PAKIRAMDAM NA TAKOT

Walang pasok nuon, isang ordinaryong tanghali lang nang bigla-bigla ay nakaramdam ka ng takot.  Alam mo naman na wala kang kinatatakutan pero bigla ay naramdaman mo iyung takot at kaba, na tila habang dinadama mo iyung takot at kaba ay lalo itong tumataas kaya mas lalo kang natatakot na baka hindi mo makayanan at bumigay ka.  Hindi ka naman nagulat, napagod, o nasasabik pero bakit takot ka ng wala ka naman dapat katakutan?  Wala ka namang dinaramdam nuong mga nakalipas na araw pero bakit biglang-bigla ay natakot ka at kinakabahan nang walang dahilan: balisa, mauupo sa kuwarto pero hindi mapalagay at sandali lang ay tatayo at lalabas ng kuwarto upang maupo sa sala pero hindi rin magtatagal ay muling tatayo at babalik sa kuwarto.  Humiga upang magpahinga ngunit ang isip ay puno ng nararamdamang takot sa kung saan ay di alam kaya bumangon na lang.  Sinubukang magbukas ng computer upang gumawa ng kung ano pero talagang hindi mapalagay sa nararamdamang takot at kaba pero talagang hindi makatutok sa ginagawa.  Ang hirap at nakakatakot, sisigaw na ba, hihingi na ba ng tulong sa mga natutulog na kasama?  Sa nalilitong isip, nakapag-isip pa na banayad na huminga ng malalim upang kahit papaano ay mabawasan ang kaba.  Nakatulong naman kahit hindi ganap na nawala kaya sa pagkakataong iyon ay isa ang naisip – magdasal: Panginoon, tulungan mo pong mawala ang nararamdaman.  Tulungan mo po at nuon ay nagkaroon ng luwag sa dinaramdam.  Medyo nabawasan pa ulit ang takot at kaba.  Salamat po Panginoon.  Nagbukas ulit ng computer upang libangin ang sarili sa panonood ng mga nakakatawa.  Sa loob ng isang oras ay nawala ang takot pero nang itigil ang panonood upang magpahinga ay paminsan-minsang bumabalik iyung takot at kaba.  Tumawag sa isang kaibigan, pwede bang magkita?  Kaya nuong hapon na iyun ay sinabi niya sa kaibigan ang nararamdaman.  Malaking kaluwagan sa dibdib ang nailabas mo ang iyong nararamdaman.  Nakauwi nang maayos pero pagdating sa bahay ay paminsan-minsan nararamdaman ulit ang takot hanggang sa matulog.

Nalungkot sa nangyaring iyon.  Tuloy sa sobrang lungkot akala’y iyun na ang dinaramdam.  Ano ang isang payo para sa isang tao na sobrang naiinip at lungkot na lungkot, ang sabi ng isang kaibigan, pagurin lang ang sarili o gumawa ng bagay na kinagigiliwan.  Libangan ang pagsusulat pero hindi magawang magsimula dahil walang maisip na isusulat.  Kailangan ng mapaglilibangan, iyung makakita ng bagay na hindi na lamang computer, kuwarto at sala kaya nakiupo sa mga nag-uusap kahit makinig lang.  Sa ganun ay nalilibang ang isip upang malimutan ang takot sa hindi malamang takot sa kung saan.  Pero ang masakit ay hindi naman sila mag-uusap ng buong maghapon kaya nang maghiwa-hiwalay na ay wala ng magagawa kundi bumalik sa sariling kuwarto.  Nagbukas ng computer at muling nilibang ang sarili sa panonood ng mga nakakatawang palabas.  Nakatulong ito, sa maghapon ay pabalik balik sa panonood hanggang mag-gabi at matulog na.  Hanggang natapos ang mahabang katapusan ng linggo na iyon, at salamat dahil kinabukasan ay mayroon ng trabaho na mapaglilibangan.  Akala ay nalulungkot o naiinip lang pero nang maisip na hindi pala dahil duon kundi yung takot nga pala ang nararamdaman.  Pero ano nga ba ang ikinakatakot, wala naman.  Takot sa sitwasyon sa trabaho – hindi naman.  Hindi naman dahil sa umaalis na mga kaibigan.  At hindi rin sa may dinaramdam na karamdaman.    Ang sabi, kapag naramdamang nariyan na naman yung takot ay huwag daw hayaan na tumuloy ito.  Mag-isip daw ng mga masasayang bagay, o tumayo at maglakadlakad para hindi siya tuluyan maramdaman.  Habang nagtratrabaho, ilang beses tumayo upang maglakad.  O kapag sumasagi na naman sa isip ang takot ay ibinabaling sa iba ang isip.  Nag-iisip ng masasayang pangyayari, mga magagandang gagawin, o di kaya’y kumakanta sa isip.  Nakakapagod man, pagkatapos ng trabaho ay lumabas at nagpaabot ng gabi sa labas ng bahay.  Habang nasa labas ay ramdam na nuon ang pagod.  Ang hirap yung pagod na ang katawan mo ay pagod pa rin ang isip mo.   Pero ano ba talaga ang dahilan ng takot?  Mabuti na lamang, nakakaramdam ng gutom at kumakain tatlong beses isang araw pero konti lang ay nabubusog na.  Buti na lang at nakakatulog pero sa pagkakahiga ay konting kibot ay pinapansin ang mga maliliit na abala tulad ng maliit na pangangati o ngalay.

Nagkaroon ng pagkakataon na maghanap sa computer kung anu nga ba ang naramdaman.  Panic Attack, Anxiety Disorder o Depression.  Sa totoo ay nakatulong ng malaki ang malaman kung ano ang nararamdaman.  Hindi naman pala nakakatakot, ang lahat ng ito ay may lunas.  May mga tao na nakakaranas ng bigla na lamang kakabahan kahit walang nangyaring nakakabahala.  Sa pagkabahala niya ay kung anu-ano na ang iniisip niya.  Mayroon namang bigla-bigla na lang at paulit-ulit na nararamdaman ang pagkabalisa.  Kumakabog at sobrang tibok ng puso, parang nabubulunan, natatakot na mawalan ng kontrol, ang iba ay nakakaranas ng pagpapawis, panginginig ng kamay o katawan o pamamanhid, nahihirapang huminga, masakit ang dibdib, nahihilo o nasusuka o nararamdaman na bigla na lang mahihimatay.  Sarili lang ang makakatulong ng malaki, paglabanan ang nararamdaman.  Sa totoo lang, ang daling sabihin pero napakahirap gawin ng taong kasalukuyang nakakaranas nito.  Napakahirap kapag sarili mo ang kalaban mo na sariling utak at damdamin mo ang nagtatalo at wala kang magawa dahil natatalo kung ano ang gusto mo.