VLOG #1: WALKING

Winter 2018, KSA

"Its weekend today, and I just need some walk. I get up from BED at 6:45 AM. And I PREPARED myself very shortly, and now I'm doing this 45 minutes trail walk."

"So… I am now halfway of my trail, and it means I am already working for more than 30 minutes."

(sound of gasping) "So this is last part of my trail. It took me more than 45 minutes to do the walk. And you see the building over there? 'That' is where I stay.

"It's actually more than one hour. So, I'm done. See you next time."

2018

Maaalaala ko ang 2018 bilang madamdamin na taon.

Bago ko isara ang pahina nito,

wala akong maisip kundi ang aking ina.

Ang pagpanaw ng aking nanay nuong ika-15 ng Marso ay nagdulot sa akin ng luha.

Pinaghandaan ko na ang araw na iyon ngunit kapag dumating na ang katotoohanan, parang hindi pa pala ako handa.

Nang malaman ko ang nangyari, ora mismo ay gusto kong mapag-isa.

Gusto ko ng katahimikan, umakyat ako sa pinaka-taas ng aming bahay at tumingin sa langit.

Madilim, hindi nakikita ng gabi ang aking pag-iyak.

Madrama?

Oo, pero hindi ko na inisip kung maging madrama.

Nakatingala, kinausap ko ang Diyos.

Sinisi ko ang aking sarili sa pagiging makasasrili,

sa hindi ko napagsilbihan ng mabuti ang aking nanay sa panahon ng kanyang karamdaman.

Humingi ako ng kapatawaran sa aking mga pagkukulang.

At nakatingin lang ang gabi sa akin.

Parang pinatigil ko ang mundo.

Walang nanginginbabaw  kundi ang kalungkutan.

May isang ina sa dako roon ang wala ng buhay,

narito ang kanyang anak sa malayo,

gustong lumapit pero walang magawa.

Ipinagdasal ko ang aking ina.

Ipinagdasal ko ang kanyang kapayapaan.

Ipinagdasal kong makarating siya sa langit.

Sandali ng katahimikan, hindi ako kumibo o kahit nagsalita.

Nakaupo lang sa kadiliman, malungkot,

katulad nuong kanyang nalalabing mga huling araw.

Hinihintay na kausapin ako ng Diyos.

Ngayon na dumating na ang takdang oras,

nagluluksa ako, habang nag-iisa sa itaas

Ilang araw hindi ko naisabuhay ang normal na mg araw.

Hindi ko kaya.

Hindi ko kayang magsaya, manood ng telebisyon, magbukas ng internet, maging makamundo sa mundong ito.

Nalulungkot ako sa kanyang pagpanaw.

Unang Mahal na Araw, unang Pista, unang Pasko, unang Bagong Taon, unang Kaarawan.

Mga una na wala siya, mahirap maunawaan na ang buhay ay hindi na katulad ng dati.

Lumipas ang mga araw,

hanggang ngayon, hindi ko pa rin lubos-maisip kaylan ma’ay hinding-hindi na kami magkikita pang muli.

BAGGING A BEAUTY TITLE

Philippines may still need more resources to a become developed country but it does well when it comes to international beauty competition and it will not coin powerhouse country for nothing.  In the new millennium, Philippines just collects various crowns from international major and minor beauty pageants.  Recently, another prestigious title added on its list when Philippines’ representative Catriona Elisa Magnayon Gray clinched the 67th Miss Universe title in Thailand, securing Philippines’ fourth MU crown since 1969, 1973 and 2015.

Destined to be Miss Universe, Catriona had lost during the 2016 Miss World where she was most favored to win.  Aside from her credentials, Catriona topped some pre-pageant events which is the format of the contest, making her the most anticipated winner.  Prior to the coronation, a psychic released a fearless prediction that a lady would not win the crown but will win in another pageant and time.  Fast forward 2018, the same psychic predicted that the winner of MU 2018 has unconditional love for children and charity, has knowledge of 3 or 4 cultures and would be crowned when draped in red and golden yellow dress”.  I don’t go for predictions but this is really amazing.

Catriona is sure winner, a consistent crowd favorite and tops the hot pick.  From day-1 of her stint during the competition, Catriona aced every single days.  She is well prepared and she did by heart every step on her way to the crown.  She studied her moves and the place, she worked her materials and did her assignment.  She knows what she’s doing.  This makes Catriona the most prepared candidates sent to MU stage.  Her journey is full of hard works, perseverance, strength and mental preparation which she personally done by herself with the help from closed people.  Her dedication was over the top.  Aside from beauty and brain, Catriona’s performance deserved her in the title.  And what’s best with Catriona is her communication skills and presence of mind.  She is well-spoken, speaks fluently, with substance, continuously and she can answers back very fast without losing focus.  She may not fit into what society to see deep curves to describe the best body but she taught critics a lesson or two about the standards of beauty and being your best self.  Actually, beauty should not be the case.  Beauty is indefinite.  The definition of beauty differs from one’s norms to another.   That is why it is in the eyes of the beholders.   All ladies are beautiful, besides there is no exact definition of perfect beauty, but while everybody in the competition are all beautiful, the attitude, humility, performance and intelligence make Catriona’s edge over the other 93 gorgeous ladies.  Beauty is not a question, it is just a matter of wit, performance and attitude.  This what differs her from the rest.

Some says a pure-blood Filipina must send to international beauty pageants to represent the true beauty of the country’s Filipino women and stop patronizing not real Filipina.  Actually they try to be patriotic but their act just doesn’t sounds as what they tried.  We should not discriminate these Filipina mestizas or half-Filipinas who brought honor and pride to our country.  They may not look like the typical local beauty of a Filipina but these ladies have true heart and love for the country more than those who criticize them.  Catriona is far ahead nationalistic compare to them.  She represented the country well, promoted the culture and values of the Filipino and showed patriotism to the country in every single thing she is doing in the pageant.  She carried the flag, spirit, and the name of the Philippines.  Whatever she does, she dedicates and honors for the country, everything she does, she uses Philippines’ identities.  It is not for herself anymore but for the 104 million Filipinos and for the country.  These are the responsibilities and traits that many of the critics are loud at but do not have and posses.  The only Philippine representative that I never doubted to win, indeed Catriona is bigger than world.  She is universe.

DO YOU BELIEVE THAT THE PHILIPPINE ECONOMY IS IMPROVING?

The following article is made for a student report.Our government authorized representatives are flaunting the good numbers that show the positive side on our economy.  Our Gross Domestic Product (GDP) recorded expands of 6.9% in 2016, 6.7% in 2017, and 6.8% in the first quarter of 2018.  But despite these good numbers, it is fact that we had these record-breaker figures in inflation rate, dollar rate, unemployment rate.  Accordingly, the country’s annual inflation rate as of October 2018 is at 6.7 percent.  Looking at the trend, the rate is growing from 3.4% in January of the same year.  While the dollar exchange rate continues to remain at 50 pesos per dollar. 

In the eyes of the common Filipino, these numbers are just merely numbers that cannot help to ease their sentiments: poverty.  The prices of food commodities are soaring high especially the basic goods and services such as rice, diesel, transportation fare, and vegetables to cite a few.  The dollar exchange rate is still at record high.  No matter how they flaunt these good numbers, this is nothing if the basic needs of the common people will be not addressed and if their daily lives will not be impacted by these they called economic growth.

Given these mentioned numbers, we can say our economy is improving or somehow stable if not improving.  Well thanks to the ever reliable overseas Filipino worker’s remittance who still keep our economy afloat. Then next to Business process outsourcing (BPO).  But then again, these numbers did not change the life of the ordinary people.  Numbers mean nothing for the common Filipino level which is the masses.  Let’s admit, at this point it is very hard to believe that the Philippine economy is improving.  Did your one peso or one thousand pesos give you a purchase you feel fair enough the price?  Did the masses get incentives from working very hard when they received their salary?  Did the number of OFWs decrease because there is increase in available fair compensated-job opportunity in our country?  Is our life easier now?  Did the masses experience to go local travel tour?  Are they not afraid now to see doctor for medication?  Your answers are same as mine.

The Philippine economy may be growing but along this, our neighboring countries are improving too.  Philippines actually improved between the years 2010 to 2015.  To compare our economy today against 2016 where the new administration took over, despite the political controversies, ambitious Build-Build-Build project, high inflation due to TRAIN law and peace and order issues, these factors slow down our economic improvement but still it remains to be manageable.  Our economy is still stable which should be attributed to OFWs and BPOs contribution.

The rollback of price of diesel that happens today is not for long term but for temporary and for the meantime only especially these holiday season and upcoming mid-term election.  To answer if the country’s economy is improving is difficult to directly answer.  It is tricky because it needs to take years to effect any growth of numbers in GDP.  And more importantly, when those years come, it will be depend on the number of population that will share on that growth of GDP.  While improving the economy, we must work hand in hand to manage the population explosion, unemployment and peace and order.

KAHILINGAN SA KAARAWAN (Birthday Wish)

Wala lang, bigla lang akong nangarap nang gising.

Nakaupo lang ako, dilat na dilat pa man din.

Basta na lang naisip ko, ano kaya kung manalo ako sa loto?

Na sinundan ng kung ano-anong mga plano.

Kung bigla akong magkaroon ng napakalaking pera.

Halimbawa’y nanalo ako sa loto, sang-daang milyong piso nakuha.

O kung ‘sang araw sa ‘ki’y may nagbigay ng perang napakalaking halaga,

maaaring isang matandang milyonaryong wala ng pamilya,

ang naghahanap ng mapagbibigyan ng kayamanan niya,,

o kaya’y sa labis na tuwa dahil tinulungan ko siyang makatawid sa EDSA.

O maaaring isang kamag-anak pala ng hari sa aki’y nag-gantimpala

dahil naibigay ko ang panyo niyang matagal ng nawawala,

na sa kanya’y may napakalaking sentimental na halaga.

Siguro, kung magkagano’y matatagpuan ko na’ng buhay na hinahanap.

Unang-una’y itatago ko’ng kalahati nito para sa hinaharap.

At sa natira ay magtatayo ako ng aking pangkabuhayan,

sampu o labing-limang bahay-paupahan.

Pagkatapos ay bibilhin ko na ang pangarap kong payak na bahay,

iyung malapit sa bundok, tanaw ang dagat, tahimik na buhay,

nasa limang-daang metro kuwadrado,

napapaligiran ng mga halaman at puno.

Bibigyan ko’ng aking apat na kapatid ng pangkabuhayan,

pati ang isang kaibigan, tapusin ang kanyang bahay ay tutulungan.

Magbibigay din ako sa itinatangi kong mga kawang-gawa,

sa bahay-ampunan, o Simbahan at sa tahanan ng mga Nakatatanda.

Maglalaan din para sa mga kakilala kong nangangailangan,

at pupuntahan ang mga lugar na gusto ko pang mapasyalan.

Sa loob ng mahabang panahon ay masikap na hinihintay.

Ito na marahil ang pinakapapangarap na simple at patas na buhay.

Iyung kahit may kinabukasan na’y tuloy pa rin sa hanap-buhay,

ngunit ‘di na nagpapakahirap pa upang sumaganang mabuhay.

Na kahit ‘di na magpakapagod ay may biyayang naghihintay,

habang may kakayahan pang makatulong sa mga kapit-bahay.

Kung mayroong kahilingan sa aking kaarawan,

sana ako, sa kayamanan ay mabiyayaan

upang matugunan ko sino mang kapos-kapalaran

dahil ito talaga ang nais kong isakatuparan.

Ang gusto ko lang naman,

ay makatulog nang walang problemang pag-iisipan.

Siyanga pala, may adbokasiya pa akong nais gampanan.

Nais kong magtayo ng isang lugawan,

para sa mga batang kumakalam ang tiyan.

UNANG UNDAS

Nobyembre-uno.

Tiningnan ko ang mga litrato ng okasyon sa aming bahay.

Mula sa mga bagay-bagay hanggang sa mga litrato ng aking nanay.

Habang tinitingnan ko ang mga litrato ng aking nanay,

mga litrato ng kanyang kaarawan,

 ay napaisip ako na ang mga litratong ito na pala ang magiging mga huling okasyon na makakasama namin siya.

Lalo iyung kanyang ika-78 taon,

wala kaming kaalam-alam na makalipas lang pala ng isang buwan ay mawawala na siya.

Iyun na pala ang mga huling larawan niya,

mga huling ngiti,

mga huling okasyon na makakasama namin siya,

mga huling pagkakataon na maipagdiriwang namin ang kanyang kaarawan.

Habang tinitingnan ko ang mga litrato ay naala-ala ko ang naging paglalakbay niya sa buhay.

Ang kanyang pakikipaglaban sa karamdaman.

Mga panahon na pinabababa ang asukal sa katawan,

ang presyon ng kanyang dugo.

Kapag isinusugod siya sa ospital,

kapag nilalapatan ng gamot,

hanggang iuwi para magpagaling sa bahay.

Habang tintingnan ko siya sa mga litrato,

Nababanaag ko ang lungkot, hirap at sakit sa kanyang mga mata

Nakikita ko ang pagod sa kanyang mukha.

Parang nahihirapan siya.

Parang gusto na niya.

Parang ang pumipigil lang sa kanya ay ang kagustuhang ayaw iwanan ang kanyang pamilya.

Parang kaylan lang ay inaala-ala niya ang mga namayapang kapamilya.

Ngayon ay siya na ang aming ginugunita sa araw ng mga patay.

Ito ang unang undas na siya na ang aming inaala-ala,

ang dinadalan ng bulaklak sa simenteryo,

ang pinagtitirikan ng kandila,

at pinag-aalayan ng dasal.

Unang undas,

pagkatapos ng matagal ding panahon

ay magkakasama na sa kabilang-buhay

ang mga minsa’y nakasama-sama namin.

MY FAMILY IS MY INSPIRATION

And God blessed us, He gave us family

From start till the end of let say eternity

Binds thru summer, or be storm or rainy

In a nutshell, togetherness is summary

In a place there is my family have arise

With diligent pillar of a home we survive

On his side, a thoughtful and caring wife

The children are gifts that have no price

We have been through many challenges

Thru high and low, our faith no changes

We have come to this far but to no aches

For we hold each other, everybody cares

In this truth, I swear I was deeply inspired

In life, to keep strong gets you to transpire

Amidst of noise and chaos, you’re surefire

To get what your heart and mind desire

Whatever I witnessed on my family’s role

When time comes I have my own to clone

All wisdom and values for long I atoned

I wanted them be same as what I’d owned

PANA-PANAHON NG EKONOMYA

Sabi sa balita: inflation rate highest since 10 years, presyo ng petrolyo – pinakamataas mula nuong 2007, halaga ng piso –pinakamababang halaga ng piso sa loob ng labing dalawang taon, dollar exchange rate… Presyo ng bigas – pinakamataas mula 2006, etc….  Kung babalikan, puro panahon ni PGMA ang mga nabe-break na record.  Patunay lang na nung term ni PNoy ay napaganda niya ang pangit na iniwan ni PGMA.  At ngayong tapos na ang termino niya, pumapangit na naman ang ekonomiya ng bayan.  Ang mas masahol pa nito, dinadaig pa yung mga hindi magandang naitala ng liderato ni PGMA.  At mandin ay paniwalang-paniwala pa rin ang mga ito at ipinagsisigawan na maayos na ang kabuhayan sa Pilipinas.  O maaaring hindi matanggap, niloloko at pinasasaya na lamang ang mga sarili nila.  Sabi pa, magsipag lang daw ay hindi magugutom, o mahihirapan sa nangyayaring kabi-kabilang pagtaas ng presyo ng mga bilihin at serbisyo.  Buhay-loyalista at panatiko nga naman talaga.

Walang masama at walang mali na sabihing magsipag lang upang mabuhay dahil magagawa nitong mahikayat ang mga tao na maging masipag.  Ngunit kung para pagtakpan at bigyang-katwiran ang maling desisyong ginawa o lokohin ang mga tao sa totoong kalagayan ng bansa, o ipasunod sa mga tao ang maling paniniwala, o paasahin pang magdudulot ng kabutihan ang maling desisyon na nagawa nila, ang mga ito ang mali.  Dahil sa halip ay dapat na mas hikayatin ang mga tao na labanan ang kahirapan at makatulong sa paglutas sa kinakaharap na kakulangan.  Magsipag lang daw para hindi magutom – kung alam mong hindi ka tamad, aminin natin sa ating mga sarili na hindi ito totoo.  Alam naman natin na kayod-kalabaw na ang mga magsasaka at mangingisda natin na nasa kanayunan na nangigitata na ang mga kasuutan at nangapal na ang mga kalyo– tamad pa bang masasabi ang mga ito?  Ang mga basurero, nagtitinda ng kendi sa bangketa, janitor, at iba pa, nagtratrabaho sila maghapon, iyung iba nga ay hanggang magdamag pa pero hanggang duon lang talaga ang kita nila.  Kahit nga yung mga nasa bangko na de-oras ang trabaho ay kinakapos pa rin dahil nasa minimum wage sila – tamad ba ang mga ito kaya nahihirapan sa buhay?

Ang daling sabihing magsipag ka lang ay mabubuhay ka na kung wala ka sa sitwasyong naghihrap.  Ang makakapagsabi lang nito ay iyung mga sinuwerte na lumaki ang suweldo o nagkaroon ng sariling negosyo.  Pero mayroong 44M manggagawa sa Pilipinas na hindi naman maaaring lahat ng ito ay Manedyer, CEO, board member o nagmamay-ari ng negosyo.  Maliit na bahagi lang sila ng 44M na ito kaya iyung mag-sipag lang daw ay mabubuhay na ay napakahirap.  Sa kalakhang-Maynila at maging sa karatig-probinsiya ay kayang mabuhay basta magsipag pero pahirapan ito.  Ibig sabihin, pahirapan pagkasyahin ang pera sa pagkain, baon sa trabaho at pag-aaral ng anak, iyung maghahagilap ng pera kapag mayroong biglang kailangan dalhin sa ospital.  Oo maaaring totoo na bastat magsipag lang ay mabubuhay pero anong klaseng buhay?  Iyung ganito na isang kahig-isang tuka?  Iyung walang maliwanag na kasigurudahan ang kinabusan?  Sa probinsiya, kasabihan na magsipag lang ay mabubuhay.  Magtanim lang ng kamoteng kahoy at mga gulay sa bakuran, hindi ka na magugutom.  Pero hanggang sa kumain lang ba ng tatlong beses isang araw, sapat na ba ito?  Hindi lang naman pagkain ang kailangan at ambisyon mo sa buhay.  Kailangan mo ng magandang buhay para maipamana sa mga anak mo.  Ang sinasabing kahirapan dito ay iyung hindi mo mapag-aral ang mga anak mo.  Oo makakapagtanim ka na maaari mong kainin o ibenta pero iyung ni hindi mo maibili ang mga anak mo ng bagong tsinelas o damit dahil ang hawak mong pera ay sa pangkain lang o sa pambayad sa paaralan.

Kahit anung sipag ng isang tao kung ang ibinabalik naman sa kanya ng gobyerno niya ay pahirap – magrereklamo talaga ang mga taong mahihirap.  Ilan lang dito ang kakulangan sa matinong pasuweldo at kawalan ng kabuhayan sa kanayunan,  Kaya kahit magsipag ang isang tao, kung ang presyo ng mga bilihin, ang pamasahe, pagpapa-aral, bayad sa kuryente, gamot, at ibang serbisyo ay nagtataasan ay kakapusin talaga.  Ang mga nagtatanim ng gulay, ni patubig ng gobyerno ay walang ayudang natatanggap. Sa halip ay sa pera pa nila kinukuha na kabawasan pa sa kanilang pangangailangan.  Sila ang nagpapakahirap pero sila itong barya-barya ang kinikita dahil kulang sa ayuda ng pamahalaan.  Iyung matulungan man lang sana silang dalhin na diretsong maibenta sa merkado ang kanilang mga gulay ay malaking kabayaran na sa kanilang pagpapakahirap at panghikayat na ring mapalago at mapagsikapan pa nila ang sector ng agrikultura.  Isa lang ito sa mga mahalagang mapagtuunan upang maalagaan at mapalakas ang ekonomya ng ating bansa. Ang iba pa ay ang industriya at pangangalakal, mahalagang mailapit ang mga ito sa mga tao upang makapag-bigay ng trabaho at magkaroon ng sapat na pera sa sirkulasyon ng merkado na magpapasigla sa ating ekonmya.

MGA INPRASTRATURA NI MARCOS

Isa sa madalas kong makita at marinig na ipinagmamalaki ng mga loyalista ni Marcos at panatiko ni Duterte ay ang mga inprastratura ni Marcos na hindi daw kayang pantayan ng iba pang presidente at pinakikinabangan ng mga Pilipino hanggang ngayon.  Ang sabi nila, ang mga galit sa mga Marcos ay huwag gumamit ng NAIA, LRT, MRT, Lung Center, National Kidney, Heart Center, EDSA, MERALCO, MWSS, at kung anu-ano pa.  Heto ang sagot ko:

Una, pera ng taong-bayan ang ginamit at ipinambabayad sa mga utang na ipinagpatayo ng mga inprastraktura na ito.  Pera ng Pilipinas at mga Pilipino ang pinangpagawa sa mga iyan at hindi sa galing sa bulsa ni Marcos.. Sino kayo para sabihing huwag gamitin yang mga iyan?  Saka sa 21 taon niya bilang Pangulo, dapat lang na magawa niya ang mga iyan dahil ang haba ng panahon para magawa niya mga ito. Trabaho niya ang magpatayo ng mga ito at hindi utang ng loob ng taong-bayan.  At higit sa lahat, sa mga inprastratura na ito yumaman ang pamilya ni Marcos at mga kaibigan nito.

Pangalawa, hindi lahat ng mga inaangkin nila ay ipinatayo talaga ni Marcos. Marami sa mga binanggit nila ay naipatayo na bago pa man maupo si Marcos tulad ng PNR, NAIA, samantala ang EDSA ay ginawa nung 1930’s, ang MERALCO ay nuong 1961. Ang NAIA-I at Phil National Railway ay kay dating Pang. Roxas habang ang National Museum at Phil Post Office ay nuong panahon ni Pang. Quezon pero may narinig ba tayong ipinagyayabang nila ang mga ito? Ang MRT ay nuon panahon ni Cory samantala ang LRT-2 ay dalawang linya ang natapos sa panahon ni Cory sa loob ng anim na taon niyang panunungkulan samantala ang LRT ni Marcos ay iisang linya lang sa loob ng dalawampu't isang taon niya ng pagiging Pangulo.  Ang iba pa ay hindi na ipinangalandakan ng mga sumunod na Pnagulo tulad ng SCTEX, TPLEX, flyovers, etc.

Pangatlo, maraming mga ipinatayo si Marcos upang pasayahin lamang si Imelda.  Ang Folk Arts Theater, CCP, Manila Film Center, PICC, at Coconut Palace ay mga kaluhuan ni Imelda na ipinatayo upang gumanda at bumango ang pangalan ni Imelda. At marami rin sa mga ito ang hindi talaga prodaktibo at nasasayang lamang. Ang CCP ay laging kulang sa budget upang i-mantine ito,katulad din ng FAT, PICC, Metropolitan Theater at MFC na hindi masyadong pinakikinabangan ngayon.

Pang-apat, ang mga ipinatayo ni Marcos ay pinondohan mula sa utang sa IMF at WB kaya lumaki ang pang-labas na utang ng Pilipinas.  Utang kada utang ang ginawa nila. Sabi pa ng mga panatiko at loyalista ay mabuti na yun dahil may pinuntahan ang inutang pero alalahanin natin may pinuntahan din ang mga nakupit ng mga kaibigan ni Marcos dahil sa mga inprastraktura na ito sa pamamag-itan ng pagpapalabis ng presyo sa bawat proyekto.  Para mapagtakpan ang bilyones na ninakaw nila sa bayan, ang mga inprastraturang ito ang ginamit nila para may nakikita.  Ngayon, ito ba ang sinasabing mabuti ng mga loyalista at panatiko?  At alalahanin natin na kailangan nilang may maipakitang mga ipinapatayo upang sila ay makautang ulit. At ang masakit nito, aabot hanggang 2025 para mabayaran ang utang na ito, apatnapung taon pagkatapos ng EDSA-1.

Gustong magpatayo ng mga inprastaktura ni Marcos kahit naghihirap ang bansa kaya umutang siya ng umutang upang maipakita lamang sa buong mundo na ang Pilipinas ay hindi mahirap, na ang bayan ay umuunlad, na siya ay magaling.  Sa mga nilamon ng social media at mga nabiktima ng propaganda ng mga Marcos, huwag maging bobo.  Sa huli mananaig pa rin ang katotohanan at kayo ang magmumukhang kaawa-awa at katawa-tawa.
16MvsMe

MGA ARAL SA PAGMAHAL NG MGA BILIHIN

Ang sumusunod na artikulo ay akmang isinulat para sa aralin ng isang mag-aaral sa haiskul.

Ang pamilya ang pinakamaliit na bahagi ng lipunan.  Dito nagsisimula kung paano magiging kapaki-pakinabang na mamamayan ng bayan ang isang tao.  Kung ano ang ugali ng isang tao ay madadala niya ito hanggang sa labas ng kanyang tahanan.  Kaya marapat lamang na sa loob pa lamang ng tahanan ay mahubog na ng mga magulang ang kanilang anak upang maging isang mabuting mamamayan.  Kaya dapat na dito magsimula ang pagtuturo ng tama at pagbabago ng kamalian.  Sa punto ito, kasama na dito ang usaping panglipunan tungkol sa pagtaas ng mga presyo ng produkto at serbisyo.  Sa panahon ngayon na ang buhay ay nagiging mahirap dahil sa patuloy na pagtaas ng presyo ng mga bilihin dulot ng pagbaba ng halaga ng ating salapi, mahalagang maituro ng magulang sa kanilang mga anak ang kahalagahan ng pagtitipid at pag-iimpok.   Sa ganitong mga panahon natin mauunawaan na ang halaga ng bawat sentino at bawat piso na dumadaan sa ating mga kamay.

Sa isa naming hapunan, ipinaliwanag ng aking ina ang aming mga nararapat gawin sa mga ganitong pagkakataon.  Naging pagkakataon na rin ito upang maunawaan ng bawat isa ang mga sakripisyo na gagawin.  Sa huli, ang lahat ng ito ay para sa aming pamilya.  Ang aking pamilya ay isa sa nakakaramdam ng kasalukuyang hirap ng buhay.  Ang aking mga magulang ay sinisikap kaming mga anak nila na mabigyan ng magandang edukasyon sa kabila ng sakripisyo nila.  Tinitiis ng aking ama ang malayo sa amin upang matupad lamang ang kanilang tungkulin sa amin.  Gayun din ang aking ina, sinisikap niya na mapag-abot ang aming mga pangangailangan sa kabila ng lumalaki naming gastusin.  Sa aming pagtutulungan, kailangan namin magsagawa upang ang mga paghihirap na ito ay aming malampasan.  Kailangan ng bawat isa ang maghigpit ng sinturon.  Kailangan ng bawat isa ang magsakripisyong magtipid upang makatulong na maibsan ng kahit konti ang aming gastusin.  Sabi ng aking ina, ang salapi ay hindi pinupulot bagkus ito ay pinaghihirapan ng dugo at pawis ng aking ama.  Kailangan namin pahalagahan ang bawat kusing na ibinibigay sa amin.  Dahil sa bandang huli kapag natutunan namin ang pagtitipid ay magagamit namin ito sa aming magiging buhay pagdating ng panahon.

Mahalagang naipaliwanag sa amin ng aking ina na ang pagtitipid ay iba sa pagiging kuripot.  Ang matipid ay ang hindi paggastos sa mga bagay na hindi kailangan.  Samantalang ang kuripot ay pagiging maramot o mayroong yaman sa pera ngunit hindi gumagastos sa kadahilanang ayaw mabawasan ang yaman.  Ang payo sa amin ng aking ina, maging praktikal kung kailangan bang bilhin ang isang bagay upang sa gayon ay hindi ito masayang.  Dahil kapag hindi naman ito mahalaga sa amin ay para na rin namin binabale-wala ang paghihirap sa pagtratrabaho ng aming ama.  Ang aking mga interes sa buhay ay simple lamang.  Ayaw ko ng mga mararangyang gamit sa katawan, mga labis na kasiyahan sa paglalaboy at magarbong pakikisalamuha.  Nagpapasalamat ako sa naging ugali kong ito dahil naiiwasan ko ang maging bulagsak sa pera at maging magarbo sa buhay na hindi naman kinakailangan.  At nagpapasalamat din ako dahil karamihan sa mga bagay na kasama sa pagtaas ng mga bilihin ay hindi gaanong umapekto sa mga simpleng bagay na gusto ko.  Ang simpleng paglalakad sa baybayin, pagmamasid sa mga luntian ng kapaligiran, pagtugtog ng gitara at iba pa ay ang aking mga nais sa simpleng buhay.  Ang aking pamilya ay nagtutulung-tulungan upang makasabay sa nagtataasang presyo ng mga bilihin.  Ang prayoridad ay mahalaga.  Kung gagawin natin na sa halip na sa mga materyal na bagay gastusin ang malaking halaga ay mabuting ilaan ito sa pang-araw-araw na pagkain o sa pag-iimpok.  Mas unahin natin kung ano ang kailangan kaysa sa kung ano ang kagustuhan.  Dahil anut-anuman ay maaari nating gawin an gating kagustuhan anumang oras sa ibang pagkakataon.

Isang panlipunang suliranin ang pagtaas ng presyo ng mga bilihin.  Ngunit hindi lamang gobyerno ang dapat kumilos upang matugunan ang suliraning ito.  Ang bawat pamilyang-Pilipino ay kailangang makibahagi din sa pakikipagtulungan upang malabanan ang nangyayaring ito.  Kung sa loob pa lamang ng tahanan ay matuturuan ang bawat isa na matutong maging masinop, makakaraos kahit papaano ang bawat pamilya.  Dahil ang bawat isang pamilya kapag nagsama-sama sa isang maliit na mabuting gawain ay isang malaking tagumpay ng ating pamahalaan.

ANG MGA AQUINO-COJUANGCO SA HACIENDA LUISITA

Hacienda Luisita Massacre ang pinaka-malaking batik at kapulaan sa pamilya nina Ninoy Aquino at Cory Cojuangco-Aquino at mga anak nila at maging sa buong Liberal Party.  Wala silang direktang partisipasyon dito pero wala silang magagawa sa mga bumabatikos sa kanila dahil nakadikit ang pangalan nila sa hacienda.  At pagdating sa usaping ito, panig ako sa mga manggagawa ng hacienda.  Nagkaroon naman talaga ng pang-aabuso sa mga magsasaka mula sa ilang taon ng pagpapakahirap sa pagbubungkal sa lupa hanggang nuong nangyari ang massacre.  Pero sino ang may pananagutan?

Madalas idikit ang pangalan nina Pang. Noynoy, Kris at pamilya nila sa Hacienda Luisita pero sino ba ang may-ari nito?  Ang mga patriarka ng Cojuangco ang nagpapatakbo ng hacienda at hindi ang mag-anak nina Cory.  Co-owner nga sila pero hindi sila ang major stakeholder ng Hacienda Luisita.  Nang maging pangulo si Cory ay ipinamana na niya ang kanyang share sa Hacienda Luisita, na ang 30% pa nga nito ay ibinigay niya sa mga magsasaka (nang maging presidente si Noynoy ay ipinasa rin niya ang kanyang share).  Oo nakikinabang sila sa kasaganahan nito.  Karapatan nila yun dahil kabahagi sila pero ang punong may-ari ng nagpapatakbo nito ay ang tiyuhin at tiyahin nina Noynoy, Kris et al... Walang malakas na boses si Noynoy sa Hacienda Luisita, ni hindi nga siya miembro ng board.  Ang nangyaring kaguluhan dito ay usaping civil at legal na ginawang politikal ng mga loyalista ni Marcos at mga panatiko ni Duterte.  Walang kinalalaman at kaugnayan ang Hacienda Luisita Massacre sa karerang-politikal ng mga Aquino-Cojuangco.

Nangyari ang massacre nung panahon ni dating Pang. Gloria Macapagal-Aroyo at nasa gabinete niya ang DDS na sina Pantaleon Alvarez at Bobi Tiglao pero dahil idinidikit ito sa politika ay ang pamilya ni Cory ang pangunahing tinutuligsa ng mga kalaban nila.  Kaso hindi nga sila ang nagpapatakbo ng hacienda.  Ang Hacienda Luisita ay nagkaroon ng maling-pamamahala ng mga kamag-anak ni Cory.  Kung humantong sa massacre ang pangyayari, nasa sa namamahala ang pananagutan.  Nag-inbestiga ang Commission on Human Rights nung panahon na yun at nalaman nila na may mga pang-aabuso na naganap.  2012 ay naibigay na sa mga magsasaka ang mga lupa base sa decision ng Korte Suprema, sa tulong yan ng CHR.

Sa mga pagbatikos, laging magkasunod na tinutuligsa ang mga nangyaring Mendiola Massacre at Hacienda Luisita Massacre dahil parehong mga magsasaka ang biktima dito.  Presidente na nuon si Cory nang maganap ang Mendiola Massacre nung January 1987.  Dahil  wala pang CHR nung panahon na yun ay binuo niya ang isang komisyon para mag-imbestiga.  Nuong February 1987 ay may mga kaso ng isinampa sa mga naging abusadong mga pulis.  Nangyari ang Hacienda Luisita Massacre nuong November 2004.  Nagimbestiga ang CHR at nakasuhan na ang mga pang-aabuso na naganap.

Kung mayroong pagkakamali o pagkukulang ang pamilya Aquino-Cojuangco, iyun ay ang usapin sa Comprehensive Agrarian Reform Program (CARP) ng Department of Agrarian Reform dahil hindi yun natugunan ng dalawang naging president mula sa pamilya nila.  Sa ngayon, kahit papaano ay natutugunan na ang mga dapat gawin sa usapin ng CARP.  Nuong July 22, 2016 ay naipamahagi na sa mga magsasaka ang 4,099 hektarya pero ang bahagi sa naibentang lupain ay hindi pa naibibigay sa mga magsasaka.  Nuong July 4, 2018, ang Hacienda Luisita ay ganap ng nasunod ang pamamahagi ng benta ng bahagi sa mga magsasaka.  Duon nagkulang ang mga Aquino-Cojuangco.  Pero ang usaping kriminal, sibil, at legal ng massacre ay hindi sila dapat idinadawit ng mga kalaban sa politika.  Hindi dapat isisi kina Cory, Noynoy, Kris at pamilya nila ang nangyaring kamalian sa Hacienda Luisita dahil hindi sila ang direktang may kontrol dito.

Ninoy Aquino, Corazon Conjuanco, Hacienda Lusita. Marcos Progapanda, Dutertards, DDS, Philippines Democracy Federalism.

INFLATION IN PHILIPPINES

This article is intended for school assignment.  What are the causes of inflation and how to battle inflation?  Written below are the basic answers to inflation:

Inflation is the general increase in the price of goods, commodities and services that makes the purchasing power of the currency is falling.  As of today, the inflation in the Philippines is the highest among ASEAN neighboring countries.  Some of the basic reasons of inflation are the world oil process, rice shortage, weak peso, calamities and people’s behavior.

Definitely the oil price in the world market greatly affects our economy.  Philippines is dependent in importing oil.  We import oil from Middle East countries.  Our industries, transportation, and trading will not function without it.  While this can be controlled, natural calamities like typhoon, landslides, earthquakes and floods are difficult to handle, the same with people’s behavior.

In this day we do not have source of oil.  Every family’s responsibility is to help our country to get rid of from extreme dependency in importing oil.  As of now we cannot avoid it, but we can control it.  Let us really do our share to save electricity and energy.  Our population now is more than 100 million.  99% of this is composed of household families.  The remaining are the orphanage, hospitals, military camps and diplomatic quarters.  From this alone, it is clear that the household families are the number one dependent of electricity.  If every family will help to reduce their electricity consumes, that will be a very big impact on our need as a nation.

To combat inflation, we should invest in products and services to generate money.  Yes the remittance of the Overseas Filipino Workers plays big role in managing our money but this is the right time to look for a long-term solution like uplifting the resources we have.  We are agricultural country.  We have so many resources to dwell.  We should utilize the idle agricultural land to become productive by enriching and stimulating the farming industry.  Help our farmers by giving them the support they need like giving them lesser or smaller taxes.  Let us encourage the local government in the rural areas to invest in farming.  We should grow our own foods.  If our rural areas can produce more crops, we can be not only rice or onion sufficient but also export them.   And maybe we need to have “Agricultural Cooperatives” instead of having the middle men in marketing the products to avoid hoarding and imposing high prices.   Invest in rural area by generating agricultural and livestock business.

Let us control and study the distribution of land into industrial and residential land.  If our government can introduce the new design of government’s housing projects to limit the land size like apartment type upward designs instead of widening design.    Basically, our land becomes smaller due to rapid growth of population.  This is the main reason why even the mountain and the riverside are being occupied by informal settlers.  If these lands will become community, we will run out of place for planting our crops.

Another thing that we should improve is our mentality towards inflation.  Most of us are using inflation to gain or to become selfish.   When we know there is expected rise of inflation in the coming days, people are in panic buying mode while businessmen are either changing their price list to secure their profits or hoarding goods for higher profit later.  When media announced that oil companies will hike gasoline and diesel prices tomorrow, the consumers will race to the gasoline station to full tank their motors.