Sunday, October 20, 2019

STEAK: A FOOD TRIP REVIEW


Recently, I had food trip after long years since the last I had, and it was coincidence to fall almost on the same date.  I do food trip to experience the other side of my menu so usually I choose foods that I don’t eat during ordinary days.  If I am in the kitchen, I have my same old ingredients like chicken breast and green leafy vegetables, no salt, no added spices, no artificial seasoning.  So when I do my food trip, I think once in a while I can deviate from the so called proper foods.  It served treat for myself.  Before, I visited three to four places but this time it was not food hopping from one eatery to another.  This time around, I wanted my exciting and intense food experience happen in a fine dining restaurant.  I chose this famous American steak house and one of the best grill restaurants in town serving great steaks.  From outside, the aura was inviting and inside it was cozy.

Treating myself in one of the best steak houses, I ordered Angus Tender with Spanish rice and mashed potato.  Famous for its specialty steaks grilled over open fire but I preferred its signature black rock grill to slow cook my own Angus in a specially-treated volcanic granite stone.  Literally it was cooking your foods by yourself right in your table.  Although it was quite messy with that smoke, smell, and the squirts of fats from cooking Angus but I don’t mind because it was enjoyable especially when you were doing it with your friends.  Better to wear casual t-shirt when you prefer this.

It is your choice, you want it well done or over cooked.  I actually made it five to ten minutes grill, I think it was already half cooked.  What was happening then was no longer the quality of foods that I went for but the fun of doing your foods.  It was fair, the taste was fine, nothing I can remember special to come back.  The Angus was well-tender but not juicy and I found it so fatty.  I like the Spanish rice, I like how tomato sauce made the rice, and the sliced thinly red bell pepper added the dramatic taste and smell.  I actually would like to do it when I back home.  I was not impressed in the side dish, the mashed potato was simply not floppy.  There was no after-taste.  I will not mention the name of the restaurant.  It was only one of the menus they serve.  They have array of foods to serve and it is not fair that just for this one menu will overlook the rest.  Safe to say for their Angus, it did not satisfy my taste bud but all in all, it was a fantastic night of food trip.

Food trip is refreshing and entertaining experience.  You can do it even every now and then if the kind of your trip is low-fat and natural foods but if it is on the other side, just do no overdo it.  You need to experience food trip.  It can bring you to a closer relationship or well-rounded yourself otherwise it will lead you to nearby clinic for treatment of the illness you got from “fancy foods”.  For someone like me who used to go for lite and low calorie foods, I was a bit guilty myself.  But it did not bother me that much since times like this only take place once in a while, I am at ease it has no huge impact to me, that’s the perk.

Saturday, October 19, 2019

MAKING FOOL YOURSELF


For how badly we need a thing, we can make us fool ourselves.  There are moments when we know we are wrong but we still pursue because we still put the positivity.  Yes, it could be wrong, or actually it is, but we think that through it, things will turn into better.  We are hoping it will give us smile and make us grateful because we want something and we can still believe in beautiful disaster.  Sometime you allow yourself go down to become the less person you are.  Funny you know how fool you looked like but you ignore it because you want that beautiful disaster.  You believe things will eventually turn into your side.

In our search of what we want, we can actually do something wrong.  As we seek companionship or if we want a person to be companion, we always want to be kind.  We always want to give what we can or what we have because we feel this is the way we can win companionship.  In your effort to win companion, sometimes you become foolish, funny or you are getting wrong but you accept it.  Yes, the start maybe wrong.  It may have been wrong in the beginning, something may have gone wrong in the beginning, but our purest intention pushes us to make things happen.  And then we will fix it, if it is really wrong, when we get it there.

You may think you gave so much and you are still in the right mind to feel regret.  You may even think that the very person that you want to be your companion could have negatively thought how silly you are.  There is guilt feeling, you cannot take it away.  Then you will doubt your action, maybe it is not worth but when you acknowledged your mistake, you are learning.  It gives you lesson learned.  Get up and pick up your lessons.  Look at the damage it caused you, the harm can be minimal or the other way but regardless it taught you one, and from there tell yourself do not do it again.  Because you acknowledged your fault then you change.  This is your truth.  Stop blaming yourself, it’s okay you made a mistake, it’s actually okay to commit mistake because you are just mortal.  So don’t pity yourself and then move on.

We give and make fun our self if these what make us happy.  We want to become happy at our own risk, at our own expense.  We just want happiness, without harming other people that is fine.  But do not give it all.  Remember to keep something for yourself. Do not forget to settle for yourself.  It must two-way, it is give and take.  Wait until such time if in return it comes to you otherwise it is one-way.  The next time, you should not do it.  Give yourself the respect that other people must see.  Self respect that you must respect first, and then you can truly gain the true companion otherwise, you are just truly making fool of yourself.

Friday, October 18, 2019

BIYAHE

Katulad ninyo
Gumigising din ako nang maaga
upang ang unang biyahe sa umaga ay makuha
At sa paroroona’y di maaantala

Malamig na hanging tumatama sa mukha
Sariwang hangin sa umaga sa pang-amoy ay nakakahalina
Pusikit ng balaba, madawag na daan sa tumana
Inuulat na balita at tunog ng makina
ang bumubulong sa’king mga tainga

Nababalot pa ng dilim ang natutulog na madaling-araw
ay tinatahak ko na ang mahabang biyahe ng aking araw
Kapag pumutok na ang Haring-araw
Tatambad ang ating ibat-ibang kwento araw-araw

Sa daan ay maraming pangyayaring lumilitaw
Sa daan ay maraming natatanaw
Sa daan ay maraming ala-alang naliligaw
Sa daan,,,
may isang daan ng padaan-daan
Ngunit kung minsan ay hindi ko matandaan at maintindihan
Idinadaan na lang sa awa ng Panginoon ang palatandaan.

Ang sabi sa akin, hindi ka dapat maging duwag
ang sabi sa akin, huwag kang iiyak
Pero iyak pa rin ako ng iyak
Nasasaktan yung batang ako pero itinatago ko ang pag-iyak, ikinukubli dahil kapag may nakakita ay tiyak
Huhusgahan ako o kaya’y maririnig kanilang paghamak
…masakit pero walang dapat makakita
Ang unan, ang mga haligi, at bintana
Ang mga tulog na kasama
Saksi sila sa aking pagtangis at pagluha

Koro:
Malambot na puso
O  isip na hindi matuto
Kung ano ako siguro ay pareho
Pareho nga siguro ako
Ipit, kibit, o maghalukipkip
Mahabang biyahe na masikip
Sa pag-asa ang kalakip

Mula sa aking pagkabata ay natutunang mapag-isa.
Sa paglaki’y natutunang kaibiganin ang mga letra
Gamit ko ang sandata ng mga paham, papel lamang ang hasaan
Sa liwanag ng gaserang maitim, sumasayaw na anino sa dingding
Habang mga munting hayop na pangahas, aaligid-aligid sa ningas

Pero marami  pa sana dapat akong makita
makita ang mga gabi at araw
mga araw na dapat ay nagpakasaya ako
pero takot ako sa iisipin ng ibang tao
Lalakad, babalik, urong-sulong
Meron na sana akong naipon
Pagkakaibigang subok sa panahon

Minsan ay naghanap
Lumimot at naghanap
Naghanap ng naghanap
Hanggang tila walang maapuhap
At hindi ko iyun matanggap
Marami ang mga dumating at lumisan
Pero mailap ang paghahanap

Minsan na akong nagkamali
Pero bakit paulit-uling akong nagkakamali

Koro:
Malambot na puso
O  isip na hindi matuto
Kung ano ako siguro ay pareho
Pareho nga siguro ako
Ipit, kibit, o maghalukipkip
Mahabang biyahe na nakapikit
Sa pag-asa ay kakapit

Ninais kong maging simple
lumayo sa materyalismo ay hindi imposible
gusto kong magpasalamat kahit hindi galante
mula sa itaas tugon sa Kanyang mensahe
kung ano ako ay hindi na bale

Ito ang aking biyahe
Sa aking biyahe na malayo, malawak, paitaas o paibaba.
Minsan ay lubak-lubak at paliko-liko
Liliko, hihinto. Hihinto, liliko
Ako na ay nalilito
Mula sa tahimik na kabataang pinagmulan ko
Hanggang sa kalagitnaan ng buhay ko.
Parang hindi ako makuntento
Ako ay pumara diyan sa kanto

Huminto sa himpilan bilang-limampu
Upang hintayin ang susunod na yugto
Sa paghihintay ay unti-unting namumuo
Ang mga takot, lungkot, at inip sa pagkatao
Ano pa kaya sa pagtanda ang hinihintay ko?

Ito ang biyahe ng aking buhay.
Ako ang kutsero at pasahero sa biyahe ay sanay
Sa himpapawid, sa tubig, sa lupa at sa tulay
Magagandang lugar o pasakit na tunay
Dinaanan na ng aking paglalakbay
Naglaro, nagloko, nag-aral, nangarap, naghintay
Nagsulat, nagkasala, nagmahal, nasaktan, nasanay
Sanay ng masaktan
Maraming beses ng nasaktan
Kahit nasasaktan, mulit-muling magmamahal
Masaktan man, pipiliin pa rin muling masaktan
Dahil malinis ang puso ng nagmamahal

Mainit, matagal, malayo, maaraw
Ito ang lakbay ko araw-araw

Koro:
Malambot na puso
O  isip na hindi matuto
Kung ano ako siguro ay pareho
Pareho nga siguro ako
Ipit, kibit, o maghalukipkip
Mahabang biyahe ng matuwid
Sa pag-asa ay aawit

Malambot na puso
O  isip na hindi matuto
Kung ano ako siguro ay pareho
Pareho nga siguro ako

Ito ang Biyahe ko.

Friday, October 11, 2019

HANGGANG MARANASAN MO MISMO


May mga pangyayari na ipinapakita o ipinaparamdam sa akin ang mga tila gustong sabihin sa akin ng aking namayapang nanay upang ipaunawa niya sa akin ang kanyang mga saloobin.  Nang sandaling mapadaan ako sa isang matinding pagkainip ay nagdulot ito sa akin ng malaking lungkot at takot.  Lungkot na dinala ko buong araw at takot na nararamdaman ko mayat-maya.  Makakayanan ko ba ito? Masisiraan ba ako ng bait?  Ano ang aking gagawin at sino-sino ang mga lalapitan ko?  Ilang araw ko lang ito naranasan at hirap na hirap ako.  Pero ang aking nanay, hindi ba’t pinagdaanan niya ang lungkot, inip at takot sa loob ng mahigit sampung taon habang siya ay paralisado?  Sa kanyang kalagayan, hindi ba’t kalbaryo ang tiniis niya sa araw-araw na inip dahil buong maghapon at magdamag siyang nasa bahay na hindi malayang nakaka-kilos?  Sa loob ng mga taon na iyun ay paano niya nilabanan ang lungkot ng mag-isang nararamdaman ang hirap ng paralisado?

Sa pagkakahiga natin habang nag-iisa, ang hirap ng wala kang ibang maiisip kundi iyung takot at lungkot.  Ganun ang pinagdaanan ng aking ina sa loob ng mahigit sampung taon.  Ngayon, sinasabi niya sa akin kung gaano kahirap niya tiniis ang araw-araw na buhay niya sa banig ng karamdaman.  Nauunawaan ko na nuon ang kanyang sakit at hirap pero kulang pa pala ako ng pagkakaalam.  At nararamdaman ko ang pagsisisi dahil pinagkakaitan ko siya nuon ng mga mapaglilibangan na para sa akin ay hindi mahalaga tulad ng panonood ng mga programa sa telebisyon mula umaga hanggang gabi.  Naiingayan, nasasayangan ako sa konsumo ng kuryente at naging makasarili ako dahil yung sa aking palagay na walang kuwentang mga palabas sa telebisyon tulad ng mga tele-nobela ng mga Koryano at Mexikano sa umaga, pangtanghaling-palabas, at mga drama na tagalog sa gabi ay napakalaking tulong pala sa isang tao na maghapong nasa bahay at walang magawa dahil sa kanyang kalagayan.  Dahil nang mangyari sa akin ang isang matinding pagka-inip at lungkot, iyun din ang aking naisip na gawin at walang nagbawal sa akin.  Kaya naawa ako sa aking nanay at lubos ko ng naunawaan ang naramdaman niyang pagkainip sa bahay.  At naawa ako sa kanya.

Sa aking pagbangon mula sa magdamag na pagtulog, nararamdaman ko ang unti-unting ngalay sa aking braso papunta sa aking mga kamay.  At ilang araw ang lumipas ay napansin ko na kapag idinakot ko ang aking kaliwang kamay ay may isang darili ang hindi umuunat kapag ibinukas ko na ang aking kamay.  Walang sakit na nararamdaman ngunit kapag akin  itong iunat ay may kaunting pitik akong nararamdaman.  Hinanap ko sa internet ang ibig sabihin nito.  Sanhi ito ng paulit-ulit at madiin na pagdakot tulad ng ehersisyong pagpisil ng malambot na bola upang lumakas ang kamay.  Naalala ko ang aking nanay.  Minsan ay ipinakita niya sa akin ang kanyang kamay na kapag idinakot ay mayroong naiiwang mga daliri na hindi bumubukas kapag kanya ng ibinukas.  Hindi ko alam kung bakit ganun.  Nakaramdam ako ng konting alala nuon pero inisip kong kasama iyun ng kanyang kalagayan at hindi ko  siya naipasuri sa duktor tungkol duon.  Ngayon ay alam ko na ang kanyang gustong sabihin sa akin. 

Pero may isang pangyayari nuon ang nagturo na sa akin kung ano ang tunay na kalagayan ng mga taong tulad ng aking ina na paralisado.  Nuon ay dumaan ako sa isang malaking operasyon kaya kinailangang turukan ako ng anastisya sa aking gulugod.  Ilang sandali lang ay naramdaman ko ang pamamanhid ng aking katawan hanggang mawalan na ito ng pakiramdam at hindi ko na maigalaw.  Nang matapos ang operasyon hanggang sa dinala na ako sa aking silid ay matagal pa ang oras na lumipas bago mawala ng tuluyan ang bisa ng anastisya.  Ngunit habang wala pang pakiramdam ang ibabang bahagi ng aking katawan ay duon ko nalaman ang nararamdaman pinagdaraanan at kalagayan ng mga taong paralisado tulad ng aking ina.  Ang hirap.  Iyung gusto mong igalaw kahit ang isang daliri ng mga paa mo ay hindi mo magawa, iyung hindi mo mapasunod ang katawan mo sa sinasabi ng isip mo – ang hirap.  Paano at gaano pa kaya ang pakikibaka ng mga taong paralisado na habang buhay?  Mahirap ang pinagdaanan ng nanay ko sa pagabot ng mga bagay kahit malapit lang sa kanya kahit ang pagkamot sa mga hindi maaabot ng kanyang kamay ng parang buhay na patay.

Ito ang ilang mga natutunang aral na ngayon ay iniuugnay ko sa aking ina.  Kaya nararamdaman ko na narito pa rin siya na kasama ko, kinakausap ako at patuloy na pinagsasabihan.  Totoong kapag wala na ang isang bagay ay saka mo malalaman ang halaga.  Kung mayroon lang sanang pangawalang pagkakataon para sa isang nawala na upang maitama o magawa natin ang mga dapat nating gawin sa ating kapwa, gagawin ko na ang mga naudlot kong gagawin sana.