PAGDIRIWANG NG MAHAL NA ARAW

Sa pananampalataya ko, naniniwala ako sa Diyos hindi dahil itinuro ito sa akin o hindi dahil pinilit ako kundi dahil naramdaman ito ng aking puso, isip at budhi na napatunayan ko ito sa sarili ko ng maraming pagkakataon.  Sa paniniwala kong ito na aking natutunan sa sarili, hindi ko kailangan sundin ang mga nakaugalian, tradisyon o paniniwala na wala sa mga kautusan ng Diyos.  Maaaring maganda sila ngunit para sa akin ay hindi dapat gawin dahil wala sila sa kautusan tulad ng pagdarasal ng rosaryo, paglikha ng mga rebulto, pagangangalaga sa mga ito, pag-aalay sa mga patron, pag-gawa ng mga ritwal sa ibat-ibang santo at pagpapatingkad sa mga kapistahan.

Ang mga kapistahan ay pag-gunita, pagpaala-ala, pagkilala sa  kabutihan, aral at kahalagahan ng pangyayari at personalidad.  Sa ibat-ibang kapistahan sa ating bayan,  hindi ako nakiki selebrasyon upang sambahin kundi kinikilala at hinahangaan nirerespeto ko lang ang kamartiran ay buhay na ipinakita ng mga santo at santa na ito.  Tanggap kong nariyan ang imahen nila para mailarawan ang kabanalan nila pero hindi ko sila dinadasalan at hinahagkan.  Mulat ako sa aking mga nakikita na sa ginagawang pag-gastos upang ayusan, damitan at pasanin.  Ako bilang Kristiyano ay hindi iyung hihilingin ko sa patron ng mga bagay-bagay kung nais kong humiling ng ganuong bagay.  Sa Diyos lamang dapat ipagdasal ang mga nais nating makamtan.  Ang Mahal na Araw ang isa sa mga pinapahalagahan dahil nagpapaala ala ito sa mga tao na dapat ay magpakabuti tayo.  Hindi ito pagkamatay ng Diyos taon-taon. Napakababaw na pananaw nito mula sa mga tumituligsa sa Mahal na Araw.  Ito ay pagkilala sa kamatayan ng Diyos  na Siya ay nagkatawang tao.  Katulad din ng Pasko bilang pagkilala pagdating ng Diyos sa lupa at sa pagsilang ng Diyos na nagkatawang lupa. Hindi isang selebrasyon lang ng pagsasaya, hindi ito luho at hindi ito pagdakila sa natatanging tao kundi ito ay para sa Diyos.

Tuwing Semana Santa, maraming tao ang nagsasabi na sila ay nagtitika at nangingilin pero ang totoo ay parang hanggang sa salita na lamang.  Sinasabi nilang “hindi ako kakain ng karne” o “hindi ako magpapakaligaya” pero nakikita o naririnig mo sila na naglilibang sa pakikinig ng kanta sa radyo na nadidinig pa man din ng mga katabi o nakakapagkwentuhan pa rin ng may malulutong na tawanan , busog pa rin sa mga nilutong masarap na pagkain.  Ilang araw lang naman o minsan isang araw na nga lang, hindi pa ba makakapgsakripisyo na maging tahimik, magpakabait sa loob ng isang araw lang?  Ang sa akin lang, tinatanggap ko ang modernisasyon ng social media kahit sa panahon ng Mahal na Araw ngunit sana ay magkaroon na ng sariling pagpipigil sa sarili ang mga tao.  Pwede na maglagay ka ng mga bagay tungkol sa Mahal na Araw tulad ng mga aral, larawan, kwento pero ang nabili mong gamit, ang opinyong-politika ay baka maaaring isang-tabi muna at pagkatapos na lang ng Mahal na Araw.  Hindi ba maaaring kahit isang araw lang ay manahimik tayo?  Isang araw ay huwag tayong makinig ng musika, isang araw ay huwag muna tayo maglaro ng computer, isang araw ay huwag muna tayong mag-ingay.  Sa modernong panahon ngayon ay mahirap ngunit makakaya ito dahill isang araw lang naman.  Bagkus mag-isip tayo kung anu-ano ang mga kasalanan natin.  Magmasid tayo kung ano ang mga mali sa paligid natin.

Matagal-tagal ko ring hindi nasasaksihan ang Mahal na Araw sa aming bayan dahil sa pagtratrabaho ko sa ibang bansa.  Sa nakaraang semana santa, ramdan na ramdam ko ang malaking ipinagbago sa pag-gunita sa Mahal na Araw sanhi ng makabagong buhay at pananaw.  Sa ngalan ng sinasabi nilang modernisasyon ay hindi baleng mabawasan ang kasagraduhgan sa pagdiriwang ng okasyom, tradisyon at kaugalian?  Dahil ba sa modernisasyon ay tama na ang magsuot ng may nakikitang parte ng katawan o naaaninagan ang kurba ng katawan kahit nasa simbahan at sa prusisyon?  Hinihintay ko ang kabi-kabilang pabasa at pa-rosaryo encantada Lunes Santo pa lamang ngunit Huwebes Santo ko na lang ito narinig at madalang pa.  Hinihintay ko ang maraming penitensiya na magdaraan sa kalsada namin siumula Miyerkules santo ngunit isa lang ang nakita ko nuong Biyernes Santo.  Sa prosisyon ay mangilan-ngilan na lamang ang may hawak na kandila. Bukod sa putol-putol ay nawala na ang linya sa magkabilang gilid bagkus ang kumpo-kumpol sa gitna.