VLOG #3: SAND STORM

EARLY MORNING

Early Morning

It was an early morning when I took a shot of the rising sun over the thick clouds.

KAMING MGA NAGSUSULAT

Sa kasalukuyang kultura ng pagsusulat ngayon na naglipana ang mga binabayaran upang magsulat ng huwad na balita at inpormasyon, hindi maaring mangyari na maging pangkaraniwan na lang ito, katanggap-tanggap at hindi pag-ukulan ng pansin.  Unang-una, mali dahil masama ang magsinungalin at mangloko.  Kung magsusulat ka para gawing tama ang mali o gawing mali ang tama para paburan ang isang paksa, maliwanag na pangloloko ito.  Sabihin mo mang isinulat mo lang ang mga bagay-bagay dahil iyun ang trabaho mo, siguro ay dapat ka ng mag-isip na magpalit ng trabaho dahil kung alam mo na ngang mali at makakasama sa sitwasyon at makakasira sa isang tao o bagay, hindi na ito marangal na trabaho na dapat mo pang ipagpatuloy.  Mali ang pangkabuhayan mo na nanggaling sa pangguglo ng bayan at taong-bayan na siyang ipinangkakain mo sa sarili at sa pamilya mo.

Sa isang banda, sabihin nating nagkataon na iyung ipinasusulat na babayaran sa iyo ay iyun din ang pansariling-pagkakaalam mong tama (tama man o mali sa pangkalahatan), kapag ganon ay may bahid na ng pagdudua ang iyong kakayahan at katauhan.  Propaganda, hindi ito simpleng pagsasabi lamang ng katotohanan at kalayaan sa pamamahayag dahil pera ang unang-unang dahilan mo upang wasakin ang mga tao o bagay-bagay.  Ang pera ay ugat ng kasamaan kaya wala ka ng malasakit, pakiramdam, at pakialam sa responsibilidad mong itaas ang dignidad ng pagsusulat, panatilihin ang patas, at huwag ilagay sa kahihiyan at kasiraan ang kapwa o bagay-bagay.

May apat na senaryo ng pagsusulat ng impormasyon: 1.) iyung alam mong tama na tama talaga, 2.) iyung alam mong mali na mali talaga, 3.) iyung hindi mo alam na tama pero mali pala talaga, 4.) at iyung hindi mo alam na mali pero tama pala talaga.  Alinman sa mga ito, sa mga taong binabayaran upang magsulat ay nalalagay sa malaking katanungan ang kanilang integridad at dignidad.  Nagiging dahilan na lamang ang pagsusulat dahil binabayaran sila at maaaaring hindi iyun ang kanilang nasasa-loob.  Kung ikaw ay nagsusulat ng mga bayarang-propaganda sa ikagaganda o ikapapangit ng isang tao o bagay-bagay, nagkakasala ka sa mga nilalang at nilalabag mo ang Banal na kautusan.  Kung ikaw naman ay kusang-loob na nagsusulat nang walang intensyong i-mali ang paksa, ang pagkakamali mo ay mayroon kang dinudumihang pag-iisip ng ibang tao.  Pero bilang mambabasa, nasa atin ang matuto tayong alamin ang mga totoo at maging matalino na iwasan ang mga hindi dapat paniwalaan.

Ako na nagsusulat nang walang materyal na kabayaran, kung sabihing mali man ang mga isinusulat kong pinapaniwalaang tama at dapat, hindi ko matatanggap na mas masahol pa ako sa mga bayarang manunulat.  Sabi’y kailangan lang nilang gawin ang magsulat na trabaho lang at duon sila binabayaran na para bang wala silang magagawa kundi magsulat tama man o mali, kompara sa nagsusulat ng mali nang walang pumipilit dahil iyun ay mula sa puso at isip nila na iimpluwensiya sa mga mambabasa.  Ganun pa man, hindi ko pa rin magugustuhan ni ang maihalintulad o maihambing sa kanila dahil ang hangarin ko sa pagsusulat ay malinis, bukal sa kalooban at walang kabayang pera.  Hindi ako makakapayag na mas masahol pa ako sa kanila dahil hindi na ito tungkol sa binabayaran o hindi, tama o mali ang pinapaniwalaan kundi tungkol na ito sa katapan at uri ng pagkatao.

Ikaw na binabayaran upang gawin ang magsusulat ng mga huwad na balita at propaganda at kayong mga tumutulong sa pagpapakalat ng mga ito, mas masahol pa kayo sa mga nagtataksil sa bayan sa pag-iiba ng kasaysayan.  Mas masahol pa kayo sa mga terorista na sumisira sa kinabukasan.  Mas masahol pa kayo sa mga puta na nagpapasasa sa ibinabayad ng ibat-ibang interes.  Mas masahol pa kayo sa anay na bumabalahura at wumawasak sa sistema ng pagsusulat.  Mas masahol pa kayo sa mga bayarang mamamatay-tao na tumatapos ng pangarap ng kinitilan ng buhay.  Mas masahol pa kayo sa mga hayop na hindi nag-iisip.  Kapag binubuhayan ng loob, pinapalakas ang pwersa at tinutulungan mong mamayagpag ang mga may kurap na kaisipan, kadawit ka sa kasalanan dahil kasabwat ka sa pagwasak ng bayan.

LIFE'S MESSAGE: SUCCESS

(Click below for the video)

When I was at twenty’s, I thought life is only for chosen people.  For rich, famed, and good-looking men and women.  It’s look like it’s more on “what you can-want you want” if you are the chosen.  I thought, maybe I’m not for this world.

But things changed.  Today my take in life is so simple.  I am in a point I care less how my look it.  My hair, my face, may shirt…  If don’t become rich, popular and powerful, then fine.  The older I get the more I feel contented.  As long as I don’t harm other people, I feel good.

Success is not measured in the size of wealth, number of awards, meaning of title.  Success lies on happiness and contentment.  If I am contented with what I have achieved, regardless if it is small or huge, and I feel happy about it – then I think I’m successful.  That’s my two-cent.

Life in this world is too short to mess up.  Live life but not for your all alone.

BABANG-LUKSA

Isang taon mula noon

Totoong nasa matahimik na siya ngayon.

Parang kaylan lang siya’y sinubok ng panahon.

Ngayo’y malaya na siya sa hirap ng kahapon.

Isa sa napakalungkot ang magpa-siyam.

Iyung ipinagdadasal mo dahil siya’y namaalam.

Mabigat sa dibdib tignan kanyang larawan,

nasa altar may mga kandila siya’y iniilawan.

Hanggang matanggap sa pa-apatnapung araw,

isang taong nakalaan para sa kanya araw-araw

at sa babang-luksa magtatapos na ang panglaw.

Ang mga anghel sa langit kanya ng kasayaw

Ngayo’y may katuwaan sa balintataw.

Nagpapasalamat ako sa Diyos,

dasal ko’y ibinigay Niya nang lubos.

Ang sakit at takot ay natapos,

at siya ay kupkupin nang taos.

Pagkatapos ng paghihirap sa lupa,

nasa mapayapang lugar na siya.

Sa taong walang paghihinala sa kapwa,

walang masamang tinapay, walang malisya,

naging madali siyang ipagdasal sa Maylikha.

Pagkatapos ng ilang araw ng panaghoy at sakit,

ngayo’y nasa walang hanggang tuwa ng awit.

Kapiling na niya ang Diyos sa langit.

Wala sa mga kulay ang nagluluksa.

Wala ito sa mga seremonyas na ginagawa.

Wala sa pakitang-tao ang pagluluksa.

Upang sundin lang ang nakagisnang gawa.

Ang mahalaga, sa isip siya’y hindi nawawala.

Nasa puso at isip ang totoong pagaalaala.

Mas ramdam ito ng namaalam na kaluluwa.

Pabaon sa kabilang-buhay sa simula.

Sa pagtatapos ng babang-luksa.

Isang taon mula nuon,

si Nanang sa dapit-hapon -

babang-luksa na ngayon.

ANG AALIS NA KAIBIGAN

Sa buhay natin, maaring marami tayong makikilala ngunit may mga tao na magkakaroon ng mahalagang bahagi sa ating buhay.  Makakatagpo tayo ng mga taong magbibigay ng malaking pagbabago at magandang nagawa sa atin, iyung magiging alaala hanggang sa pagtanda natin.  May isang tao ang magiging malapit sa atin, iyung tinatanggap tayo ng buong-buo, anu pa man ang iting kapintasan, kahinaan, kakulangan at kasalanan.

At kapag naging malapit na sa iyo ang isang tao ay masakit na ang mahiwalay siya sa iyo, masakit tanggapin ang paghihiwalay.  Kahit mayroong isa ang ayaw, kahit hindi gusto ng isa, kailangang tanggapin at dapat na ring hayaan kung para sa ikabubuti naman ng isa.  Hindi mo man gusto pero kung para sa kanyang kagustuhan, tatanggapin mo ang masakit na katotohanan.  Minsan kasi, dumadating din talaga na kailangang may umalis, dapat mangyari dahil kailangan.  Kailangan magkalayo kayo kung hindi man sa ikabubuti ng dalawa ay sa ikabubuti ng isa.  Minsan kasi, sumasaya ka na rin kapag masaya ang isang tao.  Isipin mo na lang na kagandahan din naman ito ng tao na ayaw mo sanang umalis.

May nakilala ako na naging malapit ang loob ko.  Hindi lang dahil nakilala ko ang kanyang ugali na may respeto sa pagkatao ng iba kundi nauunawaan niya ang aking kakulangan.  Pinatuloy niya ako sa kanilang payak na tahanan, sa isang malayong lugar, maraming tanim na puno at halaman, malayo sa pinagmulan ko.  Nakilala ko ang kanyang pamilya.  Maaaring lingid sa kanila, o baka hindi nila naiisip, ngunit kahit papaano ay naging bahagi ako ng kanilang pamilya.  Sa loob ng maraming taon ay nakikita ko kasi ang ilan sa kanilang malalaking pinagdadaanan.  May pagsubok at masasayang pangyayari, may umalis at may dumating.  Nasundan ko ang paglaki at pagdami ng kanyang pamilya.  Nasubaybayan ko ang pag-aaral ng mga bata.  Minsan ay nagiging katuwang sa pag-gawa ng kailangan sa eskwela, minsan karamay sa kanilang mga problema.

Matagal ko siyang naging tagapagtago ng mga sikreto, tagapakinig ng mga saloobin, mga hinaing, at kalungkutan.  Maraming pagkain na ang aming pinagsaluhan, pati ang mga pagtatalo na nalampasan.  Maraming tawa ang narinig ko na sa kanya, kahit yung minsan na pag-iyak din niya, pati ang kwento ng bilog na buwan.  Bigayan, palitan, hiraman, hingian – ngunit walang pagkasawa at pagbibilang.  Sa kabila ng lahat ng ito, maaaring walang maraming nakakaalam sa aming pagkakaibigan.  Madalang man ang litrato na kami ay magkasama, hindi ito ang palantandaan dahil ang amin ay nakaguhit sa aking balintuna.  Ngunit pwede rin magkalimutan, dahil hindi hanggang dito lang ang aming pagsasamahan.

Pagkatapos ng may halos sampung taon, dumating na ang oras na kami ay magkakahiwalay.  Mayroong kailangang umalis, mayroong magtitiis.  Ngunit higit sa kalungkutan ng paghihiwalay, mas nanaig sa akin ang kahalagahan ng pagsisimula ng kinabukasan.  Mas gusto kong tingnan ang paparating na tagumpay.  Kung sa ikatitibay ng pangarap at para sa pagkakataon na patunayang kaya niyang magtagumpay sa pipiliin niyang buhay, hindi magdadalawang-isip ay ibibigay ko ang aking buong suporta.  Walang kasiguraduhang muli ko siyang makikita ngunit ang tiyak, ang pagkikipagkaibigan ko ay dadalhin ko hanggang sa paghina ng aking paningin at pandinig.