May mga pangyayari na ipinapakita o ipinaparamdam sa akin ang mga
tila gustong sabihin sa akin ng aking namayapang nanay upang ipaunawa niya sa
akin ang kanyang mga saloobin. Nang
sandaling mapadaan ako sa isang matinding pagkainip ay nagdulot ito sa akin ng
malaking lungkot at takot. Lungkot na
dinala ko buong araw at takot na nararamdaman ko mayat-maya. Makakayanan ko ba ito? Masisiraan ba ako ng
bait? Ano ang aking gagawin at sino-sino
ang mga lalapitan ko? Ilang araw ko lang
ito naranasan at hirap na hirap ako. Pero
ang aking nanay, hindi ba’t pinagdaanan niya ang lungkot, inip at takot sa loob
ng mahigit sampung taon habang siya ay paralisado? Sa kanyang kalagayan, hindi ba’t kalbaryo ang
tiniis niya sa araw-araw na inip dahil buong maghapon at magdamag siyang nasa
bahay na hindi malayang nakaka-kilos? Sa
loob ng mga taon na iyun ay paano niya nilabanan ang lungkot ng mag-isang
nararamdaman ang hirap ng paralisado?
Sa pagkakahiga natin habang nag-iisa, ang hirap ng wala kang ibang
maiisip kundi iyung takot at lungkot.
Ganun ang pinagdaanan ng aking ina sa loob ng mahigit sampung taon. Ngayon, sinasabi niya sa akin kung gaano kahirap
niya tiniis ang araw-araw na buhay niya sa banig ng karamdaman. Nauunawaan ko na nuon ang kanyang sakit at
hirap pero kulang pa pala ako ng pagkakaalam.
At nararamdaman ko ang pagsisisi dahil pinagkakaitan ko siya nuon ng mga
mapaglilibangan na para sa akin ay hindi mahalaga tulad ng panonood ng mga
programa sa telebisyon mula umaga hanggang gabi. Naiingayan, nasasayangan ako sa konsumo ng kuryente at naging makasarili ako dahil yung sa aking palagay
na walang kuwentang mga palabas sa telebisyon tulad ng mga tele-nobela ng mga
Koryano at Mexikano sa umaga, pangtanghaling-palabas, at mga drama na tagalog
sa gabi ay napakalaking tulong pala sa isang tao na maghapong nasa bahay at walang magawa dahil sa kanyang kalagayan. Dahil nang mangyari sa akin ang isang
matinding pagka-inip at lungkot, iyun din ang aking naisip na gawin at walang nagbawal sa akin. Kaya naawa ako sa aking nanay at lubos
ko ng naunawaan ang naramdaman niyang pagkainip sa bahay.
At naawa ako sa kanya.
Sa aking pagbangon mula sa magdamag na pagtulog, nararamdaman ko
ang unti-unting ngalay sa aking braso papunta sa aking mga kamay. At ilang araw ang lumipas ay napansin ko na
kapag idinakot ko ang aking kaliwang kamay ay may isang darili ang hindi
umuunat kapag ibinukas ko na ang aking kamay.
Walang sakit na nararamdaman ngunit kapag akin itong iunat ay may kaunting pitik akong
nararamdaman. Hinanap ko sa internet ang
ibig sabihin nito. Sanhi ito ng
paulit-ulit at madiin na pagdakot tulad ng ehersisyong pagpisil ng malambot na
bola upang lumakas ang kamay. Naalala ko
ang aking nanay. Minsan ay ipinakita niya
sa akin ang kanyang kamay na kapag idinakot ay mayroong naiiwang mga daliri na
hindi bumubukas kapag kanya ng ibinukas.
Hindi ko alam kung bakit ganun. Nakaramdam
ako ng konting alala nuon pero inisip kong kasama iyun ng kanyang kalagayan at hindi
ko siya naipasuri sa duktor tungkol
duon. Ngayon ay alam ko na ang kanyang gustong
sabihin sa akin.
Pero may isang pangyayari nuon ang nagturo na sa akin kung ano ang tunay
na kalagayan ng mga taong tulad ng aking ina na paralisado. Nuon ay dumaan ako sa isang malaking
operasyon kaya kinailangang turukan ako ng anastisya sa aking gulugod. Ilang sandali lang ay naramdaman ko ang
pamamanhid ng aking katawan hanggang mawalan na ito ng pakiramdam at hindi ko
na maigalaw. Nang matapos ang operasyon
hanggang sa dinala na ako sa aking silid ay matagal pa ang oras na lumipas bago
mawala ng tuluyan ang bisa ng anastisya.
Ngunit habang wala pang pakiramdam ang ibabang bahagi ng aking katawan
ay duon ko nalaman ang nararamdaman pinagdaraanan at kalagayan ng mga taong
paralisado tulad ng aking ina. Ang
hirap. Iyung gusto mong igalaw kahit ang
isang daliri ng mga paa mo ay hindi mo magawa, iyung hindi mo mapasunod ang
katawan mo sa sinasabi ng isip mo – ang hirap.
Paano at gaano pa kaya ang pakikibaka ng mga taong paralisado na habang
buhay? Mahirap ang pinagdaanan ng nanay
ko sa pagabot ng mga bagay kahit malapit lang sa kanya kahit ang pagkamot sa
mga hindi maaabot ng kanyang kamay ng parang buhay na patay.
Ito ang ilang mga natutunang aral na ngayon ay iniuugnay ko sa
aking ina. Kaya nararamdaman ko na narito
pa rin siya na kasama ko, kinakausap ako at patuloy na pinagsasabihan. Totoong kapag wala na ang isang bagay ay saka
mo malalaman ang halaga. Kung mayroon
lang sanang pangawalang pagkakataon para sa isang nawala na upang maitama o
magawa natin ang mga dapat nating gawin sa ating kapwa, gagawin ko na ang mga
naudlot kong gagawin sana.
No comments:
Post a Comment