ISANG PAGMAMAHAL

Para sa aking isang minahal, gusto ko siyang bigyang-halaga ngayon araw na ito para sa kanyang kaarawan.  Isa sa bumuo sa aking buhay ay ang isang babae na minahal ko ng totoo at labis ngunit hindi nagkaroon ng katuparan na maging kami.  Siya ang nagbigay-kulay at saya ng aking kabataan at buhay-pag-ibig.  Nasa unang yugto ako nuon ng aking edad sa 20’s nang maramdaman ko ang kakaibang pagtingin ko sa kanya.  Walang duda na maganda siya, iyun naman ang unang kumukuha ng aking pansin sa isang babae.  Pero hindi lang siya maganda kundi napakaganda niya.  Maputi, maganda ang kutis, matangkad, balingkinitan ang pangangatawan at gustong gusto ko ang kanyang napakagandang ilong.  Nangingiti nga ako dahil kung ang pagbabasehan ay ang ating panglabas na anyo ay hinding-hindi kami nababagay.  At isa ito sa naging insecurities kahinaan ko na nagpapahina ng tiwala ko sa aking sarili.

Masasabi kong huwaran siya bilang isang hinahanap sa isang makakasama dahil bukod sa kanyang kagandahan ay matalino siya, tahimik, pino kung kumilos, hindi ginagabi sa lansangan, parating nasa bahay at nagsisimba linggo-linggo.  Natatandaan ko, nasa high school ako nuon ay nagagandahan na ako sa kanya na nasa elementarya pa lamang.  Hindi ko lang siya napag-uukulan ng pansin dahil alam ko nuong mga panahon na iyon ay hulog na hulog naman ang aking puso at isip sa isang babaeng halos kaedaran ko na naging inspirasyon ko sa matagal ding panahon.  Natuon na lang ulit ang pagtingin ko sa kanya nang may lalim na nang ikinasal na ang babaeng gustong-gusto ko nuon.  Nagtratrabaho na ako sa aking unang kumpanya nung mga araw na iyon nang makita ko siya ay lalo akong humanga sa kanyang kagandahan.  Sa halos araw-araw ay nakikita ko siya na may pagkakataon pa na nakakasabay ko siya tricycle papasok sa trabaho – at minsan pa nga’y nakakatabi ko siya.  Nakakasabay ko rin siya sa pagsisimba.  Iyun ang mga panahon na napapatunayan ko iyung sinasabi nila na kapag nagmamahal ka ay parang kulay rosas ang paligid mo, yung parang sumasayaw ang puso mo tuwing makikita mo siya.  Hindi ko malilimutan ang naramdaman kong saya nang hindi sinasadyang magdanti ang aming mga kamay – para akong nasa langit – ganun kung paano ilalarawan ang naramdaman ko.

Sa kabila ng mga magagandang nangyaring ito na naibibigay niya sa akin ay naranasan ko rin ang sobrang sakit.  Alam kong ramdam niya ang nararamdaman ko sa kanya pero hanggang duon lang iyon at hindi kami nagkaroon ng pagkakataon na magkasabihan ng nararamdaman dahil mayroon na siyang ibang minamahal.  Napakasakit pala talaga na nakikita mo ang iyong pinakamamahal na tao kasama ang kanyang minamahal.  Alam ko na naman iyun bago pa ang pangyayaring iyon pero kapag iyung nakita mismo ng iyong mga mata ay masakit pala.  Iyun yung ang pakiramdam na gusto kong tumigil ang mundo sa pag-ikot, iyung tumigil ang lahat sa pag-galaw upang malapitan ko siya at sabihin sa kanya ang sakit na nararamdaman ko.  Maluha-luha ako nuon habang tinitingnan sila, parang sa pelikula na itinatago o pinipigil ang pag-iyak habang papalayo na naglalakad.  At ibinuhos ang lahat nang map[agisa na sa sariling kuwarto.  Wala akong laban sa kanyang minamahal.  Pakiramdam ko ay talo ako dahil bukod sa may magandang hitsura ay naroon ang kabuuan ng kanyang loob.  Sinusumbatan ko ang sarili ko sa pagiging duwag.  Napakaduwag ko na hindi ko ipinaglaban ang totoong ako at ang nararamdaman ko.

Walang may kasalanan at wala akong ibang sinisi kundi ang sarili ko.  Pero nasasaktan ako dahil alam ko na mas higit akong nagmamahal kaysa sa minamahal niya.  Huli na nang iparating ko ang aking nararamdaman at ipaalam iyun sa kanya pero alam ko na wala iyong kapupuntahan.  Totoo iyung kasabihan na kapag nagmahal ka ng totoo ay handa kang maging hangal.  Iyung sa kabila ng lahat ay mahal mo pa rin siya, kahit hindi ka pinapansin o kahit hindi siya magiging sa iyo ay tuloy ka pa rin sa pagmamahal sa kanya.  Na kahit hindi ka niya mamahalin ay ayaw mo pa rin na ipagkait niya na mahalin mo pa rin siya, na kahit minamahal mo siya ay hindi ka naghihintay ng sagot, na kung sakali man na siya ay iwanan siya ng taong minamahal niya ngayon ay wala siyang dapat ipag-alala dahil mayroong nariyan lang na naghihintay at nagmamahal pa rin sa kanya na maaaring lapitan o siyang mahalin naman – naruon lang ako.  Iyung kahit ganuon ang nangyari ay siya pa rin ang isinisigaw ng damdamin.  Pampalubag loob ko na lamang ay naniniwala akong mas higit akong mapag-mahal o kaya ay dahil mayroon siyang ibang minamahal kung kaya hindi ako napapansin.  Masarap ang magmahal.  Mabigo man tayo ay hindi pa rin tayo dapat sumuko dahil masarap ang magmahal at mahalin.

Para sa aking isang minahal, maligayang kaarawan.