MANA, PAYO AT ARAL MULA SA MAGULANG

Ang isang kapansin-pansing ugali na minana ko sa aking nanay ay ang pagiging tapat sa trabaho.  Ayon sa mga kwento ng kanyang mga naging kasama sa trabaho, kilala sa pabrika ang nanay bilang matapat sa trabaho sa pamamag-itan ng pagpasok at pag-uwi sa tamang oras at tuloy-tuloy lang siya kung magtrabaho – trabaho kung trabaho.  Katunayan, ang aking ina ay naging paborito ng kanyang amo hindi dahil sa pulido niyang trabaho kundi dahil sa katapatan sa trabaho.  Hindi siya nandaya tulad ng pag-uuwi ng mga gamit ng kanilang pabrika o ng pagkubra ng kabayaran na hindi niya pinagtrabahuhan.  May mga araw nga nuon na umuuwi siyang walang natirang pera sa pasuweldo nila dahil kailangan niyang unahin na bayaran ang pagtratrabaho ng mga tao niya.

Samantala, nakuha ko naman sa aking ama ang ugali niya na magkaroon ng isang matibay na paninindigan at malaking pagpapahalaga sa salita.  Hindi ko man alam ang mga nangyayari nuon dahil sa aking murang pag-iisip, alam ko na bilang isang makalumang politiko ay ipinaglalaban ng aking ama ang kanyang isyu.  Dito ko nakuha yung ugali ko na kapag may sinabi ako ay ginagawa ko at pinaninindigan ko.  Sa mga nakakakilala sa akin, maaaring napapansin nila na kapag nakipagkasundo ako ay tinutupad ko kung ano ang napagkasunduan natin.  Ito ang dahilan kung bakit umiinit ang ulo ko kapag pabago-bago ang mga panuto.  O kaya ay kapag hindi tumupad sa napagkasunduan tulad ng oras ng pagkikita.  Mga simpleng halimbawa lamang ito ngunit nagpapakita ito ng aking pagiging may isang salita.

Ang isang mahalagang payo naman na aking natanggap mula sa aking ama ay tungkol sa pera.  Sinabi niya ito sa akin nuong matanggap ako sa trabaho sa isang bangko, natatandaan ko pa nuon na ibinilin niya sa akin alagaan ko ang aming pangalan na kahit maghirap man kami ay huwag akong masisilaw o matutukso sa pera para magnanakaw.  Ang pera ay kayang kitain ngunit ang karangalan, kapag nasira na ay mahirap na’ng maibalik sa dati.  Mula naman sa aking ina, ang kanyang pagiging inosente na siyang nag-uudyok sa kanya upang maging totoo ang pinaghuhugutan niya ng paniniwala sa sarli upang ipayo niya sa amin na huwag kaming mangloloko ng kapwa.  Ang kawalan ko ng malisya ang umiiral sa akin upang maging patas sa bawat labanan ang hanggang ngayon ay isinasabuhay ko na aking ipinagpapasalamat dahil sa maraming pagkakataon ay napatunayan ko ang kahalagahan.

Isang malaking aral naman na natutunan ko sa aking ama ay ang pagiging simple.  Ang kawalan ng interes sa mga makabagong gamit at pag-aasta ng parang mayaman ang naging inspirasyon ko na nakatulong sa akin upang hindi ako maghangad ng mga labis at ng mga hindi makatarungang bagay na gugustuhin.  Natuto kong pasalamatan kung ano ang nasa akin at kuhanin kung ano lang ang kaya ko.  Mula sa aking ina naman ay natutununan ko ang maging matapang na harapin ang mga problema, kung hindi man ay tiisin ito at hindi dapat takasan.  Dahil ang mga problemang dumadating sa atin ay resulta lang naman ng ating mga ginagawa kaya tayo rin ang dapat na haharap.  At sa mga dumating na gulo at problema sa buhay ko ay mag-isa kong hinarapa ang mga iyon upang sa dulo ay matamis kong natitikman ang tagumpay.

Bukod sa kakayahan sa pagluluto na nakuha ko sa aking ama at kaalaman sa sining na nagaya ko sa aking ina, ito ang mga makabuluhan, malaki at makulay na ugali na namana, payo na natanggap at aral na natutunan ko sa aking mga magulang.  Kung anu ako ngayon, ito ay dahil sa aking ama at ina.  Hindi man masabing perpekto ang pagiging tapat ko sa trabaho, mayroon man akong mga ikinakaila sa buhay, at minsa’y ninanamnam ko rin ang maging isang marangya dahil sa mga malilit na kamaliang ito ako nagiging isang totoong tao ngunit sa kabuuan at pangkalahatan ay alam ko na sa kabila ng mga ito ay may tiwala pa rin ako sa aking sarili na ang mga naunang nabanggit na mga ugali ko ay ang mga mas nangingibabaw sa aking pagkatao.

Ni Alex V. Villamayor

November 30, 2015

TAGA-ANGONO KA KUNG…

Sa mahalagang araw na ito ng Angono, nagbalik-alaala ako ng aking kamusmusan kung saan ako ipinanganak, lumaki at nagka-isip.  Kay sarap isipin ang dating Angono na aking kinamulatan, kinalakihan at kinasanayan kaya ipinagmamalaki ko ang pagiging isang tunay, laki, at taal na taga-Angono.  Dahil alam mong taga-Angono ka kung dumaan ka sa mga mahuhusay na guro tulad nina Mrs. Cobarubias, Mr. & Mrs. Castillo, Ms. Sausa, Ms Floriza, Ms San Pedro, Mrs Tanchoco.  O nasabihan ka ng “aba neneng, aba totoy” ni Ms. Teresita Villaluz ng APHS.  Kung kilala mo si Bunyog na walang saplot na kilalang umiinom ng gasolina ng mga bangka, si Punyeta na “nambabaril” daw, kung kilala mo sina Padre Marcelino na naninigaw ng mga batang naglalaro sa patio, Padre Mathan, Father Pasti, si Mayor Turne, Doktor Benny na nagbibisekleta papunta sa kanyang mga pasyente, si Neneng Catolos na bangtagal mangkulot o manggupit dahil sa mga kwento, si Bitong Anghel, Andoy Dimonyo, si Haponde, Kim Joe, si Mang Utse na manunuli, si Iking Tae, sina Ti-Silyo at Ti-Pase na kilala sa pagiging kuripot at ubod ng yaman, Joel Ayungin ng banda-uno, Eding bisaya na may dalang radyo, si Bayamaw, mga sikat na basketbolistang sina Carling Villamayor, Luyong at Luther, si Donya Nena na taga-Biga, ang mag-anak na intsik na sina Andoy, Chuala at Emily, Ti-Siday na nanay ni Sandra Aguinaldo, magkapatid na Mama Tibong at Ti-Marta, ti-Elekta na magpuputo, si Liza na tambolmayor, ti-Koro na nangingiliti, ang Vitor triplets at siyempre sina Botong Francisco at Lucio San Pedro, at iba pa – kung kilala mo sila ay walang duda na lumaki ka sa Angono.

Taga-Angono ka kung alam mo kung saan ang dalawang ulo ng kalabaw, sikat na tahian na Carousel, tulay na kahoy sa Baraka, Farmacia Magdalena, ang Balite, Star Theater, Sampaguita Bakery, Ruray Bazaar, Sapang Dulungan, Mangahan, Tomas Hardware, Nano Restaurant, tindahan ni Ado, wawa na tanaw mo ang dalawang tore na umuusok na isa palang pabrika, ang Gwantex, ang lumang Simbahan sa Biga, ang Angono Petroglyphs, Craser, Paso, Isbak, Palomo, ang lugar kung saan dati itinatago ang tatlong malalaking bangka tuwing piyesta, kung saan ginagawa ang Higante, malaking bahay ni Hercules, gawaan ng kandila, tindahan ni Ti-Ricky sa AES, Ed-Ni-Roy Store, Ben Furniture, Ma. Lea Agro-Vet, Villa Carmela, Carebi, Krus sa Poblacion Ibaba, Resthouse sa Wawa, seminaryo sa bundok, ang bahay ng Poong-Nakahiga at ng Mahal na Birhen, at iba pa – kung alam mo o napuntahan mo ang mga lugar na ito, naging taga-Angono ka nga.

Masasabing taga-Angono ka kung natatandaan mo pa ang pagtunog ng sirena sa munisipyo tuwing ika-walo ng umaga, ika-labingdalawa ng tanghali at ika-lima ng hapon, kung alam mo yung trak ng Hapon ni Mang-Naok (Haponde), marunong kang mag-paang-manok, mag-bulyon, mag-ismaking, mag-buto-buto at mag-pop corn, kung alam mong ang Bagumbayan ay dating bukid lamang, nakapanungkit ka ng kamachile, natatandaan mo pa ang mga nanghahabol na malalaking pabo ni ti-Senyang sa simbahan, nag-aabang ka sa mga mamumukot para  makapang-bakaw ng isda sa wawa, nakapaglaba ka sa ilog na may mga bangkang nagdadaan, nakakain ka ng fried itik sa halagang ocho, kung kumakain ka ng kanduli, balaw-balaw, kung marunong kang mag-istra ng lambat para magtanggal ng digman at magpalit ng argolya, nakapamulot ng tulya sa wawa, nakapunta sa cedera, nakapag-hatak ka ng Bangka, nakapag-buhat ng poong nakahiga, nakapanguha ng aratiles sa pantiyon o nanghuli ng gagamba, kung alam mo ang tropang-Avknoy, Bunsong Tropa, Laqui Muka, Rachers, Acid Mucus, Remache, District of No Ugly, SK Balite, at Levis, kung alam mo ang Dakipan na ginagawa tuwing Mahal na Araw, ang kakaibang Salubong, kabisado mo ang unang saknong ng dicho sa bati', awit kay San Clemente, Parejadora, Higante, Pagoda, at kung ano ang okasyon tuwing ika-23 ng Nobyembre.

Kung alam mo ang lahat ng ito, walang duda na ikaw nga ay laki at taal na taga-Angono at tulad ko na may pagmamalaki sa puso na ako ay isang taga-Angono, ang bayang kanlunganng Sining.

Ni Alex V. Villamayor

November 23, 2015

UTANG NG LOOB

Hanggang saan ang utang ng loob?  Kapag nakokompromiso ang iyong paninindigan, ano ang mas paiiralin mo – ang iyong prinsipyo o ang pagtanaw ng utang ng loob?  Ano ba ang tama, ang sundin ang sinasabi ng puso, isip at kunsensiya? O ang kaligayahan ng ibang tao?  Oo, depende sa kaso dahil hindi maaaring ipangkalahatan ang sagot sa katanungan na ito dahil masyadong malawak ang nasasakupan nito.  Ngunit kung ihahalimbawa sa isang kaso, ang pagtulong ng isang tao na may mataas na posisyon sa isang tao na nagsisimula upang magkaroon ng trabaho – kung mangyari na ang tinulungang tao ay may kailangang gawin na hindi magugustuhan ng tumulong na tao, may nagawa bang mali ang nauna?  Mahirap ang maiipit dahil mahirap ang masabihan ka ng walang utang ng loob ngunit mahirap din ang salungatin mo ang iyong sarili kahit naniniwala kang ikaw ay nasa tama.  Ang utang ng loob ay bahagi lang ba ng ating kulturang Filipino o ang ihinalimbawang kaso ay ang kalakaran n alang sa daigdig ng kalakalan?

Kung ang pakiramdam ng isang tao ay nagigipit siya sa isang usaping-manggagawa, o natatapakan ang kanyang karapatan sa kanyang trabaho – kung ipaglaban niya ang kanyang pinaniniwalaan na hindi naman sasang-ayunan ng taong tumulong sa kanyang makuha ang trabahong kanyang pinagtratrabahuhan, itutuloy pa ba niya ang kanyang ipinaglalaban?  Kung itinuloy niya ang kanyang gusto, tama ba na sisihin siya ng tao na tumulong sa kanya?  Bilang isang tao, ang pagiging malaya ang nagbibigay sa atin ng dignidad.  Ang malayang gawin ang isang bagay basta’t wala kang naaargabiyadong tao ay hindi kasalanan.  Anuman ang usapin tungkol sa kanyang trabaho, kailangan lamang itong tiyakin kung tama sa magkabilang panig – ang namamasukan at ang amo.  Sa punto na kung tama bang sisihin siya ng taong tumulong sa kanya, depende kung ano ang ipinaglalaban ng isang tao.  Oo, sa isang banda ay sinaktan niya ang tumulong sa kanya.  Ngunit dapat nating alalahanin na ang isang manggagawa na nasa mataas na posisyon ay asahan na nating nasa panig ng kumpanya palagi.  Ang katanungan dito ay anu ba talaga ang niloloob ng taong tumulong – ang kapakanan ba talaga ng kumpaniya o ang kanyang interes na nalagay sa hindi magandang paningin ng kanilang pinagtratrabahuhan?   At dapat din nating alalahanin na kapag tayo ay tumulong ay hindi natin dapat isumbat ang ating naitulong.

Kung laging isasaalang-alang ang kabutihan na nagawa sa atin ng isang tao, hindi tayo matatapos sa pag-tanaw ng utang ng loob. Hanggang kalian tayo magbabayad?  Ang utang ng loob ay laging nariyan, hindi natin ito mauubos na bayaran kaya kung sakali na maipit ka sa sitwasyong sumusukat sa iyong pagtanaw ng utang ng loob, huwag kang mag-alala dahil hindi lang sa iisang pagkakataon mo maipapakita ang pagtanaw at pagbabayad mo ng utang ng loob.  Marami pa’ng pagkakataon.  Ang pagbabayad ng utang ng loob ay hindi lang maipapakita sa pagmamag-itan ng pagpapasailalim mo sa tumulong sa iyo.  Maraming paraan upang maipadama mo ang pagtanaw ng utang ng loob.  Mahirap nang dahil lang sa magandang ginawa o naibigay sa iyo ng isang tao ay napipilitan kang huwag siyang gawan ng hindi niya magugustuhan kahit na alam mo kung ano ang nasa iyong puso.  O kaya’y dahil sa utang ng loob ay nalilimutan mo ang iyong sarili at mas pinipili mo na lamang na huwag sundin ang kagustuhan mo bilang pagpapasalamat sa tao na tumulong sa iyo.  Dahil sa pagtanaw natin ng utang ng loob ay nahihiya tayo na magawan natin ng ikadidismaya, ikasasama ng loob o ikalulungkot ang taong tumulong sa atin alang-alang sa utang ng loob.  Hindi dapat maging ganito ang pag-iisip natin.  Huwag tayo magpatali sa isang pananaw na maaaring sumira sa atin.  Kung alam mo na tama ang iyong ginagawa, dapat mo lang sundin ang sinasabi ng iyong kunsensiya hanggat wala kang inaargabiyadong tao.  Hindi pang-aargabiyado kung masaktan mo ang loob ng taong tumulong sa iyo sa kadahilanang magkaiba kayo ng gusto dahil wala ka namang niloloko.

Ramdam ko ito dahil malapit ang puso ko sa mga uring-manggagawa.  Masarap pakinggan na pantay lamang ang karapatan ng mga trabahador at ng may-ari ng kumpanya ngunit ang totoo ay masakit tanggapin na mahirap lumaban ang isang mangagagawa sa kapitalista.  At alam ko ang bagay na ito dahil sa ilang beses na pagkakataon dumaan na ako sa karanasan na ganito.

Ni Alex V. Villamayor

November 20, 2015

KAHINAAN NG LALAKI

Ipagpaumanhin ninyo ngunit sasabihin ko na ang pambababae ng isang lalaking may pamilya na ay isang ugali na hindi ko kaylan man natatamaan at matatanggap.  Maaaring maunawaan ko ang sitwasyon ngunit hindi ko sasabihing tama.  Sa relasyong mag-asawa, nauunawaan ko ang kahinaan ng lalaki pagdating sa tukso ngunit hindi ko ito tinatanggap na maging lohika, paliwanag, o katwiran upang ang kanyang gawain ay maging pangkaraniwan o iyung sasabihing natural sa kanyang pagiging lalaki.  Dahil sa siya ay lalaki kung kaya walang masamang magtaksil, para bang ibig ipakahulugan ay tama lang na pumatay ang isang tao dahil siya ay mamamatay-tao?  Ang katotohanan, ang lalaki ang kadalasang wumawasak sa pamilya.  Bihira talaga ang isang lalaki na naging tapat sa asawa. Laging mayroon at mayroon minsan sa punto ng kanyang buhay-may asawa ay gumawa siya ng kataksilan.

Nakakalungkot na kahit na anong tapat ng isang lalaki ay may posibilidad pa rin na siya ay kumaliwa.  Kahit nga ang mga itinuturi nating mga mangangaral ng mga salita ng Diyos ay mayroon din sa kanila ang naliligaw ng landas at gumagawa ng milagro.  Mayroong mga naturingan na pastor o masipag sa pag-aaral ng Banal na Aklat ngunit ang ilan sa kanila ay mayroong itinatagong bawal na pakikipagrelasyon.  Kung ipinagsisigawan mo ang mga aral tungkol sa pagiging isang mabuting tao na itinuturo ng iyong relihiyon, masisisi o mapupulaan mo ba ngayon ang isang relihiyon kung bakit tinatakpan ng itim na tela ang mukha ng mga babae nila at hindi pinagsasama sa iisang lugar ang mga babae at lalaki?  Dahil anumang pagmumulan ng kasalanan ay dapat ng putulin sa umpisa pa lamang dahil ang tao ay marupok din lang naman – kung salungat ka dito, pangatawanan mo ang pagiging isang mabuting tao.

Bihira akong maka-alam ng isang lalaki ang naging tapat sa asawa lalong-lalo na yung mga nagtratrabaho sa ibang bansa.  Kung yung nasa sariling bayan na kasama ang asawa ay nakakagawa, gaano pa kaya yung siya ay napalayo na nag-iisa?  Nasaksihan ko, napakadalang sa isang lalaki ang naging tapat sa kanyang asawa habang siya ay nasa ibang bansa.  Kung ang isang lalaking ang asawa ay nasa Pilipinas ay nakakita ng isang maaaring maging kasama sa pagtulog at pagtatalik habang siya ay nasa ibang bansa, sana ay isipin niya kung gaano din kahirap sa pangungulila ang kanyang naiwang asawa sa kanilang bahay.  Sana ay isipin niya kung paano pinaglalabanan ng kanyang asawa ang tukso alang-alang sa kanya.  Sana ay huwag siyang dumaan sa pagsubok na may makilalang lalaki na mas higit sa iyo dahilan upang mahalin niya.  Sana ay wala siyang maging dahilan upang ikaw ay gantihan.  Sana ay hindi mangyari ang karma dahil kung ikaw ay naging taksil, tama lang na may makatapat kang isang taksil.

Aminin man o hindi, alibi na lamang ng isang lalaking kumakaliwa ang baluktot na katwiran tungkol sa pagiging lalaki.  Habang ang isang lalaki ay binata, maaari siyang makipagrelasyon sa maraming babae o magpakasawa sa pakikipagtalik (bagamat bawal saan mang paniniwala) ngunit sa oras na nag-asawa na siya ay kailangan iwaksi na niya ang pagkataong ito.  Kapag nag-asawa na ang lalaki – isinusumpa niya ang pagiging tapat sa relasyon, paggalang sa kasagraduhan ng pag-iisang dibdib at ang kawagasan ng kanyang pag-ibig sa kanyang sa asawa.  At sa oras na siya ay malapit sa tawag ng tukso, hindi siya dapat gumawa ng dahilan upang sundin niya ito.  Walang dahilan – sabihin mang ang babae na ang lumalapit sa kanya, ang paniniwalang ang lalaki ay likas na poligamo at mahina sa tukso, ang kasabihang walang mawawala sa isang lalaki, ang lahat ng ito ay pawang mga palusot na lamang sa kamaliang ginusto rin niya.

Ni Alex V. Villamayor

November 14, 2015

BULLET-PLANTING

In light of the recent irregularity in the Ninoy Aquino International Airport (NAIA) that centres the airport personnel about the “bullet-planting” (locally translated tanim-bala), surprisingly until now there is no concrete conclusion despite the fact that it was a month ago since it was exposed in the public and more victims were came forward to open their experiences.  The incidence is really irksome, dismaying and humiliating.  There are many disorders that need to explain.   It’s alarming to figure out the still uncertain suspect in this disgrace “tanim-bala or laglag-bala” scam in the NAIA.  It is disturbing because it’s been long time since it was sensationalized in the news, and quite many have been preyed in this scam (and apart from it is now becoming an international embarrassment for our country) yet the “tanim-bala” responsible culprits are still free at large.  The bylaw is so powerful which has been seeing by the crook to use and take advantage the pressing travellers to extort.  Another dirty tactic in the name of money, the sad thing here is that this law has used to cheat.  And it is saddening to think the chronic rampant graft and corruption in the bureaucracy. 

I am suspecting two possible scenarios.  There is this shameful inside-job syndicate operating the scam until it was headlined in the news and sensationalized in social media, or there is a political ploy here to sabotage the government in this election season from the time this went viral in social media to present time.  But either way, it must bring the responsible now and it needs to have heads rolling.  People are fuming mad on the implicated people.  But it is not just from one side of the coin, there are other suspected reasons that need to open, scrutinize and discuss/resolve.  In some cases, there are conservative travellers’ old custom and belief in using these bullets as amulets or a lucky charm for safe and good travelling.  There are also the reckless media who plays remarkable role in sensationalizing the report that captured in news headline which puts travellers in panic.  Yes it is their job and responsibility to report the truth for the information of the public but media should be careful in reporting that may blow the event out of proportion.  Repeatedly reporting the incidents in bold frontline news every minute ruins the whole picture.  The one, two, ten or hundreds of travellers are still a very small part compare to the thousand of travellers who are also using the same airport.  Reporting this in the headline every now and then that seems repeatedly reiterating the blunder of the agency feeds the travellers in the paranoid state of mind.  Yes there are anomalies happening perpetrated by scalawags but remember, the cases are just a small part of the travellers using NAIA everyday and it is pity to put the effective law enforcers in mockery.  Together with the netizens, posting the headlines in social media worsen it even more that gives chances to political opportunists to do grandstanding.  It draw the attention of  the international media to broadcast our very own country which damages the reputation of our country, jeopardizes our tourism, causes international embarrassment and puts racial discrimination to our immigrants.  True, not all should be posted in social media, netizens should be responsible.  It is not just about reporting the truth but it is also about balanced and responsible journalism, and it is not about to sacrifice for the sake of truth but its about considering the welfare of the majority.

The intention of this law is very important that our travellers seriously needed.  To avoid compromising the safety of travellers specially those who are bound to international destinations where discovering a bullet in their luggage may even result into more untoward outcome.  Unfortunately, this scenario, the weight of the law and the amulets alibi are the reasons why some scalawags in our airport are eyeing this law for their own profit.  And it should stop now. I’m not charlatan saying it is very simple.  But I have some idea to at least control the situation.   As a matter of common sense, it is unpersuasive to carry bullets those earlier weak senior citizen victims that are vulnerable target of the criminals.  To oppose this, the law must amend to make a single bullet case into confiscation rather than putting the traveller in bar – like what many have suggesting.  It is mostly empty bullet anyway that searched in the baggage, the authority can use their personal judgment.  It should not take long any further because it already affected the innocent travellers.  Just unfortunate that there are kind of people who will risk even the country’s reputation for their own vested interest, they are the traitors who deter the rising of the country.

By Alex V. Villamayor

November 12, 2015

PAGSASALITA NANG AGAD-AGAD

Likas talaga sa karamihang tao ang mabilis pumuna tungkol sa mga nangyayari sa kanyang nakikita ngunit kapag siya na ang nasa ganuong sitwasyon ay hindi na alam ang gagawin.  Dahil hanggang wala ka sa kalagayan ng mismong pangyayari ay hindi mo alam ang mga nangyayari kaya iwasan mo ang maging mapagpuna.  Madali kasing makita ang ginagawa ng ibang tao kaysa sa ating ginagawa.  Iyun ay dahil nakikita natin ang buong litrato kung saan naroon ang isang tao at ang mga nakapaligid sa kanya samantalang sa ating sarili ay hirap nating makita kung ano-ano ang mga nasa paligid natin kapag kinukuhanan natin ng litrato ang ating sarili.  Huwag magsalita nang agad-agad kung hindi ka naman kasama sa pangyayari, kung wala ka namang alam, o kung hindi kinakailangan.

Ang isang simpleng halimbawa ay katulad ng marami nating mga kakilala na kapag nanonood ng mga laro ay ang bilis makakita ng mga mali at ang daling magsalita na ang dapat gawin ay ito, iyun,ganito, at makapintas nang may kasamang mga masasakit na salita pero kapag subukan mo na siya na ang maglaro ay hindi naman niya magawa na maging magaling sa nasabing laro.  Baka nga nihindi man lamang siya napapasama sa mga magagaling na manlalaro sa kaniyang mga sinasalihang laro.  Hindi naman sa ipinagbabawal ang magpuna ngunit sa pagpintas niya sa mga nakikita niyang tao ay ilagay niya ang sarili niya sa mga kalagayan kung matatanggap ba niya ang mga masasakit na salita.  Marami ang pwedeng magpuna ngunit kaunti lamang ang may mga authority na pumuna.  Sa pambihirang pagkakataon, mayroon lang talagang magaling sa pagtuturo kaysa sa pagsasabuhay ng mga itinuturo – hindi lahat ng taga-sanay ay magaling na manlalaro.  Isa pang halimbawa ay iyung kapag may narinig na isyu tungkol sa isang tao na mula sa pambansa o pangdaigdigang balita ay agad magsasabi na ang dapat gawin ay ganito o ganyan.  Para bang ang lahat ay napakadali lamang.  Hindi man lang na isipin na hindi naman yan mga ordinaryong tao na basta na lamang kumikilos.  Sana naman ay isipin man lang niya o isipin naman niya ang mga sangkot ay nasa matataas na posisyon na ang mga ginagawa nito ay pinag-isipan muna.  Resulta na lamang naman ng kanilang ginawa ang ating mga nakikita at nalalaman kaya aakalain natin na yun na.  Bago naman nangyari ang kinahinatnan ay napakaraming pinagdaanan nito na hindi natin nakikita at masalimuot kung hihimaymayin ang bawat detalye.

Bilang tao, napakadaling maghusga ng isang bagay na nangyari pero yung aalamin ang pinagmulan ay hindi na binibigyan ng pansin at halaga.Ang hilig kasi natin magsalita, mangpuna, mamintas at manghusga.  Kung sana ay sinasarili na lamang muna natin ang pamumuna ay hindi na tayo nakakadagdag ka lang sa kaguluhan o sa sakit na nararamdaman ng isang tao.  Sigurado na ang sasabihin ng mga mapagsalita ng agad-agad ay kailangan ang magsalita at hindi dapat hayaan ang mga bagay-bagay na nakitang mali.  Tama ito pero hindi sa lahat ng pagkakataon ay magsasalita ka ng iyong sinasaloob dahil minsan ay hindi hinihingi ng pagkakataon o mali na ang pagsasalita mo ng iyong opinyon.At sasabihin din nila na ang ginagawa nila ay pagbibigay ng opinion lamang upang makatulong, o pagbabahagi ng mga nalalaman upang makakuha ng ibat-ibang haka-haka, makita ang tama at katotohanan at makabuo ng sulusyon.  Idadagdag pa na ang pagsasalita ng sinasaloob ay bahagi ng malayang pagpapahayag at bilang isang pagmamalasakit upang makatulong.  Napakaraming dahilan upang makapagsalita lamang ng agad-agad.

Pagpapaalala na kung wala ka sa pangyayari o wala ka sa kaparehong sitwasyon o hindi naranasan ang ganuong pangyayari ay hindi mo malalaman ang totoong nangyayari kaya hindi ka dapat agad-agad na nanghuhusga.  Kung sakali man na nakakita ka ng ganuong pangyayari, dahil hindi naman kinakailangan na dapat ay naranasan mo mismo ang pangyayari, hindi na masama kung kaya ka nakakapagsalita ng iyong opinyon.  Pero ang ugaling mabilis magsalita tungkol sa pagkakamali ay kailangang iwasan.  Tandaan lamang na sa ating pakikipag-ugnayan sa maraming tao ay madaling makita ang dumi sa mukha ng iba kaysa sa dumi sa ating sariling mukha.

Ni Alex V. Villamayor

November 5, 2015

ATTENDING PARTIES

Someone asked me why I am not particular to celebrate some Christian festivities, saying that it needs to do our obligations and observe these occasions as a good shepherd of the flock.  My reply, I just told that I’m not really into attending more celebrations.  I think this is the least that I can speak and there is no need to argue.  Although at the back of my mind, I have more stored to say but I rather kept them in there unspoken.  I want to believe that it’s not what we can show what we can do but it’s what our faith’s strength.  What matter anyway is that I really know right in my heart what I truly feel inside.

I’m somewhat contented with what on-going.  I am not really a fanatic of parties and I feel fine to be not visible in celebrating some occasions either it is for spiritual or social celebrations because when I’m seeing many people actively participate in these activities but realizing their contradicting acts, then I feel right.  I have observing others who are faithfully expressing their devotion to let’s say All Saints Day, All Souls Day, Maundy Thursday and Good Friday but contrary to their pronouncement, I see them playing loud music (for instance) during these solemn moment of the occasions.  It’s awkward to see those portraying religious but see or hear them talking laud, speaking indecency, vulgar,  gossiping, which are contrary to the very meaning of the occasions.  These can be trivial but in this little things can measure your sincerity to your words and deeds.  The least you can do, you can still listen to music if you cannot really avoid it but I think you should do it secluded.   Apparently, hypocrisy is sin but the problem is most hypocrites are not even aware that they are getting wrong.

I’ve been keep on saying these, there is no need to indulge ourselves in too much enjoyment – it just becomes us materialistic.  Some people are just using the occasions like Christmas and New Year to attend parties and reunion every where as excuse to satisfy their desire in fun and foods.  Just pity because everything is becoming fake.  It might sound stereotyped but nevertheless true, there are several ways of celebrations other than fun and foods if your real intention is to give thanks only. Call it corny but other than fun and foods, you can give back your thanks through prayers and this is the best way anyway.  Or you can toss a feeding day to your chosen schools or the hungry out of school youth, or orphanage on your birthday.  Or in some occasion, you can do charity works by giving donations or staging an activity that proceed will go to the needy.  You can be creative if you can write a poem or song that coincides the date of the occasion to give value on the occasion as celebration.  Or you can help someone to alleviate his problem at least it will symbolize your thanksgiving or share of blessings.  And all these, you can do it by withholding your anonymously.

I am celebrating New Year’s Eve, sometimes show my presence in rare celebrations like success, very seldom in birthdays and other usual regular celebrations.  I join in group outdoor activities.  It’s not that bad, I think my human interrelationship is just fine.  There is no need to attend all parties, what’s more important is you show you care or you can remember people’s special dates even in simplest ways.  My intentions in controlling these parties are to lessen the fascination in worldliness, to stand by my dispassionate in materialism, and to keep myself in good health.

By Alex V. Villamayor

November 4, 2015