Sa patuloy kong pakikisama sa ibat-ibang ugali ng tao, mayroon akong
nakilala na mahilig magsalita at magsabi ng para sa kanya. Sila yung sinasabi ang kanilang sinasaloob,
nalalaman at kagustuhan bilang pagsasabi ng pwedeng gawin. Mga salita, payo at mungkahi na kapag
pinagsama-sama mo ay lumalabas na pakikialam.
Sila yung tinatawag nating mga pakialamero o pakialamera.
Kadalasan na sa mga alitan ng isang biyenan at manugang ay ang
“pakikialam”. At paulit-ulit na nating narinig
sa isang biyenan na sinasabi lang naman niya ang nasa sa loob niya bilang isang
pagmamalasakit at pagpapaala-ala lamang.
Subalit alalahanin at aminin natin na ang bawat payo, puna at paalala na
lumabas sa ating bibig ay iyun ang gusto nating mangyari at siyang dapat gawin
ng ating kausap. Dahil iyun ang alam
nating tama kaya gusto nating sundin o gayahin tayo ng ating kausap.
Kahit ang ina o ang ama sa kanyang anak ay madalas magkaroon ng
pagtatalo sa mga bagay na ang pakiramdam ng anak ay pakikialam. Para sa mga magulang ay mas alam nila ang mga
nangyayari dahil sila ang nakatatanda, nakaranas, nakakita at nakakaalam ng mga
bagay-bagay. At ang bawat pagpasok nila
sa mga diskarte at pagdedesisyon ng mga bata ay kasama sa kanilang tungkulin at
pagmamahal dahil mayroon silang pakialam.
Sa pagkikipag-kaibigan o sa mga magkakasama, hindi maiaalis ang pagiging
tahasan sa pagsasalita at walang pangingimi sa isat-isa sa pagsasabi ng mga
dapat gawin. Lalo na kung kayo ay
masyado ng malapit sa isat-isa, kadalasan ay wala sa loob na pupunahin natin
ang ginagawa ng ating kasama at sa halip ay sasabihin natin ang para sa atin ay
dapat na gawin. Sa ganitong pagkakataon,
hindi mo namamalayan na pinanghihimasukan mo na ang buhay ng iyong kaibigan,
kasama o kamag-anak.
May mga pagkakataon na habang ginagawa natin ang isang bagay ay
maririnig natin sa isang tao na mas maganda ang ganito o ang ganyan. Kapag narinig natin ang ganun sa isang tao,
hindi man direktang sabihin sa atin na ganito o ganun ang gawin natin ay para
na ring ganun ang gusto niya na mangyari
– pakikialam. Kung minsan naman,
kapag nagawa na ang isang bagay ng may pagkakamali sa kinahinatnan ay maririnig
natin sa taong iyon na dapat ay ganito sana ang ginawa. Iyun daw ang dapat ginawa dahil iyun ang
kanyang matagal ng ginagawa na hindi namamali.
Ang ipamukha ang paninisi dahil hindi yun ang alam mo na dapat sana ay
ginawa ay pagdidiktang hindi tuwiran.
Kapag mahilig kang magsalita ng dapat mga gawin at mga dapat sanang
ginawa, kapag bukam-bibig mong ipayo ang iyong nalalaman na mas tama at mas
magaling – isa kang pakialamera. Kadalasan, kapag naging malapit na sa atin ang
isang tao na mistulang kapamilya na ay nagiging palagay na sa pagsasalita. Kapag naging palagay na ang loob at
pagsasalita ay kadalasan na lumalabas na ang pagmamalasakit, pag-aalaala,
panghihimasok at pakikialam. Iyun bang
parang ang gusto mo ay madominante, mapa-ikot sa yong kamay at mapasunod ang iba sa iyo. Lalo kapag ang isang tao ay marunong at
maalam ang tingin sa sarili, mistula siyang ina o ama na magdidikta ng kung ano
ang dapat gawin. Ang nakikialam kasi ay
kadalasan mayroong mataaas ng pagpapalagay sa sarili. Hindi ka kasi magsasabi ng mga bagay na dapat
gawin ng isang tao kung hindi mo alam na lamang ang sarili mo sa kanya. Ganun ang magulang sa mga anak, ang biyenan
sa manugang, ang matanda sa bata at kahit na ang amo sa kanyang trabahador.
Magandang sabihin mo na lang kung ano ang iyong punto at hayaan ang may
katawan na siyang magpasya ng kanyang gagawin.
Huwag hintayin na sagutin ang tanong mo, makita na ginawa ang sinabi mo
at malaman na susundin ang payo mo. Huwag mo siyang presyurin o gipitin sa
gagawin niya dahil ang bawat isa ay may kanya-kanyang pamamaraan ng
ginagawa. Magkatulad man ang inyong
pinagdaraanan at ginagawa ay may pagkakaiba pa rin ang diskarte ninyo sa buhay.
Alex V. Villamayor
September 23, 2011
Thuqbah, KSA
No comments:
Post a Comment