KABANATA 8 "MGA YUGTO NG BUHAY"

The following is an excerpt from my biography book titled “Sariling Kuwento” (Self Story). Due to confidentiality of the book, an edited version is posted.

==========

MGA PINAGDAANANG HIRAP
Taon 1997 – 2000 ang pinakamahirap na yugto ng aking buhay at kasalukuyang pinaka bagsak na panahon ng aking buhay. Iyon ang panahon na nagkasunod-sunod ang aking problema - nagkaroon ako ng malaking pagkaka-utang, nasaktan ako sa isang pagmamahal, niloko ako ng mga tao, wala akong matatag na trabaho, at naiinip ako sa tagal ng paghihintay ng trabaho sa ibang bansa.


Marami na akong sinusubukang ahensiya para makapag-trabaho sa ibang bansa ngunit wala ni isa ang nagpapakita ng pag-asa at tsansa na matulungan akong maipadala sa ibang bansa upang magtrabaho. Pansamantala ay pinunan ng itinuri kong tunay na kaibigan ang aking pagka-inip sa pamamagitan ng pagka-abala sa trabaho, kwentuhan, at paglalakad kaya nalimutan kong madaliin ang pagpupumilit na makarating sa ibang bansa. Hindi man niya sabihin ay nagkukusa na akong bigyan siya ng pabor upang sa gayon ay maging mas malapit pa siya sa akin. Iyon ay dahil naging malapit at mabuti siya sa akin.  At kahit naging magkalayo na kami ng aming trabaho ay ginawan ko ng paraan na magkaroon pa rin ng ugnayan ang aming pagkakaibigan sa pamamag-itan ng mga dating ginagawa namin, pagpunta sa kanyang trabaho, at pagyaya sa mga lakaran. Na ang lahat ay aking binabalikat, mapagastos man, hirap o oras upang maisalba lang ang pagkakaibigan. Na kapag naghiwalay na kami at nakasakay na ako sa bus pauwi sa amin ay nararamdaman ko na ang lungkot dahil ang pakiramdam ko ay bakit kailangan kong gawin iyon para lang huwag mawala ang aking kaibigan? Na bakit gumagastos ako sa iba gayong ang sarili ko ay tinitiis ko? Na bakit nagpapakababa ako na gumawa ng paraan para iligtas ang aming samahan? Hanggang nang maramdaman ko na unti-unti siyang lumalayo sa akin at nalilimutan ang aking kabutihan. Pero di ko siya magawang pabayaan at iwanan kahit alam kong ginagamit lang niya ako kasi gusto ko pa ring bigyan siya ng pagkakataon na patunayang mabuti pa rin siyang kaibigan sa akin. At sa kagustuhan kong huwag siyang mawala sa akin, kahit wala akong maibibigay ay ginagawan ko ng paraan para maibigay sa kanya ang kanyang kailangan. Ang yugtong ito sa aking buhay ang isa sa nagpahirap sa akin sa panahon pa na nakalugmok ako.


MGA PAGSUBOK
Habang nangyayari ito ay nagkaroon ng problema sa aking trabaho. Kinakailangan kong umalis upang matakasan ang problemang nilikha ko. Habang umaasa akong makakaalis at naghintay sa trabaho sa ibang bansa ay pansamantala akong nagtrabaho ako bilang isang contractual employee sa ibat-ibang bangko (Far East Bank, Metrobank, RCBC).  At dumating pa ang pagkakataon na kasama ko ang aking ina ay kailangan naming lumapit sa ibat-ibang tao sa Angono upang manghiram ng pera para sa gagamiting pangbayad sa inaaplayan kong trabaho sa ibang bansa. Tatlong nakaka-riwasa sa buhay ang nilapitan namin ng aking ina na nabigo kami sa aming sadya. Masakit tanggapin na ang pamilyang matatawag na mayaman sa aming bayan ay walang pera.  Habang ang kapatid kong bunso ay iginagapang ko pa rin ang pag-aaral sa isang mamahaling eskwelahan sa St. Paul College. Nag-working student siya bilang tulong sa akin. Alam kong nahihirapan ang aking kapatid sa karampot niyang kinikita sa palima-limang buwan na trabaho niya sa mga fast food restaurants at pa-unti-unting subject na kinukuha niya sa pag-e-enroll. Alam ko rin na iniisip niya kung makakatapos ba siya ng paganon-ganon na lamang. Isang dramatikong pag-uusap namin ay ipinangako ko sa kanya na kahit ano ang mangyari ay pagtatapusin ko siya. Umiyak siya dahil nahihirapan nga siya sa nangyayari sa aming buhay. May kanilang pamilya na ang aking ibang kapatid at hindi na rin maaasahan na makatulong ng pinansiyal, ako na lang ang inaasahan na kumita. Hirap na talaga kami sa pera. Habang nung mga panahon na iyon ay patuloy pa ring lumalayo ang aking kaibigan na pinag-iisipan ko pa rin ng paraan kung paano kami makakapag-usap upang aayusin ang aming pagkakaibigan. Bukod sa problemang ito ay mayroon akong pagkakautang sa aming kooperatiba dahil sa hiniram kong pera na ipinambayad ko sa isang agency na inaaplyan ko papunta sa Israel bilang isang Tagapag-alaga*(*Caregiver) sa mga matatanda. Dahil sa situwasyon ng aking trabaho na puro contractual, hindi ko nababayaran ang bangko dahil mas inuuna ko ang pag-aaral ng aking kapatid. Hanggang nalaman ko naman na niloloko lang ako ng agency na binayaran ko ng 40,000 piso para maka-punta sa Israel. Nang sinimulan kong bawiin ang naibigay kong pera na patuloy na lumalaki ang tubo mula sa hiniraman kong bangko na hindi ko nababayran dahil sa aking pa-putol-putol na trabaho ay hindi iyon agad ibinigay kaya humantong kami sa demandahan sa ahensiya ng gobyerno na nagpapalakad sa ibang bansa*(*POEA), bumilang muna ang ilang buwan bago ko ulit iyon nabawi. At sa mga nangyayaring ito sa amin ay nabalitaan namin na naghihintay lang ang isa naming kamag-anak na lumapit sa kanila upang ipagbili ang aming lupa sa kanila. Sa gitna ng lahat ng ito ay nagpakumbaba kami, hindi gumanti at hindi nagalit. Siguro dahil wala kaming lakas na lumaban.


Patuloy akong nag-aapply ng trabaho sa abroad. Naranasan ko ang magutom sa daan dahil hindi ako makabili ng pagkain. Patingin-tingin sa mga gustong-gusto kong bagay pero hindi ko mabili dahil walang pangbili. Kapag napapadaan ako sa mga restaurants at naamoy ko ang bango ng mga pagkain ay hindi ako makapasok upang kumain kahit gutom na gutom na ako kasi mababawasan ang kaunti kong pera. Tinitiis ko ang kendi na pamatid gutom. At nagbabayad pa lang ako ng pamasahe sa jeep ay iniisip ko na kung magkano ang natira na gagamitin ko pang pamasahe pauwi. Nagtitiis ako sa hirap sa mahaba at ngalay sa matagal na pila ng sasakyan kasi di ko kayang sumakay sa malamig at kumportableng sasakyan na FX. Naranasan ko ang maglakad sa gitna ng init ng sikat ng araw ng tanghaling tapat sa pagpunta sa mga Agency upang makahanap ng trabaho. Init, pawis, hirap at nanlalagkit ako sa paghahanap ng trabaho sa loob o labas man ng bansa. Naala-ala ko noong nag-aaral pa ako sa kolehiyo, tinanong ko ang sarili ko – bakit ako nagkaganito? Bakit hanggang ngayon ay naghihirap pa rin ako? Bakit ganoon pa rin ako – akala ko noong nag-aapply ako para sa una kong trabaho – akala ko kapag nagkatrabaho na ako ay makakariwasa na ako sa pera pero ganoon pa rin: nagugutom, nahihirapan. Minsan sumasagi sa aking isip na bakit hindi ko man lang mapagkasya ang aking kinikita? Yung hindi ko man magamit kahit minsan lang ang aking suweldo para makabili ng mamahaling bagay para sa akin, para maregaluhan ko man lang ang sarili ko. Minsan naiinggit ako sa mga kasamahan kong katulad ko rin ang suweldo at katulad ko ring walang pamilya – pero sila nagagawa nila ang magpakasaya sa suweldo nila. Parang hindi sila puwersadong mag-intrega sa mga magulang, parang walang inaala-ala samantalang ako obligadong mag-abot ng pera sa magulang.


Sa mga panahon ding iyon ko naranasan ang itrato ako na isang mababang tao at kaawa-awa. Naramdaman ko iyon kapag nang ipagwalang-bahala ng mga nakatataas na tao sa akin ang aking inilalapit ng tulong. May Pasko na walang-wala akong pera at inabutan pa ako ng aking ina na alam kong nagkukulang din sa pera upang ibigay ko sa mga inaanak ko. Ngunit ayokong sumuko, nanatiling buo pa rin sa loob ko na makakapag-abroad ako.  Nahihirapan man ako pero ayokong isuko ang pangarap kong makapagtrabaho sa ibang bansa. Sa kabila ng mga nangyayaring hindi maganda sa aming buhay ay patuloy kong sinuong ang takbo ng aming malungkot, mahirap at mabigat na buhay. Ang mga nangyayari at dumadating sa amin ay hindi namin kagustuhan. Walang magandang balita ang dumadating sa amin. Sa panahon na iyon ay puno na ng hinanakit at sama ng loob ang aking saloobin. Ang bigat na ng dinadala kong sama ng loob. Galit sa mga taong nanloko sa aking pagtratrabahuhin ako sa ibang bansa, galit sa mga taong nanloko sa akin para sa kanilang pansariling pakay, hinanakit sa kaibigan na nagalit sa akin nang dinalaw ko siya sa Hongkong dahil sa hindi ko siya napakiharapan ng ayon sa kanyang kagustuhan, hinanakit sa kamag-anak na naghahamak sa amin at hinanakit sa mga taong nagkait ng tulong nang lumapit kami sa kanila ng aking ina. Sa kabila ng mga payo sa akin ng ilang kaibigan na isuko ko na ang ambisyon kong magtrabaho sa ibang bansa at itutok na lamang ang aking paghahanap ng trabaho sa loob ng bansa dahil baka hindi daw ako nakalaan doon at hintayin ko na lang ang tamang oras ay hindi ako tumigil. Puno ng hirap sa pagtitiis sa maliit na trabaho, hirap sa pag-gapang sa pagpapaaral sa kapatid, hirap sa pagkakabaon sa malaking pagkakautang. Bigat ng saloobin sa kabiguan ng pag-ibig at sama ng loob sa inggit. Sa kabila ng mga nangyayaring ito ay patuloy pa rin akong umaasa at nagdarasal na sana ay makapag-abroad na ako. At noon ko hinanap ang Diyos. Noon ko tinanong ang Diyos kung bakit kami naghihirap?


KINAUSAP AKO NG DIYOS
Dahil inisip ko na sa kabila ng pagdarasal ko ng taimtim, sa kabila ng pag-iyak ko dahil sa hirap na pinagdadaanan ay bakit hindi pa rin ako dinadamayan ng Diyos? Nagpapakabait naman ako pero bakit patuloy pa rin akong pinapahirapan? Hindi naman ako masamang tao pero bakit yung iba na kilala ko na dalawa ang asawa, mapanira sa kapwa at may mga masamang ugali ay nababalitaan ko na lang na walang hirap na nakapunta sa ibang bansa? Ano ba ang kasalanan ko upang pagbayaran ko ng ganito? May mga pagkakataon pa na sa paghahanap ko ng mahihingan ng tulong ay tumitingala ako sa langit at nag-aabang sa paglitaw ng bulalakaw sa pag-asang baka sakaling ibigay nito ang aking kahilingan.


Ginawa ko na ang mag-alay sa mga Santo, lumuhod at humalik sa kanyang paa at laylayan ng damit, lumapit at humiling sa ibat-ibang Patron. Ginawa ko na ang makipagkasundo ng pangakong gagawin ko ang ganito oras na maka-alis ako para magtrabaho sa ibang bansa pero ang lahat ay hindi pa rin ibinibigay sa akin. Inisip kong baka naman mali ang Diyos na aking pinagdadasalan. Baka naman hindi iyon ang totoong Diyos kaya hindi nakakarating sa Diyos ang aking mga dasal. Inisip ko noon na magpalit ng relihiyon kasi baka mali ang ginagawa kong paraan ng pagdadasal.


Nuon sinagot ng Diyos ang aking mga tanong. Sa isang paraan ay kinausap niya ako at sinagot ang aking mga katanungan. Dahil mahilig akong magbasa ay idinaan niya sa sulat ang kanyang sagot upang aking mabasa. Hawak ko noon ang isang libro nang mabasa ko ang ganitong mga salita: “...bakit ka pa naghahanap? Bakit mo pa ako hinahanap samantalang naririto na ako sa iyong tabi? Sa panahong hirap na hirap ka na at sa panahong nagdurusa ka, iyon yung panahon na katabi mo na ako. Dahil kapag nararamdaman mo na ang mga hirap at sakit, iyun ang panahong kasama kitang naka-pako sa Krus. Kaya kasama ko na rin kitang nararamdaman ang hirap at sakit ng pagkakapako sa krus...”


Tumayo ang aking mga balahibo. Umiyak ako nang mga oras na iyon. Dahil nanuot sa aking pandama at kumurot sa aking puso ang mensahe ng sulat. Mula noon, tumayo ako upang magsimulang muli. Inuna kong linisin ang aking sarili. Pinakawalan ko lahat ang galit, hinanakit at sama ng loob na matagal na namamahay sa akin. Pinakawalan ko ang inggit, selos at hinanakit sa puso ko - nagpatawad ako. Pinatawad ko ang mga taong nakasamaan ko ng loob. Pinatawad ko ang Tagapamahala*(*Manager) sa unang bangko na dati kong pinaglingkuran. Pinatawad ko ang aking kaibigan na nagalit sa akin dahil hindi ko siya nabigyan ng pasalubong na aking dinalaw sa Hongkong. Pinatawad ko ang agency na kumuha ng pera na nanloko sa akin na ipapadala niya ako sa Israel. Pinatawad ko ang mga taong nagkait sa akin ng tulong nang parang namalimos kami ng aking ina. Pinatawad ko silang lahat at ipinagpasa-Diyos ko ang lahat. Hindi ko man malimutan ang kanilang mga ginawa ngunit wala na akong dinadalang galit sa kanila dahil pinatawad ko na sila. Pati ang aking pag-abroad ay ipinaubaya ko na sa Diyos. Alam kong makaka-alis din ako ngunit hindi pa panahon. At alam ko na ipagkakaloob din Niya iyon. At gumaang ang aking pakiramdam. Naging maaliwalas ang aking tingin sa mundo. Pakiramdam ko ay ipinanganak akong muli. At naramdaman ko, muli kong naramdaman ang Diyos na nagmamahal sa akin. Mahigit-kumulang na tatlong buwan matapos ang araw na iyon ay nag-ayos ako ng aking mga gamit upang sumakay ng eroplano at magtrabaho sa Saudi Arabia.


SARILING KUWENTO
By Alex Villamayor
November 30, 2009
Thoqbah, KSA

KABANATA 5 "MGA KATANGIAN"

(The following is an excerpt from my biography book titled “Sariling Kuwento” (Self Story). Due to confidentiality of the book, an edited version is posted)
==========

PAKIKIPAGKAIBIGAN AT PAKIKIPAGKAPWA-TAO
Tahimik lang akong tao – hindi masalita at mapagpuna sa kapwa at bagay. Hindi ako mareklamo sa mga ibinibigay sa akin. Hindi ako malisyoso at wala akong malisya sa pakikipag kapwa-tao – hindi ako mapag-isip sa kapwa at sa mga nangyayari. Hindi ako mapagduda, mapanghusga, mapanuri at pala-pintas sa mga nakikita at naririnig ko. Para akong bata na walang malisya. Kung nakita ko man ang isang tao sa isang lugar, hindi ko siya pag-iisipan na mayroon siyang ginawang mali at hindi maganda sa lugar na iyon. Kung ikaw ay nagsalita, hindi ako nag-iisip na mayroon ka palang sinadyang pinatutungkulan, tinutuligsa o pinaparatangan sa halip ay itinuturi ko iyon na isang normal na pagsasalita lamang. Hindi ko iyon malalaman kung hindi mo sasabihin. Hindi ko alam kung ano ang malisyoso at may laman na pananalita. Kapag naririnig ko ang nag-uusap, hindi ko iniisip na kapag sinabi ng isa ang isang bagay ay maaaring masama iyon sa isa na maaaring gumanti ng salita. Hindi ko rin pinag-iisipan ng kapintasan, kakulangan at kapangitan ang kapwa ko kaya hindi ko alam na ang salita niya sa akin ay may kahalong ibang ibig sabihin. Kasi buo ang tiwala ko na dahil wala akong gagawin sa kanya ay inaasahan kong wala din siyang gagawin sa akin. Madali akong magtiwala sa kapwa. Madalas akong mapahamak dahil sa labis na pagtitiwala ko sa kapwa. Hindi ko alam na ang mga ginagawa at sinasabi ko ay gagawin niyang kapahamakan ko. Ang madaling magbigay ng tiwala at mabilis na makapagpalagayang-loob ang madalas magbigay sa akin ng kabiguan. Noon ay ipinakita ko sa naging kaibigan ko ang totoong sarili ko pero ginamit iyon upang ipahiya ako. Nagsisi ako kung bakit naging tapat pa ako kung ikasasama at ikasasakit ko lang pala. Dahil sa ugali kong matapat ay naloloko ako.


Lumaki ako na tapat at naging ugali ko na ito hanggang sa pagtanda ko. Totoo akong tao, hindi mapag-kunwari. Hirap ako kapag nagsisinungalin dahil madali akong mahalata at umamin. Kung mayroon man akong mga inililihim ay maliliit na pansariling kasiyahan ko na lamang ang mga iyon. Bahagi ng pagiging totoong tao ko ay ang katotohanan sa aking mga sinasaloob at sinasabi. Ayokong makapanakit ng kapwa sa salita at sa kilos kaya nagpapakahinahon ako sa mga sinasabi at ginagawa. Maaaring masakit sabihin ang katotohanan ngunit ano mang sinabi ko ay walang halong panglilibak, panghuhusga, pagmamaliit, panghihiya, pananakit, at pagtatawa kundi isang walang malisyang pananalita ng sinasaloob ko lamang dahil nga wala akong malisya. May mga kaibigan ako na gusto nilang kuhanin ang aking opinyon sa isang bagay dahil kapag ako daw ang nagsalita ay totoo, walang kinikilingan, at hindi masakit kahit hindi panig sa gusto nila ang nakuha nilang opinyon mula sa akin.


Ugali ko ang pagiging mapag-bigay at mapagparaya. “Hayaan na lang”, “Sige sa yo na lang”. Todo-pasa ang ibig sabihin, tinatanggap na lang ang mga bagay na maganda at masama. Kapag mayroong inaangkin ang isang tao, kaibigan at kapit-bahay ay ipinauubaya ko na lang upang matapos na agad ang pag-uusap o kaya ay upang tumigil na ang taong iyon. Mahirap para sa akin ang sumagot ng “hindi” at “ayoko”. Marami na ang nanloko sa akin na ginamit ang "pagtulong" ko. Kahit ang minahal kong tao noon ay sinamantala ang pagiging bukas-palad ko ngunit ni hindi ko naman naramdaman ang pagpapahalaga sa ginawa ko. Hindi nababayaran ang utang ng loob – ngunit magpakita man lang sana ng kabaitan sa akin at suklian ng kagandahang asal ang kagandahanng loob na ibinigay ko ay masaya na ako. Ako naman, kapag tumulong ay bukal sa loob, hindi ako naghihintay at naghahangad ng kapalit at kabayaran. Anomang ibinibigay ko ay hindi na ako umaasa ng pagbalik liban na lamang kung may pinag-usapan. At hindi ko ugali ang manumbat sa mga ibinibigay at itinutulong ko. Mapagbigay ako sa kaibigan - gusto kong natutuwa at nababaitan sila sa akin. Dahil gusto kong maging mahalaga ako sa kanila.


Madali akong masaktan, madali akong magdamdam ngunit mabilis man akong nagpapaubaya, nagpapasensiya, at nagpapatawad ay matagal naman akong makalimot. Malambot ang puso ko, madali akong mahabag, madali akong lumuha, madali akong makisimpatiya at mahawa ng kalungkutan ng ibang tao. Maawain kasi ako, inuunawa ko at tinatanggap ang bawat pagkakamali ng iba sa akin. Kapag nakakakita ako ng ibon na binabato, o hayop na nasagasaan o sinasaktan ay nasasaktan ang loob ko. Kapag nakakita ako ng malungkot na tao sa pelikula man o sa totoong buhay at nalaman ko ang mabigat na problema ng ibang tao ay apektado agad ang aking damdamin. Malapit ang puso ko sa maliliit, mahihina, at kaawa-awang mga tao kasi tulad din nila ay maliit at ordinaryong tao lang ako. Hindi sa iniaangat ko ang sarili ko ngunit masasabi kong mababa ang loob ko at ayoko ng kayabangan, posisyon, popularidad, at kapangyarihan. Ayokong maging isang pinuno dahil alam kong wala akong kakayahan at katangian ng isang pinuno. Ayoko ng responsibilidad, masaya akong taga-sunod lamang sa isang magaling at mabait na pinuno. Simple lang akong tao, hindi ako magarbo, maimpluwensiya, at mapolitika. Hindi ako makamundong tao. Hindi ako sanay sa gamitan, hindi ako sanay makipaglaro sa laro ng buhay. Hindi ako marunong makipaglaro sa takbo ng mundo. Hindi ako oportunista at sa buong buhay ko ay bihirang-bihira akong manggamit ng taong makapangyarihan, kung nangyari man ay kinakailangan lamang at wala sa aking pagpapasya. Ngunit gusto ko na ang ganito na walang muwang sa mundo dahil ligtas ako sa pagkakasala. Napakaingay, napakagulo, at napakarumi na kasi ng mundo.


KALAKASAN AT KAHINAAN
Isa sa aking mga kalakasan*(*strength) ay ang pagkakaroon ng isang salita. Kapag sinabi ko ang isang bagay ay paninindigan ko iyon hanggang sa huli. Hindi ako nagpapapalit-palit at paiba-iba ng desisyon. Kung magkaroon man ng pagbabago ay sanhi iyon ng nakikita kong nagiging banta sa isang tao na maaapektuhan ng aking unang desisyon. Ngunit ako pa rin ang tao na hindi nagpapa-apekto ng desisyon. Lahat ng desisyon ko ay mula sa akin na aking inako, may nangaling man sa ibang tao ngunit kapag tinanggap ko na iyon ay iyon na ang aking saloobin.


Paninindigan. Ano man ang mabuo kong desisyon – paninindigan ko iyon. Dahil masarap ipaglaban ang sariling paniniwala. Nagkamali man ang aking naging desisyon ay hindi ako mahihiya. Maiwan man akong isang bigo ay naroroon naman ang aking paninindigan. Ang gagawin ko ay kukuhanin ko ang aral na napulot mula sa aking maling desisyon.


Masasabi ko na isa kong kalakasan ang pagkakaroon ng masidhing paniniwala. Kung ako ay naniniwala sa isang bagay ay pinangangatawanan ko ito ng buong puso, mapa-relihon at personal man. Malakas ang pananalig ko sa Diyos kahit hindi ako isang relihiyosong tao.


Matiisin akong tao. Matiisin ako kahit nahihirapan na. Kung sa sukatan sa tagal ng kayang tiisin ay matibay ang aking dibdib sa pagtitiis sa paghihintay, pagtitiis sa kainipan, at pagtitiis sa pagtitimpi. Maraming beses na akong nagtiis at gusto kong sumuko ngunit dahil sa masidhi kong kagustuhan ay tinitiis ko ang pagkainip. Iniiiyak ko ang nararamdaman kong kainipan ngunit ang pagsuko ay malayo kong ginagawa.


Ngunit ang una kong masasabing kahinaan*(*weakness) ay ang pagkamaawain. Kapag ang isang tao ay nagmakaawa ay nahihirapan kong magawa na hindi siya kaawaan. Madali rin akong lokohin. Madaling maapektuhan ang emosyonal na damdamin ko. Madali akong maapektuhan kung ano ang mga nangyayari sa paligid dala ng aking pagiging sensitibo. Ngunit, kapag nagbuo na ako ng isang desisyon ay ganap na iyon, magbago man ay sanhi na iyon ng malaking usapan at masinsinang kunsiderasyon.


Isa sa aking mga kahinaan ay ang hindi ko magawang maging magaling sa ano mang napili kong bagay na pasukin. Marami na akong pinuntahan ngunit wala akong masasabi na naging magaling ako kahit ginagawa ko ang lahat upang maging magaling ako. Wala pa akong napapatunayan. Unang-una na sa pag-aaral, hindi ko kaylan man nagawa ang maging unang-una sa katalinuhan. Mula sa elementarya hanggang sa magkolehiyo ay hindi ako nakakaranas na umakyat sa entablado upang sabitan ng medalya dahil sa pagiging matalino. Masasabi kong naging masipag akong mag-aaral at nakitaan ako ng katalinuhan simula subalit hindi sapat para makasama ako sa nangungunang sampung matatalinong mag-aaral.


Sinubukan ko ang mag-aral ng pagtugtog ng gitara ngunit hindi ko iyon natutunan. Isa ako sa mabilis tumakbo nung ako ay isang bata pa ngunit hindi ako ang pinakamabilis. Kahit sa paglangoy ay hindi ako isang magaling sa tubig. Naging libangan ko noong bata ako ang pag-guhit subalit hindi ko nagawang palawigin pa ang aking kaalaman tulad ng pag-guhit ng parang totoo, pagpapaganda ng mga detalye, at pag-gamit ng mga linya at kulay. Nagtrabaho ako sa ilang bangko subalit hindi ko masasabi na nakamit ko ang tugatog ng aking karera dahil wala akong natanggap man lamang ng kahit isang parangal sa aking pagtratrabaho. Masipag at matiyaga naman ako, pero di ko masasabi na may napatunayan akong kagalingan at tagumpay sa aking pagtratrabaho. Nagsubok din ako ng Sining ng Pakikipaglaban*(*martial arts) pero hindi ko narating ang pinakamataas na kulay at hindi ako naging magaling sa larangang ito.


Ang lahat ng ito ay natututunan ko, mabilis man o matagal. Umaabot ako sa potensiyal na may mararating subalit hanggang doon lamang ako. Hindi ako humihigit upang mapabilang at mailuklok sa pedestal bilang isang magaling sa ano mang bagay na aking ginawa, bagay na ikinalulungkot ko. Kahit sa pagsusulat na siyang pinakagusto kong ginagawa – minsan na akong sumali sa isang prestihiyosong patimpalak sa pagsusulat ngunit hindi ko nakuha ang titulo. Subalit magkaganon man, masasabi kong ang pagsali ko sa Gintong Carlos Palanca ay isa sa mga magagandang pangyayari sa aking buhay-pagsusulat.


Isa pa sa aking kahinaan ay ang kawalan ko ng kakayahan na makipag-usap ng may lubos na pang-unawa, walang pag-aalinlangan, at katanungan. Sa aking pakikipag-usap, madalas na ako ay taga-pakinig at kinukuha ko lamang ang mga naririnig ko. Hindi ako makapag-salita bilang tugon sa aking narinig kung may puna o may suhestiyon. Ang nangyayari ay kapag mayroon akong nalaman na kailangan kong linawin ay tapos na ang nagsasalita subalit sa oras ng pagsasalita niya ay hindi ko nakikita ang mga tanong na dapat linawin o kamalian na dapat baguhin. Marahil, ito ay dahil sa kawalan ko ng malisya sa mga bagay-bagay.


PAGKATAO
Tahimik lang talaga ang pagkatao ko pero masayahin at madali akong matawa. Pala-biro ako sa mga taong malalapit sa akin. Prangka ako pero itinataon ko sa mga oras at lugar. Sa kabila ng kaprangkahan na iyon ay wala naman akong hangad na makasakit at ito rin ang dahilan kung bakit hindi ako mapagtanim ng galit. Kung may nagalit man sa akin ay iilan lang at malamang na hindi personal ang dahilan. Kahit sensitibo akong tao ay hindi naman ako madalas masaktan sa mga biruan. Dala ng aking pagiging sensitibo, madali man akong masaktan sa mga personal na biro ay matagal naman ako bago magalit. Madali rin naman akong magpatawad pero mahirap lumimot.


Tahimik lang kapag galit ako dahil takot akong makapagsalita o makagawa ng makakasakit sa tao. Napipigilan ko ang sarili ko kapag nasa ganoong sitwasyon. Naiisip ko ang anomang sakit na maidudulot niyon.


Masasabi kong marunong akong makisama. Sa tagal kong namasukan sa sariling bayan at sa ibang bansa at sa pag-tigil sa isang bahay na maraming nanunuluyan na ibat-iba ang ugali ay wala akong naka-away. Mayroon mangilan-ngilang naka-samaaan ng loob pero naayos ko iyon bago lumaki. Kahit sa aking mga kapit-bahay na nakasama ko noon sa aking araw-araw na buhay noong nasa sariling bayan ko ako ay wala ni isa ang aking nakasalungat bagkus ay nakakatanggap ako ng kanilang mga personal na papuri.


Likas sa akin ang kasipagan. Noong nasa elementarya ako ay napili akong Ulirang Bata sa Kasipagan. Maayos ako sa gamit at sa bahay. Ayoko ng marumi at magulo sa mga gamit at sa bahay. Lalong-lao na ang palikuran at silid-tulugan. Gusto ko ng tahimik, mataas, maluwag, at maaliwalas na bahay. Ayoko ng maraming kulay na nakikita sa loob ng bahay dahil naiinitan, nasisikipan, at nadidiliman ako. Gusto ko ng malalamig na kulay tulad ng azul, puti at mga katulad nito.


Hanggat makakaya ko ay pinananatili ko ang pagiging organisado sa aking mga gamit. Ayoko ng lukot na papeles, hindi ako nagtutupi ng papeles na ipapasa sa isang tanggapan. Hanggang maaari ay pinipilit kong i-ayos ang aking mga gamit – sunod-sunod at naaayon sa uri. Nasa numero ang maraming bagay na alam kong hindi iyon maganda pero kahit papaano ay ginagawa ko para maayos at maganda ang kabuuan.


MGA GUSTO AT DISGUSTO
Hindi ako interesado na pag-usapan ang politika, sasakyan, teknolohiya, baril at mga larong pangpalakasan. Ayokong sumunod sa mga pamahiin dahil hindi ako naniniwala dito. Ngunit may mga sitwasyon na nagpapatianod ako dahil hinihingi ng pagkakataon, pakikisama, maaaring iniuutos sa akin ng mas nakatataas sa akin o kaya ay ng mas nakararami. Ngunit sa pangsarili kong desisyon ay hindi ako sumusunod doon dahil karamihan sa mga pamahiin ay nakakasagabal sa tuloy-tuloy na pamumuhay, bukod pa sa ang mga karamihan nito ay hindi na praktikal.


Ayoko rin ng anomang anyo ng pag-susugal. Ayokong magpahiram ng pera nang may kasamang tubo*(*interest) kapag ibinalik ng nanghiram. Kasi naniniwala ako na kaya siya nanghiram ay nagipit siya – ayokong samantalahin ang kanyang kagipitan. Kahit ang kapalit ay sa pamamag-itan ng mga gamit. Ayoko ng alak, sigarilyo, at pagmumura. Ayoko ng pabango, alahas, electronics gadgets at iba pang luho.


Ayoko ng madaliang-kita*(*easy money). Kahit kailan ay hindi ako nasilaw sa mga naglilipanang panawagan ng paglalagak ng pera na lalaki ng doble o kaya ay triple kapag ipinasok sa tinatawag na “networking”. At hindi ako mapalad na mag-wagi na makakuha ng pa-premyo sa mga palaro o sapalaran*(*contest). Siguro ay kailangan ko talagang paghirapan at pagpaguran ang aking magiging kayamanan.


Ang mga okasyon na Bagong Taon, Pasko at Kaarawan ko ay ayaw ko. Dahil sa mga panahon na iyon ay ramdam na ramdam ko ang aking kabiguan at kasiraan. Ang Pasko ay para sa pamilya na kabiguan kong magkaroon. Habang nararamdaman ko ang kasiyahan ng mga kaibigan ko sa Saudi Arabia na maka-usap at makita ang kanilang asawa at mga anak, nararamdaman ko ang kanilang kasabikan at nararamdamang tuwa kapag nakausap ang kanyang pamilya – ako nama’y ramdam na ramdam ko ang katayuan ng nag-iisa at bigo. Taon-taon ko itong paulit-ulit na nararamdaman - masakit. May Pasko na umiiyak ako dahil habang ang mga kaibigan, kakilala at kasama ko ay kausap ang kanilang minanahal, ako ay nasa isang sulok ng madilim na kuwarto ko – nasasaktan, ramdam ko ang isang bigo dahil wala akong asawa at mga anak na minamahal at nagmamahal.


Kapag sumasasapit ang aking kaarawan ay nararamdaman ko lang ang isa na namang taon ng kabiguan ang nadagdag sa akin. Kasi ay hindi ko pa nakakamit ang aking mga pangarap, kasiyahan at ang Katotohanan. Ang gusto ko ay ang kaarawan ng aking mga mahal sa buhay at kaibigan. Dahil kapag kaarawan nila ay naipapadama ko sa kanila kung gaano sila kahalaga at kailangan ko. Doon ko naipapakita na isa akong mabuting kasama, kakilala at kaibigan.


Ang gusto kong okasyon ay ang Mahal na Araw dahil sa mga panahon na iyon ay nakakapagnilay-nilay ako. Sa panahon na iyon ako nakakapag-isip ng aking mga kasalanan, kabiguan, at mga dapat kong gawin. Kapag Mahal na Araw kasi ay napaka-banal at tahimik ng paligid – bagay sa aking pagmumuni-muni. Ayaw na ayaw ko ng Araw ng mga Puso dahil ang araw na ito ay para sa may mga kasama na magpaparamdam ng init ng pagmamahal.


Ayoko sa isang tao ang mayabang, maarte at walang isang salita, natatanggap ko pa ang isang suplado, madaldal at pakialamero. Malilimutan ko ang pangloloko sa akin, pero ang gawin akong kahiya-hiya, ginagawa akong parang tanga, pinaglalaruan, at pinagsasamantalahan ay mahihirapan kong ipagwalang-bahala. Isa sa pinaka-ayaw ko ay ang pabago-bago ng desisyon at hindi tumutupad sa pinag-usapan – yung walang isang salita. Gusto ko ang dagat, ilog at lawa dahil napapalapit ako sa Kalikasan. Gusto ko rin ang maging isang ibon dahil gusto kong makalipad. Gusto kong makalapit sa langit upang mapalapit sa tahanan ng Diyos.


Mahilig ako sa mga programa sa telebisyon na tungkol sa unahan sa pagsagot sa mga katanungan na sumusukat kung gaano katalino ang isang kalahok. Mga katanungan tungkol sa natutuhan sa paaralan, tungkol sa pangkalahatang impormasyon*(*general information), at praktikal na kaalaman. Samantala, kung mayroong tinatawag na makina upang makabalik sa nakaraan, gusto kong magpunta sa taon nang pag-uusig kay Hesus Kristo. Gusto kong makita ang uri ng pamumuhay ng mga tao nang panahon na iyon, masaksihan ang bagay na itinuturi na mahalagang bagay ngayon. Gusto kong masaksihan ang mga bahay na gawa sa putik, ang mga pang-araw-araw na pangangailangan nila sa mga pamilihan at ang hisura ng bundok, dagat at siyudad. Gusto ko ring makita ang panahon nung may mga hari at reyna na nakasuot ng magagarang damit at alahas, mga palasyong naglalakihan at nagtataasan, at ang mga tauhan nilang nakasuot ng makukulay at pare-parehong damit na ang paraan ng transportasyon ay ang mga kabayo at karwahe. Pati ang hitsura ng mga ordinaryong mamamayan at ng kanilang hanap-buhay. Gusto ko ring makita ang panahon nang ang Pilipinas ay nasa ilalalim ng pamamahala ng mga Kastila at ang lumang Maynila. Gusto kong balikan ang panahon nang ang aking bayang Angono ay tatatlo pa lamang ang baryo.


Ngunit kahit sumasagi sa isip ko ang magbalik sa nakaraan, ayokong mabuhay sa panahon ng mga barbaro na ang sukatan ng pagkalalaki at ang karangalan ay ang pagtatagisan ng lakas ng mga kalalakihan para siyang maging pinakamalakas at pinakamagaling na lalaki. Yung panahon ng mga Hari at Reyna, Prinsipe at Prinsesa na ang kalalakihan ay nagpapaligsahan upang siyang mapili at tanghaling pinakamagiting na mandirigma o ang pinakamalakas na lalaki.


SARILING KUWENTO
By Alex V. Villamayor
November 30, 2009
Thoqbah, KSA

KABANATA 1 "NAKARAANG KAHAPON"

(The following is an excerpt from my biography book titled “Sariling Kuwento” (Self Story). Due to confidentiality of the book, an edited version is posted.)
==========

ANG PAGBABALIK-TANAW
Napakabilis ng panahon, tuloy ay parang napaka-igsi ng buhay. Parang kaylan lang, nakikipagsabayan pa ako sa galaw ng mundo at takbo ng buhay. Gustong-gusto kong malaman at makuha ang mga bagay-bagay. Nakikipagtawanan, nakikigulo sa mga kalokohan at sinusubukan ang ano mang maisipan. Punong-puno ng kulay at pag-asa ang bawat araw. At malalaman ko na lang na nawawala na ang mga tulad ng dati. Ngayon, parang wala na akong pakialam kung ano ang nangyayari. Nararamdaman kong ayaw ko na at napapagod na rin ako. At sasabihin ko, dalawampung taon (o tatlumpu, apatnapu) na pala ang nakalipas?


Mabilis talaga ang panahon. Halos tatlong taon lamang ako na hindi naka-uwi sa amin ay matanda ng tingnan si Tia Doray, payat at marami ng puting buhok. Nang makita ko siya muli, naala-ala ko tuloy noon kapag bumibili ako sa kanyang tindahan na palagi niya akong pinupuri dahil sa aking mga po at opo. Maraming nababago sa loob ng sampung taon at higit pa. Nababago ang mga kapit-bahay mo at mga kababata, nagbabago ang bayan mo, nagbabago ang lahat. At kapag minasdan mo ang sarili mo sa salamin ay makikita mo ang malaking pagbabago sa mismong sarili mo. Hindi ka na bata, ang mukha mo ay may mga palatandaan na tumatanda ka na. Nasa mga mata mo ang hirap na pinagdaaanan, bakas sa mukha ang pagod at hirap sa buhay. May nababanaag na gitla sa ibaba ng mga mata na parang lumalaylay. Maaaring laglag ang balikat at ang balat sa dibdib ay bumabagsak - hindi ka na “kaaya-ayang” tingnan tulad noon.


Mabilis ang panahon, kaylan lang ay isa pa akong lalabing-taunin at ilang taon na lang mula ngayon ay matanda na ako, Nakatatanda na ang tawag. Kapag ganoon ang naiiisip ko ay bigla akong nalulungkot. Nasa kalagitnaan na ako ng buhay at tatanda rin ako. Kapag ako kaya’y animnapu’t apat na taong gulang na, maaala-ala ko pa kaya ang ginagawa kong ito? Maala-ala ko pa kaya ang mga masasayang araw ko noon at ngayon? Ang mga dati kong kaibigan at kasamahan? Ang mga kalokohan namin, ang aming mga tawanan sa gitna ng kwentuhan, kantahan, lutuan, kainan at paglalakad kung saan-saan? Sana kapag matanda na ako, maala-ala ko sana ito at ang mga masasayang nagdaan noong aking kabataan.


MGA ALA-ALA
Bata pa lang ako ay naging interesado na ako sa sining. Ang pag-guhit ang una kong ginawang libangan noong nasa ikalawang taon ako ng elementarya. Madalas kong iguhit ang imahe ng Sto. Nino na hawak sa kanyang kamay ang mundo at ang Imahe ng Mahal na Birheng Maria na nakatapak sa ibabaw ng mundo.


Malungkot ang una kong pagpasok sa paaralan dahil pakiramdam ko ay biglang nagbago ang lugar ko. Bakit parang ang gulo dito sa lugar na ito? Ang dami kong nakikitang tao na noon ko lamang nakita. Nasaan ang mga kapatid ko na nakakalaro ko? Nasaan ang nanay at tatay ko na nasanay na akong naghihintay sa bahay sa kanilang pagdating sa hapon mula sa pinapasukan nilang trabaho?


Ang natatandaan kong una na nagkaroon kami ng aso ay noong nasa ika-lawang taon ko sa elementarya. Ayaw ko sanang pumasok noon dahil ang gusto ko ay lagi kong kasama at nakikita ang aming tuta. Ang mga naunang pusa naman ay madalas iuwi ng aking ate na nasa malaking kahon na buhat-buhat sa kanyang ulo mula sa Hangganan (Angono-Binangonan).


Ang mga bakanteng lupa na aming pinag-lalaruan noong kami ay mga bata pa na ngayon ay may mga bahay na ring nakatayo para sa mga anak ng may-ari ng bakanteng lote noon. Naaala-ala ko pa rin ang paglalaro namin ng taguan kapag gabi na ang madalas naming pagtaguan ay ang mga nakataob na bangka sa gilid ng bakanteng bakuran ng aming mga kapitbahay. Kapag narinig ko na nakarating sa patyo ng simbahan ang aking mga kalaro ay ang pakiramdam ko ay ang layo na ng narating nila samantalang ang distansiya ng simbahan sa aming bahay ay nasa isang daang metro lamang. Masaya kami at patakbo naming sinasalubong kapag dumadating na ang Baka na may hila-hilang caravan ng mga panindang gawa sa kawayan at ilang katutubong paninda na gamit sa bahay. Tulad ng karaniwang bata, masaya kami kapag may dadaan na helicopter, malayo pa lang ay naririnig na namin ang pagdating dahil sa tunog ng makina – at naglalabasan kami ng bahay upang tingalain ito sa himpapawid, humahanga sa galing nito lalo na kung mababa lamang ang lipad. Naala-ala ko rin ang paliligo namin sa ilog, panghuhuli ng tutubi at salaguinto. Natuto akong lumangoy noong edad walo – siyam nang muntik na akong malunod sa pagpaligo sa ilog. Natuto naman akong magbisikleta sa sariling pag-aaral sa edad na siyam.


Naala-ala ko rin ang tanim na Camia ng aking lola sa aking ama na nasa tabi ng kahoy na bakod sa unahan ng aming bahay, mayroong kahoy na liputan at ang lapag ay puro lupa. Ang tatay ko ang gumagawa ng aming bakod na kawayan na kapag bagong gawa ay kay-gandang tingan dahil pantay-pantay ang kulay at sukat. Natatandaan ko pa rin ang mga nauna naming bakod na halaman. Kapag tumigil ang ulan ay nagsusulputan ang mga bulate, pagkaraan ng ilang araw ay mayroong mga kabute sa mga naka-salansang kahoy na nasa aming likod-bahay. Kasunod lamang ng pag-lilinis ng puntod sa pantiyon ay naalaala ko pa rin ang pag-iisis namin ng aming hagdan at bintana upang magmukhang malinis lalo na kapag nalalapit na ang Pista ng Bayan, ang mga taga-amin ay nag-iisis ng bahay dahil ang mga bahay noon ay gawa sa kahoy at walang pinta. May tinatawag na Cedera noon na kung saan ay maraming mabibiling mga gamit sa bahay at laruan ng mga bata. At kapag malapit naman ang Bagong Taon ay gumagawa ang kuya ko at ang kanyang mga kalaro ng kanyon na yari sa kawayan na pinapaputok sa pamamag-itan ng kalburo at gas. Ako nama’y nagkakaladkad ng mga piraso ng yero o kaya ay mga lata ng gatas at sardinas bilang pangpa-ingay sa hating-gabi ng bisperas ng Bagong Taon. Ang mga ito, minsan pa ay gusto kong makita muli kahit minsan man lamang.


Dumadaan ang mga araw at taon, nagiging mapag-isa ako. Malungkot ako kapag sumapit na ang Linggo dahil ang iniisip ko ay mayroon na namang pasok sa paaralan kinabukasan. Malungkot ako sa paaralan dahil wala akong kaibigan. Tahimik lang kasi ako, pwedeng away-awayin, tuksuhin at pagtawanan – hindi ako nagsusumbong sa aming guro dahil mas gusto kong sarilinin na lang ang lahat. Kasi, ayokong lumaki at lumala pa ang anomang nangyayari. At kahit ganoon ang nangyayari ay naging masipag naman akong pumasok. Siguro’y dahil nabuo na sa isip ko na kailangan ang pumasok nang pumasok kahit wala kang natututunan. Para bang ang kailangan ay makita lang ako ng aming guro sa eskwela kahit ang ginagawa ko lang noong nasa unang baitang pa lang ako ay kainin ang pambura sa dulo ng lapis, amuyin ang pandikit, paglaruan ang kulay pula na nagdidikit-dikit sa mga papel at sumabay sa kanta kapag umaawit, kumain sa masikip na kantina at sumunod sa utos ng guro kapag pinatayo, pinaupo at pinalabas.


Nasa anim hanggang pitong taong gulang ako noon nang may kung ano ang nararamdaman kong nangyayari sa akin na hindi ko man pansinin at tanggapin ay kaakibat ko na sa aking sarili. May lungkot kong dinadala iyon sa aking sarili. Marahil ay doon na nagsimula ang aking pagiging likas na matiisin at tahimik na tao. At sa araw-araw na pagpapati-anod sa agos ng buhay ay may nabubuo sa aking mga katanungan: Makakatapos kaya ako ng pag-aaral? Ano kaya ang magiging hitsura ko paglaki ko? Makakapag-asawa kaya ako?  Hanggang sa lumaki ako at nagkaisip. Hindi ko lang basta nakikita ang mga nangyayari kundi pinag-uukulan ko ng mga katanungan. Wala mang kasagutan ang iba ngunit ang ilan ay nauunawaan ko.


NU’NG AKING KABATAAN
Naala-ala ko noong ako ay labing pitong taon pa lamang – larawan pa ako ng isang kabataan, ang patpating estudyante na walang muwang sa paligid. Walang angking kaakit-akit. Ang panahong ang bukas ay inilalaan at inihahanda para sa amin ng mga nakatatatanda. Panahong pinapaganda ng gobyerno ang bayan para sa amin, pinag-aaral at pinag-iipunan ng pera ng mga magulang para sa aming kinabukasan. Lahat ay para sa amin dahil ang buhay ay para talaga sa kabataan. Ang buhay ay amin, kaya nagsasawa kami hanggat bata pa. Lahat ng bago at uso ginagaya namin. Kami ang nagpapatakbo ng pagbabago, nagpapasikat ng mga kanta, pelikula at mga kasuotan.


Noong nasa edad 17 – 28 ako, ito ang mga taon na gustong gusto ko. Ang kasagsagan at kasaganahan ng aking kabataan. Iyon ang mga taon na maraming nangyayari sa aking buhay, panahon na nakukuha ko ang mga maliliit na bagay na nagustuhan ko at mga ilang pangarap na nangyayari. Panahong abala ako sa paghahanap ng mga nagugustuhan. Panahon ng mga unang pangyayari sa akin. Sa mga panahon na iyon naroroon ang makukulay na bahagi ng aking buhay. Naroon ang tamis at pait, ang tuwa at lungkot, tagumpay at kabiguan. Napakarami kong gustong balikan. Kung kaya ko lang balikan ang lahat, kung may kapangyarihan lamang ako, gusto kong balikan ang mga taon na iyon.


MGA NAIS BALIKAN
Gusto kong maramdaman muli kung paano ang umibig sa unang pagkakataon at ang saya na dulot niyon kapag nakikita mo na ang taong gustong-gusto mo. Gusto kong balikan ang pagtuklas at pagsubok sa ibat-ibang bagay tungkol sa katotohanan ng buhay. Gusto kong maramdaman muli ang pakiramdan ng kapag nakamit mo ang mga bagay sa unang pagkakataon sa buhay mo tulad nang unang matuto akong magbisikleta, lumangoy at noong unang makabili ako ng laruan sa inipon kong pera mula sa aking baon sa eskwela. Gusto kong muling makita ang mga tao na inilapit sa akin ng pagkakataon upang makipag-kaibigan sa akin na hindi ko pinag-ukulan ng pansin sa takot kong masasaktan ako dahil iniisip kong sila ay oportunista o kaya ay masamang impluwensiya na ngayon ay pinagsisisihan at pinanghihinayangan ko dahil baka isa sa kanila sana ang naging kaibigang kong matalik. Gusto kong muling makita ang hitsura ng mga dati kong kalaro, ka-klase at kakilala upang makita ang aming masasayang araw at gabi, mga ginawang kainosentihan ng aming pagiging bata at mga tagpo kung paano kami nagkakila-kilala.


Gusto ko rin magpunta sa EDSA nang mag-martsa ang maraming uri ng tao at manawagan sa pagpapatalsik ng diktadurya. Gusto kong lumabas sa kalsada at sumama sa panawagan ng mga maka-kalikasan na sagipin ang Inang Kalikasan sa kanyang lumalalang sakit at sa pang-aabuso sa mga yamang dagat at yamang lupa. Gusto kong mag-volunteer sa Red Cross upang maranasan ang pakikipag-ugnayan sa ibat-ibang tao, pakikipagtulungan at pagpapalaganap ng aking pakikipag-kapwa tao. Gusto kong mahipo ang mga puso ng bawat tao.


ANG DATING BAYAN
(Angono, aking Angono)
Gusto ko ulit makita ang dating larawan ng aming lugar na aking kinalakihan. Ang dating aspaltong kalsada na kapantay sa lupa ng aming bahay na ngayon ay konkretong kalsada at mas mataas na sa aming lupa. Ang dating simbahan na ang yari ay gawa sa sinementong bato na tinutubuan ng mga lumot sa labas at sa loob naman ay pinintahan ng puti na dumidikit ang apog sa balat at damit kapag nadikit kami tuwing nagsisimba kami ng aming mga magulang at kapatid. Ang dating ilog na may malawak na pangpang na pinaghuhulihan namin ng mga tutubi at salaguinto. Ang dating tulay na yari sa makapal at malaking kahoy na lakaran, bakod at bubong na tatsulok.


Gusto ko ulit makita ang mga puno ng Niyog at Kaymito sa bakuran ng maraming bahay at Sagingan sa duluhan ng bahay. Gusto kong makita ulit ang dulong kalsada (Wawa kung tawagin) na tinutumbok ang pampang ng dagat-tabang ng Lawa ng Laguna. Gusto ko muling makita ang nilalakarang dike ng ilog, ang resthouse na inaakyat namin ang bubong at tumatalon sa pinagtambakan ng dayaming pinaggapasan ng inaning palay, ang parola, ang pamumulot namin ng tulya sa tabing dagat, ang malawak na bukid at paglusong sa daanan ng patubig nito papunta sa palayan. Masarap balikan ang mga ala-ala ng aking kamusmusan. Hanggang sa ala-ala na lamang dahil hindi na maibabalik ang mga iyon. Ang lahat ay naglaho na. Nagbago na ang lugar na kinalakihan ko. Nang minsan nagawi ako sa dating lugar makalipas ang ilang taong hindi ko pagkakapunta doon ay hindi ko na nakilala ang dating lugar na madalas kong puntahan noon. Sa mismong kinatatayuan ko na noo’y kinatatayuan ko rin ay hindi ko na makita o masilip man lang ang mga bakas ng dati kong nakikita noon. Nasaan ang bukid, ang resthouse, ang parola at ang bunganga ng ilog? Puro bahay ang nakikita ko. Ang dating tabing-dagat na nilulusungan namin upang mamulot ng mga tulya ay kabahayanan na rin. Tila naligaw ako sa sarili kong bayan na ngayo’y hindi ko na makilala ang ibat-ibang taong nakikipamayan.

SARILING KUWENTO
By Alex Villamayor
November 30, 2009
Thoqbah,KSA

DOING YOUR BEST

(The following story was published in 2009 4th quarter JAL Focus, a company newsletter)
==========

Our struggles in life can be compared in every heart-pulping auditions and tryouts we go through when we are planning to join in a sports team, a musical show or talent search. In auditions, we most likely set our best foot forward to make positive impression and receive favourable remarks from tough judges. The insightful and comprehensive evaluation of jurors to ensure win in competition requires the best we can do. For there is no second chance to make a first impression during tryout, then it is the only time to give the best of us. It’s a matter of make it or break it, it’s do or die, it’s now or never. Our performance in tryout will bring the difference between being on the team and being on our way home.

Like in tryouts and auditions, making this attitude as personal creed in your daily life will unquestionably bring you in good place. Put your heart in every effort you are doing for it is better to end the day in that way rather than battling in deep regrets for your fault deed. Do not leave a space of guilt that will hound you by deep remorse. Today is the very foundation of your future life, making the best of you is shaping your future. The best preparation for tomorrow is doing your best today. Never settle for anything less than your best for in doing so, you will not have to worry about failure. Do your best today for you’re not sure if you’ll have the same chance again to do it tomorrow. You can’t go back again to the past. As Oprah Winfrey quoted, “My philosophy is that not only are you responsible for your life, but doing the best at this moment puts you in the best place for the next moment”.

Truly, what you plant today is what you will reap. In a supposed tough interview when I was applying for job, I tried to show my best to get the position I am applying for. To do that, I firmly prepared myself for the scheduled date of the interview by identifying my personality, strengths and goals. At the day of the interview, I was certainly confident with myself talking my skills, views and perspective. And at the end of the turned into pleasant interview, I was optimistic to get the positive result. Days after that interview, I was given the chance of working in one of the leading banks in my country. To get your first and foremost goal in life is not possible if you are doing the right thing with your best. Though it may look and sound tough task but being prepared makes it an easy assignment.

The phrase “garbage in-garbage out” is practical life situation that is happening in our real world in every moments. The integrity of our completed works in terms of quality is depending on the integrity of our work attitude. Doing the very best is the right thing from the peril of competition. If we are not giving our full 100% focus, attention and skills, then what will we expect during promotion time? Keep and live each day with your great passion in every way. At the end of the day, we’re only as good as the last great thing we did. At least anytime you wish to say it’s done, you don’t have to catch up the lost time, effort and things, making up for improvement, and you’ll be ready to leave an important, impressive and remarkable legacy.

The very purest essence of doing your best in everything you do is the state of creating a top, high quality and strong personality in yourself. Each day you completed with high regards in doing the best, you are growing tougher and better, you are becoming a person with good reputation, you are becoming the man of respected name.


DOING YOUR BEST
By Alex V. Villamayor
December 25, 2009
Toqbah, KSA

BOTTLE

BOTTLE by Alex V. Villamayor, Al-Khobar Saudi Arabia, 2009

An empty used bottle is abandoned and messing alone in the wide empty place of the sea shore, this captured my attention.  In our life, when you are seemed useless, you’ll be neglected and forgotten, and people will not notice you anymore.

CRADLE

CRADLE by Alex V. Villamayor, Palawan Philippines, 2010

While along our way going to north of Palawan, this cradle (swing) caught my attention when our group had rest in a stop-over station.  The cradle is tied between the trunks of the two trees, with luscious green forest settings which makes it looks so cool, refreshing, calm and serene.

CHOOSING THE BEST EMPLOYEE

(The following story was published in 2009 3rd Quartert JAL Focus, a company newsletter).
==========

In our search for the best employee, there is one quality that will best define the entire meaning of such recognition: professionalism. Being a professional is not just about the educational attainment, work excellence and level of position. More than that, the very essence of professionalism is the work attitude and social behavior of an individual.

Professionalism starts from the top, setting the good example then the rest will follow thus respect and support have earned. Professional superior is fair and open minded, he chooses proper language, listens from both sides and gives matured decision. Unprofessional superior has favoritism over those well-known and high ranking employees, from those biased loyalty of either relatives or friends. This preferential treatment discriminates the whole populace of the employees. The employee’s efforts, skills and contributions to the continued success of the organization should be equally recognized and highly appreciated whether it’s from a well-known or ordinary employee.

Professional supervisor shares his knowledge. His altruism motivates and benefits the other employees. Unprofessional and arrogant supervisor downgrades the moral of his subordinates. In some points, he uses his position and authority to retribution, oppress and upset his ordinary and weak laborer. Appropriate use of power and authority can accomplish enormous favorable result but abusing it can take many forms and build a norm for deviant behavior in many settings.

Professional employee values the meaning of commitment, accountability and responsibility. He works and completes the given assignment promptly and with quality. His dedication dictates his initiative to render works beyond time when requires. Unprofessional employee works only for the payment of hour per rate due to him. He doesn’t exert effort to do further work that can give the best outcome on the given task.

Professional employee handles confidentiality undisclosed and incessantly shows his integrity, compassion and respect. He doesn’t cease to improve his professional attitudes and behavior. These constitute the core essence of professionalism because regardless of position and seniority, improving professionalism should be unceasing practice across the organization. Unprofessional employee takes the opportunities to enhance, protect and ensure his career into better and stronger. He does apple-pealing to ensure his vested interest. Likewise, his crab mentality assaults to full down his colleagues in order to make himself the only best man standing, thus overcoming his insecurity, hunger and fear.

It actually starts from our home. If we can improve ourselves before we leave our home, then we will not see these unprofessional employees in the office. Living with one or more residents in one housing, knowing and respecting the rights and limitation of tenancy fosters mutual benefits among the residents. Trivial things such as controlling the sound of your personal television, the manner of closing the door in silent mode, respecting privacy, individual differences and the air of non-smokers they breathe, observing cleanliness and proper sanitation in common premises inside the house and cooperation, compliance and adherence to the agreed house decorum will create professionalism in an individual.

Whether in our home or office, professionalism should be properly observed. The principles of professionalism create a milieu which enhances employees’ productivity, operational strategies and overall performances. Professionalism is part of maturity as progressive step towards maintaining corporate glory.

If the characteristics of professional employee are in you, you are the Best Employee.


CHOSSING THE BEST EMPLOYEE
By Alex V. Villamayor
Thoqbah, KSA
September 2009

HIGH AND LOW CLOUDS

HIGH AND LOW CLOUDS by Alex V. Villamayor, Dhahran Saudi Arabia, 2009

In this rare chance when nature is permissive, I immediately captured the rare moment of the clouds image that looks a cloud outburst.  It’s a blast of clouds into pieces brighten by lights from sun and scattering in the wideness of sky.

OVER A CUP OF COFFEE

(The following story is the unedited version of a published article in The Arabian Sun Vol LXIV, #12, a Saudi Aramco weekly publication).
==========

“Aside from the natural distinctive aroma of the rich roasted coffee beans of brewed coffee, I love the simple conversation over a cup of coffee blended with presence of my friends. It was one cold winter night with my new friends sitting around the small table in a cafeteria, talking about some trivial and mundane things. We were freezing inside our jackets with hands are as cold as cat’s nose. But the hot cup of coffee fired up our conversation and fueled the instant bonding. We were sharing some wisdom in life but more often exchanging funny thoughts. It may look a nonsense prattle night but on the other hand it was actually a moment in time. What really matters most then was the pleasant conversations in that small cafeteria.

I haven’t met these men before and first impression is usually lasting. But communication is the chance to get along and make adjustments. The constant communication we had on the following ordinary conversations made us closer to start good friendship. We brought the issues to our houses, unleashed the communication over the steaming glasses of hot coffee. We had the connection that nurtured and inspired our young friendship. Everyone laid down his cards, expressed the ideas, talked about self and heard. Indifferences and disputes were sat down, bridged each gap and had the common result.

It happened during winter season where melancholy prevails and blue sky becomes gloomy lethargy under lowering gray clouds. Winter is the season we feel in sedated mood, rather stay in our home and coffee time is just a right idea to pass the time, relax and enjoy a spot of conversation. Holding onto a hot coffee mug warms our hands on a cold winter season. Though we can’t have more coffee times in sultry summer as much as we do in freezing winter, but the friendship we have made over the cup of coffee has gone far enough. How I wish to stop the end of winter. But at the end of every winter is the promise of bubbly summer”.

This is a true to life story of me that illustrates the essence of communication in building a friendship. But I’d like to stress that aside from friendship – it’s also an effective application in building successful work. Communication is one of the greatest inventions of all time. It plays vital part in our role with our family, friends, company and community in building success. Effective communication plays significant role in organization. Proper communication outlines the right pathway to the ladder of success resulting to a progressive organization. Communication is the focal component of organizational success whether it’s interpersonal, organizational or external. Keeping the communication’s line open will go a long way in creating and maintaining healthy environment that will lead to success.

Friendship isn’t measured in length of relationship and often of convening. It’s in the continuous two-way communication and warm interest of everyone whether over a cup of coffee or not.


OVER THE CUP OF COFFEE
By Alex V. Villamayor
September, 2008
Thoqbah, KSA
==========

TRIVIA
The friends referred in this article are Rodel Alcausen, Roji Jimenez and Allan Christian Rafael.

HOPING FOR THE BEST

(The following story was published in 2009 2nd Quarter issue of JAL Focus, a company newsletter).
==========

“When you look at the world in a narrow way – how narrow it seems! When you look at it in a mean way – how mean it is! When you look at it selfishly – how selfish it is! But when you look at it in a broad, generous, friendly spirit – what wonderful people you find in it.” (Horace Rutledge)

Things can possibly happen that we really believe in for life is how we look at it – we are what we deem we are. This is the magical truth of having positive attitude. Positive attitude attracts positive outcome because the feedback we receive from world is the reflection of our behavior. We are according to our actions. Every single word we spoke, every movement we did, any impression we seized will either advantage or hamper us in fostering success. Karma is the cause and effect of our actions in its next existence and the force generated by our deeds to perpetuate in its ethical consequences. This is the effect of putting your own doze of medicine.

Imagine an office with negative adages clearly plastered in its sides and corners. Reading these negative slogans radiates dismal atmosphere and exudes low morale in the work place. We may have surrounded with people who have negative points of view about the job, colleagues, organization and even the environment. In this pool of low spirited workers, it is really hard to soar like an eagle when you are surrounded by turkey. But in here is the apparent opportunity of strong probability to independently exist, surpass and rise above from the rest.

If our aura which shows our overall characteristic is enthusiastic, confident and optimistic – we are sending out positive messages that indeed motivates. On contrary, negative outlooks were transmitted from pessimistic, critic, and cynical persons. Between optimism and pessimism, which attitude do you think gets better result and favorably replied when you are trying to influence people? After all, the person in charge will pick someone who is more positive.

Anticipate the best possible outcome, nothing is wrong with having our goals really high and trying to fairly achieve them – that is admirable. If you believe you can fly you have to spread your wings and fly for nothing is incredibly impossible for those who closely believe – it’s uplifting positive outlook. Amidst of your self confidence, you must always bear in mind that there is a thin line between confident and conceited. You are not exhibiting your positive attitude, confidence and wisdom to earn appreciation and respect but rather exploiting your sense of fighting spirit to achieve your aspiration.

Failure does not mean the end but can be just the beginning. Do not look at it against instead take it as challenge. Take it as an opportunity for experience, knowledge or even happiness. Misfortune can be looked in positive way by standing on its head and evolve it into something good. If you are experiencing the feeling of giving up, defeat and despair, if you feel all your struggles are falling, if result and challenge push favorably against you, then find the way to stand and climb up again on the wagon of battle – it’s never say die spirit. If worse comes to worst, planning to adopt the alternative helps to start easier. After all, life is circle of ups and downs from beginning to end.


HOPING FOR THE BEST
By Alex V. Villamayor
August, 2009
KSA

LIVING HEALTHY LIFE

The following story was published in 2009 1st Quarter issue of JAL Focus, a company newsletter).

==========

Each one of us has a burning passion to succeed that drives our body to push into limits, thus it gives us stress and makes us worn out. While it is true that we need to work hard, we must not forget however to take care ourselves. As the old and trite saying that goes “Health is wealth”, getting us on top of the corporate ladder and enjoying our riches are useless if we are suffering illness. Being healthy gives us lots of advantages and benefits that no amount of money can compensate.

Health is shared responsibility of every Employer and Employees. Both should ensure their well-being in order to carry out the duties and responsibilities that are set before them. The increasing cases of heart attack, diabetes, stroke and hypertension are alarming and becoming the most common cause of illness and decease today. High blood pressure and high cholesterol add as prevalent risk factors to these sicknesses. Wrong food intake and life style such as physical inactivity, smoking and inadequate sleep are attributed to these sicknesses. Although disturbing but not intimidating if we will just personally compromise ourselves to get the real healthy lifestyle.

We know that we need to exercise regularly however; some of us are too lazy to do it because we’re already occupied from our daily chore, too tired from it and we’d rather not to get tired anymore. These impede us to exercise. The truth is, we’re exhausted for missing out exercise, that’s the paradox of it – seems contradictory but they are nonetheless true. Skipping exercise makes our body susceptible to stress which puts us sluggish. Inactive body lost its strength that deters us to get up and have some work out. JAL International opened JAL Sports in support to the physical health of employees. It encourages the active participation of employees to join and form different sport clubs that will make them pro-active. We have to understand that exercise isn’t just important but actually necessary to keep our wellness on top. Keep in action, have some work out, do jogging or brisk walk at least three days in a week with at least thirty minutes a day. Some advice says to have the goal of 10,000 steps a day in order to keep our body in good condition. To put that in perspective, these steps reward us to burn approximately 500 calories that our body doesn’t need by walking at about 6 miles in accrued 2:00 hours.

Aside from being pro-active, we can take care our body by choosing the right food. Although we believe eating re-energizes and power up our days in juggling a busy job and family life, it doesn’t mean it is the right foundation and practice to have healthy life. Do not eat festive foods and tasty dishes just because they are delectable instead take the nutrients from healthy foods that will really rev up our body such as fruits and veggies for our more natural and lasting stamina.

Being healthy makes us better individual, gives confidence and sense of well-being, improves our lifestyle into better us and keeps us away from sick. It makes our internal organs in their best forms and condition. Our brain stays attentive and focused, the heart and lungs are functioning well and effectively while our body, bones and muscles become strong and in better tone. The blood circulates well that gives normally good blood pressure. And the most interesting part of it, it makes us look younger than our actual age.

We can keep up the healthy life if we’re determined, disciplined and motivated to succeed because what our mind can conceive our body can achieve. Start to live the healthy lifestyle today to see the benefits of being fit. While the Management and Employees are sharing the responsibilities of instituting health awareness in work, the goals become fact that in return will profit not only the employees across the organization but also the locality they are servicing. And we will help in supporting to build a productive and abundant community that will benefit every one of us.

LIVING HEALTHY LIFE

By Alex V. Villamayor

2009

KSA

CHANGE WE BELIEVE IN

(The following story was published in 2008 4th Quarter issue of JAL Focus, a company newsletter).
==========

The only permanent thing in the world is change. The phrase may be a cliché but it still speaks the truth that is actually happening today. As we are heading to 21st century, the computer age patterns our life in this fast phase and busy world. The Gregorian and Hijri calendars have turned into another year. As the year has changed today, the new phase of our life is heading on us. Today is the perfect time for looking back and pondering the past as it is in looking back that we are able to improve our selves and move forward. New Year is the ideal time to put in retrospect the perspective, strengths and shortcomings that we did in the past years. It is during in this particular time we could have an insightful and thorough self evaluation that will mark the new facet of our life.

The popular New Year’s Resolution may sound childish and tired thing but its very intention which is changing into better is so great. Responding to the dictum that change is law of nature, we are forced to move towards changes. Our personal life is full of surprises. As we go along with our endeavor we have to adopt changes for the enhancement of our undertaking. Our most sought dream takes so much changes and hurdles to finally come into full circle before we could able to reach the reality of our dream. If we need to innovate ourselves to cope up and emerge brighter than before and greater than ever, so be it – we have to do it.

Everything changes because nothing in this world will stay perpetual. There is nothing to afraid to embrace the challenges of change because this is the right opportunity to prove ourselves, learn somewhat new and find out new experience. Revolutionary changes are happening in our world today. Customers and competition dictate the need to innovate which requires our necessary response. With our unceasing goal to succeed, our pursuit of revolutionary changes is anchored with intense goals to accomplish the significant milestone that will change the rest of our life. It becomes the most prevailing dictum and the focal point of our concentration that will improve and enhance our present place. The market is changing which signals our need to change too. Research continues to find new techniques that we can offer and will best suit to the ever changing clients. The changes are happening in our world right now and there is nothing to do but to deal with them.

We are on the modern age of computerization but the modernization of the latest technologies we are presently applying in our everyday life will be a continuing initiative of every individual and organization. Records are made to be broken to give way the nonstop discoveries of the least we can expect and the most impossible. Later, we will come across the need to take a major leap into another level to introduce new discoveries and embark greener chances for better life.

Technology is the great achievement and top breakthrough of our time. The phenomenon of computerization threatens and shaken the human workforce anticipating the massive transition from manual work to automation. But it turned out to be an immense challenge and fuelled up the human race to rediscover and upgrade their aptitude to become more competitive, consistent and reliable. After all these things, adopting human resources to strengthen manpower is a major thing that technology can’t execute and exceed.


CHANGE WE BELIEVE IN
By Alex V. Villamayor
November 2009
Thoqbah, KSA