NASAYANG NA PAGKAKAIBIGAN

Mayroon tayong mga kaibigan na kapag napalayo dahil lumipat sa malayong lugar na probinsiya o napunta sa ibang bansa upang manirahan o magtrabaho ay lumalamig o nawawala ang pagkakabigan kahit na matalik, malapit, o paboritong kaibigan.  Dahil hindi na nagkikita ay nababawasan ang dating komunikasyon kaya nagkakaroon ng isyu tulad ng sinasabing nawawalan ng oras sa isat-isa hanggang mapansin, pinag-talunan at napagkatapusan ng pagkakaibigan kapag hindi nagawan ng paraan ang usapan.  Minsan ay nagkaroon ako ng isang kaibigan na alam kong totoo naman ang aming pagkakaibigan.  Inasahan ko ng siya ang aking kaibigang-matalik dahil nagkakapareho kami ng ugali, ng mga gusto at disgusto kaya naging masaya ang aming mga oras at araw na magkasama.  Nang dumating ang pagkakataon na kailangang umalis ang isa sa amin papunta sa ibang bansa upang magtrabaho, nalungkot kami dahil hindi na kami magkikita at magkakasama nang madalas.  Pero kailangang umalis siya dahil may mga nakatakdang bagay na kailangang gawin kahit hindi natin kagustuhan.  Sinikap kong huwag maputol ang aming komunikasyon sa pamamagitan ng pagpapadala ng mga sulat na ikunukwento ang mga nangyayari sa akin at sa iba pa naming kaibigan, mga card kapag mayroong mahalagang okasyon tulad ng Pasko, birthday, atbp.  Dumadaan ang mga taon, sinisikap ko pa ring magkapagpadala ng sulat kahit mahirap dahil kung minsan ay talagang walang oras o kung minsan ay nauubusan ako ng mga isusulat o maikukuwento.  At bilang pagpapakita ng importansiya sa aming pagkakaibigan, sinabi ko na kung makakaya kong puntahan siya doon ay gagawin ko.  Ngunit wala sa aking hinagap na iyon din pala ang magiging mitsa ng pagwawakas ng aming pagkakaibigan.

Napuntahan ko na siya at nakauwi na ako, sa paglipas ng mga araw ay unti-unting naramdaman ko ang kanyang panlalamig base sa mga matitipid niyang sagot bilang sagot sa mga ipinapadala kong sulat na kung ano ang tanong ay siyang sagot lamang, na sumusulat na lamang siya kapag ako ay may ipinadalang sulat.  Hanggang magkaalaman na nang magtanong ako kung ano ang nangyayari.  Noon ko nalaman na mayroon na pala siyang malaking hinanakit sa akin na simula daw nang puntahan ko siya sa bansang kanyang pinagtratrabahuhan ay nakilala niya raw ang ugali kong hindi marunong magpahalaga sa pagkakaibigan.  Idinahilan niya ang hindi ko pagdadala ng mga katutubong-pagkaing-Pilipino tulad ng tuyo at bagoong, ang hindi ko raw pagtanggap sa ipapadalang pagkain (Menudo) para sa kanya mula sa isa niyang kaibigan ipapakisuyo sa akin, ang pagpapalitrato ko nang ako lamang na hindi siya kasama at iyung ginawa ko na lang daw siyang taga-kuha ng litrato ko.  Kahit ang hinanakit niya na hindi daw ako madalas sumulat sa kanya ay isinumbat niya.

Nasaktan ako.  Unang-una, sa kabila ng mga ginawa kong hindi birong pagpunta sa bansang pinagtratrabahuhan niya na minaliit pa ako ng ibang tao na sinabing kaya lang ako makakapunta sa kanya ay baka binigyan ako ng pang-punta doon, yung nagpapakahirap ako na padalan siya ng mga nakakatuwa at kakaibang regalo na personal kong pinag-isipan, pag-pupumilit kong makapagpadala ng sulat kahit man lang isang beses sa isang buwan ay anu ang dahilan para akusahan akong hindi marunong mapahalaga sa pagkakaibigan?  Hindi sa nanunumbat ako pero ito ang kailangan kong isipin para mabigyang-hustisya ang aking pagkabigo.  Ang pakiramdam ko ay hindi patas.  Parang isang panig lang na ang kalagayan niya lamang ang iniisip niya, na siya ang dapat intindihin na sulatan dahil mas malungkot siya na nag-iisa sa malayong lugar, na kung talagang magkaibigan ay hahanap at hahanap ng oras para makagawa ng sulat.  Iyun ang unang pagkakataon ko na lumabas ng bansa at wala akong ideya na ang isa palang Pilipino na pupunta sa ibang bansa ay mangyaring mayroong pasalubong sa pupuntahan.  Ang alam ko lang kasi ay iyung mga umuuwi sa Pilipinas galing sa ibang bansa ang nagbibigay ng mga pasalubong, pero naunawaan ko na ito na ngayon.  Samantalang yung tinutukoy niyang ipapadala ng kanyang kaibigan ay wala akong alam, na sana ay kinausap ako nung tao na yun at hindi yung ako ang aasahan na tanungin ko kung sino-sino ang may gustong magpadala para sa kanya.

 Tinabangan na ako sa aming pagkakaibigan.  Kung may mali ako sa mga dahilan ko, kung may pagkukulang man ako sa mga dapat kong gawin ay hinayaan ko nang iwanan ng ganun na lamang dahil nawalan na ako ng interes sa aming pagkakaibigan.  Kung  hindi ko man naabot ang kanyang pamantayan para maging isang kaibigang marunong magpahalaga sa pagkakaibigan ay wala na akong magagawa.   Ilang taon din akong nagkimkim ng sama ng loob sa kanya hanggang matutunan kong kalimutan na lang ang aking hinanakit at patawarin siya sa pagkakaalam kong pagkakamali niya.  Pero hindi ko na ibinalik ang dating pagkakaibigan at minabuti kong maging hanggang doon na lamang upang wala ng maaaring dumating pa na di-pagkakaunawaan.  Nanghihinayang lang ako dahil nasayang ang isang pagkakaibigan dahil maganda na sana ang simula. May pagkukulang ako dahil pwede naman ako ang makibagay, magparaya, humingi ng paumanhin at ipaglaban ang pagkakaibigan pero talaga lang wala na akong maramdamang pangangailangan para ituloy ang pagkakaibigan.  Maaaring kulang pa ako sa pagkahinog sa pagharap sa mga ganuong gusot.  Nanghihinayang lang ako dahil ang akala ko ay kaibigan na pero hindi nga nangyari.  Nang ako na ang nagkaroon ng pagkakataong mangibang-bansa at naranasan ko na ang mabuhay nang malayo sa mga kapamilya at kaibigan, naranasan ko man ang mangulila ay hindi ako naging mapaghanap, nag-utos o nag-obliga na sulatan ako ng mga taong gusto ko.  Ang inisip ko lang ay may kanya-kanya kaming pinaggagagawa sa buhay o prayoridad kaya nauunawaan ko kung hindi ako makatanggap ng mga sulat.  Ang mahalaga ay alam kong kaibigan ko ang mga kaibigan ko.

Wala sa tagal o ikli ng panahon ng pagkakaibigan at hindi sa dalas ng pagkikita o pag-uusap makikilala ang katapatan ng kaibigan.  Magpunta man kayo sa magkaibang bansa ay alam ninyo sa puso ninyo na naruon pa rin ang inyong pagmamalasakit at pag-aalala sa isat-isa.  Sa ibang pagkakataon naman, ang pagkakaibigang nabuo habang nasa ibang bansa, nasusukat ito kung totoo kapag dumating ang araw na permanenteng umuwi na kayo sa Pilipinas ay patuloy pa rin kayong mayroong kumustahan o isinara na ninyo ang linya ng inyong komunikasyon.   May mga kaibigan ako na kahit hindi kami nagkikita at nakakapag-usap ay alam naming sa isa’t-isa na naririto lang kami bilang tunay na magkaibigan.