NOVEMBER 30

Taon-taon, hindi ko maiwasan na sa tuwing sasapit ang araw na ito ay maghintay ako ng kung ano ang mangyayari.  Kung isang pangkaraniwang araw tulad ng mga nagdaraan, o mayroon kayang magandang bagay ang mangyayari sa akin sa araw na ito?  Ang totoo ay naghihintay ako kung mayroon akong matatanggap sa araw na ito.  Hindi naman ako nag-iisip ng malaki at mahal na bagay dahil hindi ko ipinapalagay ang sarili ko na malaki at importanteng tao.  Pero hindi naman sa kung ano ang gusto kong matanggap kundi yung bakit ko gustong makatanggap.  Dahil gaano man kaliit ay magiging isang napakahalagang oras at bagay sa akin ang sandaling iyon. 

Iniisip ko kasi na kadalasan ay laging ako ang nagbibigay.  Pasko, bagong taon, kaarawan, anibersaryo o yung mga simple ngunit mahalagang okasyon ay pinag-iisipan ko kung ano ang aking maibibigay sa aking kapamilya, kaibigan at kasamahan.  Maliliit na bagay, munting ala-ala o kahit yung simpleng mensahe lang dahil iyun naman ang angkop sa kakayahan at pagkatao ko.  Kung minsan ay sinisikap kong ibigay ang bagay na gusto nila kahit may kamahalan kung alam kong yun ang makakapagpasaya sa kanya dahil gustong gusto iyun niya. 

Gusto kong pag-isipan ang bawat bagay na aking ibinibigay, mga bagay na sinusubukan kong kakaiba dahil gusto kong maaala-ala nila ako kapag nakikita nila ang bagay na iyon na ako lang ang nakaisip na nakapagbigay.  Hindi naman kailangang mahal ang isang bagay, maaaring sariling-gawang bagay, o kahit pagkain na sadyang ginawa para sa kanila.  Sa ganito ko naipapadama kung paano ko sila pahalagahan, kaya hindi ko maiwasan na naghihintay din ako ng pagpapakita ng pagpapahalaga sa kabutihang ibinibigay ko sa kanila. 

Hindi naman sa nanunumbat ako o kaya ay hindi na ako makapaghintay ng kusang-loob.  Sa palagay ko ay hindi naman sa humihingi ako ng kapalit sa mga ibinibigay ko kundi mag-isip lang na paminsan-minsan ay maghangad din ako na sana ay ako naman ang maabutan lalu na kung sa isang mahalaga at personal na araw.  Tutal ay hindi naman pangkaraniwang araw kaya hindi naman siguro masama ang maghintay ako ng regalo mula sa mga taong mahalaga sa akin.  Maliliit na mga bagay lang naman ang iniisip ko dahil mababaw at simple lang naman ang aking kaligayahan.  Naghahangad din ako na maabutan kahit papaano para pangpalubag-loob sa aking pakikipag-kaibigan, pangpasaya dahil araw ko naman ito.  Ang totoo ay kahit isang maliit na card lamang, kahit isang maliit at totoong pagbati lang ay kuntento na ako dahil kahit papaano ay mararamdaman ko ang kanilang pagmamalasakit sa akin. 

Nuon ay isang banner ng pagbati at nakasulat ang mga pangalan mula sa aking mga kasama sa trabaho ang ibinigay sa akin na hanggang ngayon ay aking itinatago, iniingatan at pinapahalagahan.  Mayroon naman card akong natanggap nuon na labis kong ikinatuwa dahil galing iyon sa mga malalapit sa aking buhay.  Minsan naman ay isang cassete tape ang aking natanggap.  Ang totoo ay mas nagugustuhan ko ang mga maliliit na bagay na tulad ng mga ito kaysa sa mga mamahalin at magarbong bagay.  Hindi ito matutumbasan ng anumang halaga ng presyo habang nakikita ko ang mga bagay na ito. 

Katulad ng mga nagdaang taon, ngayong araw na ito ay umaasa ako na makatanggap ng anumang maliit na bagay mula sa mga iniisip kong tao.  Madalas man akong mabigo tulad ng mga nagdaan taon ay masaya pa rin akong aasa na sana ay mabigyan nila ako ng kaunting kasiyahan na lagi kong babalik-balikang isipin at ipagpapasalamat habang ako ay nabubuhay.  Sana kahit ngayong araw lang na ito ay ako naman ang makatanggap. 

By Alex V. Villamayor

November 30, 2011

UNDERSTANDING THE IMPORTANCE OF HEALTH

(The following story is the unedited copy of an article published in The Arabian Sun Vol. LXVI, #45, a Saudi Aramco weekly newsletter)
==============================

Every one of us is working hard to increase our savings for our better future.  But in order to work, we need first to keep ourselves always fit to work.  And though everyone is busy, we still need to spare time to be active and do some work-outs.  We must keep in mind that all of our hard works and earnings will be wasted if we are sick.  Like what it is said in the old and trite saying that “Health is wealth”.

I used to be within the range of my ideal weight and normal blood pressure which I kept for several years.  But then in the recent year, I’ve noticed the gradual increasing of my weight has made me difficult to control despite of having regular work-out until I exceeded in the normal range of blood count.

It was not considered very high but it is enough to give me the fear of having cardio failure.  The physician advised me to watch my food choice to avoid heart disease and even stroke.  This really bothered me and made me to thoroughly follow the given diet.

All the while I thought that I was living healthy because of the active and clean life-style I am imposing to myself.  And I always relied that having fast body metabolism quickly absorbs my food intake that give no time to turn into fat, but then I’ve realized aging makes changes.  The lesson I learned: don’t be complacent.

To start, I have to set the goal and should go for it.  I valued my determination and strengthened my self-discipline to achieve that goal.  Diet was difficult during the early days but later on, I felt it was just a matter of getting yourself used of it.  But what have motivated me most is to dispel the fear of bearing the pain of illness and the cost of treating heart failure.

I’ve written some articles about health as my support to wellness and fitness.  As my small way, I hope through writing I could touch and reach other people across the organization and encourage them to understand the importance of making health as goal.  Determination and self-discipline are the prime keys to achieve your goal because what our mind can conceive our body can achieve. 

I want to inspire the readers by conveying the information I read in an article that says choosing the right food, being pro-active and smoking cessation will keep us fit and healthy.  Being healthy makes our internal organs in their best form and condition, brain stays attentive and focused while the heart and lungs are functioning well and efficiently.  Our body, bones and muscles become strong and in better tone while the blood circulates well and gives normal blood pressure.  In a nutshell, being healthy makes us better individuals and gives sense of well-being.

One of Saudi Aramco’s corporate values is safety wherein health is one of its standards that the company is striving to maintain at the highest level.  In Utilities Department where I am assigned, it’s nice to feel the full support of our organization to the various programs of UD Wellness.  Through the active and warm participation of the employees, the emphasis to the health standard provided to the employees is well received and appreciated.  While the company and the employees are sharing the responsibilities of instituting health awareness in work, it eventually creates a healthy environment that builds a productive and abundant community. 

By Alex V. Villamayor

October 23, 2011

11/11/11

It's all ones: 11111. It's nothing but simply just to have it now not to miss because it will not happen again.

we will have 22222 eleven years from now, a date that will not happen again like today.  Consider it lucky day but I don't mind and I do not really care.  I just want to record the date whatever that means.

(This article is under construction)

WORKING GOOD

Some looks like smart.  When they speak their work seems they speak their heart and soul.  But when getting to know them further you’ll find out they are not really very good as they are.   When it comes to work, performing your duties and responsibilities both by book and by heart, or even being workaholic doesn’t really speaks a good quality of your work.  Aside from those, it is your honesty and attitude to perform your job complete your work quality.  And these are the big task to fill in.

The skill to communicate well is deceiving, it masters the lies.  It is not only the efficiency in your work but it is the attitude as well that makes you more professional.  No matter how well you did your task but if you cheat your employer, then you are not really excellent.  Working hard and doing your job well are easy but honesty in works takes a lot of effort that is so tough to keep for life.  Completing the duties and responsibilities given to an employee, assuming all the works, and even extending the time beyond working hours are not the true measure of an honest worker.  What it really takes to count in are the fairness and truthfulness.  And to tell the truth, it is really tough to claim the honesty because it scrutinizes you from your tip to toe.

Do you come to work at least before the start of the working hour and leave your place after the end of the business hour?  Punctuality doesn’t really show in timekeeping.  If you are claiming that you leave your office at correct time while in fact you went home early and sitting at the convenience of your living room, that is cheating.  If you know by yourself that you have nothing to do yet you are extending your time and collect your company for pay, if you do not report to work when you do not feel to work while you’re supposed to work, and if you allocate time for your own personal errand like shopping during the working hours, these are dishonesty that cannot just to shrug.

You’re then not deserved to receive what company is paying you.  However as humanitarian treatment, workers are given icebreakers from warm long hard works.  Things like walking shortly, going to cafeteria to refresh, chatting once in a while are allowed as regard to the human workers are not machines.  Taking trivial company resources like small pencils and few papers for personal use can be let taken out of giving.  But some workers are just abusive.

This is why to become a real honest to goodness best worker is exhausting and very tough job. You will not endure to literally work eight hours a day in five days a week.  It is stressful, doing it for over a year, I guess you’re as good as withered veggies by now because this means a real gory scrimmage.  As human, we feel it is difficult to have an all-work day.  The management as human themselves is permitting us to do personal stuff as long as it is occasional and reasonable.  This helps our productivity.  We were given some small privilege to use some of company’s resources like internet and office stationeries for our personal use but we should use them prudently and with full responsibility.

I myself was not a hundred per cent full-pledged good employee.  In some points of my career, I admit I have done some dishonesty.  In the span of my two decades of working career, I had “petty crimes” like taking pens, pads, pins, and in very rare occasion I’ve cheated my punctuality out of cooperation but felt guilty afterwards.  But I’ve been through to that and for years I am working diligently, independently and punctually.   Through these, I can get even in my shortcomings and mistakes that at least I can still feel proud that indeed I am working honestly.

FEELING HEALTHY

In our old belief,  it is usually believed that the offspring of both diabetic parents has no chance to become diabetic too.  In effect, this perception tends to be compelling factor to the offspring exploit the sweet intakes.  Because they believe that there is no way they’ll have diabetes, then consuming foods like chocolates, dessert, soft drinks, rice, and junk foods is foolhardy.  However, the question of if both parents are diabetics are their children will not have chance of getting diabetes was clarified and re-answered in the recent research.  The answer is no, your chances are not 100%.  Actually, most likely they are better than 50%.  You don’t have a hundred per cent chance of getting diabetes because in reality, you probably have just a slim chance of getting diabetes at all.  If your parents are type-I diabetic, then most likely you’ll not have diabetes too but of course if you are overweight and inactive, then you do have a chance of developing type-II diabetes.  Now, if your parents are type II diabetics then you do have an increased risk of developing type II diabetes.  Aside from quite weighty and stagnant lifestyle, excessive alcohol consumption and smoking adds to risk if you have a family history of type II diabetes.

It is important to remember that diabetes is hereditary disease; you would just need a trigger to actually affect you.  It is in the genes – if your parents are both diabetic, then the chance of your developing diabetes is just far better than others.  You have to consider also that not because you have less chance of diabetes means you are immune to get other illness that you can get from sweets.  Do not be complacent and act feeling healthy.  Do not relay in blood chemistry test because there other ways of testing your health.  Addiction to sweets and fats doesn’t only lead you to diabetes.  It can also contribute to obesity and heart failure which cannot find through blood chemistry but through electrocardiogram (ECG).

Sweets are major contributor to obesity.  In general impression, overweight and obesity are “unhealthy” however, not because you are overweight or obese mean you are not healthy – wrong.  If a heavy person has normal blood pressure, their total cholesterol and glucose levels are normal, then they are healthy indeed.   However, weighing too much may increase your risk to develop many health problems.  Most common is the type-II diabetes which is most often associated with old age, obesity, family history of diabetes and physical inactivity.  Here, the coronary heart disease and stroke which caused when your arteries become hardened and narrowed because of your fats.

Another is the metabolic syndrome which is strongly linked to overweight due to especially abdominal obesity.  The excess fat around the abdomen carries higher risks.  Sleep apnea is another health problem which means a condition where the person stops breathing for short periods because they have stored more fats around their neck which makes the airway smaller and can cause inflammation in the neck, resulting to difficulty in breathing and snoring.

Another is osteoarthritis which is common joint disorder that affects the joints in hips, lower back knees to wear away because of the extra weight place extra pressure on these joints.   Gallbladder disease causes abdominal pain which happens when the cholesterol of an overweight infects the gallbladder.  And the fatty liver disease which occurs when the fat builds up in the liver cell and causes damage, injury and inflammation in the liver and block the blood flow in the liver.

My mother developed her diabetes in later years.  She has no diabetic parents but she acquired her diabetes through food intakes.  We only realized later how fond she was in preparing desert foods and remembered her sweet taste in foods, fruits, coffee and in all deserts during the past years.  I want to remind everyone to watch their food intakes and take care their health by controlling food just because you can afford to have delectable food, and analyze your standard of occasional “good” food that we are taking for granted.

By Alex V. Villamayor

(Based from a medical report)

October 27, 2011

TRUSTING EACH OTHER

While I was pondering the moment with different inspiring thoughts that were popping up in my mind, there was an important word that one of my friends has emphasized to me during our one unforgettable conversation – TRUST.

In both personal and professional point of view, trust plays important part in building the very good foundation of relationship.  As a working expatriate like me, trust enhances our relationship with our family back home.  The love for our spouses and children grows each day despite the absence of our personal interaction and communication.  With the trust we continuously give to each other, it strengthens our shared confidence and love.  No matter how harsh the hindrances that obstructs in our long-distance relationship but if trust exists in the relation, it will work come high and low.

The same should go with our friends and colleague in our accommodation and workstation.  We need to put trust in our companionship and friendship especially to those we’ve jive in sharing a common interest.  We should value the mutual understanding, respect and trust to each other in order to go along with the friendly relationship.

In work, trust is also an important part of healthy relationship between the employer and employees.  The supervisor should demonstrate a motivating confidence to his subordinates in doing the assigned tasks and in return, the employee should be honest enough in doing their job.  Once trust is established, teamwork may have formed and there will be a focus followed.  All together these, we can expect achieving and sustaining high performance and productive output.

“A name you can trust” may seem an antiquated words in the business world but this phrase show the very essence of trust-based relationships which should not gone out of date.  Start with a trust-based partnership and you’ll deliver on the shared vision.  Mutual trust from both leader and individual employee is sign of maturity and professionalism in a healthy work environment that should work on hand in hand.

With a trustworthy and honest leader, you will not feel doubt to share your personal and career goals.   The employee has to entrust the company in planning the career advancement and professional development for its staff, in the same way he was entrusted in giving back the knowledge he gained that will benefit the organizational growth.

It takes a complete trust to run a smooth-sailing relationship.  And once trusted you should not lose the trust because it may collapse the foundation of the relationship.  Remember that broken trust is very hard to restore whether it is in personal or professional matter.

Alex V. Villamayor

October 2, 2011

OCTOBER 18

Bigla kong naisip, ano kaya ang ginagawa ko nuong mga nakalipas na taon tuwing ika-18 ng buwan ng Oktubre?  Isang pangkaraniwang araw lamang na nagtratrabaho ako dito sa Gitnang Silangan nung mga nagdaang taon sa loob ng sampung taon.  Patuloy na binubuo nang nakangiti at pinagsusumikapan na makamit ang bahay na pinapangarap ko.

Sa pag-itan ng sampu at labing-limang taon, sa mga araw na iyon ay nagpapakahirap ako sa walong oras kada araw sa loob ng limang beses sa isang linggo na trabaho sa Pilipinas.  Nagtityagang gumising ng una pa sa sikat ng araw at umuuwing mas huli pa sa paglubog nito.  Nakikipag-siksikan sa makapal na tao sa abangan ng sasakyan at nagtitiis sa ngalay sa mahabang pila ng sasakyan.  Akala ko nuon ay makapagtrabaho lang ako ay gaganda at giginhawa na ang buhay ko.  Hanggang magbaka-sakali na magtrabaho sa ibang bansa at makidagdag sa dami ng mga nag-aaplay upang matakasan ang mahirap, magastos ngunit walang kulay at nakababagot na buhay. 

Kung sa dalawampung taon naman na nakalipas, nuon ay isa pa akong mag-aaral sa kolehiyo o sa highschool na matiyagang nag-aaral upang makatapos nang sa ganon ay hindi ako maging pabigat sa aking mga magulang at bayan.  Nakikipagkumpetisyon sa mga kasamahan upang malampasan ko ang labanan ng buhay estudiyante.  Ang pag-aaral ang tanging pangarap ko nuon dahil naniniwala akong ito ang makakapagpabago ng aking tatahaking buhay.  Iyun ang panahon na binubuo ko ang aking sarili upang maging anuman kung ano ang gusto kong maging.  Siguro nung mga panahon na iyun ay kasalukuyan akong nagiging mapag-isa sa buhay dahil na rin sa mga pagkakataon na ipinag-aadya ng panahon.

Kung tatlumpung taon na ang nakalipas, malamang ay nasa bahay namin ako nuon at naglalaro tulad ng isang pangkaraniwang bata na tumatakbo sa lansangan, nagsususuot sa mga halamanan, umaakyat sa mga puno at naglalaro sa tabing ilog.  Ano kaya ang hitsura ko nuon?  Ano kaya ang suot ko?  Ano kaya ang usong kanta nuon, ano kaya ang ulo ng mga balita nung araw na iyon?  At dahil papunta na sa huling bahagi ng taon ang mga araw na iyon, malamang ay nasasabik na ako sa pagdating ng Pasko at piyestang-bayan sa amin, ngunit may lungkot na pinapanood ang ibang mga bata na masayang naglalaro nang walang paki-alam sa iba. 

Ano ba ang mundo nuong ika-18 ng Oktubre?  Tatlumpu’t talong taon mula nuon, kaka-talaga pa lamang bilang pinakabagong Papa sa mundo ng Kristianismo si Papa Juan Pablo-ikalawa.  Sa mga sumunod na taon ay inamin sa balita ng pangulo ng Amerika na dumaranas sila ng resesyon.  Habang patuloy pa ang mga serye ng pagsusulit ng nukleyar sa U.S.S.R.  Iniisip ko ngayon ang mga ito dahil nagkaroon ng halaga para sa akin ang araw na ito.  Maaaring isang ordinaryong araw lamang para sa marami ngunit gusto kong bigyan ng halaga ang araw na ito para sa isang tao sa araw na kanyang-kanya.  Milya ang agwat ng oras namin, pati na ang layo ng pag-itan at ang dami ng aming pagkakaiba at tinahak sa buhay.  Kung sana ay iisa ang aming kinalakihang lugar at iisa ang aming sinimulang oras, disana ay naging malaki ang pagkakataon na magkakilala kami at mas maraming panahon ang nagugol namin sa aming pagkakaibigan.  Anu’tanuman, gusto ko lang gamitin ang pagkakataon na ito upang bigyang halaga at pasalamatan ang isang kaibigan sa kanyang ipinakitang kabutihan sa akin.

By Alex Villamayor

October 18, 2011

KULANG SA PANSIN

Kapag ang isang tao ay ginagawang ipakita, iparinig at iparamdam ang kanyang mga ginagawa – maaari mo siyang pag-isipan na nagpapansin lamang siya.  Yun bang ang kahit mga simpleng bagay ay kailangan pang maging kapansin-pansin na para bang nang-aagaw o nagtatawag ng atensiyon  – sila ang mga taong kulang sa pansin.

Kapag hindi ka makapag-hintay na kusang mapansin ng ibang tao ang iyong sarili at gumagawa ka na ng paraan na mapansin ka ng kapwa mo – kulang ka na sa pansin.   Dahil gusto mong makuha ang pansin ng mga tao upang malaman na nila ang gusto mong iparating  Gusto mong mapansin ka ng mga tao at tuloy na malaman kung sino o ano ka.   At tuloy ay mapag-uusapan na ninyo ang tungkol sa iyo at duon sa bagay na pinapapansin mo sa kanya.

Kulang sa pansin – gagawa at gagawa ng paraan upang  mapansin lamang ang gustong ipaalam.  Kung kailangan nga ba talagang gawin iyun ay hindi na niya masasabi kung hindi na siya makag-hintay na mapansin yun ng ibang tao.  Dahil kung pinapansin naman sila sa una pa lang ay hindi na sila aabot pa sa punto na kailangang gumawa ng paraan para magpapansin.

Sa umpisa kasi ay hindi siya napapansin.  At para mapansin ng mga tao ang kanyang presensiya ay gagawa siya ng paraan na makatawag ng pansin.  Kunwari ay hindi alam o yung patay-malisya lang na nagsasalita o sa galaw lang ng katawan ay nagagawa niyang makatawag ng pansin.  Kasi, kasiyahan niya na malaman ng mga tao ang kanyang mga kilos at mga bagay na gusto niyang ipaalam sa iba ng hindi niya direktang sasabihin sa iyo at kung ano talaga ang gusto niya.

Malalaman mo na yung ginagawa niya ay nagiging kapansin-pansin dahil sa pinapa-eksaherado niya ang pag-gawa.  Yun bang natatawag ang atensiyon mo dahil sa kanyang maingay na salita, magalaw na makilos, at makulay na ayos.  Ganun ang kanyang ginagawa upang mas madali siyang mapansin.  At kapag nagtagpo na ang inyong interes ay magkakausap na kayo ng mas matagal o mas malalim.

Kung sa normal na nangyayari lang ay hindi mo mamamalayan ang nangyayari.  Ngunit kapag nakita mo siya sa ginagawa niya ay talagang mapapag-isip ka kung bakit ganuon siya, at malalaman mo na lang na hindi naman talaga dapat niya ginawa iyon kundi gusto lang niyang magpapansin upang makita ng mga tao na naruon siya o malaman nila ang dapat nilang malaman sa kanya.

Sa kagustuhan niyang mapansin siya ng ibang tao, minsan ay kahit na yung mga bagay na kailangang ilihim ay kusang nalalaman ng ibang tao dahil na rin sa kanyang kilos – sinasadya man o hindi.  Dahil kung may pumapansin sa kanya sa una pa lamang ay hndi na niya kailangan ang magpapansin.

Narito ang ilang halimbawa ng mga kilos ng mga taong nagpapapansin:  Upang ipaalam na hindi lahat ng tao ay nakakapaglinis ng sariling sasakyan ay ipapahalata niya ang magalas na kilos sa paglilinis ng kanyang sasakyan.  O hindi naman kaya ay panay ang kanyang pagdaan sa iyong harapan upang ipakita lamang ang kanyang gamit.  Kung siya ay karatista ay pahapyaw siyang nagpapakita sa pagkilos ng kaunting kaalaman dito kahit ipinagbabawal sa kanilang kumilos ng ganuon sa maraming tao.

May mali sa mga taong kulang sa pansin.  Yung mga bagay na ipinagmamalaki niya na gusto niyang ipaalam ng hindi niya kailangang magsalita na lalabas na ipinagyayabang niya, duon siya nagpapapansin.  Palalabasin niyang wala sa loob na kusang lumalabas sa kanya ang katangian at kakayahan na siyang ipinahahalata niya sa mga tao.  Kayabangan  at kaduwagan, depende sa sitwasyon, ang umiiral sa mga taong kulang sa pansin – ito ang mga kamalian na dapat baguhin ng mga taong kulang sa pansin.

Alex V. Villamayor

September 29, 2011

TAKING CARE YOUR HEALTH

A couple of two years ago, I used to maintain the 67 kilograms of my weight.  That was actually my normal weight for several years and I am glad to maintain it as ideal for my height of 174 cm.  I had no diet to follow then, but I made sure that I was eating more on vegies although on very seldom occasions I consumed pork, beef and chicken meat.  And as long as I do my work out regularly, I feel confident with this.   But after a year or two, I have observed my going up weight.  When I reached the 70 kilos, I was already alarmed to start watching my health but it seemed that no matter how hard exercises, the numbers are slowly growing.  Although my blood count was still within the ideal range but it was moving closely to the maximum.  Until I reached 76 kilos last summer 2011, I decided then to have my annual blood test to find out that I am already exceeding the normal limitations of my cholesterol and triglycerides level. Thanks, my sugar was very good.

Triglycerides level is reported as the main leading indicator to heart diseases and stroke.   All the while, I thought and I always believed that I was still enclosed with the safe range of health.  I do not smoke, vegetables are still my favorites, I do my work-outs, my metabolism can burn faster and although I am not interested in sweets, soft drink, beer and wine, I thought these will free me from health worries.  But I have to admit that for a while, my eating habit has been unhealthy in terms of its quantity.  Upon learning my maximum weight so far, I was always then inspired and motivated to reduce and control my weight by being pro-active.  I forced myself to have 10,000 steps a day and do the 45 minutes of the combined walking and stretching.  Reducing my food intakes was also done carefully and I believed the “once in a while” food trip with friends can be gotten even with my active life style.  I was never as conscious as before on my health not until I received the doctor’s advice.  And the moment I’ve learned the high count of my cholesterol, it really bothered me to religiously follow my diet.  It was not considered very high but it is high enough to give heart attack and the fear of having cardio failure was what really frightened me.

So I made myself decided to embrace the real determination of returning my blood count back to normal and losing my weight to set a goal of 67 kilos again.  It was hard during the first two weeks of diet where the feeling of "not enough" comparing to the habitual food intake, and the thought of craving for delicious foods test my control.  One of the hardest part here is you can see your friends eating your favorite foods while you’re there in the group but alone and feeling out of place.  But every time I look back to the goal I set, recall the dedication I started that might waste, and think the possibility of heart attack - I go back again my to my strong determination.  Considering the fact that I only control the food instead of stop eating the “watch list foods”, that I am not skipping eating, and thinking that it's a matter of healthy meal versus not - these make me enough to discipline myself.  What more important here is I can eat them anyway though it may not this time but soon, and on that time - it is measures.  Anyway, since triglycerides are fats in foods through excessive amounts of carbohydrates, I chose to take more protein, fiber and less carbs and fats as my personal diet with green light from the doctor.

I don’t want to bear the pain of heart attack, become burden to those who’ll take care of me, and besides I cannot afford the medication for heart stroke.  These things really make me reminded to my vow, impose self-discipline and live the determination in myself.  It’s just a matter of getting yourself used of it.  After the first two weeks, my food intake became a normal feeling.  I do not feel empty stomach after hours of my light meal, do not feel envy to see people frequently eating festive foods but instead feel pity and worried for them.  I’ve gained control against food temptation, learned to look at the amounts of foods and check the back label of every food I am buying.   I love myself, I know I can eat again those foods in the right time but for the meantime, I am satisfied to eat the light meal that is good enough for me.  I’ve written some article about health as my support to wellness and fitness, and I have to stand by it by setting an example.  In the end, it’s only me who will solely bear the pain, the finance and the reality of no other will take care my own health except me.

Alex V. Villamayor

September 25, 2011

MGA TAONG LOYALISTA

Sa pangkalahatan at sa pangkaraniwan, ang isang loyalista ay ang tao na nagpapanatili ng kanyang katapan sa mga bagay na tulad ng pamahalaan, pulikita, relihiyon, kompanya at kapwa.  Sila ay kilala na tapat sa kanilang katapatan na tagasunod, tagapagtaguyod at tagapagtanggol ng mga nabanggit na bagay.  Ito ay kapuri-puring katangian dahil sa kanyang ipinakikitang katapan, paninindigan at paniniwala na hindi basta-basta matitinag at mabubuwag.  Ngunit sa isang banda, nagiging mali ang pagiging loyalista kung sa kabila ng katotohanang may kamalian na sa mga bagay na nabanggit ay patuloy pa rin niya itong kunukupkop, inililigtas at iniaangat.

May mga tao na labis kung magturi sa isang tao: idolo, kaibigan o kakilala.  Kung kanyang banggitin, purihin at kilalanin ang mga kagandahan, kagalingan at katangian ay parang wala itong kapintasan.  Mas sikat at mas magaling ang kanyang idolo, mas matalino at mas mabait ang kanyang kaibigan, at mas mayaman ang kanyang kakilala kaysa sa iba – ganon siya kung magdakila sa isang tao.  Nakahanda siyang salungatin ang anumang maririnig niyang hindi maganda laban sa mga tao na pinagkakatapan niya.  Ang mali pa dito ay sinoman na hindi humahanga sa kanyang idolo ay hindi na niya binibigyang saysay, halaga at itinuturi niyang hindi magaling.

Kung ang kanyang pagiging loyalista naman ay nakatuon sa isang samahan o kumpanya, lahat ng pagmamalasakit at proteksyon ay ibinibigay niya dito alang-alang sa ikabubuti ng samahan o kumpanya.  Gagawin niya ang magproteksiyon anuman ang maidudulot nito sa iba.  Pinakikisamahan niya ang mga taong naglilingkod ng maganda sa samahan.  Pinapagaling niya ang mga taong pinahahalagahan at pinupuri ang kanilang samahan na tulad niya.  Ngunit sa sandaling umalis ang isang tao sa samahan nila ay simula na rin ng kanyang pagkadisgusto sa mga taong iyon.  At sinoman ang kumalaban sa samahan nila, mapaloob man o labas ay tinaniman na niya ito ng sama ng loob at galit.

Nakikita at naririnig natin kung paano ipagtanggol ng mga tao ang ilang politiko na sa kabila ng mga ginawang kamalian ay nakukuha pa rin nila itong ipagtanggol at suportahan.  Pilit pa rin silang gumagawa ng dahilan at pinalalabas ang kadakilaan ng mga politikong ito na nagtaksil sa bansa at nanloko sa taong-bayan.  Ginagawan at binibigyan pa ng katarungan mapalabas lamang na tama, magaling at mabuti pa rin ang kanilang kinikilala.  Mistula na silang mga “bayaran” at “linta” na nakakapit-tuko sa laylayan ng palda ng kanilang iniidolong tao.  Anuman ang mangyari ay magaling para sa kanya ang tao, bagay o samahan na kanyang gusto.  Para sa kanya ang paborito niya ang pinaka sa lahat – ganun ang isang loyalista.

Karapatan ng sino mang tao ang pumili at maging tapat sa anomang bagay.  Ngunit kapag nagiging masyadong nakatuon na ang pansin sa iisang direksyon na lamang, kapag hindi na tumatanggap ng paliwanag at kapag nagiging makiling na nagpapakita ng hindi pagiging patas ay kailangan ng itigil ang pagiging loyalista.  Kapag ang katapatan, pananaw at paninindigan ay nasa isang bagay lamang na nagiging sarado na ang kanyang mata sa pagkilala sa kanyang pinapaniwalaan at isip sa pagtanggap ng opinyon ng iba sa kabila ng lahat ng pagkakamali niya – iyun ang malaking pagkakamali sa pagiging loyalista.  Kung sa kabila ng kanyang kamalian ay nananatiling nagmamatigas pa rin siya sa kanyang ginagawa, hindi iyun paninindigan kundi isang kamalian at kawalang ng katarungan.

Walang masama sa pagiging loyalista ngunit kailangang mayroong limitasyon na maghihiwalay sa paggalang sa kapwa at respeto sa sarili.  May kanya-kanya tayong prinsipyo na dapat igalang ng sinoman.  Kung hindi magkatulad ang inyong prinsipyo, hayaan mo lang ito hanggat hindi ito nakakapwerwisyo sa kapwa.  May kanya-kanyang personal na karapatan ang isang tao kung sino ang dapat gustuhin at piliin, kung ano ang dapat gawin, at kung bakit kailangan niyang maging loyalista.  Ang mahalagang isaisip lamang ay ang pagiging patas at hindi nakakasabagal sa iba.

Alex V. Villamayor.

September 24, 2011

PAKIKIALAM SA KAPWA

Sa patuloy kong pakikisama sa ibat-ibang ugali ng tao, mayroon akong nakilala na mahilig magsalita at magsabi ng para sa kanya.  Sila yung sinasabi ang kanilang sinasaloob, nalalaman at kagustuhan bilang pagsasabi ng pwedeng gawin.  Mga salita, payo at mungkahi na kapag pinagsama-sama mo ay lumalabas na pakikialam.  Sila yung tinatawag nating mga pakialamero o pakialamera.

Kadalasan na sa mga alitan ng isang biyenan at manugang ay ang “pakikialam”.  At paulit-ulit na nating narinig sa isang biyenan na sinasabi lang naman niya ang nasa sa loob niya bilang isang pagmamalasakit at pagpapaala-ala lamang.  Subalit alalahanin at aminin natin na ang bawat payo, puna at paalala na lumabas sa ating bibig ay iyun ang gusto nating mangyari at siyang dapat gawin ng ating kausap.  Dahil iyun ang alam nating tama kaya gusto nating sundin o gayahin tayo ng ating kausap.

Kahit ang ina o ang ama sa kanyang anak ay madalas magkaroon ng pagtatalo sa mga bagay na ang pakiramdam ng anak ay pakikialam.  Para sa mga magulang ay mas alam nila ang mga nangyayari dahil sila ang nakatatanda, nakaranas, nakakita at nakakaalam ng mga bagay-bagay.  At ang bawat pagpasok nila sa mga diskarte at pagdedesisyon ng mga bata ay kasama sa kanilang tungkulin at pagmamahal dahil mayroon silang pakialam.

Sa pagkikipag-kaibigan o sa mga magkakasama, hindi maiaalis ang pagiging tahasan sa pagsasalita at walang pangingimi sa isat-isa sa pagsasabi ng mga dapat gawin.  Lalo na kung kayo ay masyado ng malapit sa isat-isa, kadalasan ay wala sa loob na pupunahin natin ang ginagawa ng ating kasama at sa halip ay sasabihin natin ang para sa atin ay dapat na gawin.  Sa ganitong pagkakataon, hindi mo namamalayan na pinanghihimasukan mo na ang buhay ng iyong kaibigan, kasama o kamag-anak.

May mga pagkakataon na habang ginagawa natin ang isang bagay ay maririnig natin sa isang tao na mas maganda ang ganito o ang ganyan.  Kapag narinig natin ang ganun sa isang tao, hindi man direktang sabihin sa atin na ganito o ganun ang gawin natin ay para na ring ganun ang gusto niya na mangyari  – pakikialam.  Kung minsan naman, kapag nagawa na ang isang bagay ng may pagkakamali sa kinahinatnan ay maririnig natin sa taong iyon na dapat ay ganito sana ang ginawa.  Iyun daw ang dapat ginawa dahil iyun ang kanyang matagal ng ginagawa na hindi namamali.  Ang ipamukha ang paninisi dahil hindi yun ang alam mo na dapat sana ay ginawa ay pagdidiktang hindi tuwiran.

Kapag mahilig kang magsalita ng dapat mga gawin at mga dapat sanang ginawa, kapag bukam-bibig mong ipayo ang iyong nalalaman na mas tama at mas magaling – isa kang pakialamera. Kadalasan, kapag naging malapit na sa atin ang isang tao na mistulang kapamilya na ay nagiging palagay na sa pagsasalita.  Kapag naging palagay na ang loob at pagsasalita ay kadalasan na lumalabas na ang pagmamalasakit, pag-aalaala, panghihimasok at pakikialam.  Iyun bang parang ang gusto mo ay madominante, mapa-ikot sa yong kamay at  mapasunod ang iba sa iyo.  Lalo kapag ang isang tao ay marunong at maalam ang tingin sa sarili, mistula siyang ina o ama na magdidikta ng kung ano ang dapat gawin.  Ang nakikialam kasi ay kadalasan mayroong mataaas ng pagpapalagay sa sarili.  Hindi ka kasi magsasabi ng mga bagay na dapat gawin ng isang tao kung hindi mo alam na lamang ang sarili mo sa kanya.  Ganun ang magulang sa mga anak, ang biyenan sa manugang, ang matanda sa bata at kahit na ang amo sa kanyang trabahador.

Magandang sabihin mo na lang kung ano ang iyong punto at hayaan ang may katawan na siyang magpasya ng kanyang gagawin.  Huwag hintayin na sagutin ang tanong mo, makita na ginawa ang sinabi mo at malaman na susundin ang payo mo.    Huwag mo siyang presyurin o gipitin sa gagawin niya dahil ang bawat isa ay may kanya-kanyang pamamaraan ng ginagawa.  Magkatulad man ang inyong pinagdaraanan at ginagawa ay may pagkakaiba pa rin ang diskarte ninyo sa buhay.

Alex V. Villamayor

September 23, 2011

Thuqbah, KSA

PANINIWALA SA SARILI

Sa patuloy kong pakikisalamuha sa ibat-ibang tao, isa sa mga nakita at nakilala ko ay ang mga taong mabuti ang palagay sa sarili.  Sila yung mga tao na ang alam nila ay nakaangat sila sa kung saan mang bagay ang gusto nilang maging angat sila.  Pabiro man or hindi pabiro, bukang bibig  nila ang kanilang kabutihan, kagandahan o kagalingan upang makapag-iwan ng marka para sa kanilang sarili.  Hindi pagyayabang, pagbubuhat ng sariling bangko o kalakihan ng tiwala sa sarili kundi iyun kasi ang gusto nilang mangyari sa kanilang sarili.

Kung ang tawag nila sa kanila ay maganda ang kanilang hitsura, iyun ang paniniwala nila dahil gusto nilang ipakita sa mga tao na sila ay hinahangaan at ginugusto ng marami.    Mabuti ang kanilang hanap-buhay at pinagkakakitaan dahil simbolo iyon ng katayuan sa buhay na gusto nilang ipaalam sa nakakakilala sa kanya.  Sila ay magaling – sa mga pananalita at pagsusulat tungkol sa kanyang kaalaman, pananaw sa buhay at sa trabaho ay magagandang inglis ang kanyang sinasabi at isinusulat, malalalim na situwasyon at pananaw ang kanilang gustong ipaalam ngunit sa pag-itan ng mga salita at pangungusap ay mayroon pagkukulang.  Hindi naman kasi talaga iyon ang kanyang nasasaloob kundi pilit na humiram ng kaalaman sa mga nababasa at naririnig kaya ang kanyang mga sinabi at isinulat ay mukhang pilit na pinapagaling.

Ang isang halimbawa ay ang naging kasamahan ko na ang palaging ikinukwento sa ibang kaibigan at kasama ay kanyang pagiging isang magandang lalaki.  Marami siyang mga kuwento na marami ang nagkaka-gusto sa kanya na halos ay iwasan man niya ay pilit siyang hinahanap at pina-iibig. 

Ang hindi ko lang maintindihan sa kanya ay hindi naman siya talaga magandang lalaki.  Maaring sabihin na mayroon siyang kahit papaano ay maayos na katangian ngunit hindi masasabing sapat iyon na maging kaibig-ibig siya tulad ng lumalabas sa kanyang mga kuwento.  Maaaring ang akala kasi niya ay magandang lalaki siya.  Mayroong kapansanan ang isang bahagi sa kanyang mukha, kung kumilos siya ay parang  wala sa edad, ginagayakan niya ang kanyang sarili upang umangat at makita ng mga tao at madalas kong mabasa sa kanyang kilos at pananalita na lumilikha siya ng mga kilos para siya ay mapansin.

Madalas siyang magkuwento ng mga taong nagiging malapit sa kanya, kapwa man niya lalaki o ibang lahi.  Ganuon kalakas ang kanyang paniniwala sa kanyang saarili.  Ngunit sa aking pagkakakilala sa kanya base sa kanyang mga kilos at ugali, maaring nagpapakitang motibo siya sa mga tao upang mapansin siya.  Naiisip ko, paano ngang hindi siya mapapansin kung sasadyain niya ang mapansin dahil hindi siya makapaghintay na kusang mapansin?  Kung ang kilos niya at pag-aayos ay sinasadyang maging kapansin-pansin, bakit hindi nga siya mapapansin, kilalalin at maging kasama sa buhay?  Wala sa kanyang mga sinasabi ang totoong pagkatao niya.  Kung sinabi niya na ang buhay ay ganito o ganyan, iyun ay dahil iyun ang nangyayari sa kapaligiran at hindi ang kanyang paninindigan sa usapin.

Maaaring nasasabi niya ang lahat ng mga iyun dahil iyun ang kanyang akala, o dahil iyun ang kanyang gustong mangyari – ang kanyang ambisyon.  Sinasabi niya ang ganuon dahil ang gusto niya ay mapunuan niya ang kakulangan niya, o gusto niya na nakalalamang at naka-aangat siya sa mga kilala at kagrupo niya.  Siguro ay pagtakas sa katotohanan o para masubukan na maranasang madama ang pangarap.  Marami sa paligid natin ang mga taong katulad niya, iyung may mga may maling akala na patuloy na naniniwala na ang palagay sa mga sarili nila ay tama, mabuti, magaling at maganda.  Sila ang mga nangangarap ng gising sa inaambisyong pangarap, sa araw-araw kong pakikisalamuha sa mga tao ay nakikita ko ang nangingibabaw na ugaling may labis na paniniwala sa sarili.

Ni Alex V. Villamayor

September 7, 2011
(d.o.ring)

PAANO NGA KAYA?

Paano kung isang araw ay biglang sinabi ng mga kapatid nating Muslim sa Gitnang Silangan na kailangan nilang piliin ang mga papasok at magtratrabaho sa kanilang bansa?  Nang marinig ko ang “balitang” ito may dalawang araw na ngayon, bigla kong naisip ang katanungan na ito: paano nga kaya kung sinabi nila na ang mga hindi Muslim ay kailangang paalisin na?  Dahil bilang mga bansang Muslim, karapatan at tungkulin nilang panatilihin at proteksiyunan ang kasagraduhan ng kanilang lupa sa pamamag-itan ng paniniwala nilang kailangan malinis at naaayon ang sino mang paparito sa bansa nila upang hindi madungisan ng ibang paniniwala.

Bilang isang Kristiyano na naririto sa bansang-Muslim, isa ako sa mga madadamay kapag nangyari nga ang ganuong sitwasyon.  Marahil ang marami sa amin ay hindi handa sa ganitong kaganapan, kahit na yung ibang lahi na nagpunta rito upang magtrabaho.  Maaaring ang karamihan sa amin ay hindi papayag na lisanin ang kanilang trabaho na pinagkakakitaan nila ng malaki at bumubuhay sa kanilang pamilya sa.  Dahil ang totoo naman kasi nito ay kailangan nila ang trabahong binabayaran ng malaki na hindi makikita sa sariling bansa.  Wala na ngang trabahong makita kaya sila umalis sa bansa nila at hindi nila kayang kitain sa bansa nila ang kinikita nila dito sa Saudi Arabia.

Ito ang madalas kong ipunto nuon sa mga kaibigang nakaka-usap ko na kailangan namin sumunod sa batas dito at igalang ang kanilang paniniwala.  Madalas ko kasing marinig nuon sa mga nagiging bagong kasamahan ko dito sa Saudi Arabia, at kahit na yung mga dito na tumanda, na sinasabi nilang kailangan ng maging bukas na bansa ang Saudi Arabia.  Na kailangan ay payagan nang maykaroon ng simbahan ang mga Kristiyano, bukas sa pagkakaroon ng kalayaan sa pagpapahayag ng saloobin tulad ng Paniniwala, kultura at tradisyon. Magkaroon ng kalayaang magkasalamuha at magkadaupang-palad ang mga lalaki at babae sa iisang pagtitipon, pagkakaroon ng kalayaang makapag-libang sa pamamag-itan ng pag-inom ng alak o sugal.  Ang madalas kong sabihin nuon sa kanila – hayaan na nila ang mga iyon dahil iyun na ang kanilang paniniwala at kaugalian ilang libong taon na ang nakakaraan.  Sana kung ano ng narito at kung ano ang dinatnan nila dito ay hayaan at igalang na lamang.  Ang paniniwalang kailangang putulin sa simula pa lamang ang magiging ugat ng kamalian, bakit pa papayagan na magkaroon ng magiging ugat ng pinapaniwalaan nilang mali, kung kaya hindi nila pinapahintulutan ang mga nabanggit – ito ang isa sa mga hinahangaan kong paniniwala ng mga Muslim dito sa Saudi Arabia.

Nuon ko pa sinasabi sa mga kaibigan kong mayroong mga sentimientong tulad nito na sa Pilipinas pa lamang ay alam na naman nila na ang pupuntahan nilang bansa ay ganito, kailangan na nilang tanggapin pa iyun bago sila magpunta dito.  Unang una ay bakit ka pa nagpunta kung hindi pala trabaho ang sadya mo kundi pakikipaglaban sa adbokasiya mo o kaya ay ang pagsasaya?  Bilang isang hindi Muslim, wala tayo sa posisyon na magsabi na hindi tama ang mga iyun at ang dapat ay ganito ang mga tamang gawin.  Hindi ganuon kasimple ang usapin na ito na panahon pa ng isinusulat ang Bibliya ay pinagtatalunan na – ganuon ito kalalim na usapin.  At saka bilang panauhin lamang, hindi tayo dapat mag dikta ng mga dapat mayroon at gawin dito sa bansang ito.  Mabuti nga at pinapayagan tayo na makapunta dito dahil kung tutuusin ay hindi nila tayo katulad.  Kung iniabot sa iyo ang kanang kamay, huwag mo ng sunggaban ang kaliwa.

Ang madalas sabihin ng ilang kapatid sa Pananampalataya, walang pinipiling lugar ang pagdakila sa Panginoon.  Ang sabi, kung talagang malakas ang iyong pananampalataya ay kahit kamatayan ay haharapin mo maihayag lamang ang mga salita ng Diyos, maipakita at magampanan mo lamang ang iyong pananampalataya.  Sa palagay ko ay hindi kataksilan ang hindi magsagawa ng paniniwala kung alam mong ikaw ay nasa isang lugar na walang kakayahang isagawa ang mga iyon.  Hindi kataksilan sa iyong pananampataya kung hindi mo magampanan ang iyong tungkulin na magpakita ng pagsamaba dahil alam ng Diyos kung ano ang nangyayari sa iyo.  Hindi mo kaya huminga sa ilalim ng dagat kundi ang kailangan mo ay lumangoy papaitaas.

Hindi naman sa sinasabi kong wala akong pagpapahalaga sa relihiyon na aking kinaaaniban.  Hindi ko sinasabi at sinasang-ayunan ang hindi pagsamba, pagdakila at pagkilala sa Diyos na aking kinikilala.  Ang gusto kong ipaliwanag at ipaalam ay kung ano ang nasa isip, kalooban at puso mo ay alam ng Diyos lahat.  Alam Niya kung ano talaga ang nararamdaman mo kaya hindi maaaring sabihin nino man na wala kang pananampalataya.  Kung pumapabor sa iyo ang pagsupil ng pananampalataya mo dahil nabibigyan katarungan ang iyong kawalang interes na magpahayag ng paniniwala at nagiging dahilan upang maging malibre ka – iyun ang toong kasalanan.

Alex V. Villamayor

September 5, 2011

ANG LABAN NI FPJ

Nang magdaos ng pang-panguluhang halalan sa Pilipinas nuong 2004, naging mahigpit ang labanan ng dalawang pangunahing kandidato mula sa pangangampanya hanggang sa halalan.  Sa umpisa pa lamang, pinaboran na ang malaking pagkakapanalo ni FPJ dahil na rin sa lakas ng kanyang karisma sa nakararaming taong-masa at popularidad sa pulso ng bayan mula sa kabataan hangang sa nasa kalagitnaan ng buhay ng mas nakararaming mahihirap kaysa sa mga nasa alta-sosyedad.  Subalit nang dumating ang bilangan ng mga boto, habang lumilipas ang mga araw ay unti-unting umungos at umalagwa ang mahigpit na kalaban mula sa pangalawa.  Hindi ang pulso ng bayan ang titingan at binibilang sa botohan kundi ang totoong bilangan ay ang balota.  At ang kinalabasan ng halalan ay nagwagi ang matinding kalaban ni FPJ sa isang maliit na pagkakapanalo lamang.

Nuon pa man ay nanininiwala na akong si FPJ ang nanalong pangulo ng Pilipinas.  Bagamat karaniwan ng sinasabing lahat ng natalo ay dinaya, sa pagkakataong iyun ay naniniwala akong nagkaroon ng malawakang pandaraya.  Hindi ako maka-FPJ at hindi ako naka-boto dahil nasa labas ako ng bansa ngunit kung boboto ako ng panahong iyun ay hindi siya ang aking ihahalal kundi ang isang lalaking ekonomista o ang isang dating pulis.  Hindi sa dahil wala akong kumpiyansa kay FPJ kundi dahil unang-una, mayroong mas nakahihigit sa kanya kung ang pag-uusapan ay ang karanasan sa politika.  Ikalawa ay ang kakahayan bilang isang pangulo.  At ikatlo ay ayokong mabahiran ng dumi ang kanyang magandang imahe at matulad siya sa mga naunang malinis sa umpisa ngunit nagbago kinalaunan.

Ngunit malakas pa rin ang paniniwala kong siya talaga ang nagwagi dahil sa umpisa pa lamang ay mayroon na akong nakikitang mga palatandaan at katangian na siya talaga ang nanalo.  Mahirap magsabi ng walang pinaghahawakang katibayan, ngunit ang tulad kong pangkaraniwang mamamayan ay wala sa posisyon para magkaroon ng panghahawakang katibayan.  Sa mga nakalipas na karanasan ko, nalalaman ko agad sa nakikita kong sitwasyon at kilos ang katangian ng isang mananalo.  Nakita ko ang mga palatandaan na iyun mula kay Pres. Cory, Pres. Erap at Pres. Noynoy.  Ang kandidatong nanalo sa kalakhang-Maynila ay ang siyang nanalong Pangulo.  Ang popularidad, karisma at pangununa sa pulso ay palatandaan, sukatan, at sandata ng mga nagwawagi.  At mas lalong tumibay ang paniniwala kong nagkaroon nga ng dayaan nang lumabas ang sari-saring iskandalo at kontrobersiya na tumutukoy sa halalan.  Nalantad ang pakikipag-usap sa telepno ng nagwaging pangulo sa isang mataas na tauhan ng Tagapangasiwa ng Halalan sa kasagsagan ng bilangan ng boto, ang anomalya ng paglilipat ng pangkalusugang-pondo ng mga manggagawang Filipino sa labas ng bansa at ang kontrobersiya sa pataba para sa mga magsasaka sa panimula ng kampanya.  Bukod pa sa katotohanang ang lahat ng makinarya ng eleksiyon ay kadalasang nasa kasalukuyang namumuno.  Ang sabi, panay akusasyon, sabi-sabi at walang napatunayan sa mga sinabing kontrobersiya at iskandalo.  Napakarami ng pagpapatunay at ebidensiya ang inilabas at ipinakita ngunit nahaharang agad ang mga iyun o kaya ay naaabsuelto agad sa pagtuntong pa lamang sa unang bahagi ng pag-lilitis.  Nagkakaroon ng sabwatan at takipan upang maihilis ang totoong nangyari at maproteksiyunan ang nagwaging namumuno na siyang nagtalaga sa kanilang lahat sa tungkulin.

Mahirap ng mabura ang mantsa at mawala ang hindi magandang damdamin ng mga tao sa malalaki at sari-saring iskandalo at mga kaduda-dudang pangyayari na naganap sa panahon ng panunungkulan ng nakaraang liderato dahil na rin sa walang kapanipaniwalang paglilinis ang ginawa na tuluyang magsasara ng mga iyon.  Kung mayroong tamang panahon ng paglilinis ng mantsa, iyun ay sa panahong wala sa pamumuno ang mga taong kasangkot upang maging patas at katanggap-tanggap ang kahihinatnan.  Kung nagawa mang maitago ang lahat ng kamalian sa panahon ng kanilang pamamayagpag at hindi nagkaroon ng pagkakataon na magkaroon ng kasagutan ang lahat, ngayo’y tadhana na ang gumagawa ng paraan upang mabunyag ang mga lihim na tila multong bumabangon sa hukay, dahil walang lihim na hindi nabubunyag.  Kalangang magkaroon ng linaw ang pang-panguluhang halalan nuong 2004 at magkaroon ng kasagutan ang lahat ng pagdududa, dahil huli man daw at magaling ay maihahabol pa rin. 

Alex V. Villamayor

August 9, 2011

NON-MUSLIMS CAN JOIN RAMADAN

The following article was published in The Arabian Sun Vol. LXVI, No. 32, a Saudi Aramco weekly newsletter.
============================== 

As Ramadan begins, we are reminded that it is a time of spiritual reflection, forgiveness and repentance that whole Islamic countries observe by fasting during the day, reciting additional prayers and traveling to Makkah and Medina.  During the holy month, the daily routine changes. Sleeping patterns and eating habits change dramatically. Working hours are customarily reduced to give people more family time. During the day, restaurants don’t serve seated meals. The evening is lively, and family gatherings are common.

If you are non-Muslim in an Islamic country, it is courteous to show extra respect in the season of holiness. Though our beliefs differ, we can still join with Muslims worldwide in the observance of Ramadan.  Respect is the very least we can show our Muslim brothers.  Since this is the time of fasting, it is just proper to avoid anything that will insult their sacrifice and avoid having a lunch meeting with them or one that will extend after 5 p.m. Also, avoid also organizing company parties or social events, since it is time of prayer, meditation and worship.

We must understand that Ramadan is the most special month for all Muslims. Greetings by saying ‘Id Mubarak or Ramadan Mubarak (Blessed Ramadan) to anyone who is crossing your way is an expression of respect.  It is also a time to embrace the values of kindness, generosity, charity and volunteerism.

During Ramadan, let us say our most sincere prayers, repent and ask forgiveness regardless of our faith. Through this, we can make and receive a month of blessings, peace, happiness and benevolence. In the spirit of brotherhood, let our days be filled with joy and blessings by doing good things.

We are all here living on one planet, breathing one air, dreaming one ambition and sharing one vision. Observing Ramadan regardless if you’re Muslim brings us great kindness, goodness and benefits.