos ng nakatataas sa akin.  Nakakapagod ang napakahabang halos tatlumpung taon na paglilingkod sa mga kumpanya lalu na kung ang pakiramdam mo ay hindi ka sulit sa kabayaran.   Ayoko na, gusto kong ako na ang may hawak ng aking oras at magpatakbo ng aking pang-araw-araw na buhay.

Sa aking pag-iisa, ang sarap damhin yung pakiramdam kong naruon na ako sa panahon at buhay na hinihintay ko.  Iyung buhay na wala ng iintindihing alalahanin dahil napaglingkuran ko na ang aking mga magulang, kapamilya at ilang kaibigan.  Nais kong gugulin na lamang ang aking mga araw sa pagpapakasaya sa pagiging retirado at pensyonado, damhin ang bunga ng aking pinagpaguran sa pagtratrabaho, tamasahin ang mga benepisyo, pribileheyo at respetong ibinibigay sa isang Nakatatanda.  Mananatili na lamang ako sa aking bahay-pangretiro na tinatawag kong “aking kaharian” dahil ito ay akin at dito ako ang “masusunod”.  Sa panahon na iyon, uunahin ko na ang sarili ko, gagawin kung ano ang aking gusto at kinagigiliwan.  Babalikan ko ang libangang kay tagal kong hindi nagawa – ang pagtatanim at pag-aalaga ng mga halaman sa aking bakuran.  Sa aking iginuhit, itatayo ko ang isang matibay at simpleng bahay upang gawin kong siyang aking paraiso.  Nakatayo sa isang malawak na bakuran, maraming namumulaklak na halaman sa harapan, sa likod at gilid ay may mga puno na namumunga ng kakanin at mga pananim na gulay.  May sariling pinagkukunan ng tubig, tahimik, maaliwalas at malawak ang lugar na siyang gusto ko, malakas ang sariwang hangin na nuon ko pa pinapangarap dahil kay tagal akong nagtitiis sa mainit, maingay at masikip na kabayanan.

At higit sa lahat, magsusulat ako kahit anung oras na masumpungan ko nang walang alalahaning hahadlang na kailangan kong unahin muna kaysa sa aking pagsusulat.  Napakarami kong dapat isulat, naghihintay lang ang aking mga lumang kwento upang isulat.  Tatapusin ko ang lahat ng mga nakabinbin kong mga kwentong kailangang dugtungan o wakasan.  Magpapahinga na ako mula sa ibat-ibang paglalakbay at isusulat ko ang mga naipong kwento at alala sa ibat-ibang lugar, panahon, at tao.  Ang mga sinauna kong isinulat nuong nagsisimula pa lamang ako na matagal na nakatago, kailangan ko silang balikan, ayusin, sinupin at pagsama-samahin sa isang libro.  Alam kong magagawa ko lamang ito kapag ang buong oras ko ay naibibigay ko na sa pagsusulat.

Sa aking pagtanda, hindi ko na pinapangarap ang maging patriaka ng aming pamilya, ang maging makapangyarihan at sinusunod dahil sa ako ang pinakamatanda.  Ang gusto ko lamang ay igalang ako bilang Nakatatanda, mabuhay nang wala ng iisipin problema at magpakasaya sa nalalabing buhay ng aking dapit-hapon.  Hindi ko pa nga lang alam kung mangyayari ang mga ito, kaya sa ngayon ay sinisikap kong maisaayos ang mga detalye ng aking ginagawang plano, ayusin ang daan patungo sa hinaharap at sana ay magtutuloy-tuloy lamang ayon sa aking paghahanda tungo sa pangarap kong ito.

Ni Alex V. Villamayor

June 29, 2016

NASISIRANG PAGKATAO

Kapag nasira ang pagkakakilala mo sa tao, pwede pa ibalik sa dati ang iyong pagkakakilala sa kanila ngunit kadalasan ay mahirap na itong mangyari dahil bagkus ay nadadagdagan pa ito upang lalo silang masira sa pagkakakilala mo.  Marahil ay dala ng ating mapanghusgang pandama ay nagiging masyadong tutok na tayo sa kanilang mga kapintasan kaya iyun ang mga nakikita natin o ginagawan lang natin ng hindi magandang pakahulugan ang mga ginagawa nila.  Ngunit kung ikaw ang tao na may pang-unawa at walang pagtatanim ng sama ng loob ay hindi mo ito mapagdadaanan dahil umiiral lamang talaga ang iyong pandama sa mga nangyayari.

Lahat tayo ay may mga maling akala.  Kung ang akala mo sa isang tao ay malapit ang loob sa kapwa ngunit malalaman mo na lang ang ugali niya na mapagmataas, mapang-husga, mapagmatigas at mapaghiganti, duon mo mararamdaman na nag-iiba at nasisira ang pagkakakilala mo sa kanya.  Kasunod nito ay mapag-iisip mo kung bakit nga ba sa kabila ng pagiging malapit niya sa mga tao ay marami ang mga nagagalit sa kanya.  Dahil mataas ang tingin sa kanyang sarili, alam mong ang ikakatwiran niya ay wala siyang paki-alam, o sasabihin niyang siya ang nasa katwiran, o hindi mo kinakitaan ng pagsisisi kaya kitang-kita mo na ang asal niya.

Kung dati ay naririnig mong panay ang pintas niya sa mga taong may ginagawang mali sa trabaho o sa kanilang ugali, ngunit ngayon na nalaman mo na siya mismo ang gumagawa ng mga ipinipintas niya nuon ay mararamdaman mo na nasira na naman siya sa iyo.  Kung nuon ay galit na galit siya sa mga hindi sumusunod sa patakaran ngunit ngayo’y binibigyan-katwiran na niya ang mga tao dahil kahit siya hindi na din sumusunod sa patakaran.  Sila yung kapag ginagawa ng kapwa nila ay mali ngunit kapag sila ang gumawa ay walang problema.  Mahirap magsalita dahil hindi mo alam na kapag ikaw na ang napunta sa sariling sitwasyon ay magagawa mo rin ang ginawa nila.

Nuon ay may mga sinasabi siya na hinding-hindi niya gagawin at mga ayaw na ayaw niyang bagay ngunit ngayo’y kinain niya lahat ang kanyang mga sinabi, sirang sira na naman siya sa iyo.  Yung mga bagay na kinamumuhian, ipinapangako at mga ipinapayo niya nuon sa mga kausap na huwag gawin ang ganito o ganun ay bumabalik sa kanya at ngayo’y pinagpapakasasaan niyang ginagawa.   Kadalasa’y sinusubok ang mga taong nagsasalita ng tapos.  Mahirap ito dahil marami ang nakikinig sa iyo at alam nila kapag hindi mo nagawa ang iyong sinabi.  Mahirap ang dumura sa langit dahil ang lagapak ay sa sarili mong mukha.  Parang aso o pusa na kinakain ang sariling isinuka. 

Ang hirap kasi sa mga taong maraming alam  ay kadalasa’y ugali na nila ang mamintas ng kapwa.  Iyung taong laging may katwiran na ang gusto’y sila ang palaging tama at ang masusunod ay sa dami ng mga pinakawalan nilang salita at pintas nuon ay nagbabalikan ngayon lahat at tumatama sa kanila.  Sa dami ng mga tao na kanilang pinintasan at hinusgahan nuon, ngayo’y nalalagay sila sa katulad na sitwasyon at sinusubok kung gaano kalakas ang paninindigan nila sa kanilang mga sinabi.  Iyun nga lamang, sa kabila ng kanilang katalinuhan ay wala naman pala silang isang salita at pagpapahalaga sa sinabi.  Huwag na lang magsalita kung hindi kayang panindigan ang mga sinabi.  Kung mas marami kang sinasabi, mas marami kang magiging pagkakamali.  Mas tahimik, mas walang problema upang hindi masira ang iyong pagkatao. 

Ni Alex V. Villamayor

May 29, 2016

COMING BACK

In the battle of Philippine’s 2016 Vice Presidential race between Leny Robredo and Bongbong Marcos, the history repeated itself when the red and yellow, son of Marcos and another widow and pro and anti-Martial Law have fought once again.  Although the total votes garnered by Bongbong may not enough to ensure him the seat but 14 million is alarming which is big challenge to those advocated the peoples’ power in 1986.  If the trend will continue and will not make effective information drive about the evil of martial law, the Marcoses whom once the Filipinos have forced to exile can make a grand come-back in power again.  14 million is substantial number which means many are rapidly increasing to believe and accept the Marcoses again.  They are trying to rewrite the history.  This 14 million is largely the unaware youth who are the active to surf in the internet whose vulnerable mind are prone to see the good propaganda uplifting the Marcoses and the reverse to destroy their oppositions.   We are in the computer age now and it favors those computer aficionados because they are readily exposed to bite the baits laid by internet predators.  This youth and the misguided people are the susceptible cyberspace preys.  I may understand the children who were born on 1990’s and onward for they were not properly taught about Marcos regime though they must read the history.  Somehow I also do understand those people from Marcos bailiwick regions for what strongly drive in their hearts is their loyal kinship to their fellowmen though should be not the case.  What I can’t fully understand and accept are those people who are already old but did not learn the nightmare of martial law.  Where were these people when it was happened, where were them during the first EDSA revolution?

I think these people today are defending martial law because they see no change and no better result since EDSA-1 but these should not be cases and these are not the core essence of People’s Power.  We must remember that when the millions of Filipinos joined the revolution, the greatest outcry then was to oust, hound and prosecute the culprit of the country’s sufferings.  That was what we really fought for, and which was happened, so it shows today that it is just an alibi now to say nothing happened.  If they are saying that there is no change after EDSA-1 because there are still poverty, crimes and corruption, then these should not be blamed to people’s power but instead to people’s behavior themselves.  How many “non-EDSA” presidents were elected but did they see changes?  It means it’s nothing in the EDSA-1 because it takes a long process under not a mercurial leader.  If they are saying it was better before than today, then are they trying to say summary execution, censuring freedom of information and speech, stripping off human rights and the disappeared are fine as long as the nation is in order and clean?  Are they trying to say that abusing power, looting, graft, corruption, and building dynasty are acceptable as long as the country is said to be rich?  And then they will call themselves nationalistic?  Yes, some of these happened in the past are still at our present time but we’ve gone so far from the dark years.  By the way, how can it be rich if we are borrowing capital from World Bank, if the treasury is bankrupt and if unemployment sent Filipinos to work overseas?  Remember, foreign debt was ballooned and dollar reserved was empted when Marcos regime left the office on 1986.

Loyalists say the sin of the father must not be visited upon the son.  That is true but that the sins of your parent are clearly can be sorry and correct by its children.  But the family is not admitting the fault of their regime on the first place, believing that nothing is wrong with the martial law and there is nothing to say sorry.  It is dismaying to know that the Marcos family do not feel sorry for the victims of oppression and killed during martial law.  Buy the way, aside from the father’s sins, Bongbong himself has his share in martial law era.  In fact, he was a beneficiary of his father's absolute hold on power, an active collaborator as a government official himself, and ardent defender during the regime's dying days. He shares in his father's sins, and has many sins of his own.  I pity for his lost, he is almost there but….  For a man who doesn’t want to apologize for he doesn’t even know how to identify the obvious fault, the karma strike back.  And I think there is a part in the Bible that says if the hands will cause the body to sin, then it should be cut off.  Never try to put another Marcos.

EDSA-1 changed the profile of the Philippines but Filipinos’ behavior did not change.  The very intention of people’s power was to overthrow the tyranny, end the dictatorship and these are what should be inculcated in the youth.  In few years from now, those who fought against Marcos in 1986 will get old and will be gone.  In that case, there is a big possibility of having new era of Marcos administration.  We should continue our fight.  People who joined then in EDSA-1 should make reflection and reminisce the real battle then while the youth of today should be taught and refreshed.  Do not allow to rewrite the history.  Read books, listen to the radio or watch news in the reputable broadcasting and not in just any flight by night and unreliable articles or sites in the internet because there are so many lies and deceptions in internet.  Every idiot, every antagonist, everybody can easily access internet and freely write stories, photo shop images, fabricate alleged evidence to present in the internet just to malign whoever they don’t feel.  And ordinary, uneducated and misinformed people will easily believe, share and harmfully react specially those loyalists and biased supporters since it favors to their best interest such kind of irresponsible posts.  Let us continue our journey to the regained country.

Alex V. Villamayor

June 1, 2016