PAGMUMURA

Pamilyar na sa ating pandinig ang pagmumura.  Madalas ay bukam-bibig na ito sa kanto, mga pambulikong lugar, umpukan ng mga nagkakasayahan at sa mga lugar na mayroong nag-uusap.  Ngunit kahit pamilyar na ito sa pandinig natin ay hindi pa rin natin ito matanggap bilang isang kaaya-ayang salita.  Aminin nating mga nasa hustong gulang na, sa murang edad natin nuon ay alam na alam natin na hindi magandang pakingan ang pagmumura.  Itinuro ito sa atin ng mga magulang natin at maging ng ating mga guro nuong tayo ay nag-aaral pa.  Maaaring ang iba nga sa atin ay nasampal sa bibig ng kanilang mga magulang, o marahil ay kinuskos pa ng asin ang bibig dahil sa pagmumura.  Ang mga ito ay upang maiwasan ang pagmumura dahil ganun kasama ang kapintasan ng pagmumura.

Maaaring sa mga palabas o pelikulang napapanood natin ay naririnig natin ang pagmumurahan ng magkakapamilya at magkakaibigan.  Nakakarimarim ang ganitong mga eksena.  At bagamat ito ay mga palabas lamang ngunit maaari itong mangyari sa totoong buhay na siyang mas nakakabahala.  Dahil ang pagmumura ay bugso ng hindi mapigilang sobrang galit na nagpapakita ng kung anung pagkatao ang mayroon ka.  Iyung kung kayang murahin ang magulang, anung klaseng anak iyon?  Iyung kayang murahin ang anak, anu pa ang kaya nitong gawin sa sariling dugo’t laman?  Iyung kayang murahin ang Pangulo at ang mga iginagalang na tao, anung klaseng mamamayan ito?  O iyung kayang murahin ang Diyos……, anung klaseng tao na ito?  Anung konsensiya ang mayroon ka na murahin ang pinakamakapangyarihan sa lahat at kinikilala ng mas nakararami?

Hanggat maaari ay iwasan ang magmura dahil sa oras na murahin mo ang isang tao, magsisi ka man ay mahihirapan mo ng mabawi ang naramdaman niya.  Mas lalo na sa sarili mong anak o magulang dahil sa oras na murahin mo ang sarili mong dugo at laman ay nilapastangan mo na ang sarili ninyong pamilya.  Bukod sa nakakawala ito ng paggalang at nakakabawas ito ng respeto, paano mo pa ipagmamalaki ang pamilya mo kung sarili mong dugo ay minumura mo?  Bagamat pagkatapos mong mamura, kasunod nito ay ang pananakit nang pisikal ngunit mabuti pang saktan mo na lamang ang mahal mo sa buhay kaysa sa murahin dahil mas matalas ang ating dila na sumusugat sa ating puso na matagal kung maghilom kaysa sa galos sa panlabas na katawan natin na tapalan lang ng gamot ay kusang gumagaling.

Nakakalungkot na may mga ganitong katotohanan.  Nakakalungkot na may mga dila na nahasa na sa pagmumura.  Nakakalungkot na may mga bibig na sanay na sanay na sa salitang ito.  Sinasabi nilang ito ay pangkaraniwang ekspresyon, pananalita o pagpapahayag lang ng nararadamang pagkalumo na hindi dapat masamain, damdamin at siryosohin.  Ngunit pansinin, hindi naman sa panghahamak ngunit karamihan sa mga nagmumura ay iyung mga nasa magulo at maingay na lugar, laking-kanto, walang aral at mga may hindi magandang ugali.

Sa buong buhay ko simula nang ako ay sumapit sa tamang pag-iisip, kahit anung galit ko sa isang ay hindi ko kayang murahin ang aking kapwa at siguro ay bilang balik ng karma ay hindi ako nakaranas na murahin.