FEELING HEALTHY

In our old belief,  it is usually believed that the offspring of both diabetic parents has no chance to become diabetic too.  In effect, this perception tends to be compelling factor to the offspring exploit the sweet intakes.  Because they believe that there is no way they’ll have diabetes, then consuming foods like chocolates, dessert, soft drinks, rice, and junk foods is foolhardy.  However, the question of if both parents are diabetics are their children will not have chance of getting diabetes was clarified and re-answered in the recent research.  The answer is no, your chances are not 100%.  Actually, most likely they are better than 50%.  You don’t have a hundred per cent chance of getting diabetes because in reality, you probably have just a slim chance of getting diabetes at all.  If your parents are type-I diabetic, then most likely you’ll not have diabetes too but of course if you are overweight and inactive, then you do have a chance of developing type-II diabetes.  Now, if your parents are type II diabetics then you do have an increased risk of developing type II diabetes.  Aside from quite weighty and stagnant lifestyle, excessive alcohol consumption and smoking adds to risk if you have a family history of type II diabetes.

It is important to remember that diabetes is hereditary disease; you would just need a trigger to actually affect you.  It is in the genes – if your parents are both diabetic, then the chance of your developing diabetes is just far better than others.  You have to consider also that not because you have less chance of diabetes means you are immune to get other illness that you can get from sweets.  Do not be complacent and act feeling healthy.  Do not relay in blood chemistry test because there other ways of testing your health.  Addiction to sweets and fats doesn’t only lead you to diabetes.  It can also contribute to obesity and heart failure which cannot find through blood chemistry but through electrocardiogram (ECG).

Sweets are major contributor to obesity.  In general impression, overweight and obesity are “unhealthy” however, not because you are overweight or obese mean you are not healthy – wrong.  If a heavy person has normal blood pressure, their total cholesterol and glucose levels are normal, then they are healthy indeed.   However, weighing too much may increase your risk to develop many health problems.  Most common is the type-II diabetes which is most often associated with old age, obesity, family history of diabetes and physical inactivity.  Here, the coronary heart disease and stroke which caused when your arteries become hardened and narrowed because of your fats.

Another is the metabolic syndrome which is strongly linked to overweight due to especially abdominal obesity.  The excess fat around the abdomen carries higher risks.  Sleep apnea is another health problem which means a condition where the person stops breathing for short periods because they have stored more fats around their neck which makes the airway smaller and can cause inflammation in the neck, resulting to difficulty in breathing and snoring.

Another is osteoarthritis which is common joint disorder that affects the joints in hips, lower back knees to wear away because of the extra weight place extra pressure on these joints.   Gallbladder disease causes abdominal pain which happens when the cholesterol of an overweight infects the gallbladder.  And the fatty liver disease which occurs when the fat builds up in the liver cell and causes damage, injury and inflammation in the liver and block the blood flow in the liver.

My mother developed her diabetes in later years.  She has no diabetic parents but she acquired her diabetes through food intakes.  We only realized later how fond she was in preparing desert foods and remembered her sweet taste in foods, fruits, coffee and in all deserts during the past years.  I want to remind everyone to watch their food intakes and take care their health by controlling food just because you can afford to have delectable food, and analyze your standard of occasional “good” food that we are taking for granted.

By Alex V. Villamayor

(Based from a medical report)

October 27, 2011

TRUSTING EACH OTHER

While I was pondering the moment with different inspiring thoughts that were popping up in my mind, there was an important word that one of my friends has emphasized to me during our one unforgettable conversation – TRUST.

In both personal and professional point of view, trust plays important part in building the very good foundation of relationship.  As a working expatriate like me, trust enhances our relationship with our family back home.  The love for our spouses and children grows each day despite the absence of our personal interaction and communication.  With the trust we continuously give to each other, it strengthens our shared confidence and love.  No matter how harsh the hindrances that obstructs in our long-distance relationship but if trust exists in the relation, it will work come high and low.

The same should go with our friends and colleague in our accommodation and workstation.  We need to put trust in our companionship and friendship especially to those we’ve jive in sharing a common interest.  We should value the mutual understanding, respect and trust to each other in order to go along with the friendly relationship.

In work, trust is also an important part of healthy relationship between the employer and employees.  The supervisor should demonstrate a motivating confidence to his subordinates in doing the assigned tasks and in return, the employee should be honest enough in doing their job.  Once trust is established, teamwork may have formed and there will be a focus followed.  All together these, we can expect achieving and sustaining high performance and productive output.

“A name you can trust” may seem an antiquated words in the business world but this phrase show the very essence of trust-based relationships which should not gone out of date.  Start with a trust-based partnership and you’ll deliver on the shared vision.  Mutual trust from both leader and individual employee is sign of maturity and professionalism in a healthy work environment that should work on hand in hand.

With a trustworthy and honest leader, you will not feel doubt to share your personal and career goals.   The employee has to entrust the company in planning the career advancement and professional development for its staff, in the same way he was entrusted in giving back the knowledge he gained that will benefit the organizational growth.

It takes a complete trust to run a smooth-sailing relationship.  And once trusted you should not lose the trust because it may collapse the foundation of the relationship.  Remember that broken trust is very hard to restore whether it is in personal or professional matter.

Alex V. Villamayor

October 2, 2011

OCTOBER 18

Bigla kong naisip, ano kaya ang ginagawa ko nuong mga nakalipas na taon tuwing ika-18 ng buwan ng Oktubre?  Isang pangkaraniwang araw lamang na nagtratrabaho ako dito sa Gitnang Silangan nung mga nagdaang taon sa loob ng sampung taon.  Patuloy na binubuo nang nakangiti at pinagsusumikapan na makamit ang bahay na pinapangarap ko.

Sa pag-itan ng sampu at labing-limang taon, sa mga araw na iyon ay nagpapakahirap ako sa walong oras kada araw sa loob ng limang beses sa isang linggo na trabaho sa Pilipinas.  Nagtityagang gumising ng una pa sa sikat ng araw at umuuwing mas huli pa sa paglubog nito.  Nakikipag-siksikan sa makapal na tao sa abangan ng sasakyan at nagtitiis sa ngalay sa mahabang pila ng sasakyan.  Akala ko nuon ay makapagtrabaho lang ako ay gaganda at giginhawa na ang buhay ko.  Hanggang magbaka-sakali na magtrabaho sa ibang bansa at makidagdag sa dami ng mga nag-aaplay upang matakasan ang mahirap, magastos ngunit walang kulay at nakababagot na buhay. 

Kung sa dalawampung taon naman na nakalipas, nuon ay isa pa akong mag-aaral sa kolehiyo o sa highschool na matiyagang nag-aaral upang makatapos nang sa ganon ay hindi ako maging pabigat sa aking mga magulang at bayan.  Nakikipagkumpetisyon sa mga kasamahan upang malampasan ko ang labanan ng buhay estudiyante.  Ang pag-aaral ang tanging pangarap ko nuon dahil naniniwala akong ito ang makakapagpabago ng aking tatahaking buhay.  Iyun ang panahon na binubuo ko ang aking sarili upang maging anuman kung ano ang gusto kong maging.  Siguro nung mga panahon na iyun ay kasalukuyan akong nagiging mapag-isa sa buhay dahil na rin sa mga pagkakataon na ipinag-aadya ng panahon.

Kung tatlumpung taon na ang nakalipas, malamang ay nasa bahay namin ako nuon at naglalaro tulad ng isang pangkaraniwang bata na tumatakbo sa lansangan, nagsususuot sa mga halamanan, umaakyat sa mga puno at naglalaro sa tabing ilog.  Ano kaya ang hitsura ko nuon?  Ano kaya ang suot ko?  Ano kaya ang usong kanta nuon, ano kaya ang ulo ng mga balita nung araw na iyon?  At dahil papunta na sa huling bahagi ng taon ang mga araw na iyon, malamang ay nasasabik na ako sa pagdating ng Pasko at piyestang-bayan sa amin, ngunit may lungkot na pinapanood ang ibang mga bata na masayang naglalaro nang walang paki-alam sa iba. 

Ano ba ang mundo nuong ika-18 ng Oktubre?  Tatlumpu’t talong taon mula nuon, kaka-talaga pa lamang bilang pinakabagong Papa sa mundo ng Kristianismo si Papa Juan Pablo-ikalawa.  Sa mga sumunod na taon ay inamin sa balita ng pangulo ng Amerika na dumaranas sila ng resesyon.  Habang patuloy pa ang mga serye ng pagsusulit ng nukleyar sa U.S.S.R.  Iniisip ko ngayon ang mga ito dahil nagkaroon ng halaga para sa akin ang araw na ito.  Maaaring isang ordinaryong araw lamang para sa marami ngunit gusto kong bigyan ng halaga ang araw na ito para sa isang tao sa araw na kanyang-kanya.  Milya ang agwat ng oras namin, pati na ang layo ng pag-itan at ang dami ng aming pagkakaiba at tinahak sa buhay.  Kung sana ay iisa ang aming kinalakihang lugar at iisa ang aming sinimulang oras, disana ay naging malaki ang pagkakataon na magkakilala kami at mas maraming panahon ang nagugol namin sa aming pagkakaibigan.  Anu’tanuman, gusto ko lang gamitin ang pagkakataon na ito upang bigyang halaga at pasalamatan ang isang kaibigan sa kanyang ipinakitang kabutihan sa akin.

By Alex Villamayor

October 18, 2011

KULANG SA PANSIN

Kapag ang isang tao ay ginagawang ipakita, iparinig at iparamdam ang kanyang mga ginagawa – maaari mo siyang pag-isipan na nagpapansin lamang siya.  Yun bang ang kahit mga simpleng bagay ay kailangan pang maging kapansin-pansin na para bang nang-aagaw o nagtatawag ng atensiyon  – sila ang mga taong kulang sa pansin.

Kapag hindi ka makapag-hintay na kusang mapansin ng ibang tao ang iyong sarili at gumagawa ka na ng paraan na mapansin ka ng kapwa mo – kulang ka na sa pansin.   Dahil gusto mong makuha ang pansin ng mga tao upang malaman na nila ang gusto mong iparating  Gusto mong mapansin ka ng mga tao at tuloy na malaman kung sino o ano ka.   At tuloy ay mapag-uusapan na ninyo ang tungkol sa iyo at duon sa bagay na pinapapansin mo sa kanya.

Kulang sa pansin – gagawa at gagawa ng paraan upang  mapansin lamang ang gustong ipaalam.  Kung kailangan nga ba talagang gawin iyun ay hindi na niya masasabi kung hindi na siya makag-hintay na mapansin yun ng ibang tao.  Dahil kung pinapansin naman sila sa una pa lang ay hindi na sila aabot pa sa punto na kailangang gumawa ng paraan para magpapansin.

Sa umpisa kasi ay hindi siya napapansin.  At para mapansin ng mga tao ang kanyang presensiya ay gagawa siya ng paraan na makatawag ng pansin.  Kunwari ay hindi alam o yung patay-malisya lang na nagsasalita o sa galaw lang ng katawan ay nagagawa niyang makatawag ng pansin.  Kasi, kasiyahan niya na malaman ng mga tao ang kanyang mga kilos at mga bagay na gusto niyang ipaalam sa iba ng hindi niya direktang sasabihin sa iyo at kung ano talaga ang gusto niya.

Malalaman mo na yung ginagawa niya ay nagiging kapansin-pansin dahil sa pinapa-eksaherado niya ang pag-gawa.  Yun bang natatawag ang atensiyon mo dahil sa kanyang maingay na salita, magalaw na makilos, at makulay na ayos.  Ganun ang kanyang ginagawa upang mas madali siyang mapansin.  At kapag nagtagpo na ang inyong interes ay magkakausap na kayo ng mas matagal o mas malalim.

Kung sa normal na nangyayari lang ay hindi mo mamamalayan ang nangyayari.  Ngunit kapag nakita mo siya sa ginagawa niya ay talagang mapapag-isip ka kung bakit ganuon siya, at malalaman mo na lang na hindi naman talaga dapat niya ginawa iyon kundi gusto lang niyang magpapansin upang makita ng mga tao na naruon siya o malaman nila ang dapat nilang malaman sa kanya.

Sa kagustuhan niyang mapansin siya ng ibang tao, minsan ay kahit na yung mga bagay na kailangang ilihim ay kusang nalalaman ng ibang tao dahil na rin sa kanyang kilos – sinasadya man o hindi.  Dahil kung may pumapansin sa kanya sa una pa lamang ay hndi na niya kailangan ang magpapansin.

Narito ang ilang halimbawa ng mga kilos ng mga taong nagpapapansin:  Upang ipaalam na hindi lahat ng tao ay nakakapaglinis ng sariling sasakyan ay ipapahalata niya ang magalas na kilos sa paglilinis ng kanyang sasakyan.  O hindi naman kaya ay panay ang kanyang pagdaan sa iyong harapan upang ipakita lamang ang kanyang gamit.  Kung siya ay karatista ay pahapyaw siyang nagpapakita sa pagkilos ng kaunting kaalaman dito kahit ipinagbabawal sa kanilang kumilos ng ganuon sa maraming tao.

May mali sa mga taong kulang sa pansin.  Yung mga bagay na ipinagmamalaki niya na gusto niyang ipaalam ng hindi niya kailangang magsalita na lalabas na ipinagyayabang niya, duon siya nagpapapansin.  Palalabasin niyang wala sa loob na kusang lumalabas sa kanya ang katangian at kakayahan na siyang ipinahahalata niya sa mga tao.  Kayabangan  at kaduwagan, depende sa sitwasyon, ang umiiral sa mga taong kulang sa pansin – ito ang mga kamalian na dapat baguhin ng mga taong kulang sa pansin.

Alex V. Villamayor

September 29, 2011