REVIVING DEATH PENALTY

So the staunch supporters are starting to back-up the pleasure of the President to revive the death penalty.   Saying God has given governments the right to impose capital punishment, he made an example of Jesus Christ who he said was sentenced to death by the government, “even Jesus was sentenced to death” said eight Division World champion born-again Christian Pastor-Senator Manny Pacquiao.  When someone is citing verses from the bible to support his argument, give him the dose of his own medicine.  Confront him with verses too.  With all due respect, I think the Senator has a little understanding on the statement he cited.  “The wrongful execution of Jesus showed an imperfect and unfair justice system, this exactly show that such judicial system can sentence an innocent man to death.  Jesus is an innocent victim of death penalty” a reaction from his colleague.

Me I must say, yes Jesus was sentenced to death.  And this is exactly the lesson that the Senator must understand.  The Christ was sentenced by these barbaric people who play the justice system like a kangaroo court.  Even Pontius Pilate refused to sentence him because he knew Jesus was innocent.  In our modern time, we have 71.77% rate of judicial error committed in death penalty and then here is Sen. Pacquiao saying the best example of death penalty flaw.  The reality is we have the wrongfully sentenced to death.  We both have “Though shall not kill” in the Ten Commandments.  Being a Pastor himself, I am wondering how he interprets the scriptures.  In His sermon on the mountains, Jesus preached to his followers not to observe the Jewish law that allowed for severe punishment.  He said “You have heard that it was said, “An eye for an eye and a tooth for a tooth." But I say to you, do not resist the one who is evil. But if anyone slaps you on the right cheek, turn to him the other cheek also.” 

In another chapter and verse, there was the passage about an adulterous woman when a group of scribes and Pharisees presented the woman to Jesus asking Him whether the punishment for someone like the woman should be stone to death.  And He said “Let whoever is without sin cast the first stone.”  No one did because no one is sinless.  This is how Jesus taught us that to you should not kill.  Though shall not kill.  Only God should have power over death and life.  Taking someone’s life is nobody’s rights.  “Has killed” is not the same as “to kill”.  Killing during heated brawl or under the influence of drugs is different from killing someone when you are on your conscious mind during death execution.  You have that criminal mind.  You are now no difference from the criminals, you are just legalized criminal.

So those in favor of death penalty are on their own best grandstanding to justify their takes in the issue.  The Senate President, ex-Police Chief Director, and Selfie King who are all equally loud supporters and defenders of every presidential matters, are claiming pro-life by saying better to kill one criminal for the sake of majority people, to save the majority people, to save the nation to be more nationalistic.  Killing one or one thousand, criminal or not is still the same killing that prohibited by God. Criminals are still human that should not be killed. There were times in my perspective when abominable crimes and violence were rampant, I was perceived that death penalty should be legalized to combat these cruel criminals. But I have changed my point of view when I’d watched a movie about the true to life story of a murderer who was sentenced to death. It was so heart breaking to realize the true feeling of the person to be killed, the anxiety, sadness and fear of a conscious man that is so weak, remorseful, humble and harmless – it is inhuman to kill them. Human should be compassionate, we must remember the compassion of Christ.

Do what is due.  If by all means we will just fully impose the laws, we don’t need death penalty. Lifetime imprisonment is tantamount to death penalty.  Do what is due.  If the sentenced will truly undergo the full meaning of his punishment, serve every inch of the verdict, then it’s worse than died because nothing could hurt more or could be worse than depriving your freedom every day.   On contrary, we have these situations: there are prisoners that have become chief living like a king inside the penitentiary, special treatments, privileges, or the relatives can make ways to release them, or they can still continue their illegal activities while in captive, or they befriended the guarding policemen corrupted by incorrect system.  The penal code becomes community like in the outside world that they can enjoy the latest gadgets, television, internet, music.   So how will they suffer their crime?  Due what is due.

BATANG PALONG-PALO

Sa kanyang pagiging bata, ang tao ay likas na mausisa, makulit at pala-subok tuloy ay nagiging parang matigas ang kanyang ulo.  Iyung mga madalas niyang gawin kahit sinabing huwag gawin, mga sinusubukan niyang gawin dahil gusto niyang malaman kung ano ang mga iyon at kung ano ang kanyang kayang gawin, kaya madalas nadidisiplina ng kanyang mga magulang.   Karaniwan sa mga bata ang paminsan-minsang pagsuway sa mga autos ng mga magulang at nakatatanda kahit may kapalit itong parusa ngunit mayroong mga bata na madalas madisiplina.

Lumaki siya sa palo.  Iyung mga panahon na ang pamamalo ay tanggap na pagdisiplina sa mga bata kaya halos lahat tayo ay nakaranas na mapalo ng ating mga magulang kapag mayroon tayong kasalanan o pagkakamali.  At sa magkakapatid ay siya ang madalas na makagalitan at mapagbuhatan ng kamay ng kanyang mga magulang.  Siya kasi ang lumabas na malakas ang loob at makulit na bata.  Siya iyung ayaw ng mga gawaing-bahay, iyung hindi nakikinig sa mga ipinag-uutos, iyung madalas lumalaboy, at iyung may mga nagagawang mali sa loob at labas ng bahay kaya madalas ay siya iyung napapalo. 

Habang lumalaki kami ay naaawa ako sa kanya dahil madalas ay siya ang madalas na nakakatanggap ng palo o sermon.  Tsinelas, walis, hanger, patpat, kawayan – pinagdaaana niya ang mga ito.  Tuloy ay iisipin niya na siguro ay hindi siya mahal ng kanyang mga magulang o baka galit sa kanya ang mga ito, at maaaring may namumuo sa kanyang hinanakit sa mga taong nasa paligid niya.  Kaya hindi na ako nagulat kundi nakunsensiya lang ako nang mabalido ko ang kanyang saloobin.  Dahil madalas ay nililinis ko ang aming altar, minsan ay nakita ko ang isang maiksing sulat sa likod ng aming altar, sulat na kanyang ginawa na parang nagsusumbong sa Diyos na bakit laging siya ay napapagalitan at napapalo.  Sa mahigit apatnapung taon na ngayon, naaalaala ko pa nang isang beses ay para siya magtanda ay itatali siya sa puno sa labas ng bahay.  May paunang palo na siya nuon kaya naruon na yung sakit sa katawan at sa kalooban niya ay naruon na iyung sakit ng saloobin.  Malinaw pa rin sa aking isip, kita ko ang kanyang mga mata na umiiyak, puno ng luha, nakatitig sa ama – magkahalong pagtanggi at galit.  Iyung mga mata niyang maraming luha ay parang puno ng galit.  Nakaamba na hihilahin siya papunta sa puno pero hindi naman natuloy, siguro hindi rin kayang gawin ng ama.  Pero isa ito sa kanyang mga pinagdaanan na tumatak sa isip ko. 

Maraming taon na nga ang nagdaan mula nuon.  At ngayong malalaki at matatanda na kami, hindi ko siya masisisi kung tumigas ang kanyang puso at kung siya iyung pinili ang mapalayo.  Alam ko na marami-rami siyang hinanakit bilang isang bata at mga karanasang hindi niya gusto.  Pero minsan may mga hindi tayo naiintindihan nuon dahil sa bata pa tayo na mauunawaan sana natin kapag malaki na tayo ngunit dahil nga may namuo ng galit sa puso ay nalalampasan ang pagkakataon na maunawaan ang mga nangyari.  Sayang lang dahil hindi nabibigyan ng pagkakataon na maunawaan niya iyung kanyang mga hinanakit.  Sana ay huwag lang hanggang ulitin ng kasaysayan ang nangyari para lang maunawaan.  Alam ko hanggang ngayon ay nagdaramram pa rin siya sa mga nangyari pero kung mag-uusap lang kami, kung paiiralin lang ang bukas na puso at makikinig siya ay naniniwala akong mauunawaan niya na hindi siya initsapwera, iniwan, itinapon o binale-wala, at higit sa lahat ay naruon pa rin ang pagmamahal.

HOW TO MAKE SUCCESS

(The following article is response from a reader's question:)
First, define the meaning of your success.  It has to be your success because you don’t need to compare other’s success story.  You are different from others, on how you react, how you strive, how you satisfy, all of these are you and yours.  Your success might nothing to these people so do not compare the weight of success.  Your neighbor had their new and second four-wheels but you do not know how much sacrifices and responsibilities they had made so stop comparing.  It is depending on your needs.  You have your own strength, skill, and satisfaction and other people have nothing to do with these.

In defining success, it can mean accomplishing a flattering feedback from what you did, or it can be just simply finishing something good but the main thing here is you know when to call yourself successful or not yet.  Then set your goals.  It could be tangible or not, it could be simple or so high.  Remember no matter your goal is as long as you achieved it, that is success.

But be realistic.  When you dream, be practical.  If your dream is to land on the moon, although it can happen but if you are an entrepreneur of an agriculture products for an instance, then how that can possibly happen?  Yes there is chance to happen, maybe all of a sudden NASA might sponsor someone in random selection and luckily picked you but it is almost impossible.  The chance is so slim so be reasonable when you dream.

Move.  After praying for Divine guidance, asking to give you clear mind and the right action in pursuing your dreams, and then do your action.  Go for it.  The most important is you are moving.  You prayed and you planned but you need to act it. People will praise and admire you if they see your determination, diligence and steadfast.

When pursuing your goals, put your truth so that the result is genuine.  Be fair so the outcome is deserving.  You do not get your ambition by hook or by crook whatever it takes, regardless if you put harms to others, no matter happen just to achieve your ambitions – that is self-centeredness. It is different from fighting spirit, which is struggling your cause come high and low.  Be honest and fair so your success is acceptable and unquestionable.

Patience is virtue.  Few people have the skill to wait long without complaining.  See the positive side if waiting takes too long.  It is timing. Right time and perfect time.  Remember, there is always reason for all of these.  Look the silver lining, there is always beauty in every unpleasant thing happens to you. 

Sometimes we tend to ignore our situation not knowing we are successful in our own way.  Sometimes we thought saving small pesos every payroll is irrelevant but you will not know until it grew or until you badly need them – isn’t it success?  Having peace of mind alone is already success.  It doesn’t necessarily mean reaching the top, getting the highest pay, receiving another awards… Accomplishing something you did in fair and square, something that you made after the hard labor, or something that you thought you cannot do but when you did, the taste of success is so sweet.  These are success.

Making your success really depends on how you look success.  Learn your happiness and contentment, and you can figure out your success.  Simplicity is the key, learn it.  If simplicity means less is more, then see the lesson of getting more from less, that is positivity.  You will look positive in all the things that surround you.  It doesn’t mean stop aiming higher to motivate more.  Just be simple to avoid complicated situation.  Challenges serve fuel to others, but all of us have challenges in life and it is how we handle them. 

KWENTONG OFW (Tungkol sa Pera)

Karamihan sa mga overseas Filipino workers (OFW) ay napilitan magtrabaho sa ibang bansa dahil sa pangangailangan sa pera.  Mayroong mangilan-ngilan na ang dahilan ay upang maranasan lang ang buhay sa ibang bansa, ang maging malayo, maaaring may iniiwasan sa sariling bayan, walang makitang trabaho sa ating bansa at iba pa, pero halos lahat ang malaking dahilan ay dahil sa mas malaking pangangailangan sa pera.  Kaya habang nagtratrabaho sa ibang bansa, mahalaga na pahalagan ng isang OFW ang pera na kanyang pinaghihirapang kitain.  Hindi pangmatagalan at walang malakas na katatagan ang maghanap-buhay sa ibang bansa kaya mahalaga na maging matalino sa paghawak sa pera.  Hindi pare-pareho ang kapalaran ng mga kababayan natin sa ibang bansa, mayroong mapalad pero mayroon ding hindi kasing-palad na magkaroon ng kalakihan ang tinatanggap na pera.  Sa tagal ko na’ng nagtratrabaho sa ibang bansa, ibat-ibang klase na ng mga manggagawang-Pilipino ang aking nakita pagdating sa pera. 

Maraming kwento na nabuo at naging aral sa buhay ng mga OFW man o ng kanilang pamilya na iniwan sa Pilipinas.  Sa mga padalahan tuwing katapusan ng buwan, naaawa ako duon sa mga kababayan na nagkakataon na nakita o narinig ko ang maliit na halaga ng kanilang ipapadala.  Oo, tama na hindi mo mahuhusgahan ang isang bagay sa isang insidente lang ng araw na iyon.  Pero may mga pagkakaton na mararamdaman mo sa kilos nila ang lungkot at hirap sa kanilang maliit na swledo.  Naaawa ako kasi ramdam ko yung kailangan nilang ipadala ang halos lahat ng pera nila.  Iyung halos wala ng matitira na panggastos sa loob ng panibagong isang buwan para matugunan ang pangangailangan ng pamilya sa Pilipinas.  Iyung nag-aarimuhan ultimong huling sentimo ay hinahabol.  Naaawa ako sa kanila dahil maaawing hindi alam ng pamilya nila ang tinitiis na hirap nila makapagpadala lamang.  Sa isang banda, mayroon naman iyung may halong pagmamalaki, iyung gustong iparamdam ang estado nila, iyung ipinaparinig ang halaga ng kanilang ipapadalang pera lalo na kung may kalakihan.  Oo, maaaring minsan ay mayroon tayong kaunting kayabangan sa katawan at nauunawaan ko iyun dahil nakakaramdam ako ng ganun.  Maging paalaala na lang sa atin na huwag nating madalas gawin hanggang maging ugali natin ang iparinig ang malaking pera na ipinapadala natin.

Mayroon namang mga kababayan na kapag natanggap na ang sweldo ay makikita mo sila sa mga tindahan.  Muli, hindi natin masasabi ang buong istorya base lamang sa isang insidente lamang.  Hindi ko naman nasusundan araw-araw ang mga taong ito kung ganun ba ang kanilang pang-araw-araw na buhay.  Maaaring pinag-ipunan nila o nagkataon nuong araw lang na iyon sila bumili na nakita ko pa, o maaaring talagang marami lang silang pera.  Pero mayroon tayong mga kakilala na mahilig bumili ng mga gamit kapag natanggap na ang suwledo.  Iyung kapag may hawak na pera ay ubos-biyaya ang nagiging ugali.  Ang nangyayari ay takaw-mata na paglipas ng ilang sandali lang ay hindi na gagamitin ang binili dahil maaaring nag-sawa o hindi na kailangan.  At mayroon naman mga kababayan na ang dalang pera para sa kanilang taunang pagbabakasyon ay nauubos sa paggastos sa selebrasyon, paglalaboy, pagbili ng mga modernong gamit at pamimigay sa kamag-anak hanggang sa kailangan na nilang mangutang.  Sa laki ng naging utang nila nang sila ay nagbakasyon, sa kanilang pagbabalik sa trabaho ay parang ipinagtratrabaho na lamang nila na mabayaran ang kanilang mga nautang na dapat sana ay maaari na nilang maging ipon kung hindi lang sila nangutang.  Nagiging paikot-ikot na lamang ganitong sinaryo at ito na ang nangyayari taon-taon.

Hindi masamang gumastos para sa sarili dahil dapat lang na pasayahin mo ang sarili mo sa matagal na hirap at gusto mong maging memorable ang pagsasama-sama ninyo ng iyong pamilya.  At lalong hindi masama ang tumulong, pero kailangan mo ring pairalin ang pagiging praktikal – pangangailangan ba o kagustuhan mo lang ang gumastos, karapat-dapat bang magbigay ng pera sa kamag-anak o kaibigan?  Kung hindi ka naman nakakariwasang OFW, katulad ka rin ng karaniwang Pilipino na nagtratrabaho sa ating bayan na kinakapos at kailangang mag-ipon kaya dapat lamang na sinupin mo ang iyong pinaghirapang pera.  Ang ipinagkaiba mo lang ay mas mabuti ng konti ang iyong kinikita kaysa sa Pilipinas pero alalahanin mong mas malaki ang gastos at pangangailangan mo kaysa sa mga nasa Pilipinas kaya maging matalino ka sa paghawak ng pera.  Hindi lahat ng mga sumusubok magtrabaho sa ibang bansa na hindi makahanap ng trabaho sa sariling bansa ay mapalad na nabibigyan ng pagkakataon.  Ayusin mo ang paghawak ng pera.  Huwag mong hintayin ang araw na uuwi ka ng wala kang naihandang pera para sa permanenteng buhay mo sa sariling bansa.

ANG AKING PAGSUSULAT-2

Labing-talo ang edad ko nang una akong magsulat ng mga maikling-kwento.  Malinaw pa sa aking pagkakatanda, nanonood ako nuon ng isang pangtanghaling dulang-antolohiya sa telebisyon nang mayroong eroplanong mababa ang paglipad ang dumadaan nuon sa itaas.  Nakaupo ako nuon sa aming hagdanan na naging paborito kong lugar ng pagsusulat.  Ang kauna-unahan kong naisulat na kwento ay tungkol sa tatlong babae na magkakapit-bahay kung ano ang aral na makukuha sa magkakaiba nilang estado sa buhay.  Maikli at simple lang, pero nang matapos ko ang pagsusulat ay may katuwaan sa nagawa akong naramdaman dahil nakapagsulat ako ng isang kwento.  Pagkatapos niyon ay naisipan kong magsulat ulit dahil kaya ko pala ang magsulat at dahil na rin gusto kong maramdaman ulit ang kasiyahan ng may naisulat na kwento.

Ginanahan akong magsulat pa at hindi ko namamalayan na naging libangan ko na pala ang pagsusulat dahil bawat natatapos kong maikling-kwento ay may hatid sa akin ng kasiyahan at katuparan.  Hanggang hamunin ko ang sarili ko kung kaya ko bang palawigin ang aking mga isinusulat at unti-unti ay sinikap kong hanapan ng lunas ang mga kakulangan ko sa pagsusulat, itama ang mga mali, bigyan ng lalim at pahalagahan ang ginagawa.  Kahit abutin ako ng madaling-araw sa pagsusulat, kung minsan ay hindi ko mapigilan dahil duon nagdadatingan ang mga magagandang hinagap na kailangan ko sa aking isinusulat.  Hanggang naging ang nagtutulak sa akin para magsulat ng magsulat pa ay ang hamon sa aking sarili kung kaya ko bang isulat ang isang paksa sa ibat-ibang estilo tulad ng katatawanan, katatakutan o dramatiko, hanapan ng tema para sa dyanra o katergorya ng aking mambabasa, at uri ng pagsusulat tulad ng tula o awit.  Gumawa na rin ng mga inglis hanggang masabi kong naging angking-talino ko na ang malikhaing-pagsusulat at sinubukan ang sumali sa patimpalak, hindi man pinalad na magwagi, kakaibang personal na ligaya at katuparan naman ang naihatid nito sa akin.

Maaaring ang nag-udyok sa akin upang magsulat ay ang pagiging mapag-isa ko dahil sa mga panahon na nag-iisa ako ay marami akong naiisip.  Iniisip ko ang ginagawa ng mga tao na nakikita ko at ang epekto nito sa akin.  Nakatulong din sa akin ang pagkawili ko sa asignaturang Pilipino nuong nag-aaral pa ako at ang impluwensiya sa akin ng palaisipan sa diyaryo na tinatapos ko kapag hindi na kaya ng aking tatay o nanay.  Nagsimula ang aking malikhaing-pasusulat tungkol sa buhay-buhay, panglipunang paksa, pag-ibig, hanggang nasumpungang magsulat ng tungkol maiinit na paksa tulad ng aborsiyon, relihiyon, kapaligiran, hanggang sa politika.  Minsa’y mayroon akong mga ilang inilihis sa kinagisnang katanggap-tanggap na paksa na kung ituring ay bawal bilang bahagi ng eksperemento, ngunit sa natural ay bumabalik agad ako sa aking mga orihinal na istilo, paraan, paksa.  Sa pangkalahatan, ang aking malikhaing-pagsusulat ay tao.  Ibat-ibang aspeto ng tao, ugali, kilos.  Marami ang simple, may ilang malalim, mayroon tungkol sa kasalukuyang isyu pero karamihan ay tungkol sa tao pa rin. 

Labing-talong gulang ako ay nagsusulat na ako hanggang ngayong nakatawid na ako sa kalagitanaan ng aking buhay.  Mailalarawan ko ang aking pagsusulat na isang tapat, walang kinikilingan, orihinal na likha, hindi malaswa, at hindi propaganda.  Dumating man ang makabagong panahon, nananatili akong hindi lumilimot sa pamantayan, etiketa at sining ng pagsusulat.  Minahal ko ang gawain na ito dahil naging bahagi na ito ng aking puso, isip at buhay.  Nagsusulat ako dahil sa pagmamahal ko sa pagusulat kaya hindi ko ito kayang sirain, maliitin, bale-walain at balahurain.  Hindi ko ito ginagamit sa maling paraan upang magsinungalin, mangloko, makapanira at pagkaperahan.  Nagsusulat ako bilang hanap-ng-buhay at hindi bilang hanap-buhay.  Hindi ko ito ginagamit upang pagkakitaan, kung may natanggap man minsan ay hindi ko ito ginamit sa pansarili kong pangangailangan kundi ibinahagi ko ito sa iba.  Hindi ko ito ginagawa upang magsinungalin at pagkakaperahan tulad ng mga naglipanang bayarang pekeng manunulat ng mga propaganda.  Nagsusulat ako dahil ito ang gusto ko, ito na ang aking buhay at ito ang aking kalakasan at kagalingan.