ANG AKING LUGAR

Normal ba ang gustuhin ang maging malayo at mapag-isa sa isang tahimik at sa bahagyang naliliwanagang lugar?  Ito ang gusto kong maging lugar ko sa isang bahay – yung magkaroon ako ng isang lugar na walang aabala sa aking pagiging tahimik at mapag-isa nang hindi ako tatanungin at pipigilan.  Iyung wala akong aalalahaning damdamin ng iba anuman ang aking gawin na tama sa aking paniniwala.  Iyung mararamdaman ko ang aking sariling kagustuhan sa sarili kong pamamahay.

Kung kaya ko lang ang lumayo at mamuhay nang mag-isa ngunit simpleng tao lamang ako at walang kakayahang isaayos sa mabuti ang lahat bago ako gawin ang aking pansariling kagustuhan.  Kung bakit gustong-gusto ko ang lumayo sa aking mga kamag-anak ay hindi dahil hindi ko sila gusto, hindi kasundo o mayroon kaming samaan ng loob dahil ang totoo ay wala, kundi dahil gusto ko lang talaga ang nag-iisa.  Iyung kahit abutin ako ng maghapon at magdamag sa loob ng aking sariling bahay, kahit wala akong kausap sa buong araw ay hindi ako mabubuwang kundi matutuwa pa ako dahil iyun ang gustong-gusto ko.

Kung ayaw ko man ng maraming tao, nasa akin ba ang mali?  Ako ba ang may dipresensiya?  Ang sabi ng iba ay kailangan ang makihalobilo sa maraming tao.  Tama naman, hindi lang ako kumportable sa maraming tao dahil mas gusto ko ang ako lang mag-isa at mag-lagi sa loob ng aking bahay.  Hindi naman sa pakikisalamuha at sa dalas ng pakikipag-usap sa iyong mga kapit-bahay nakikita ang totoong pakikisama kung mayroon ka namang mga nasasaktan at nakakaaway kahit mismo ang ilan sa mga sarili mong bayaw, bilas, hipag at kamag-anak na nakakasamaan mo ng loob – anong klaseng pakikipagkapwa tao ang ipinakita mo?

Mas gusto ko ang tahimik at walang kausap hindi dahil sa nahihirapan akong makisama kundi talagang likas lang sa akin ang mapag-isa.  Mas gusto ko ang mapag-isa hindi dahil sa galit ako sa mundo o may problema kao sa mga tao kundi dahil duon ko nakakamit ang katahimikan na nagpapalakas sa katawan at isip ko. Bagamat nahhirapan ang aking loob sa mga pagkakaingay at pagkakatuwaan sa loob ng bahay ngunit hindi ako nagagalit.  Pinagkakasayahan ko na lamang iyun dahil totoo naman na nakakatuwa.

Hindi ko alam kung sa pangkalahatang pamantayan ay may mali sa aking ugali.  Basta ang napanghahawakan ko, totoo na walang nakakarating sa aking kaalaman na may kapit-bahay akong galit sa akin.  May mangilan-ngilan akong hindi nagustuhang ugali ng mga nakilala ko ngunit hindi umaabot sa alitan.  Sa kabuuan, masasabi kong wala akong nagagawang kasalanan sa aking kapwa-tao.  Aanhin ang kahiligan sa pakikipag-usap at mga kasama kung alam mo naman sa sarili mo na mayroon ka ng mga naka-alitan.

Masasabi kong hindi ako pala-lapit sa ibang tao at magiliw sa kapwa ngunit nagpapasalamat naman ako na kapag nangangailangan ako ay mas madalas kaysa hindi ay nakakakuha ako ng tulong sa panahon ng pangangailangan.  Ang natatandaan ko ngang sinabi ng aking isang kasamahan, “Ang mga tao ay tinitingnan ka dahil sa iyong ipinakitang ugali, hindi nila makuhang basta na lang magsalita hindi dahil sa walang pakialam o kaya ay takot kundi dahil sa hiya bilang respeto”.

Ni Alex V. Villamayor

Hulyo 31, 2014