KASAL KA NA BA?

Ang katayuang sibil ko ay isa sa mga pinaka-ayaw kong pag-uusapan.  Hindi dahil may kimkim akong galit, ang totoo nito ay talagang wala naman, kundi ayaw ko lang pag-usapan dahil una hindi ako interesado, pangalawa ay hindi ako komportable at pangatlo ay hindi na kailangan.  Para sa sarili ko, hindi naman ito malaking isyu sa akin, hindi ko ito ikinahihiya at masaya ako sa buhay ko.  Pero kapag yung nasa labas na ako ng aking mundo na ang pamantayan ng sukatan at simbolo ng tagumpay at halaga ng tao ay ang pagiging kasal – nasasaktan ako lalo kapag iyung tila iniuupo ako sa isang nag-iinit na silya o inilalagay ako sa gitna na tinatanglawan ng lente.  Ito ang pangunahing dahilan kaya ayaw kong magpunta sa mga muling pagsasama-sama, pagtitipon at pagkikita ng mga magkakamag-anak, magkakaibigan, dating magkakaiskwela at mga magkakatrabaho dahil panigurado na matatanong ako tungkol dito at ang kasunod niyon ay tatanungin ka pa kung bakit.  Kaya nakaka-ilang magpunta sa mga pagtitipon na ganuon dahil sa mga mapanakit na tanong tungkol sa katayuang-sibil.

Upang magsalita para duon sa mga nakaka-ugnay at nakakadama sa mga taong may katulad na kalagayan.  Ang lahat ng nangyayari ay may dahilan at ayon sa plano.  Hindi lahat ng tao ay makakapag-asawa at walang masama kung hindi ka nag-asawa.  Isipin nyo na lang na hindi lahat ng tao ay matibay para suungin mag-isa ang buhay.  Hindi lahat ay matapang na kayang harapin ang mga hamon sa buhay nang nag-isa at walang katuwang.  Hindi lahat ng tao ay biniyayaan ng Diyos ng kakayahang maging matatag at mabuhay nang mag-isa.  Marami diyan ang malayo lamang sandali sa kanilang kabiyak ay hindi makaya ang hindi maghanap ng makakasama.  Marami din ang mga taong nagpakasal lamang para masabing nagawa ang silbi sa buhay na makapag-asawa, at marami din sa kanila ang may miserableng buhay-may-asawa.  Kaya ikatuwa mo kung ikaw ang tao na mayroong katangiang matatag, matibay ang loob at may talinong mabuhay nang nag-iisa.

Para sa mga tao sa paligid-ligid.  Maaaring sa inyo ang katuparan ng lahat, ang kahulugan ng lahat-lahat at ang pinakamahalaga sa buong planetang ito ay ang pag-iisang dibdib, alalahanin ninyong ito ay para sa inyong palagay lamang.  May mga tao pa rin sa ibat-ibang bahagi ng mundong ito ang ayaw magpakasal, hindi naniniwala sa kasal at hindi makasal-kasal.  Nasa sa tao din kasi kung saan masaya, gaano makuntento, at paano tingnan ang buhay.  Sana lang ay maging sensitibo kayo na ang taong tumanda nang nag-iisa ay napapahiya kapag tinatanong kung bakit nag-iisa.  Sana ay sa sarili pa lang ninyo ay kayo na ang umunawa sa mararamdaman ng kapwa ninyo, at kayo na ang kusang umiwas na masaktan ninyo sila.   Sana lang ay ikonsidera ninyo na ang mga bagay sa pagiging soltero at soltera ay isang pribadong bagay na hindi basta-basta inuungkat sa isang tao, maliban na lamang kung totoong napakalapit ninyo sa isa’t-isa.

Aminin natin, kahit anung paliwanag ng isang taong hindi nag-asawa, lahat kayo ay ipipilit pa rin na dapat ay mag asawa ang isang tao para magkaroon ng anak, ng pamilya, kasama sa pagtanda at mag-aalaga.  Alam na ng mga taong ito kung ano ang magiging buhay nila kapag matanda na sila nang nag-iisa kaya pinaghahandaan nila ito.  Ang pag-iisa ay nasa pagtanggap.  Hindi ito aksidente na hindi maiiwasan na wala kang magagawa.  Pinili ko ito.  Kung para masabing kasal lang ay magagawa ko ito pero alam ko sa sarili ko kung ano ang tama at kung ano dapat.  Ang pagpapakasal ay hindi para lamang masunod mo ang sinasabi nilang ang tao ay ginawa upang magparami gaya nga ng luma, madalas at gasgas na dahilan ng mga taong nakapag-asawa.  Ang buhay ay hindi lamang tungkol sa pagpaparami.  Tao ka at hindi hayop   Ang buhay mo ay hindi masusukat ang tagumpay, katuparan, silbi at kahalagahan nito sa dami ng naging anak kundi kung paano mo tuturuan ang iyong kapwa, anak mo man o hindi, ng pagmamahal sa sangkatauhan, sa mundo at sa Diyos. 

ANG SARAP NG BUHAY

Sa pagpunta ko sa ibat-ibang lugar sa aking bansa, hindi lamang ako humahanga at ninanamnam ang magagandang tanawin sa bawat lugar.  Kung minsan ay naghahanap din ako na maranasan kung paano ang pakiramdam ng isang importanteng tao.  Iyung tulad ng ipagbubukas ka ng pinto kapag sasakay o bababa ka ng sasakyan, bibigyan ka ng tagapag-maneho upang dalhin ka sa ibat-ibang lugar na gusto mo, ipaghahanda ng masarap na almusal, tanghalian at hapunan, tatawagan ka sa kuwarto upang ipaala-ala kung ano-ano pa ang ibibigay sa iyo.  Iyun bang inaalagaan, iniingatan at inaasikaso ka na parang isang malaki at mahalagang tao.  Pero bago humaba ang pagsasalaysay na ito at magbigay ng hindi magandang kahulugan, gusto ko munang sabihin na ito ay hindi pagpapakasawa sa layaw o kaya ay isang karangyaan kundi ito ay isang pagpaparaya sa sarili lamang kung paano ang maging isang espesyal na tao.  Ito ay bilang karanasan lamang.  At ito rin ang gusto kong maranasan ng mga kapamilya ko kaya madalas ko sila isama sa mga pinupuntahan ko.  Pero mariin ko pa ring ipinapaala-ala na ang pagpunta sa ibat-ibang magagandang lugar ay tamang gawin lamang kung ayon sa kakayahan .

Ito ang mga nararanasan ko tuwing nagbabakasyon ako sa ibat-ibang lugar.  Gusto ko magpunta sa magagandang lugar upang maramdaman ang sarap ng buhay.  Iyung wala ka ng iniintindi at inaalaala.  Ang gagawin mo na lang ay magpahinga, palipasin ang mga araw kung paano mo gusto, ibinibigay kung ano ang gusto mo, pinapakiharapan ka ng maganda.  Oo, bahagi yun ng kanilang trabaho at kasama marahil yun sa binayaran.  Pero hindi maitatatwa na masarap sa pakiramdam kahit papaano at kahit ilang araw lang yung maramdaman mo minsan na itrato kang mahalaga at malaking tao.  Kung tutuusin ay simple lamang ang mga hinahanap ko pero para sa akin ay malaking bagay na ang mga iyon kaya natutuwa ako tulad ng pagbati ng “Magandang umaga po” kapag pumapasok ako sa hotel, sa cafeteria, kahit yung dumadaan sa pasilyo lang, at iba pa.  Sa reyalismo, hindi ako mahirap pasayahin, hindi ako ang tao na pala-utos, maluho, mapag-hanap ng malalaking bagay para sa akin at mataas magturing sa sarili sa trabaho man, sa pamilya at sa personal na buhay.  Ang naturalidad ko ay simple lang ako at ayoko ng ginagawa akong espesyal pero aaminin ko, minsan ay naghahanap ako na maranasan yung mga bagay na kadalasang iniuukol at ibinibigay sa mga malalaki at mahahalagang tao dahil nagbibigay ito ng kaluwagan sa pakiramdam ko at ng inspirasyon upang pagsumikapan kong maging pangmatagalan at madalasan ang mga pangyayaring ito.

Para sa isang simple at ordinaryong tao, ang mga ito ay malaking bagay na para masabing maranasan na ang kagandahan at kasiyahan ng buhay.  Kung anu-anu ba ang iba pang mas malalaki at nakakalulang kaganapan sa mga totoong malalaki, tanyag, makakapangyarihan at mayayamang tao, sapat na itong mga nabanggit ko sa unahan para malugod at mapawi ang aking imahinasyon na isang mataas na tao.  Higit sa kung ano ang pakiramdam ng nakakariwasa, ang paghanga ko sa mga magagandang tanawin, ang mga aral, kaalaman at karanasan sa bawat pinupuntahang lugar na hindi natutumbasan ng halaga ng pera ang aking mas higit na pinagsusumikapan.  Hindi isang kamalian ang magpunta sa ibat-ibang lugar upang magbakasyon kung dapat ba itong puntahan, kung karapat-dapat ka ba na magpunta, may kakayahang magpunta, walang inaabala o ginagamit na tao.  Hindi ito isang luho kung nagpakahirap ka naman sa pagtratrabaho na kailangan mong pagbigayn ang sarili mo ng isang kaginhawahan.  Hindi ito isang luho sa puntong may kinalalaman sa pera kung ito ay talagang pinaghahandaan mo at hindi naisasangtabi ang ibang pangunahing pangangalingan tulad ng pagkain, bahay, damit, pag-aaral at kalusugan.  At hindi naman masama ang paghahangad o pananaghili ng kaunti o paminsan-minsang luho.  Hindi dito nasusukat ang ugali ng isang tao kundi kung ano ang kanyang pinamihasnang ugali, kilos at salita.  Dahil pagdating sa takbo ng buhay, likas sa tao ang gustuhin ang kaginhawahan, kasiyahan, at kagaangan ng buhay.  Ang masama ay kapag nakakariwasa ka sa buhay ay nagiging mapagmataas ka na umaapaw sa iyong pang-araw-araw na buhay. 

TATLONG KAIBIGAN

Nuon ako’y nagkaroon ng kaibigan

Buong akala ko ay pangmatagalan

Ang madilin na lihim kong iniingatan

Itinago sa halip ipinakita’y kabutihan

Binale-wala ko ang aking kapakanan

Ganun ko siya pinagpapahalagahan

Ngunit kapag ikaw na ay nasasaktan

Dahil sa lihim na kanyang natuklasan

Mahirap, ngunit dapat na’ng iwanan

May sumunod ulit na isang kaibigan

Na sabi ko’y sa wakas ay natagpuan

Kaya ang nangyari sa unang kaibigan

Hindi ko na ulit hahayaan maranasan

Ang iniingatang lihim aking ipinaalam

Dahil gusto kong simula’y katotohanan

Hakbang na akin palang pagsisisihan

Nang nakaraa’y hindi niya nagustuhan

Dahil duon ay nagkalayo nang tuluyan

At muli ako’y nagkaroon ng kaibigan

Na unang nakilala ako sa kapintasan

At sa kabila nito ay hindi ako iniwan

Kaya iba pang katangia’y natuklasan

At mas nakilala niya ako nang lubusan

Hanggang naging totoong magkaibigan

Ang hiling ko lang na maisakatuparan

Ngayon hanggang magpakaylanman

Maging matalik kaming magkaibigan

Salamat sa tatlong naging kaibigan

Sa bawat isa’y may mga natutunan

Pangit o maganda mang karanasan

Ito’y may hatid na kapakinabangan

Wala sa tagal o dalas ng samahan

malalaman tunay na pagkakaibigan

Hindi mahalaga ano man’g nakaraan

Kahit ang pagsasabi ng katotohanan

Ang pagtanggap sa tao ang sukatan

Kung magtatagal ang pagkakaibigan

THREE FRIENDS AND A SONG

I have got a friend I thought the one

And I didn’t mind what has left mine

For friendship I knew then it’s none

But when it became a one-way bond

Parting words, I must to say it is done

I had this friend, I gave the best I can

So I put the friendship in good hand

And to us to grow in the years to come

It was fine until all was pain and harm

I hate to say, friendship must be gone

I have a friend, and I hope we will last

we’ve been in good, we’ve been in bad

but still here, should be grateful for that

But then I think we are still not on top

For weren’t yet the best of friend so far

It is heard in a song that tune like this

 ‘It's like you're always stuck in second gear’

I always rush to found friend to last forever

But at this day I can speak loud and clear

I thank the true friend that always there

PAGDARASAL AT PAGSAMBA

Isa sa hindi ko nagugustuhang gawain ng mga kapwa ko Katoliko at Kristiyano ay ang labis na pagbibigay ng halaga at pagpupugay sa mga imahe at rebulto ng poon, mga santo at santa, na ang kinahahantungan ay pagiging Diyos na ang tingin sa mga ito.  Sa sinabi kong ito, hindi ko iniisip ang maaaring ipintas sa akin ng maraming tao.  Ang totoo ay natatakot akong isulat ang sinasaloob kong ito dahil baka parusahan ako ng Diyos dahil sa pagpuna ko sa sarili kong relihiyon.  Hindi ko na nga Siya nadadakila habang naririto ako sa isang bansa na may ibang paniniwala ay nagawa ko pa ito.  Ngunit inisip ko’ng wala naman akong itinatatwa at nililibak na pananampalataya kaya nagkalakas-loob ako na isulat ito.

Sa pagkakaintindi ko, ang mga larawan at rebulto ng poon, santo at santa ay naririto sa ating kapaligiran upang magsilbing inspirasyon at alaala lamang.  Ginawa ang mga ito bilang pagbibigay ng respeto, pagkilala at pagpapahalaga sa kanilang napakadakilang gawain.  Upang lagi nating maalaala ang mga kabanalan at kadikalaan na ginawa nila alang-alang sa Diyos at tularan natin.  At sa pagbabasa ko, nalaman ko na pinahihintulutan ito ng simbahang Katolika upang maging daan o kasangkapan sa pagpapakilala at pagpapalaganap ng kadikalaan ng Diyos.

Hindi ako sumasalungat sa pagyuko natin sa harapan ng mga poon at pagpapanata ng mga deboto.  Ito ay paggalang at hindi pagsamba.  Hindi ko rin tinutuligsa ang pagdalaw sa mga patron ng ibat-ibang bagay dahil naniniwala akong ang mga iyon ay pagkilala lamang sa kanilang ginawa at kakayahan.  Bagamat nakarating na sa Panginoon nang taimtim nating ipagdasal ang ating panalangin, ang paghingi ng tulong sa mga santo at santa ay dapat na karagdagang pagpapakita lamang ng ating kabaitan sa pagkilala sa kabutihan ng mga taong naging malugod sa mata ng Diyos na Kanyang ikatutuwa.

Sa katotohanang alam na alam natin at inaamin natin mismo na walang ibang dapat sambahin kundi ang nag-isang Diyos, ngunit kitang-kita naman natin na kabi-kabila ang ibat-ibang imahe na binibihisan, pinapabanguhan, inaalayan ng mga bulaklak, niluluhuran, hinahalikan, binubuhat upang iparada, iniluluklok sa pedestal at dinadasalan.  Ang mga hayagang pagpapahalagang ito ang hindi ko maunawaan kung bakit hinahayaan na ipagpatuloy.  Lagi ang unang umuukilkil sa aking utak ay ang mga gintong baka, kambing, ibon at iba pa nanililok at sinamba ng mga tao nuong panahon ni Moises, ano ang pagkakaiba nito sa ngayon?

Sinasabing ang pagsasambit ng mga litanya at rosaryo ay hindi pagdadasal sa mga imaheng nasa harapan mo kundi pagdadasal lamang ng litanya at rosaryo mismo.  Ngunit sa ganitong pagkakataon, ang tukso sa pagsamba sa imahe na tinitigan mo habang nagdarasal ay napakalakas.  Mahirap mapigilan ang isang tao na nagiging Diyos ang tingin niya sa kaharap niyang imahe at istatwa habang sinasambit ang dasal.  Sa ating pakikipag-usap sa Diyos, makabubuti pa ang pumikit upang walang nakikitang mukha ng imahe kundi nararamdaman mo na ang puso mo na ang nangungusap sa Diyos.  Mararamdaman naman yun sa taimtim na panalangin.

Mahalagang malaman natin kung paano tayo magdasal at sumamba sa ating Diyos.  Lagi nating isipin na sa nag-iisang Diyos lamang tayo magdasal at sa Kanya lamang ibigay ang ating pagpapahalaga, pagdakila at pagkilala.  Ang imahe ng mga santo at santa ay nariyan lamang sa ating paligid upang maging paalaala sa atin na dapat natin silang tularan na sila rin ay nagpahalaga, dinakila at kinilala ang ating nag-iisangDiyos.  Hindi upang dasalan kundi magsilbing gabay na ating gagamiting inspirasyon sa pagtahak sa tamang daan. 

BIYERNES SANTO

Kaya mo ba ang magsakripisyo kahit isang araw lang sa isang taon?  Kahit isang Biyernes Santo lang?

Sa mga Kristiyano o Katoliko, ang pagsasakripisyo tuwing Mahal na Araw ay paggunita sa pagpapakasakit, kadakilaan at kabanalan ni Hesu-Kristo.  Dahil alam natin kung gaano kalaki ang ginawa Niyang pagsasakripisyo at mga pinagdaanang paghihirap mula sa kanyang pag-aayuno, pagkakadakip, pagpaparusa at kamatayan.  Kung kaya ginagamit ng mga Kristiyano ang Mahal na Araw na gawing pagkakataon upang ipakita at ipadama ang kanilang pagsisisi, pananampalataya, pagkamabuti at pagiging Kristiyano.

Ibat-iba ang ginagawa ng mga tao.  May ilan ang gumagawa ng penitensiya, ang iba ay nagbabasa ng pasyon, mayroong nag-aayuno, at may namamanata sa pagsama sa prusisyon.  Ilan lamang ang mga ito sa mga malalaki at madalas na pagsasakripisyo na ginagawa ng mga Kristiyano.  Pero alang-alang sa pagsasakripisyo, hindi naman kailangang malaki o hayagan upang maipakita mo ang iyong sakripisyo dahil malaki o maliit man, kung taos sa iyong puso ay magkasing-bigat lamang pag-aalay.  Dahil ang totoo ay may maliliit na mga bagay na maaari mong gawin na kapag ginawa mo ay napakalaki ng gantimpala at katuparan ang mararamdaman mo.

Kaya mo ba ang maging tahimik kahit ngayong Biyernes Santo lang?  Kung ikaw ay masalita, mahilig magkuwento, maingay, matabil o madaldal, diretsahan at malakas magsalita, kaya mo bang manahimik kahit isang araw lang, kahit Biyernes Santo lang?       (Naaalaala ko pa ang madalas sabihin noon ng ina ng aking ama na bawal ang maingay, na ang sino mang marinig niya sa kanyang mga apo na tumawa nang malakas o magsisigawan sa pagkukuwentuhan ay galit niyang sinasaway o tinitigan ng matalim na tingin.)  Kung ikaw ay mapag-mura, kaya mo ba ang hindi magmura kahit ngayong Biyernes Santo lang?  Kung ikaw ay sinungalin at manloloko, kaya mo bang pigilan ang mga ito kahit ngayong Biyernes Santo lang?

Kung ikaw ay isang mahalay, ang isang araw ng walang sasabihin o gagawing kalaswaan o kabastusan ay magagawa mo ba kahit ngayon Biyernes Santo lang?  kung ikaw ay mayroong kinahuhumalingang ibang kapareha, para lang sa kapakinabangan ng diskusyon na ito, kaya mo bang iwasan ang iyong kalaguyo sa loob ng isang araw lang?  Kaya mo bang pigilan ang iyong kapilyuhan?  Ang iyong kalandian? Kahit ngayon Biyernes Santo lang?

Kung ikaw ay hangang-hanga, iyung parang kinukubabawan at masyadong haling sa mga gamit ng makabagong panahon na ito, magagawa mo ba ang palipasin ang kahit isang araw man lang ng wala ang mga ito?  Kung ikaw ay masugid na taga-sagot sa mga kritiko at kumakalaban sa iyong iniidolo, kung ikaw ay madalas magbabad sa social media upang manggulo o makipag-away, kaya mo ba ang huminahon, magpakumbaba, at magpaubaya kahit ngayon Biyernes Santo lang?

Kung ikaw ay mahilig kumain, magagawa mo bang iwasan ang kahiligan sa pagkain kahit ngayon araw lang?  Ang mga gustong-gusto mong pagkaing karne, matatamis, makukulay at masasarap ng pagkain, kaya mo bang lumipas ang isang araw ng pag-aayuno?  Kung alam mo na ikaw ay matakaw, makakaya mo bang ganap na iwasan o kahit bawasan na lang ang mga iyon kahit isang araw lang?

Ang pagsasakripisyo ay pagpapakita ng ating pananalig, pananampalataya, kabaitan, pagpapakumbaba, pagpapasakop.  Mapalad ang mga nagtitiis nang hindi lamang ngayon Biyernes Santo kundi sa loob ng buong taon dahil katabi nila ang kanilang Panginoon buong taon.  Minsan ako ay kinilbutan nang dumadaing ako sa hirap na aking nararanasan. Ang sabi Niya “Sa panahong na hirap na hirap ka na, sa mga panahong ang pakiramdam mo ay nasasaktan ka, na sa puro pasakit ang mga dumarating.  Iyon ang panahon na kasama kita.  Dahil iyon ang panahon na katabi kitang nakapako sa Krus”.

THE BEST OF MY TRAVEL ESCAPADE'

(Click below for the video)

This video is a collection of my seven years local travel to the places that once topped in my bucket list.  I've been more fan of local travel rather than going outside not for anything else but simply I like the natures of my country.  Most of these pictures were during my most favorite time Of the year, summertime.

As said in the video, "travel while you are young and able". Because being young is the best time you can do whatever you want to do.  Getting old limits your times and energy to do more.  When you don't have time today because of your busy schedules then you reserved your free times later when you get old, by the time you are old and you are really free, you will realize either you have other priorities, you cannot go out to walk, or you do not have budget to go at all.  Remember, travel is the only thing you spend but you get richer.

ANG PAKIKIPAMAHAY

Sa ating pilosopiya sa buhay, kapag nagpakatao ka sa loob ng bahay ng ibang tao, asahan mong pakikiharapan ka rin bilang tao.  Kamag-anak ka man o ibang tao, ang ugali at kilos mo ay magbibigay ng interpretasyon at pagtrato sa mga may bahay.  Hindi mahalaga kung ikaw ay hindi kamag-anak ng pinuntahan mong bahay dahil kung nagpakita ka ng ugaling-tao, hindi ka ituturing na ibang tao sa iyong pinuntahan.  At kalaunan ay magiging parang kabahagi ka rin na itrato kang kamag-anak o kapamilya.  Kung nagpakatao ka, magiging bukas ang bahay para sa iyo upang ikaw ay muling bumalik, magpabalik-balik o magtagal pa sa pakikipamahay. 

Ang tahanan o ang bahay ang ating kaharian, teritoryo, ang pinakalugar na ating-atin.  Kaya mahalaga na sino mang papasok sa ating bahay ay mayroon tayong bendisyong papasukin, positibong pakiramdam at kawilihang tanggapin.  Tayo ang masusunod, mamimili at magpapasya kung sino ang gusto nating papasukin sa ating bahay.  Dahil ang tahanan o ang ating bahay ang siya nating pinakaligtas at pinaka-kumportableng lugar kaya mahalaga na panatag ang ating loob, kapalagayang loob at katugma natin ang sino mang ating patutuluyin o pamamahayanin.  Mahalagang magkaroon ng magandang samahan, magaang na pakiramdam at maaliwalas na kapaligiran ang mga nasa sa loob nito.

Ang buhay sa loob ng bahay ay pagpapakita ng iyong pagkatao sa mga kasamahan mo sa bahay, ang may-bahay man o ang nanunuluyan, kamag-anak man o ibang tao.  Sa magkakamag-anak, mayroong hindi pagkakagusto sa kani-kanilang ugali ang mga magkakamag-anak na minsa’y nagdudulot ng kanilang pagkakawatak-watak.  Kailangang sa loob ng tahanan pa lang ay ituro na ang tama at mali dahil sa tahanan nagsisimula ang ugali ng isang tao.  Kung sa loob pa lamang ng bahay ng isang pamilya, na siyang bumubuo ng pinakamaliit na yunit ng komunidad ay nakikita na ang kagaspangan ng ugali, paano pa kaya kung ikaw ay nasa mas malaking mundo na tulad ng kumpanya, samahan, at ng pamayanan na?  Paani ka pa maikipag-kapwa-tao?  Ang kasabihan nga’y kung ano ang iyong asal sa loob ng iyong pamamahay ay dala-dala mo ito hanggang sa labas.

Sa ibang-tao, ang katotohanang wala sa relasyon, sa pagiging magkamag-anak o sa dugo upang ikaw ay alagaan at pahalagahan.  Minsan, kung higit pa ang ipinapakitang kagandahang-asal ng ibang tao sa mga may bahay kesa sa kamag-anak, hindi malayong maging parang kabahagi na rin ng pamilya ang taong pinatutuloy sa bahay.  Ang isang simpleng pangangabit-bahay ay maaari ng magpakita ng ugali ng isang tao kaya nga mayroong inaanyayahan ulit at mayroong pinagsasaran ng pinto.  Kung ikaw ay tinanggap sa bahay, pinagkatiwalaan at itinuring isang kamag-anak, ipagdiwang mo dahil nangangahulugan ito na ikaw ay nanggaling sa isang tahanan na naturuan sa kinalakihan at pinanggalingang bahay.  Sa pakikisama, hindi kinakailangang maging pakitang-tao upang makuha mo ang loob ng kapwa mo.  Kung ikaw ay pinalaking tama, saan ka man magpunta ay mas mangingibabaw pa rin ang tunay mong ugali at asal.

Kung ikaw naman ay isa sa mga tao sa paligid na nagmamasid sa isang bahay, huwag mo agad pag-isipan nang masama ang taong naging kabahagi na ng mga naninirahan sa bahay.  Una’y hindi lahat ng magkaibigang nasa iisang bahay ay may ugnayang romansa, mayroong totoong pagkakaibigan.  Naging mabuting tao lang naman ang may-ari ng bahay at ang nakikipamahay kaya nagpapatuloy ang maganda nilang pagsasamahan.  Subukan mong maging malinis ang iyong kalooban, alisin ang inggit at galit, turuan mo ang iyong puso na parang isang bata na hindi nagiisip ng masama sa mga nakikita at nalalaman.  At mauunawaan mo na maaari din palang mangyari ang isang maganda, maayos at walang kondisyones na samahan.

PAGIGING MALUSOG

Sa usaping pangkalusugan, huwag mong intindihin yung mga nagsasabi na sa pagtanda ng tao ay tiyak na magkakasakit rin, na ang lahat ng tao ay mamamatay, na kahit anong ingat sa katawan at tama lang ang sukat natin ay hindi natin natitiyak ang buhay, at iyung sinasabing sumosobra sa ehersisyo o diyeta.  Lahat ng ito ay mga tukso lamang upang humina ang iyong determinasyon para sa malusog na pamumuhay at dito masusukat kung gaano kalakas ang iyong disiplina.  Dahil lahat ng sinasabi nila ay mayroong kasagutan.  Huwag kang maniwala sa mga nagsasabi at sa halip ay ituloy mo lang ang iyong ginagawa dahil sa pag-itan ninyo ay ikaw ang mas nasa magandang kalagayan.  Kahit may magsabi na kahit ang mga malulusog ay hindi daw dapat magkampante dahil hindi datin alam ang mga mangyayari, na kahit sa kabila ng pag-iingat sa katawan ay nagkakasakit pa rin kung hindi man ngayon ay sa pagtanda – huwag kang matakot at magsisi dahil sa iyong ginagawa ay kahit papaano’y mas mayroon kang kapayapaan sa pag-iisip.

Hindi lahat ng namatay ay dahil sa malalang sakit, pinahirapan muna sa banig ng karamdaman at naubos ang kayaman dahil sa pagpapagamot.  Hindi lahat ng tumanda ay nagkasakit dahil sa kapabayaan sa kalusugan o nagkakasakit ng malubha – kung nabuhay nang maingat sa katawan, malamang kung magkasakit man ay hindi malubha.  Kung ngayon ay napakaingat mo sa iyong katawan pagkatapos mong sagarin at abusuhin nang todo nuon ang iyong katawan, huwag mong sisihin ang iyong paghehersisyo at pagi-diyeta ngayon dahil kahit papaano ay may babayaran ka sa iyong mga ginawa nuon kahit ngayon ay sobrang ingat mo na.  Maging totoo ka sa sarili mo, talaga bang iniingatan mo ang iyong kalusugan?  O baka sa kabila ng iyong personal na pagsisikap na isabuhay ang malusog na pamumuhay ay nawawala na ang iyong disiplina kapag mayroong nakalatag na kung anu-anong libreng pagkain?

Kung ikaw ay nasa maayos na kalusugan ng pangangatawan, matuwa ka, ipagmalaki dahil pinaghirapan mo ito at hindi lahat ay nagagawa ang iyong ginawa.   Walang problema kung sa palagay mo ay malusog ka at gusto mong ipagmalaki at malaman ito ng ibang tao.   Hindi sa pagyayabang at pang-iinggit ang hangarin mo dahil ang panahon ang bahalang humusga sa iyo kapag ito ang iyong pakay.  Higit sa kung anu pa man, kaya mo ito ginagawa ay dahil masaya ka, dahil gusto mong magpaala-ala sa mga tao tungkol sa tamang kalusugan, dahil gusto mong makapag-bigay ng inspirasyon at makapanghikayat ng ibang tao na mag-ingat din sa kanilang katawan.  Sa sitwasyon natin ngayon, kailangan ito upang mailigtas at matulungan ang ibang tao at mapalaganap ang tama.

Sa maraming pagkakataon ay nagiging bukas ako sa magandang kondisyon ng aking kalusugan dahil ang pakiramdam ko ay masaya at may ipagmamalaki ako.  Pero higit dito, hindi para ipangalandakan sa pagyayabang ang aking kalagayan kundi para makapagbigay ng inspirasyon, makaimpluwensiya at maka-himok ako ng ibang tao na sila rin ay makakaya nila ang maging maganda ang kalusugan.  At kahit ganitong maganda ang kondisyon ng aking kalusugan ay hindi ako para magkampante dahil kahit ako ay hindi nakatitiyak kung magkakasakit ako pagdating ng araw.  Dahil hindi naman ciento por ciento na de-numero at sunod sa libro ang aking mga ginagawa para sa aking kalugusan.  May mga pagkakataon din na hindi ko nasusunod ang mga tamang pagkain at gawain, at hindi ko maiwasan ang makisalamuha sa mga naninigarilyo.  Kaya hindi ko dapat ipagyabang ang aking kalusugan pero kailangan kong makahikayat ng kahit isang tao man lang mula sa bawat magandang karanasan at kaalaman tungkol sa kalusugan.