NANGHIHINAYANG

May mga bagay na maliliit o ordinaryo lamang na kapag hindi natin nagawa ay sobrang pinanghihinayangan natin dahil naunawaan na natin ang malaking kahalagahan nito.  Hindi man sila pangmalakasan tulad ng pakikipaglaban nang hindi sapat upang manalo sa prestihiyosong patimpalak,totoong pag-ibig na hindi ipinaglaban, o mga daan-libo o milyong pera na winaldas kundi mayroon ding mga maliliit na bagay na binabale-wala natin ngunit pinanghihinayangan natin nang labis kapag wala na o tapos na.  Tunay na malalaman mo ang halaga ng isang bagay kapag wala na ito.

Isa sa mga pinanghihinayangan ko na hindi ko na maaaring gawin ay iyung hindi ko nagawang maisakay sa eroplano ang aking nanay.  Gusto ko sana ay maranasan niya ang makasakay sa eroplano papunta sa isang kilala, mamahalin at magandang lugar – Boracay o El Nido.  Sa tanang-buhay niya kasi, bihira niyang maranasan iyung “buhay-mayaman” (siyempre hindi na naman ako mayaman).  Gusto ko sana na kahit minsan lang ay maranasan niya ang mai-tratong VIP mula stewardess hanggang sa mga tauhan ng hotel.  Nang panahon na kaya ko na siyang dalhin sa mga ganung lugar kaso siya naman ang umaayaw dahil sa kalagayan ng kalusugan niya.  Hindi kasi niya kakayanin ang malayo at matagal na biyahe.  Nag-iisip ako ng paraan para sa kombenyensa niya pero ayaw talaga niya at sa halip ay sinabi niya sa akin na kanyang mga apo o kapatid ko na lang ang isama ko.  Nakakalungkot at nakakaramdam lang ako ngayon ng pangungunsensiya dahil hindi ko nagawa, sana nung wala pa siyang karamdaman ay ipinasyal ko na siya, pero wala pa ako pang-laboy nuon.  Nakakahinayang lang.

Parang nuon din sa tatay ko, nang mawala siya ay may pinanghihinayangan din ako na hindi ko nagawa.  Dahil nuong mga panahon na iyon ay wala pa akong matatag na trabaho kaya wala talaga akong mga magarbong plano.  Simple lang sana pero hindi ko pa rin nagawa.  Iyung maabutan sana siya ng maraming gamit tulad ng mga damit at tsinelas.  Naaabutan ko siya ng maliit na halaga dahil ang malaking bahagi ng sweldo ko ay iniaabot ko sa nanay ko na siyang humahawak ng gastos sa bahay.  Ganuon din ang panghihinayang ko sa pagkakataon sa lola ko dahil hindi niya ako naabutan na magkaroon ng trabaho.  Palagay ko ay gusto niyang manirahan sa amin ngunit ayaw niyang makabigat pa siya sa amin dahil alam niyang hirap pa sa paghahanap-buhay ang tatay at nanay ko.  Madalas siya dumalaw sa bahay at gusto ko sana siyang pumirmi ng manirahan sa amin kapag nagkatrabaho na ako para kahit papaano ay hindi mahirapan ang nanay at tatay ko sa gastusin.  Nang magkaroon na ako ng trabaho ay pumanaw na siya.  Sana lang ay napagsilbihan ko siya.

Manghihinayang ka na lang kapag huli na ang lahat at sabay sabing nasa huli talaga ang pagsisisi.  Pero hindi natin magagawa o makukuha o masusunod ang lahat ng gusto natin.  Ang katotohanan ay marami tayong mga hindi nagagawa o nakukuhang bagay.  Mas masakit at mas nakakahinayang yung kaya mo naman ngunit hindi mo pa lamang ginagawa hanggang sa maubusan ka na lang ng oras na hindi nagawa kaysa sa hindi mo nagawa dahil hindi mo pa kaya.  Sa parehong sitwasyon, masakit lang ay iyung maliit na nga lang na bagay pero hindi pa nangyari.  Bakit hindi natin ginawa, bakit hindi natin pinilit?  Ewan.  Hindi natin alam bakit hindi nga natin ginawa at pinilit ang sarili natin.  Pero may dahilan ang lahat.  May dahilan kung bakit hindi pinahintulutan ng Diyos ang gusto natin, maliit man o malaki.  Maaaring pag pinilit natin ay may mas masamang kahihinatnan ang ating pagpupumulit, o maaaring ang akala natin ay maganda ang iniisip natin pero isipin na lang natin na may mas mabuti at malaki palang mangyayari sa atin.