2/22/22

February 22,2022

So what date is it? It's 02/22/2022, what a nice date, and it's Twos day (Tuesday) today. This happens once in our lifetime, and will not happen again. This is just a mundane things and not to take seriously, has no unprecedented milestone, no historical or spiritual significance but this is once in a lifetime and a rare chance not to take time.

This is a palindromic date which means you can read the month, day and year same either forward or backward.l  Eleven years ago, I had same fun and interest to record an unusual date: 1/1/11.  Palindrome day is really rare.  For some culture it is considered a lucky day.

Like 22222, 11111 and 111111 were palindrome day that are really rare.  I wanted to record the date, whatever it means.  Good fortune or what, I wanted to preserve it like 22222 because once it's gone it will not come back again, we cannot go back anymore.

Happy Twosday.

(This article is under construction)

WRITING RIGHT

My first serious true ambition was to become a journalist.  In my early teen, I’d love taking down notes, imagining different scenarios, and analyzing the situation and thru these I could come up stories that I believed can impact to the readers’ senses.  Since writing became my passion, I always connected it with the news well written by the journalists, that I immediately assumed I can do it too.  Also, I wanted to become journalist because of the impunity while covering the war news, access to restricted pass, and knowing the news on the first hand.   And growing up while watching and reading the news in different media, I became interested even more in journalism because I wanted to become part of bringing important and correct information to the people.  I like the settings of going to the ground, using my skill in creative writing to translate it to journal, and delivering it to the consumers’ end for their information.  I like the bravery, honesty and impartiality of the profession that it must be.  But what I like the most even more about journalism is the freedom of speech that every human to its truest sense with empathetic heart has used to believe.  As a writer I don’t want to be censored.  Will I abuse, corrupt, and violate writing?  No, because I am aware that it is my responsibility to write it genuinely and ethically that is why I don’t want to be censored.

 

That is why I always have soft spot and high respect to those journalists who are fighting for what is right and fair, coming forward to expose the truth and lies, and delivering the good or bad news even it risk themselves.  Hats-off to the courage of Ted Failon, Korina Sanchez, and Kiko Panginilan of Hoy Gising, Randy David, Dong Puno, and Loren Legarda in the 90’s.  When the likes of journalists Raisa Robles, Maria Ressa, Karen Davila, Jessica Sojo, et all are standing up for free speech, calling out, and speaking up their mind honestly but professionally, I would rather like these girls who have balls to stand up rather than those submissive boys who have biological balls called the testicles.  The hell if they have personal agenda, on top of it is delivering the actual news to the people.  Some said there is bias in journalism, it is always accused of bias actually, but whoever is not favoring the story will easily accuse of unfair and it is natural defense mechanism.  Besides, I think everything has biases and at the end of the day it is journalism ethics that should prevail that we suppose.  It can be accused of hidden personal agenda but as long as the headline and context are true regardless of personal agenda, then I will still hold on journalism. 

 

There should be freedom, the very essence of what democracy all about.  From the beginning, there was freewill and command in Genesis.  Same with we must have freewill today and there is constitution to obey.  This is exactly why not all what you can say and do can be expressed.  You cannot just curse or kill, right?  Otherwise there are penalties awaiting you?  Some needs little decency to keep hold back because there are the standard set norms that we called etiquette.  If you dislike democracy primarily because it becomes the grass root of abuse, then you don’t mind etiquette because you have the dictatorial personality.  If you are a true journalist by profession or just by heart, you believe freedom is not absolute and every freedom comes with responsibilities.  You know not everything matters to broadcast for the sake of freedom, this is not the tenet of journalism and is not the mentality of freedom of speech believers.  Excusing or justifying the freedom to criticize or simply just to express anything that can be said is not journalism thing.  It is but bashing thing.

 

Politics is killing journalist putting press freedom in the country very risky.  Mass media are shutting down and critical reporters are slain.  They are prompt to man-made danger in colliding with the big, powerful and popular.  Many journalists were slain in line of duty in the exercise of their profession.  Social media is killing the mainstream media.  Any nobody can just easily make report even without responsibilities to verify and accountabilities to their action while the legit reporters thoroughly prepare and deliver the news in full responsibility to protect their credibility and profession.  Time will come the authentic and dedicated to their works will stay and last, and will tell writing right belongs to the right writers.

MGA MALI SA PINOY (Eleksiyon edition) - KANDIDATO

Para Sa mga Kandidato: Marami sa mga kandidato ay ginagamit na lang ang kalagayan ng mga tao dahil alam nila na marami mga ignorante o mangmang na botante.  Pinagtutuunan nila ng pansin ang mga gimik kung paano makukuha ang atensiyon at interest ng mga tao kaysa sa ipakita ang kanilang mga katangian at kakayahan.  Narito ang mga ugali ng mga kandidatong manggagamit.

. Trapo.   Naging tradisyon na ng mga kandidato na kapag tatakbo sa eleksiyon ay mangangako ng mangangako pero mapapako, o magsasalita ng mga magaganda para mambola.  Naging tradisyon na rin sa kanila ang manira ng mga kalaban at gumamit ng pera para manalo.

. Mapolitika.  Balimbing, kung sino ang nasa kapangyarihan ay duon sila sumisiksik upang ma-secure ang kanilang kinalalagyan.  Kung kinakailangan pang mag-sipsip upang mapalakas pa ang seguridad.  Sila ang literal na mapolitika - politika na ay pinupulitika pa.

. Walang Alam.  May tatlong grupo ang mga kandidatong gustong tumakto pero walang alam:  Sikat, Mabait, at Kaibigan.  Tumatakbo sila dahil may potensiyal silang manalo kahit walang kaalaman sa papasukin.  Ang puhunan lang ay dahil sikat, kabaitan na kilala ng mga tao, at dahil kaibigan ng kasalukuyang malakas na politiko.  Idagdag ko na rin na hindi totoong kapag mayaman ang kandidato ay hindi na mangungurakot kapag naruon na sa posisyon dahil matindi ang tukso kapag naka-puwesto na ang tao.

. May Kasalanan.  Sila yung mga kandidato na alam naman ng mga tao na nahatulan na ng kaso, may nakabinbing kaso, at may nakalipas na anomalya pero ang lakas ng loob na tumakbo.  Kung ganun, paano mo masisiguradong hindi sila muling gagawa kung ang moralidad at decency ay wala sa kanila?  Kung politiko kang nahatulan, patunayan mo ang sarili mo bilang ordinaryong mamayan, hindi sa pamamag-itan ng posisyon.

. Mangbubudol.  Sila yung mga kandidato na ang ginagawa ay pinaglalaruan nila ang kapintasan ng mga tao.  Parang ang lahat ay isang palabas lang na dahil mahilig sa tawanan ang mga tao ay magpapatawa at sasayaw siya ng uso.  Dahil mas marami ang kulang sa aral ay sasabihan niya ito ng mga bagay na napakaganda kahit imposible pero gugustuhin ng mga tao dahil nga napakaganda.  Konektado ito sa #1 sa punto ng pambobola.

Anumang pangako na masyadong napakaganda na para maging totoo o imposible – scam o budol ito.  Huwag magpapaloko/magpabudol at huwag magpabiktima sa mga kandidatong nabanggit dahil dito pa lang ay masusukat mo na ang kanilang kakayahan, katatagan at uri.  Kapag nanalo ang katulad nila, magsisimula na naman tayo sa wala/zero, panibagong anim na taon na naman ng kapalpakan, at uulit lang tayo sa mga dati na nating reklamo.

Sa madaling salita, kapag ang kandidato ay hindi nagpapakita ng siryosong pagtrato sa kanyang kandidatura, hindi mo siya maasahang sisiryosohin ang posisyong ibinigay mo sa kanya.  Kapag sa simula pa lang ay hitik na siya ng dungis, kalat at kasinungalinan, anong malinis na pamamalakad ang aasahan mo?  Magiging epektibo ang eleksiyon kung ang mahahalal ay tapat.  Hindi man sila santo at hindi natin sila nasusubaybayan ng 24-oras, pero kung may nakikita naman tayo na walang korapsiyon, walang kinasangkutang kaso, at may lehitimong may mga nagawa, malamang sa malamang ay sa kanya natin ibigay ang ating boto.

MGA MALI SA PINOY (Eleksiyon edition) - BOTANTE

Para Sa mga Bontante:  Marami sa mga botanteng Pinoy ay hindi pa hinog sa pagiging botante.  Tila ba ayaw pag-isipan ang eleksiyon, tamad itong pag-aralan, at walang pinagkakatandaan.  Ang ugali nila ay nakatali pa rin sila sa mga kalakarang luma at hindi nila iniaangat ang antas ng pagboto.  Immatured pa ang maraming botanteng Pinoy at malayo pa tayo sa panahong matured na ang ating mga botante.

Narito ang mga ugali ng mga botanteng walang pinagkakatandaan:

1. Regionalism o Tribalism.  Napakalakas na ugali pa rin sa mga Pinoy ang piliin kung sino ang kababayan o kalugar nila dahil ang paniniwala nila ay para gumanda ang kanilang bayan (tribalismo kung sa maliit/mababang antas).  Makasarili ito dahil alam nilang makikinabang sila kaya ang sariling bayan nila ang inuuna nila.  Hindi ito matatawag na makabayan dahil ginagawa lang nila ito sa politika pero pagdating sa ibang bagay ay mas tinatangkilik nila iyung galing sa ibang bansa.

2. Fanaticsm.  Sila iyung sunud-sunuran sa kung sino ang ini-endorso ng mga paborito nilang artista o politiko (ayokong magbanggit ng relihiyon) ay iyun ang kanilang susuportahan.  Kung ano ang gusto ng idolo nila ay iyun na rin ang gugustuhin nila.  Nakakabulag ang pagiging panatiko dahil sa kagustuhan mong pasayahin ang taong gusto mo ay hindi mo siya binibigo kahit labag sa loob mo.

3. Nakikiuso.  Sila iyung mga botante na basta kung sino ang sikat ay iyun ang iboboto.  Hindi sila tumitingin sa katangian ng kandidato kundi kung sino ang kandidato na patok sa kanilang ginagawa o sinasabi ay iyun na ang iboboto nila.  Parang naglalaro lang sila at hindi sinisiryoso ang eleksiyon pero kapag nagkaproblema ay sila iyung nakikiuso sa mga pa-woke/magrereklamo.

4. Ang nangyayari ay parang palabas lang, kung kangino ang pinag-uusapang eksena ay yun ang papatok – ganito ang antas ng isipan ng isang taong nasa 3^rd world. Hindi matured.

5. Maka-Partido.  Ito yung kung ano ang partidong politikal ng kanyang mga magulang o ng angkan nila ay iyun na rin ang kanyang susuportahan.

6. Nagbebenta (Prostityut ng eleksiyon). Matagal na itong umiiral pero kahit 2022 na ay alipin pa rin ng vote buying ang mga Pinoy dahil sa kahirapan ay naging mangmang.   Hanggang ngayon ay naniniwala sila na dahil nakantanggap sila ng pera ay obligado na silang sundin ang utos ng nagbayad sa kanila.  Dahil sa kawalan ng aral ay ito ang nagiging pagkakaalam nila.  Basta’t ipinagpalit mo sa anumang paraan na pabor sa kandidato ang iyong boto – pagbebenta na yun.

7. Tamad.  Sila iyung mga botante na walang tiyagang kilalanin ang mga kandidato at umaasa na lamang sa kung ano ang nasa lima (5) na nabanggit sa taas.  Wala silang pakialam sa eleksiyon at hindi nila itinuturi na ito ay sagrado na dapat pagtuunan ng pansin.

Sa madaling salita, lumalabas na ang maraming mga botanteng Pinoy ay walang sariling pag-iisip.  Napakadali nilang magpatangay kung saan ang agos.  Magiging epektibo ang eleksiyon kung ang bawat isang botante ay paiiralin ang pagiging totoong makabayan; iyung walang kababayan, kapartido, kapamilya, kaibigan at idolo na kanyang isasalang-alang sa pagdesisyon.

ANG AKING PAKIKIPAGKAIBIGAN

Kamakailan lamang ay sinuri ko ang aking sarili kung anung klase ba akong kaibigan o kasama.  May mga hinihintay, inasahan o may mga hinahanap ako na di nangyayari at may mga kabiguan ako o may nakaka-argumento na iniisip ko kung bakit nangyayari.

Iniisip ko: makasarili kaya ako? Marunong ba akong makisama? O baka naman hindi talaga ako madaling kagaangan ng loob? May ginawa kaya akong masama, mali o masakit ba akong magsalita o magbiro kaya hindi ako binabalik-tugunan ng mga taong inaasahan ko?  O baka naman mapaghanap lang ako?

Iyung pagiging totoo ko ay baka ang akala ay mapanakit ako ng damdamin.  Iyung pagiging tahimik ko baka ang akala ay mahirap akong i-approach o kasama.  Yung mga paskil o pahayag ko sa aking sosyal-midya tungkol sa mga kung ano meron ako, natanggap, kinain, ipinyon, ginawa ko at kahit yung personalidad o ugali ko – inaakala kaya nila na mayabang ako?  Pero ang mga ito ay ang totoong ako.

Mahirap maging ciento por cientong tapat ang isang tao, pero naniniwala ako sa katapatan kaya pinipilit kong maging tapat kahit alam kong may ilan akong mga munting kasinungalinan (white-lies). Minsan nagmumukha akong imposible, mababaw, at may kasalarian (guilty) pero gusto ko kasing maging tapat.

Iyung aktibidad sa sosyal-midya tulad ng paglalahad ko ng aking katangian, minsan na akong nasabihan na hayaan mong ibang tao ang magsabi ng mga bagay na ito. Pero wala akong intensiyong ipagmalaki ang mga ito kundi gusto ko lang sabihin na ito ako – kung gusto mo akong kaibigan, ito ako.

Minsan na rin akong nasabihan nuon na wala akong pagpapahalaga sa pagkakaibigan.  Hindi ko alam kung anung pagpapahalaga ang dapat.  Hindi ko alam kung ano ang kulang ko pero sa pag-iisip ko ay isa sa pumasok sa aking isip ay ang kakulangan ko ng pagpapakita ng aking nararamdaman o aksiyon sa aking kaibigan.   Ako kasi yung hindi mapagpakita sa nararamdaman.  Aminado ako dito kaya ito ang pinipilit kong pagyamanin pero lumalabas pa rin talaga yung natural kong pagiging tahimik kaya hindi ko nasasabi ang aking mg sinasaloob.

Tahimik ako dahil aminado naman ako na hindi ako matalino, hindi mahusay magsalita, at antalang-reaksiyon pa nga ako.   Hindi ako mahilig makipagtalo, makisabat sa usapan at makihalobilo. At hindi rin ako yung mahilig mamuno kundi masunurin at mapagbigay. Iniisip ko nga baka naman hindi talaga ako yung walang malisya kundi tanga o mahina lang talaga ako.  Mabait ba ako o tanga kaya madali akong maniwala at magbigay.  Pero sa napakaingay, tuso at napakamateryalistikong mundo, gusto ko na ang maging tanga na parang bulag, pipi at bingi dahil sa mga ito ay nakakaiwas ako sa mga kasalanan.

PARA KAY NANAY

Kaarawaan ng nanay ko ngayon, pero wala na siya ngayon.  Kung magpaparamdam lang siya sa akin kahit sa panag-inip, may tatlong tanong ako na gusto kong itanong sa kanya.  Ito ang mga bagay na ngayon ay nagpapalungkot sa akin dahil kinukunsensiya ako.  Mga tanong na kung nuong nabubuhay pa lang sana siya ay naitanong ko na sa kanya.  Gusto kong itanong sa kanya kung:

1) Ano ang hindi niya gusto sa akin o may ginawa ba akong hindi niya nagustuhan?   Minsan nararamdaman ko na naging makasarili ako.  Kapag kasi nagkakahuntahan kami ay madalas kong sabihin sa kanya yung mga nakikita kong ayoko sanang gawin niya.  Mga kritiko ko sa kanya para sa kanyang ikabubuti.  Pero hindi ko naisalang-alang kung gaano kahirap sa kanya ang ipatigil sa kanya ang ginagawa niya.  Ako ang madalas magsalita ng opinyon ko pero sana ay tinanong ko siya nuon kung may nagawa ba akong hindi niya gusto na ginawa ko.  Malamang ay meron pero si nanay ay hindi kasi masalita sa akin sa ganung bagay.

2) Ano ang kanyang gustong sabihin sa akin?   Pakiramdam ko ay marami siyang gustong sabihin sa akin pero dahil na rin sa kanyang kundisyon ay hindi na niya sinasabi – siguro ay mahirap para sa kanya na sabihin pa.  Sinasabi niya sa akin na mabait ako (siyempre anak niya ako) at gusto niyang maging sigurado ang aking kabuhayan (na mahirap masiguro).  Pero ano pa kaya ang gusto niyang sabihin sa akin?  Sayang, hindi ko na malalaman.

3) Ano ang gusto niya na iregalo ko sa kanya?  Hindi siya nagsasabi ng kanyang gusto pero nararamdaman ko yung ilang gusto niya na hindi ko naibigay nuon dahil hindi sapat ang pera ko o may iba akong plano. Marami pa akong hindi naibigay sa nanay ko.  Katulad ng malaking pagdiriwang sana ng kanyang ika-75 taon, ipagpagawa siya ng salamin sa mata, manirahan siya sa bahay na aking nakuha, bigyan ng luho, at iba pa.  Marami akong gustong gawin para sa kanya pero hindi na mangyayari.

Habang buhay pa ang mga magulang ninyo, iparamdam niyo na ngayon ang pagmamahal ninyo sa kanila dahil kakaunti at maiksi na lang ang panahong nalalabi sa kanila kaya kailangan malaman na nila ang inyong pagmamahal.  Sa oras na wala na sila, saka ka magsisisi dahil kahit anong gawin mo ay hindi mo na magagawa ang dapat sana ay ginawa mo.  Kahit alam mo na ginawa mo na ang mga makakaya mo, darating ang oras na maiisip at mararamdamam mo na kulang pa o may hindi ka pa ginawa para sa kanya.

Matagal na panahon ding pinagsilbihan ko ang nanay ko.  Pero kahit na ganun ay nakakaramdam pa rin ako ngayon na hindi sapat ang ginawa ko.  Huntahan ang nagsilbing bukluran (bonding) namin na isa sa nagpakulay ng aming pagiging mag-ina.  Kwento ng kabataan, mga pangyayari na naganap, mga opinyon at paniniwala sa mga nagaganap, at mga plano sa aming mag-anak.  Bukod sa kanyang mga gamot para humaba pa ang kanyang buhay at mas matagal pa namin siyang makasama, binibigyan ko siya ng mga maliliit na materyal na bagay.  Mga gamit sa kusina ang alam kong masaya siya kapag binibigyan ko siya.  Gusto ko siyang isama nuon sa lugar na sasakay ng eroplano pero sabi niya iyung mga apo o anak na lang niya ang ipagsama ko.  At may mga gusto pa akong gawin pero hindi ko na nagawa dahil nga nawala na siya.  Ang punto ko ay, kung iyung ganun na alam mong ginawa mo ang kaya mong gawin para sa iyong magulang pero darating ang araw na makukulangan ka pa rin, gaano na kung hindi mo ipaparamdam sa kanila ang iyong pagmamahal, pagpapahalaga at pagpapasalamat sa kanila?

Hindi perpekto na laging masaya ang bawat pamilya.  Mayroon tayong mga hindi gusto sa ating magulang at nagkakaroon tayo ng hinanakit sa kanila – normal lang yun, pero iyung kikimkimin mo nang matagal ang iyong hinanakit ay iyun ang hindi normal.  Nagkakamali ang ating mga magulang pero hindi natin sila dapat hinuhusgahan dahil hindi natin alam, sila ay hindi pa tayo humihingi ng tawad sa kanila ay pinatawad na nila tayo.  Kaya hindi sila nararapat na tikisin.  Ang totoo:  ang anak kayang hindi kibuin at patawarin ang magulang, pero ang mga magulang, hindi nila kayang tikisin ang anak nila.  Nasaktan ka dahil nasabihan ka ng masasakit na salita pero hindi mo nakita ka kung gaano kasakit na umiiyak sila nung umalis ka pagkatapos kang sabihan.  Akala natin malakas sila pero hindi natin alam nahihirapan at nanghihina na sila.  Habang ikaw ay lumalaki, ang iyong mga magulang ay tumatanda.  Madalas hindi natin ito nakikita hanggang sa isang pambihirang pagkakataon at kapag dumating na ang oras, magiging emosyonal ka na lang na makikita mo sa kanilang mga mukha ang bakas ng kanilang buhay, paghihirap at katandaan.