KASIYAHAN SA PAGLALAKBAY

Ang kasiyahan sa isang bagay ng tao ay hindi maikukumpara sa iba kung sino ang mas nakahihigit na masaya dahil kung parehas silang masaya sa maliit o malaki man na paraan ay hindi maipagpapalit ng isa ang kasiyahan ng isa sa isa.  Wika nga ay kanya-kanya tayo ng kinahihiligan at kasiyahan.  Kung para sa iyo ay masaya ka kung ibat-iba ang iyong mga makabagong gamit, hindi mo ito maididikta sa  iba na magsaya rin sa pagbili ng mga gamit kung hindi naman niya ito pinapahalagahan.  Tulad din ng mga taong masayang-masaya kapag nagpupunta sa ibat-ibang restaurant upang makakain ng masasarap na pagkain.

Malaki ang kasiyahang naidudulot sa akin ng pagpunta sa ibat-ibang malalayo at magagandang lugar.  Gustong-gusto ko ito dahil dito ako masaya.  Para sa akin hindi ito mahihigitan sa kasiyahan kapag bumibili ako ng magaganda, makabago, at mamahaling gamit, at pagkain ng iba’t-iba at masasarap na pagkain.  Kung sa iba ay tama na ang simpleng lugar upang makapagrelaks minsan sa isang taon, magaling at mabuti para sa iyo.  Pero may mga tao na likas na gusto ang magagandang lugar upang makapagrelaks mnsan sa isang taon, walang mali dito.  Para sa sakin, ang pagpunta sa ibat-ibang magaganda at malalayong lugar ay nagbibigay sa akin ng karanasan, kaalaman at kasiyahang madadala ko hanggang sa pagtanda ko.  Naiiwan nito ang mga kaalaman sa aking ala-ala akung gaano ako kasaya sa bawat lugar na aking napupuntahan.  Mas pang matagalan ang kasiyahang makukuha ko sa paglalakbay kasya sa panandaliang saya sa mga usong gamit at masasarap na pagkain.

Kapag sumapit na ako sa edad na nakatatanda, masasabi ko na napuntahan ko na ang Cebu, Davao, Bataan at Baler at makakabalik-tanaw ako kung gaano ito kagaganda.  Maikukuwento ko ang kagandahan ng Batanes, Palawan, Boracay, Siquijor.  Maituturo ko ang mga kaalamang natutunan ko nang magpunta ako sa bayan ng Bohol, Bicol, Sagada, at Ilokos.  Iyung kung paano ako humanga sa kwento ng mga matatanda kung gaano talaga kaganda ang ilog ng Pasig, Maynila, Laguna at ibat-ibang probinsiya nuon, ay siyang kaparis na maipagmamalaki ko rin sa mga inapo ko.  Iyung pagkamangha ko sa kalabisang-ganda ng malilinaw na tubig at malalakas na alon sa mapuputing pinong buhangin ay hindi mahihigitan ng makabagong gadyet, mamahaling damit, pabango at alahas.  Iyung paghanga ko sa mga natural na disenyo ng matataas at maberdeng bundok, malamig at matalinghagang kuweba at mataas na alon ay hindi matutumbasan ng tamis ng mga panghimagas at kakanin, linamnam ng ibat-ibang putahe ng baboy, baka at manok at pagkain sa mamahalin at kilalang restaurant.  At iyung mga natutunan ko sa mayayamang kultura at kaugalian ng ibat-ibang probinsiya ay hindi mapapantayan ng aliw sa ibat-ibang tugtog sa bistro, kwentuhan ng mga pelikula, at iba’t-ibang kaganapan sa mga makabagong pasyalan at pamilihan.

Ang mga bagay ay nassira at bumababa ang halaga, ang pagkain ay nauubos at maaaring magdulot ng iba’t-ibang  sakit ngunit ang paglalakbay ay nagpapayaman sa iyong karunungan na mananatili.  Hindi ito pagwawaldas ng pera kung kuntento ka naman sa bawat pinupuntahan mo, o luho kung ito lang naman ang iyong kasiyahan.  Sa pagpunta ko sa ibat-ibang lugar ay maaaring nakakain ko na ang masasarap na pagkain at nakakain ko na rin naman ang ibat-ibang pagkain ngunit hindi lahat ng tao ay nakakapunta sa ibat ibang lugar.  Kanya-kanya tayo ng kinahihiligan at kasiyahan.  Kung ano ang nakakapagpasaya sa atin nang wala tayong inaapakang ibang tao ay iyon ang ating sundin.  Ang mahalaga ay wala tayong pagsisisihan kung bakit natin ginawa o hindi ginawa ang mga mithiin ng ating buhay.